Online Verhalen

Hoooi :'D
Hier is een nieuw verhaal van mij! Het is weer een fanfic van Simple Plan. :] Ik hoop dat het jullie bevalt, en verbeteringen, reacties, etc. zijn áltijd welkom! ^^
i hope you enjoy it!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het was drie uur in de nacht toen mijn zusje Katy en ik naar huis liepen. We waren net bij een tuinfeest van Pierre Bouvier geweest. Het was ontzettend gezellig geweest, en ik had veel nieuwe mensen leren kennen.
En daar liepen we, midden in de nacht door de straten van Montreal. Zwijgend liepen we door de uitgestorven straat. Katy was een beetje aangeschoten, dus we liepen niet zo snel. Vanuit de verte zag ik de felle lichten van een auto. In mezelf vroeg ik me af wat die auto hier nog zo laat moest. De auto sloeg een zijstraat in en verdween uit mijn zicht.
‘Zijn we er bijna?’ vroeg Katy.
‘Ja, nog vijf minuten,’ zei ik en we liepen weer zwijgend verder. Toen we langs de straat liepen waar de auto was ingereden, voelde ik dat er iemand naar me keek. Ik draaide me om, maar zag niemand. Katy, die stil bleef staan vroeg: ‘Is er wat?’
Ik schudde mijn hoofd en zei: ‘Nee, laat maar. Ik dacht dat ik iets hoorde.’ We liepen weer verder nog twee straten en dan waren we veilig thuis.
Opeens begon Katy te gillen, ik keek verschrikt naar mijn zusje en zag dat een brede man haar stevig in de houdgreep had.
‘Laat haar los, vieze gluiperd!’ schreeuwde ik naar de man. Ik kon zijn gezicht niet zien, omdat hij een bivakmuts over zijn hoofd had getrokken. Nu kwam er een andere gemaskerde man op me afgelopen, hij had een vuurwapen in zijn handen en hij richtte het ding op mij. ‘Niet schreeuwen, anders knal ik jullie allebei neer,’ dreigde de man. Hulpeloos keek ik naar mijn zusje, die zich uit alle macht probeerde los te wurmen. Ik zette mijn verstand uit en rende op de man die mijn zusje nog steeds vast hield. Ik begon hem te schoppen en te slaan. Toen ik zijn armen wilde pakken, voelde ik iets kouds tegen mijn voorhoofd. Meteen liet ik de man los en keek angstig opzij, daar stond de andere man. Hij hield zijn vuurwapen nog steeds tegen mijn voorhoofd aan en zei: ‘Nog even en ik knal je echt neer.’
‘Sara, ga weg!’ riep Katy angstig.
‘Ik laat je niet alleen! Je bent dronken!’ zei ik paniekerig.
‘Wil je dood?!’ gilde ze.
Ik zweeg. In mijn hoofd spraken twee stemmen. ‘Ren weg, Katy redt zich wel,’ zei de ene.
‘Je kunt je zusje toch niet hier achter laten bij die twee gluiperds?’ zei de ander. Het leek wel of ik gek werd.
Plotseling renden de mannen weg en tot mijn grote schrik zag ik dat ze Katy met zich mee sleurden.
‘Neeeee!’ gilde ik, ‘Katy! Blijf van haar af!’ Ik gilde alles bij elkaar, maar ik kon mijn zusje niet terug halen. Ik rende achter de mannen aan, maar ze waren te snel. Ze duwden Katy hun auto in en scheurden met piepende banden weg.
Tranen stroomden over mijn wangen. Ik liet me op de stoep zakken en huilde. Het leek wel of ik niet kon stoppen met huilen, de tranen bleven maar komen. Ik lag daar op de koude stoep, midden in Montréal, terwijl mijn zusje vol angst in een vreemde auto zat, niet wetend waarheen. Ik kon haar niet redden. Ik was in één grote nachtmerrie beland.

Oh mijn god... Hoe spannend! Ik kan me helemaal inleven in de twee meiden en jemig.. Hoe verzin je dit! Wat zielig! Ik ben heel erg benieuwd hoe dit verder gaat. Laat me niet lang wachten!

