Online Verhalen

Dag allemaal,

Zoals gewoonlijk ben ik weer met tig dingen door elkaar bezig en onlangs ben ik met dit verhaal begonnen. Ik wil bij deze graag een klein stukje posten en jullie vragen wat jullie ervan vinden!

___________________________________________________________________________

‘Hé Cole, moet je dit eens kijken.’ Cole keek op van de bak met kleurige basplectra. David stond aan de andere kant van de lobby, naast de kassa. Hij wenkte en keek naar het bord met advertenties en oproepen, met zijn wijsvinger bij een uitgetypt a4-tje.
Cole liet de bonte verzameling plectra in zijn handen weer in de bak vallen.
‘Wat is er?’ vroeg hij. David tikte tegen de advertentie zonder zijn ogen er van af te wenden en Cole liep naar hem toe.
‘”Jonge platenmaatschappij Darkpath records zoekt muzikanten voor nieuwe rock-/metalband.”’
‘O. En dus?’ David reageerde niet. Hij schoof wat opzij zodat Cole naast hem kon komen staan en liet zijn vingers langs de regels glijden.
‘Nieuw platenlabel… blablabla…’ las hij verder. ‘… opgericht door… allemaal niet belangrijk, muzikanten… aha, hier.’ Hij trok de advertentie half van het prikbord af en gebaarde naar Cole dat hij mee moest lezen.
‘”Mannelijke vocalisten, lead/rhythm gitaristen, bassisten, toetsenisten en not but least drummers voor donkere nu-/death-metalband met DM invloeden. Songwriters ook welkom.” Wat is DM?’
‘Weet ik niet. Doom Metal, denk ik.’
‘O ja. Eh, even kijken… “podiumervaring geen vereiste-“’
‘-maar geen amateurs,’ vulde Cole aan. ‘Jammer Dave, maar wij zijn amateurs. Ik wel, in ieder geval.’ David liet het papier los en keek hem aan.
‘Wat? Nee joh, idioot. Als jij vindt dat je een amateur bent, wat is dan volgens jou een professional? Slash? Van Halen?’
‘Bijvoorbeeld.’ David schudde zijn hoofd en richtte zich op het papier.
‘Ik doe wel of ik dat niet gehoord heb. Kijk, drieentwintig augustus open audities aan de Rembrandtkade 125/126. Zie je, open audities. Dat is net zoals met Idols en zo man, dat betekent dat iedere kneus het mag proberen.’
‘En dat betekent ook dat er overal vandaan steengoede gasten komen die al vijftien keer in een band hebben gezeten.’ Cole pakte zijn pak snaren, kabel en Davids effectenpedaal bij elkaar. ‘Kom, we gaan afrekenen, dan kunnen we bij mij nog wel even jammen.’ Hij wilde zich omdraaien en naar de kassa lopen, maar David pakte hem bij zijn arm.
‘Ho, wacht eens even,’ zei hij en hij trok Cole weer naar het mededelingenbord. ’Niks jammen, we jammen al sinds we twaalf zijn. Laten we er nou eens werk van gaan maken, Cole. Laten we er nou eens iets mee gaan dóén.’ Cole trok zijn arm los en zette het effectenpedaal weer neer.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij tegen beter weten in. David wees naar de advertentie.
‘Zo. Gewoon naar die audities gaan en spelen tot we een ons wegen. Misschien maken we een kans, dan moeten we deze niet laten lopen.’
‘En misschien maken we totaal geen kans en staan we daar voor Piet Snot.’ David haalde zijn schouders op en Cole zag al dat hij te laat was. Hij had die vlammende vastbeslotenheid in zijn ogen gekregen die hem al gauw duidelijk maakte dat hij het idee voor geen goud meer uit Davids kop zou kunnen krijgen. Cole begreep hem op zich ook wel. David speelde al bijna tien jaar en hij kon niemand meer vinden die hem les kon geven, omdat hij zelf altijd beter was. Hij wilde al jaren in een band, had zelf een paar armzalige pogingen ondernomen die altijd op niets waren uitgelopen. Ondanks dat ging hij altijd door. Wat er ook gebeurde, David incasseerde de klap, krabbelde overeind en begon weer van voren af aan.

