Online Verhalen

Vreemd. Vreemd hoe telkens als ik mijn ogen sluit, zijn lach mijn hart weer kwelt. Weet je, als er in je vertrouwde territorium een nieuwe geur ontdekt, is de eerste logische reactie: In de verdediging gaan en je eigen domein afbakenen. Daarom is het ook zeker niet vreemd dat ik nooit echt geaccepteerd ben hier. Altijd al werd ik met de nek aangekeken. Misschien denk je, hoe kan dat nou? Maar ik zal je iets uitleggen: dat is eigenlijk vrij.. normaal .. Nou is de meest logische vraag die je stellen kunt: Waarom dat? Of :Lijd je aan een minderwaardigheidcomplex? .. Nee, ik zie gewoon de waarheid. Ik voel zelf hun walging als ik in de spiegel kijk. Als mijn kille ogen genadeloos terugstaren naar mezelf, voel ook ik een rilling lopen langs mijn ruggengraat.

Nu zou je misschien denken dat ik een heel flashbackachtig verhaal ga ophangen om je uit te leggen hoe het zit. Niet doen. Ik zal je gewoon simpel uitleggen, waarom ik gehaat word , en gevreesd ben.

1. Ik ben slim
2. Ik ben sterk
3. Ik straal iets uit wat mensen afstoot
4. Ik ben stil

En boven dat alles, ben ik mooi.

Ja, en nou moet je niet denken dat ik arrogant ben. Ik loop niet de hele wereld te vertellen dat ik prachtig ben , en je zult me nooit in een modeblad zien of op de catwalk, hoewel het makkelijk zou kunnen, mocht ik het willen.

Mijn schoonheid is mijn vloek.
Een van de vele vloeken eigenlijk, die ik heb. Wat het vreemdst is:

1. Ik heb nog nooit een vriendje gehad..(en nee, ik ben niet lesbisch)
2. Ik heb nog nooit een vriendin gehad.
3. Ik heb geen ouders. ( leuk toch? Op jezelf wonen op je 19e )
4. Ik heb alles wat ik nodig heb, zelfs een aardige Bediende en een schoonmaakster/kokkin.

Nou ga ik je een paar kenmerken geven, zodat je zelf je conclusies trekken kunt.

1. Ik ben bleek, zo bleek dat je mening over wat echt bleek is, verandert
2. Ik ben dus bloedmooi
3. Ik heb hele scherpe tanden

Nu kan ik me indenken wat je denkt, en je zit in de buurt. Behalve dat ik tegen zonlicht kan en ook normaal voedsel eten kan. En toch heb ik bloed nodig.. menselijk bloed.. Om te overleven. Ik ben geen vampier..Ik ben een halfvampier, het heeft echt voordelen. Ik kan alles wat vampiers kunnen, ik ben onsterfelijk , ik heb de schoonheid , snelheid en de kracht. Alleen ik kan me overdag op straat vertonen. Dat heeft te maken met het feit dat er heksenbloed in me zit… En het feit dat ik ook nog eens een heks ben, maakt me alleen sterker. En dat… is alleen maar frustrerender als je als normale tiener leven wilt… Ooit zal ik vrienden hebben.. Hoop ik.

Ik weet dat de eerste zin totaal niet aansluit op de rest, maar dat is de bedoeling XD

Je opmaak kan ik nog door de vingers zien als iets origineels, maar alle nadrukken die je legt door vetgedrukt of schuingedrukt bezig te gaan keur ik persoonlijk af. Laat het uit je manier van schrijven blijken waar nadruk op moet. Bijvoorbeeld:

Ik had bloed nodig. Menselijk bloed.

Zo'n tweede zin krijgt automatisch al nadruk. Hoef je niet extra moeite voor te doen.

Wel vind ik je inlevingsvermogen goed en dat is ook veel waard.

dankje voor je reactie, ik zal het verbeteren. En de opmaak heb ik inderdaad express zo gemaakt, en dat is vooral zo in het eerste hoofdstuk om je min of meer een beeld te geven.

aaah, fantastisch! Jammer wel dat het onderwerp "VAMPIER" al zo hot is tegenwoordig, zou het fantastischer hebben gevonden als je zelf éen of ander vreselijk wezen had uitgevonden, éen of ander grieks mythologisch.. eh. laatookmaar xD
*raakt meteen geïnspireerd*

Raar inderdaad dat opeens de vampiers weer zo populair zijn. Terwijl er echt niet zoveel nieuws over te vertellen is. Twilight is echt niet origineel en zo is het ook met het merendeel van de vampierverhalen die ik lees.