Het had misschien maar een paar minuten geduurd, maar voor mij voelde het als uren toen ik een stevige hand op mijn schouder voelde. Ik tilde mijn hoofd op en zag een man van ongeveer twintig jaar voor me staan. Hij had een strohoedje op. Zijn gezicht kwam me bekend voor, maar ik wist niet meer waar ik hem van kende.
‘Sara?’ de man keek me vragend aan, ‘ik ben Patrick Langlois, ken je me nog?’ Patrick Langlois… die naam kwam me ook bekend voor. Opeens herinnerde ik hem weer, bij het feestje van vanavond had Pierre ons aan elkaar voorgesteld.
Toen ik knikte, vroeg hij wat er gebeurd was.
‘Mijn zusje.’ Ik wilde wel vertellen wat er was gebeurd, maar de tranen stroomden al weer over mijn wangen naar beneden.
Patrick hurkte naast me neer en zei: ‘Stil maar, het komt wel goed. Ga maar staan, dan breng ik je bij Pierre.’
Snel schudde ik mijn hoofd. ‘Pierre slaapt vast al, en bovendien heeft hij al heel wat op.’
‘Dan ga je met mij mee naar huis,’ zei Patrick beslist. Hij zag dat ik twijfelde. ‘Ik ben niet eng, ik doe je niets. Je kent me toch nog wel?’
Ik knikte. ‘Ik ga met je mee.’ Ik moest wel, naar mijn eigen huis durfde ik ook niet meer, ik was veel te bang voor de reactie van mijn ouders.
Onderweg naar het huis van Patrick, die ik nog maar amper kende bedacht ik wat ik tegen mijn ouders moest gaan zeggen. ‘Zeg dat ze had gezegd dat ze alleen naar huis zou gaan,’ zei weer een stemmetje in mijn hoofd.
‘Nee, je moet de waarheid vertellen, dat is het beste,’ zei het andere stemmetje. Ik kon wel gek worden, moest ik de waarheid vertellen? Of moest ik mijn ouders gaan voorliegen, om mijn eigen bestwil? Ik schrok op uit mijn gedachten toen Patrick zei dat we bij zijn huis waren aangekomen. Het was een prachtig groot huis, met rode bakstenen en veel ramen. Om het huis heen was een hek gebouwd en er lag een grote tuin. Een ‘wow’ ontsnapte uit mijn mond, terwijl ik wist dat dit niet het goede moment was om over het huis van Patrick Langlois te gaan praten. ‘Wat een huis.’
‘Tsja,’ zei Patrick, ‘Ik kan er ook niks anders van maken.’ Hij wist zich duidelijk geen houding te geven.
Van binnen was het huis zoals ik verwacht had: veel ruimte, moderne meubels en vrolijke kleuren.
‘Ga maar zitten, hoor,’ zei Patrick terwijl hij naar een strakke, zwarte bank wees. Ik plofte erop neer en even was er een stilte. Normaal vond ik stiltes ongemakkelijk, ik kon er nooit mee om gaan, maar nu vond ik het absoluut niet erg.
‘Mijn zusje is gewoon weg, hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren?’ vroeg ik me plotseling hardop af.
‘Je kon er vast niks aan doen. Voor zover ik weet, zou je alles doen om je zusje bij je te houden.’ Die zin maakte me aan het huilen, ik zóu er ook alles aan doen om Katy bij me te houden, maar waarom had ik dat niet gedaan?
Ik begon te vertellen over hoe Katy en ik naar huis waren gelopen, zwijgend. Over de gemaskerde mannen die plotseling tevoorschijn kwamen en hoe ze Katy hadden vast gegrepen, hoe de mannen een vuurwapen tegen mijn hoofd hadden gehouden toen ik Katy wilde bevrijden uit hun greep, de gil die mijn zusje had geslaakt en hoe ze haar mee sleepten, terwijl er twee stemmen in mijn hoofd aan het praten waren. ‘En toen kwam jij,’ beëindigde ik mijn verhaal.
‘Heftig,’ zei Patrick en ik knikte.
‘Wat moet ik in godsnaam tegen mijn ouders vertellen, Pat?!’ riep ik uit. ‘Ze geven me op zijn minst de rest van mijn leven huisarrest en droog brood!’
Nadat ik dat had gezegd, was er een lange stilte. Die werd echter onderbroken door mijn telefoon. Ik keek op het scherm en zag dat een van mijn ouders belde. ‘Shit!’ vloekte ik binnensmonds. Patrick keek me vragend aan. ‘Mijn ouders…’ zei ik zachtjes.
‘Neem maar op,’ zei hij.
‘Ja, jij hebt makkelijk praten. Hier, neem jij maar op.’ Ik duwde mijn mobieltje in Patrick zijn hand. Even stond hij ongemakkelijk naar het schermpje te staren, maar uiteindelijk nam hij op.
‘Hallo, mevrouw,’ zei hij.
‘Ja, mevrouw, Sara is bij mij thuis.’ Ik baalde ervan dat ik niet het hele gesprek kon horen.
‘Wacht even, mevrouw, ik zal het even aan haar vragen.’