Heel leuk beginnetje.. Je schrijft heel goed, veel beter als ik Maar, laten we het daar niet over hebben...
Ik hoop dat je snel weer verder schrijft!

Dank je wel! Hier weer een nieuw stukje.

_______________________________________________________________________

Cole slaakte een zucht.
‘Oké, oké,’ gaf hij zich gewonnen voordat Dave hem met een preek zou bestoken. ‘Je hebt gelijk, misschien is het een kans. Maar…’ David keek hem aan, met zijn hoofd lichtjes schuin.
‘Maar wat?’ vroeg hij. Cole haalde zijn schouders op.
‘Gewoon. Straks is het weer een teleurstelling en daar worden we ook niet vrolijk van,’ zei hij. Tot zijn verbazing lachte David breed. Hij stak zijn armen in de lucht en deed alsof hij poseerde.
‘Disappointment is my middle name, baby,’ zei hij met een stem alsof hij Elvis nadeed. Cole lachte en gaf hem een stomp.
‘Doe normaal,’ zei hij. ‘Zet lekker jezelf voor lul als ik er niet bij ben. Kom, we gaan naar huis, we hebben het er nog wel over. Drieentwintig augustus is nog ver weg .’ Dave schudde zijn hoofd en pakte zijn effectpedaal weer op.
‘Best, schijterd,’ zei hij. ‘Maar voor we weggaan neem ik het telefoonnummer van dat label mee en reken maar dat ik ze ga bellen. Of je het nu leuk vindt of niet.’
‘Fijn, Dave.’

David hield zijn woord. In de eerste paar dagen na de advertentie in de muziekwinkel repte hij met geen woord meer over de band, de audities of het label. In het begin dacht Cole er nog wel eens aan, maar naarmate de tijd vorderde vergat hij het zelf ook een beetje. Hij had het druk, drukker dan hij het ooit had gehad in een vakantieperiode. Vorig jaar was hij halverwege zijn tweede jaar halsoverkop met zijn studie bedrijfskunde gestopt. Zomaar, ineens had hij de geest gekregen. Het was niet dat hij er slecht voorstond, maar op een avond had hij een boek opengeslagen om een tentamen voor te bereiden en de eerste zin die hem las had hem plotseling glashelder duidelijk gemaakt dat de richting waarin hij gekneed werd niet degene was waar hij heen wilde. Sindsdien had hij gewerkt bij een garage om zijn helft van de huur van het appartementje dat hij met David huurde te kunnen betalen. Zo langzamerhand werd het tijd dat hij zich ging oriënteren, kijken wat hij nu eigenlijk wilde, maar eerlijk gezegd zag hij er torenhoog tegenop. Hij moest zich echt voor een andere studie in gaan schrijven, hij was al drieëntwintig en het enige wat hij had was een HAVO- en vervolg VWO-diploma. Diep in zijn hart was hij alleen bang dat de volgende stap die hij voor zijn toekomst zou zetten weer een verkeerde zou zijn. Weer een teleurstelling, weer een illusie armer.

Hee Jeetje,
Ik ben nu eindelijk je boek aan het lezen
mijn ouders bleken hem achter te hebben gehouden
tot aan mijn verjaardag.
Ik vind het echt super goed!
Mijn complimenten
Ik zit te denken om weer terug te komen op dit forum.
Maar dan niet meer zo actief als ik vroeger was,
gewoon af en toe wat lezen en reageren .
-x- Darkstar

Dat zou hartstikke leuk zijn! Geeft toch helemaal niets als je niet meer zo actief bent als vroeger, gewoon lekker neuzen en een beetje lezen is toch ook allang leuk fijn dat je er weer bent!