Dus een waarschuwing voor de schrijver: probeer eens iets nieuws te verzinnen dat de lezer nog niet weet over vampiers. Speel met de clichés (zoals Terry Pratchett in Pluk de Strot).

ghihihi XD Ik voel me een trendsetter, sinds mijn tijd in het asielzoekercentrum heb ik al een vampierverslaving, mijn eerste tekening in nederland was dat van een poppetje met hoektanden van hier tot tokio XD

Hoofdstuk 2.


Ze zat op haar vaste plek. Daar links van het schoolgebouw, op het armzalige bouwwerk dat een fietsenhok voorstellen moest. Ze zat er gewoon, doodstil, en keek toe hoe de school zich vulde met hormoongevulde tieners. De een lachte, de ander had een ochtendhumeur. Even concentreerde het meisje zich, en ze voelde hoe haar hart een keer sloeg. Daarna stilte.. Ja, na die ene hartslag, weer een uur stilte.
Ze zag hoe mensen grapten met elkaar, hoe een meisje verliefd keek naar die ene jongen die al iemand had. Ze voelde de adrenaline in het bloed van het kind, ze rook het. Als ze haar best deed, hoorde ze zelfs het bloed sneller gieren door het lijf van het meisje. Maar dat deed er niet toe. Na enkele minuten was het schoolplein bijna leeg. Op enkele laatkomers na die verveeld naar binnen slenterden.
Een nieuw gezicht viel haar op. Het meisje trilde en liep zenuwachtig de trappen op, waarbij ze struikelde. Ze maakte een lelijke smak en Katherine hoorde de anderen zachtjes grinniken terwijl ze hun gezicht beleefd wegdraaiden. Nou ja, beleefd? Ze hadden het kind ook wel even overeind kunnen helpen. Katherine stond op terwijl ze toekeek hoe het meisje ging zitten op de trap en haar hoofd in haar handen liet rusten. Medelijden overspoelde haar, mensen waren zo kwetsbaar, zo zacht.
Katherine liep naar de rand van het fietsenhok, zonder ook maar een geluid te produceren sprong ze er vanaf. Natuurlijk landde ze netjes op haar voeten. Daarna richtte ze zich weer op en begon ze in de richting van het meisje te lopen toen ze zag dat er al iemand bij haar was. Het vreemde was, dat ze de jongen niet kon ruiken of horen. Hij was stil. Net als zij. Na even vertwijfeld stil te hebben gestaan liep ze weer door. Dit keer iets meer op haar hoede, haar voeten vormden een rechte lijn tijdens het lopen. En het overheersende zwart in haar kleding en make-up, contrasteerde met het bleke wit van haar huid. Tijdens het lopen had ze het gesprek stilletjes gevolgd, het waren stief broer en zus. Katherine wist een zachte glimlach te produceren.
‘Gaat het?’ vroeg ze zachtjes, haar stem klonk als een vreemd geluid, dat je niet vaak hoorde. Dat was ook zo, Katherine sprak vrijwel nooit. Ze kon het zout in de tranen van het meisje ruiken, en ook kon ze de schrik zien in de ogen van de jongen, toen zijn hoofd spastisch omhoog schoot, om haar aan te kijken. Beiden hadden een eeuwenoude blik in hun ogen. Deze vreemdeling deelde nu een groots geheim met haar, en er was vrij weinig dat ze eraan kon doen. Het meisje knikte huilend ja, dus glimlachte Katherine weer lichtjes en zei:
‘Kom mee.’ Ze draaide zich om en liep langs het meisje heen de trap op, waarna ze even wachtte tot ze voetstappen hoorde die haar volgden. Ze liep door de deuren van de school naar binnen en ging meteen naar de meisjes wc’s. Het meisje liep door, terwijl de jongen bij de deuropening bleef staan en leunde tegen de deurpost. Dit doende, keek hij alsmaar strak naar Katherine, op zijn hoede, voorzichtig. Ze pakte wat wc-papier en gaf dat aan het meisje, dat haar uitgelopen mascara begon bij te vegen en ze nam de mascara die Katherine haar voorhield opgelucht aan waarna ze een zacht dankjewel fluisterde. Toen het meisje klaar was draaide ze zich om naar Katherine, en keek haar met een nieuwsgierige blik aan, terwijl ze glimlachte, opeens zei ze:
‘En, ben jij er ook een? Mijn broer zou niet zo doen als je er geen was, nou?’
Weer bevroor Katherine, en haar hart klopte een keer, van schrik. Ze staarde even naar het meisje, en draaide zich toen zwijgend om. In de deuropening stond nog steeds haar broer, die verbaast keek naar Katherine, en haar wel leek te proberen te begrijpen. Hij had haar hart gehoord. Katherine liep weer kalm naar de deuropening en staarde in de ogen van de jongen, ze liep langs hem, waarbij ze met haar schouder over de zijne streek en ze voelde de ogen van het tweetal op haar rug terwijl ze wegliep.
Eenmaal bij haar leslokaal aangekomen liep ze naar binnen, de leraar keek even op en sloeg toen weer zijn ogen neer. Hij zei niets, natuurlijk niet. Geen van haar klasgenoten keken op, ook dat was geen verassing. Alleen een enkeling keek haar minachtend aan toen ze zich liet zakken op een stoel.