Ik keek hem vragend aan. ‘Wat moet je vragen?’
Patrick legde zijn hand over de telefoon heen, zodat het geluid gedempt werd voor mijn ouders. ‘Je ouders willen naar mijn huis komen.’
‘Waarom?! Ze weten niet eens waar je woont! Ik ga ze écht niet vertellen wat er is gebeurd, dat durf ik niet!’ Ik was geschrokken, ik wilde helemaal niet dat mijn ouders naar het huis van Patrick kwamen.
‘Saar, luister. Ik denk echt dat het beter is dat je je ouders gewoon gaat vertellen wat er gebeurd is, je zult het ze morgen toch moeten vertellen.’ Patrick had gelijk, dus ik gaf met tegenzin toe.
Ruim een uur later zaten mijn ouders ook in de woonkamer van Patrick. Toen ze binnen waren gekomen, had ik ze amper aan durven kijken.
We zaten nu al een tijdje zwijgend tegenover elkaar, ik zat nog steeds op de zwarte bank, mijn ouders zaten op dezelfde kleur lounge stoelen. ‘Ga je ons nog vertellen wat er is gebeurd?’ vroeg mijn vader plotseling op strenge toon.
Ik voelde me rood worden. ‘Eeh…’ begon ik, ‘nou kijk, Katy en ik liepen over straat en opeens…’ Mijn stem stokte, ik kon het gewoon niet.
‘En opeens wat?’ Ik zag mijn vader streng naar me kijken.
‘Opeens kwamen er twee gemaskerde mannen uit een auto gerend,’ zei ik, terwijl ik zag dat mijn moeder tranen in haar ogen had. Toen mijn vader me dringend aan keek, ging ik snel verder met mijn verhaal. ‘De mannen pakten Katy vast. Ze begon te gillen en ze schreeuwde dat ik weg moest rennen.’
‘En dat heb je gedaan?!’ vroeg mijn vader verbaasd.
‘Nee! Ik laat Katy niet alleen achter bij die vieze kerels,’ riep ik uit, ‘ik ben op de mannen afgerend, ik wilde ze slaan, schoppen, bijten, knijpen, ik wilde alles doen om ze pijn te doen, maar toen voelde ik iets kouds op mijn voorhoofd, een pistool.’ Terwijl ik dit zei, keek ik mijn ouders aan. Ik zag dat ze schrokken.
‘Een pistool?!’ gilde mijn moeder, ‘Katy is nu ergens bij enge kerels die een pistóól bij zich hebben?!’
Konden ze niet eens even bedenken hoe het voor mij was, konden ze nu echt alleen maar aan Katy denken?! Ik schrok van mijn gedachte, het was logisch dat ze bezorgd waren om mijn zusje, ik zat hier immers veilig op de bank in het huis van Patrick.
‘Ja,’ zei ik zachtjes, ‘een pistool.’
Het was weer even stil in de woonkamer, Patrick was naast me komen zitten en had, terwijl ik het verhaal aan het vertellen was, bemoedigend in mijn arm geknepen. Ik keek hem aan en hij glimlachte voorzichtig.
‘Maar, hoe is Katy uiteindelijk meegenomen?’ vroeg mijn vader uiteindelijk, hij was duidelijk degene die de vragen stelde en me aandrong het verhaal te vertellen.
‘Katy was tegen me aan het schreeuwen, ze zei dat ik weg moest rennen, dat ze zich wel zou redden, toen ik even voor me uit keek en niet oplette hoorde ik de mannen opeens wegrennen. Toen ik ze na keek, zag ik dat ze Katy tussen zich in meesleepten. Ik heb alles bij elkaar gegild, ik ben achter ze aangerend, maar ze waren te snel.’ Ik barstte in snikken uit en Patrick sloeg een arm om me heen. Iedereen zweeg.
‘Laten we maar naar huis gaan, morgen gaan we naar de politie,’ zei mijn vader.
Mijn moeder was al opgestaan. ‘Ik kan het niet geloven dat je het zover hebt laten komen, Sara,’ zei ze met tranen in haar ogen.
‘IK HEB TOCH GEDAAN WAT IK KON? MENS, DENK JE NOU ECHT DAT IK KATY ZOMAAR LAAT GAAN?!’ Alle frustraties kwamen nu naar boven.
Mijn moeder keek me geschrokken aan en Patrick trok zijn arm, die nog steeds om mijn schouders heen lag, weg.
‘Sorry mam, ik weet gewoon niet wat ik moet doen,’ fluisterde ik.
Nu kwam ze naar me toe gelopen en gaf me een lange knuffel. ‘Dat weet ik, ik kan het gewoon niet geloven dat Katy weg is,’ zei ze fluisterend terug. Ze maakte zich los uit onze knuffel en keek me met betraande ogen aan. Toen mijn vader kuchte, draaide ze zich om. ‘Ja, laten we naar huis gaan,’ zei ze weer op normale toon.
Ik keek Patrick nu aan. ‘Mag ik niet bij jou blijven slapen?’ vroeg ik hem, ‘Ik ga liever niet naar huis nu.’
Patrick keek vragend naar mijn ouders. ‘Nou, als het van je ouders mag, kan je hier wel blijven slapen, ik heb boven nog een logeerkamer.’