Vind het eigenlijk toch nog steeds wel leuk om aan dit verhaal te schrijven dus bij deze nog maar een poging om andere mensen het misschien ook leuk te laten vinden

_____________________________________________________________

Dat idee kwam al een stuk dichterbij toen hij halverwege augustus gebeld werd door Dave. Cole was aan het werk in de garage. Hij lag net met zijn neus onder een oude Volvo toen hij zijn telefoon af hoorde gaan.
‘Cole!’ hoorde hij zijn baas roepen. ‘Je telefoon!’ Cole legde een moersleutel naast zich neer en rolde onder de auto vandaan. Hij ging rechtop zitten, wat een raar gevoel in zijn rug gaf na de hele ochtend onder auto’s te hebben gelegen, en zocht zijn telefoon in zijn sweater die ergens naast de Volvo op de grond lag. Hij zag dat het David was en vroeg zich af wat er aan de hand was. Meestal was het geen goed teken dat Dave hem midden op de dag belde, omdat ze elkaar ‘s avonds toch altijd weer zagen. Vorige keer had hij bijvoorbeeld gebeld om te melden dat hij eten had geprobeerd op te warmen en daarbij vergeten was de vork weg te halen. Of Cole een nieuwe magnetron mee wilde nemen al hij van zijn werk kwam.
‘Cole,’ zei Cole toen hij opnam, zich alvast geestelijk voorbereidend op een half weeksalaris wat op zou gaan aan een ander apparaat wat David vernield had.
‘Hé!’ zei Dave, en tot Cole’s opluchting klonk hij niet schuldbewust of in levensgevaar. ‘Je raadt nooit wat ik vandaag gedaan heb.’ Cole pakte zijn sweater van de grond en veegde zijn gezicht er aan af.
‘Gaat het over de wasmachine, de ijskast, de televisie of een ander apparaat wat kapot kan?’
‘Nee.’
‘Dan zal ik het inderdaad niet raden, dus zeg het maar.’
‘Ik heb die platenmaatschappij gebeld over de audities. Je weet wel, die van die advertentie in de muziekzaak.’ Cole hield even op met zijn gezicht afvegen. Hij keek even voor zich uit, maar klemde de telefoon toen tussen zijn oor en zijn schouder.
‘En?’ vroeg hij terwijl hij probeerde de smeervlekken van zijn handen te boenen.
‘Niet boos worden, oké?’ zei Dave aan de andere kant van de lijn en Cole kneep zijn ogen even dic ‘Dave…’ mompelde hij. ‘Wat heb je nou weer gedaan?’
‘Beloof je dat je niet boos wordt?’
‘Ik kan niets garanderen?’
‘Beloof je dat je niets doet als je weer thuis bent als ik het je vertel? Nieuwe sloten in de deuren laten zetten terwijl ik weg ben of zo?’
‘Zeg het nou maar, Dave.’
‘Oké. Ik heb ons ingeschreven.’ Cole verloor terstond de grip op zijn telefoon en liet hem tussen zijn oor en schouder uit glippen. Het ding viel op de grond en stuiterde onder de Volvo en Cole vervloekte Dave terwijl hij probeerde zijn telefoon te pakken te krijgen.
‘Kom op, Cole,’ zei Dave toen hij weer terug aan de lijn was gekomen. ‘Het is toch vet? Stel je voor dat we samen in een band komen. Beter kan toch niet?’ Cole slaakte een zucht en kwam overeind. Hij liep naar de kleine ijskast aan de andere kant van de garage en trok de deur open.
‘Het is nu-metal,’ zei hij terwijl hij een cola pakte. ‘Dat betekent dat de kans groot is wat het commerciële shitzooi wordt.’
‘Nee man,’ wierp David tegen. ‘Nu-metal slash death-metal. Hallo, als wij de band zijn, kunnen we er toch van maken wat we willen. Kom op, zo lang we maar kunnen spelen en optreden.’
‘Je bent een kleuter, Dave.’
‘Weet ik en ik ben er trots op. De audities zijn 23, 24 en 25 augustus. 23 is voor alles wat snaren heeft, de dagen erna de rest. Ze doen wel de gitaristen en bassisten apart dus voorlopig sta jij om drie uur en ik om twaalf uur. Maar ik blijf natuurlijk wachten tot jij aan de beurt bent.’
‘Dat is je geraden, ja.’
‘Dus je doet het?’ Cole nam een slok van zijn cola en was even stil, zowel om Dave in spanning te laten als om zelf even na te denken. Hij dacht aan het gat in zijn toekomst, de universiteit die als een blok om zijn nek hing, en keek even naar de Volvo naast hem.

Nog geïnteresseerden?