Het veranderen van persoon is bewust gedaan

Ik vind dit stukje veel beter dat het eerste stukje dat je gepost hebt. Veel stoerder. soms klinkt een verhaal beter in zij/hij vorm dan in ik- vorm, vind ik. Vroeger schreef ik heel vaak in de Ik-vorm, maar ik begin dat steeds meer en meer niet te doen.

klopt, ik heb dat ook xD alleen het intro stukje was meer een deel van: Ik stel me even voor, van de hoofdpersoon xD maar THQ voor het reageren ^^

Na een half uur lang naar het geleuter te hebben geluisterd van de docent, die slechts een mensenleven aan ervaringen had, liep Katherine verveeld het lokaal uit. De monotone sleur van haar dag sleepte haar weer mee. Een normaal tienerleven leiden was saai. Daar moest ze maar mee zien te leven. Toen ze halverwege haar weg naar haar volgende les was, haalde de vreemdeling die in zwijgen naast haar had gezeten de hele les haar in en begon zwijgend naast haar te lopen. Ze glimlachte bij bedenken van de meest logische vragen, die hij na enkele stille minuten ook stelde. Een lichte frustratie klonk door zijn stem. Samen met zenuwen en spanning. Adrenaline. Katherine’s ogen lichtten op.
‘Een hartslag? Hoe?’ vroeg hij strikt zakelijk. Ze glimlachte als antwoord, en zweeg.
‘Hoe oud ben je?’ vroeg hij ongeduldig verder. Langzaam draaide Katherine haar hoofd zijn kant op, en keek toen weer voor zich uit.
‘Wat ben je?’ vroeg de jongen door . Nu klonk hij geïrriteerd door KAtherine’s zwijgen.
‘Waarom zeg je nou niks!? Heb ik je iets misdaan!?’ riep hij gefrustreerd uit.
Bij de nog gesloten deur van het leslokaal bleef ze staan en keerde ze zich tot de jongen. Ze keek hem verveeld aan en gaf monotoon antwoord op zijn vragen. Kort maar duidelijk.
‘Ik ben halfvampier, halfmens. En een heks, dat werkte het gif tegen.. Daarom stroomt mijn bloed.
Ik ben negentien.. En ik ben ook driehonderdzeventien.. Ik ben niet spraakzaam…’ Een dreiging begon door te klinken in haar stem, die een scherpe rand kreeg.
‘Ik wil geen last, ik probeer een normaal leven te leiden en heb geen behoefte aan herrieschoppers.’ De spieren in haar gezicht ontspanden zich weer en ze knikte naar de jongen, waarna ze zwijgend het lokaal binnenliep. Inmiddels geopend door de leraar. De conversatie had slechts enkele seconden geduurd, dus Katherine zat er nog als enige. Ze hoorde de gehaaste voetstappen van de jongen wegsterven. Hij vond haar nu vast minder vriendelijk.