Oh wat spannend... Maar hoe weten haar ouders dat haar zusje is ontvoerd? Niemand heeft hen dat verteld...
Je brengt de spanning goed over, zeg Ik zit echt met bonzend hart te lezen.. Halleluja...
Schrijf snel verder!

Hier een stukje van hoofdstuk twee. ik weet niet precies hoe het er allemaal aan toe gaat daar enzo, maar ik probeer het allemaal zo echt mogelijk te laten lijken.
hope you enjoy!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------



Ik lag in het logeerbed van Patrick te piekeren, er zweefden allerlei vragen door mijn hoofd, waar ik geen antwoord op krijgen kon. Waar zou Katy nu zijn? Hoe zou het met haar gaan? Wanneer zouden we weer wat van haar horen? En toen schoot er ineens een vreselijke gedachte door me heen: Misschien zou mijn zusje wel niet meer leven! Na die gedachte kon ik niet meer slapen. Ik keek op de wekker, die op het nachtkastje naast het bed stond, hij gaf aan dat het 06.03 uur was. Ik zuchtte, vandaag zou een zware dag worden. Ik had met mijn ouders afgesproken dat we rond elf uur samen naar het politiebureau zouden gaan. Ik voelde een steek in mijn buik, ik had een paar dagen geleden, toen ik een politie film aan het kijken was, nog gewenst dat ik nooit naar een politie bureau hoefde te komen. Maar mijn wens is niet uitgekomen. Ik dacht voor de zoveelste keer die nacht aan Katy, misschien was ze wel… NEE! Ze was niet dood, dat kon gewoon niet.
Het was zes uur in de ochtend, en ik stond in de keuken brood te smeren. Ik had nog een klein beetje geslapen maar was uiteindelijk toch uit bed gestapt.
‘Hoi.’ Ik schrok op uit mijn gedachten aan Katy en draaide me om. Daar stond Patrick, alleen in zijn boxer. Ik begon te blozen en wist een zachte ‘hoi’ over mijn lippen heen te persen.
‘Gaat het wat?’ vroeg Patrick medelijdend. Het viel me op dat hij behoorlijk knap was.
‘Het kan beter,’ zei ik, terwijl ik een glimlachje om mijn lippen probeerde te vormen. ‘Heb je het niet koud?’ vroeg ik, wijzend op het halfnaakte lichaam van de man.
Hij lachte verontschuldigend. ‘Ik wist niet dat je al beneden was.’ Ik wuifde met mijn hand, als teken dat het al goed was. ‘Ik heb de broodtrommel en het broodbeleg gevonden, ik verging van de honger,’ zei ik, nog steeds blozend.
‘Eet maar goed, je hebt een zware dag voor de boeg.’ Ik knikte en sloeg mijn ogen neer. Het zou zeker een zware dag worden.