____________________________________________________________________

Ik doe het,’ zei hij. Dave kreeg een soort aanval aan de andere kant van de lijn.
‘Yes, goed zo,’ riep hij. ‘Ik wist het wel. No way dat jij voor de rest van je leven voor een habbekrats aan oude auto’s gaat sleutelen.’
‘Ik doe tenminste echt werk, ook al is het voor een habbekrats. Altijd beter dan mensen opbellen om ze telefonisch pennen te verkopen.’
‘Yeah, yeah, sure. Ga maar weer lekker met je neus in de smeer zitten, ouwe klusser van me. Zie je vanavond.’
‘Tot vanavond.’

Tegen de tijd dat Cole ‘s avonds thuiskwam, stond Dave‘s fiets al tegen de muur. Dat was een zeldzaamheid, meestal bleef David nog een tijd met zijn college’s van het callcenter staan praten en was hij pas tegen achten thuis. Cole wist wel waarom hij er al was; waarschijnlijk was hij zo enthousiast over de audities dat hij niet kon wachten het er verder met hem over te hebben.
Cole keek naar Dave’s fiets en wist niet zo goed wat hij er van moest denken. Aan de ene kant vond hij het leuk dat Dave zo enthousiast was. Zelf was hij vaak wat terughoudend, een kat-uit-de-boom-kijken-mentaliteit, maar hij liet zich graag meesleuren door Davids enthousiasme. Aan de andere kant wilde hij daar ook voor oppassen. Niet alleen voor zichzelf, want persoonlijk had hij niet echt hoge verwachtingen van de audities, maar vooral voor Dave. Dave was al het wat keren teleurgesteld in zijn leven, in zijn ouders, zijn vrienden, de liefde en in zijn opleiding. Hij was enorm veerkrachtig, hij ving alle klappen op als een soort elastiekje wat meerekte met de omstandigheden en na verloop van tijd weer terugschoot in zijn oude, optimistische ik. Cole was alleen bang dat het elastiekje ooit zou breken of zo vaak was uitgerekt dat het niet meer terug kon keren naar zijn originele staat. Hij wist dat het ooit zou gebeuren, maar hij hoopte niet dat het op muzikaal gebied zou zijn.
Cole liep de vijf trappen op naar het appartement en hoorde buiten de voordeur al gitaarspel door de deur heen komen. Hij schudde zijn hoofd en zocht naar zijn sleutel. Dave en hij hadden expres dit appartement gekregen van de huisbaas, juist door hun gedeelde passie voor muziek. Hun appartement was het enige op de zesde verdieping, in de top van het gebouw, zonder buren ernaast of erboven die last konden hebben van het geluid. Dave noemde het altijd ‘hun penthouse’, maar helaas was er weinig penthouserigs aan. Ze hadden een woonkamer, twee slaapkamers en een klein, simpel keukentje en een badkamer met een douche en een bad in één, zoals in een hotel. Het hele gebouw was al wat ouder, en de huisbaas had er meerdere, dus veel van het onderhoud was een beetje achterstallig. Hij liet Cole en Dave het appartement voor vierhonderd euro inclusief per maand huren, wat, zoals Dave altijd zei, ‘eigenlijk nog te veel was voor dat rattenhok’. Daarnaast mochten ze geen huisdieren hebben en was er geen lift, waardoor ze gedwongen waren iedere dag vijf trappen op en neer te lopen, en mochten ze tussen tien uur ‘s avonds en tien uur ‘s ochtends geen muziek meer maken. Dat was nogal eens lastig, gezien Cole vroeg moest beginnen en vaak tot laat overuren draaide om een extra zakcentje te verdienen.