Ik stond tussen mijn ouders in voor een groot gebouw, het politiebureau. De bakstenen van de muren waren licht geel gekleurd en aan de voorkant hing een groot politie logo. Ik zuchtte diep en keek mijn van mijn moeder naar mijn vader en weer terug naar mijn moeder. Ze zagen er vermoeid uit, ze hadden waarschijnlijk geen oog dicht gedaan vannacht, net als ik. Ik was de eerste die een stap richting de draaideur van het politiegebouw zette. Een zenuwkriebel stroomde door mijn lijf toen mijn ouders me volgden.
We stonden nu in het politiegebouw. Ik zag allemaal politiemannen en –vrouwen rondlopen en het maakte me benauwd, zoveel agenten had ik nog nooit op een plek gezien. Ik zag dat mijn ouders al naar een balie waren gelopen, ik liep er ook naartoe.
‘Ja, sinds vannacht.’ Hoorde ik mijn vader zeggen.
‘Wie waren er bij?’ vroeg een mevrouw achter de balie.
Ik deed een stapje naar voren en fluisterde: ‘Ik… ik heb gezien hoe Katy mee is genomen.’
De vrouw kuchte, ze had geen politiekleding aan, maar zat er netjes gekleed bij. Haar bureau was erg rommelig, overal lagen papieren die nog afgehandeld moesten worden. ‘Ik stuur jullie door naar een recherche, daar kunnen jullie je verhaal verder vertellen,’ zei ze. ‘Veel sterkte.’ Ze glimlachte, riep een recherche op en wees ons naar een paar stoelen waar we konden wachten.
Zenuwachtig zaten mijn ouders en ik te wachten op een rechercheur. Toen bedacht ik opeens dat Pierre nog van niks wist. Ik moest hem snel bellen! ‘Mam, ik ga even naar buiten, ik houd het hier niet langer uit. Wil je me binnen halen als de rechercheur er is?’ meldde ik mijn moeder. Ze knikte en ik liep naar buiten.
Eenmaal buiten pakte ik mijn mobieltje uit mijn zak. Het was al een oud ding, maar ik had geen geld voor een nieuwe. Ik toetste zenuwachtig het nummer van Pierre Bouvier in. Ik had hem leren kennen toen ik naar de highschool ging, hij zat in het tweede jaar en hij viel me meteen de eerste dag al op tussen al die andere kinderen. Hij speelde in een bandje, ‘Reset’, samen met zijn vrienden Sebastien Lefebvre, Chuck Comeau en Jeff Stinco. Later was David Desrosiers er ook nog bij gekomen en hadden ze hun naam omgedoopt tot ‘Simple Plan’. Ik was een keer gaan kijken bij een optreden van ze, en toen ik ze na afloop een compliment gaf over hun performance waren Pierre en ik aan de praat geraakt. In het begin was ik onzeker geweest, wat moest die knappe, spontane jongen nou weer met een onzeker meisje als ik? Toen ik het in een melige bui aan hem vroeg was hij stil gevallen. ‘Je viel me meteen de eerste dag al op, ik wist het meteen: wat jij hebt, zoek ik in een goede vriend.’ Had hij geantwoord. Nu, ongeveer vier jaar later, was hij mijn allerbeste vriend geworden. We deelden lief en leed met elkaar en ik wist alles van hem en omgekeerd. Een jaar terug had ik Katy aan hem voorgesteld, en tussen hun klikte het ook. Ze hadden zelfs een korte relatie gehad maar ze waren erachter gekomen dat ze beter vrienden konden zijn, hun vriendschap was niet zo close als tussen Pierre en mij, maar Pierre beschouwde mij zowel Katy als zijn kleine zusjes, op wie hij goed moest passen. Wij zagen hem als onze grote broer.
‘Sara!’ Ik werd opgeschud uit mijn gedachten door de vrolijke stem van Pierre.
‘Pierre, ik moet iets aan je kwijt.’
‘Wat is er? Is er iets gebeurd? Moet ik naar je toe komen?’ Ik glimlachte, Pierre was altijd bezorgd om me. ‘Sara! Zeg eens iets? Gaat het wel?’
‘Katy is weg.’
‘Wég? Hoe bedoel je weg? Waar is ze?’
‘Ontvoerd,’ fluisterde ik zachtjes. ‘Katy is ontvoerd.’
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, ik voelde me gespannen en verdrietig. ‘Waar ben je?’ zei Pierre zacht. ‘Ik kom nu naar je toe.’