weer een leuk verhaal
ben eens benieuwd hoever ze met hun band gaan geraken

Thanx Kelly, leuk dat je dit ook leest! Stukje erbij weer

_____________________________________________________________________

Hoi!’ riep Cole toen hij het appartement in stapte en de deur achter zich dicht deed. Het gitaarspel uit de andere kamer verstomde vrijwel direct en hij hoorde hoe Dave letterlijk naar hem toe kwam rennen.
‘Eindelijk!’ riep Dave toen hij de hoek om kwam rennen en bijna tegen Cole opbotste. ‘Waar bleef je nou, man? Ik ken mijn solo inmiddels al bijna uit mijn hoofd en ik heb je nog niet eens kunnen vragen of ik de goede gekozen heb.’ Cole hing zijn jas aan de krakkemikkerige kapstok en trok zijn muts van zijn hoofd.
‘Wat? Welke solo?’ vroeg hij terwijl hij zijn schoenen uitschopte. Dave pakte hem bij zijn arm en sleepte hem mee naar zijn kamer zonder dat hij goed en wel zijn schoenen weg had kunnen zetten.
‘Ik moet een solo spelen voor die auditie,’ zei Dave opgewonden terwijl Cole achter hem aan struikelde. ‘Omdat ik me heb ingeschreven als leadgitarist, snap je. Dat moeten we allemaal, jij moet ook iets bestaands spelen en we moeten ook allemaal iets doen wat we zelf geschreven hebben. Voor de creatieve inbreng, denk ik.’ Hij liet Cole los en liep naar zijn gitaar. Cole keek om zich heen, liet zich in Dave’s zitzak zakken en streek door zijn haar, proberend te bevatten wat hij allemaal hoorde.
‘Wacht even,’ zei hij na een tijdje. ‘Je hebt je ingeschreven als lead? Waarom niet als rhytm?’ Dave pakte zijn gitaar en begon aan knoppen op zijn versterker te draaien.
‘Omdat ik ook wel een iets anders wil.’
‘Maar Dave, solo’s zijn altijd gasten die in het middelpunt van de belangstelling willen staan. Niet lullig bedoeld, maar zo ben jij helemaal niet.’
‘Nou en, ik kan toch veranderen?’
‘Ja, natuurlijk kan je veranderen, maar dat moet toch een beetje in je zitten? Wij zijn niet zo, wij zijn rhytmgitarist en bassist, omdat we spelen om te spelen en niet om bekogeld te worden met slipjes.’
‘…’
‘Bovendien, je bent helemaal niet geoefend als leadgitarist, Dave. Het is nog niet handig om nu die omslag te gaan maken? Ze zoeken de beste, en je mag dan gigantisch goed zijn als rhytmgitarist, solo’s is heel iets anders.’ Dave keek op. Cole zag in zijn ogen dat hij een beetje teleurgesteld was, dat hij had gehoopt dat Cole blij voor hem zou zijn. Een paar seconden hoopte Cole dat zelf ook.
Dave keek de andere kant op en sloeg hard een akkoord aan op zijn snaren.
‘Ik kan het heus wel,’ zei hij een beetje snibbig. Cole schudde zijn hoofd.
‘Dat ontken ik ook helemaal niet, maar zie je wat je doet? Je test een keer en je slaat gewoon een akkoord aan. Leads zijn van die types die gelijk allemaal riedeltjes en solo’tjes gaan spelen om te kijken of alles goed klinkt. Snap je wat ik bedoel? Het zit gewoon in je.’ Kribbig haalde Dave zijn schouders op.
‘O, nou sorry,’ zei hij. ‘Ik wist niet dat je me zoveel beter kende als ik. Misschien kun je me een keer aan mezelf voorstellen?’ Cole kneep even zijn ogen dicht en wreef over zijn gezicht. Fijn, ze begonnen nu al. Hij had al niets met die stomme audities, en hij wilde al helemaal niet dat dit of samen in een band zitten hun vriendschap zou schaden. Hij slaakte een zucht en ging rechterop in de zitzak zitten.
‘Sorry Dave,’ zei hij. ‘Je hebt gelijk. Misschien ben je er wel veel beter in. Sorry, oké?’ Dave keek hem even bestuderend aan, maar knikte toen. Cole glimlachte.
‘Hé, we zijn in de eerste plaats vrienden, hè?’ We laten niets tussen ons in komen. Zullen we dat afspreken?’ Dave speelde een stukje Rolling Stones en hield zijn laatste noot lang aan.
‘Oké,’ zei hij. ‘Dat vind ik wel een goeie. Helemaal niets.’ Cole knikte.
‘Geen andere mensen. Geen vrouwen. Geen band. Zelfs geen muziek.’ Dave grijnsde.
‘Zelfs geen muziek,’ zei hij, en hij gave Cole een high five.