Aw wat zielig! Tof van Pierre om naar het bureau te komen voor steun enzo.

Hoop dat je snel weer verder schrijft Dit hoofdstuk is heel mooi geschreven!

Omg zo zielig, arme Sara! Wat lief van Pierre! Hij gaat speciaal voor haar daarheen!
Mooi geschreven! Echt, hoe je het allemaal beschrijft!
Schrijf snel verder!

Lessie; hihi, Pierre is echt een schatje, he.
imissyou; dankjwel! tjsa, zoals ik al zei: Pierre is lief!
hier is weer een nieuw stukje!
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Pierre kwam op me afrennen toen hij me vijf minuten later zag staan, alleen voor het politiebureau. Ik had geluk dat hij zo dichtbij woonde. Ik werd bijna gesmoord door zijn stevige omhelzing. Ik voelde dat zijn shirt nat werd van mijn tranen. ‘Meisje toch, stil maar het komt goed,’ fluisterde hij zachtjes in mijn oor terwijl hij zich losmaakte uit onze omhelzing. ‘Kom, we gaan even zitten.’ Hij sloeg een arm om me heen en leidde me naar een bankje, dat naast het bureau stond.
‘Vertel maar,’ zei de bruinharige toen we zaten. Voor de derde keer vertelde ik over de ontvoering van mijn kleine zusje.
Toen ik was uitverteld en naar Pierre keek, zag ik dat hij tranen in zijn ogen had staan. We wisten allebei niks meer te zeggen, dus kroop ik tegen hem aan en legde mijn hoofd op zijn schouder. We zaten al een tijdje tegen elkaar aan toen mijn moeder me riep.
‘Sara! De rechercheur is er.’ Toen ze Pierre zag klaarde haar gezicht een beetje op, ook zij mocht hem graag. ‘Oh! Hoi Pierre.’
‘Hallo mevrouw,’ zei Pierre beleefd.
Toen mijn moeder onze betraande gezichten zag gaf ze ons allebei een knuffel. ‘Het komt wel goed, Katy komt weer bij ons terug.’ Ze glimlachte dapper, maar ik wist dat ze van binnen kapot ging.
‘Mam?’ Ik keek mijn moeder vragend aan. ‘Mag Pierre mee naar de rechercheur?’ Pierre schrok van mijn vraag, maar ik wist dat hij het wilde.
‘Als Pierre wil, heb ik er geen problemen mee, hij zal een steun voor je zijn,’ antwoordde mijn moeder. Mijn hart maakte een sprongetje. Het mocht! Toen Pierre knikte dat hij wel wou, gaf ik hem spontaan een kus op zijn wang.
Mijn vrolijke gevoel verdween al gauw toen we weer met zijn drieën het gebouw binnen liepen. Mijn vader stond met een brede man in uniform te praten, ze hadden allebei een ernstig gezicht getrokken. Ik stelde me voor aan de man, die de rechercheur was. Hij stelde zich voor als rechercheur Forrester. De man had een grote neus, maar het paste bij zijn lichaam, en zijn bruine ogen vielen op bij zijn donkerblonde haar. ‘Kom maar mee, dan gaan we in mijn kantoor zitten,’ zei hij met een donkere stem. Ik liep samen met Pierre achter mijn ouders en rechercheur Forrester aan.
Het bureau van meneer Forrester lag, net als bij de mevrouw achter de balie, vol met stapeltjes papieren. De man startte zijn computer op en keek mij onderzoekend aan, ik werd er zenuwachtig van. Na ruim twee minuten stilte zei de man: ‘Dus jij was bij het hele gebeuren aanwezig?’ Ik knikte. ‘En je kon niks doen?’ Ging de man verder.
Ik schudde triest mijn hoofd. ‘Een van de mannen had een vuurwapen op zak, ze dreigden dat als ik Katy aan zou raken.’
De man schudde zijn hoofd en vertelde dat dit soort zaken moeilijk op te lossen waren, het kon nog wel een paar maanden duren voordat de daders, en dus ook Katy, gevonden waren. Ik moest voor de vierde keer binnen vierentwintig uur tijd mijn verhaal vertellen. Pierre, die naast me zat, gaf me af en toe een bemoedigend kneepje. En toen de tranen weer kwamen, pakte hij mijn hand vast. Ik was zo blij met hem, ik zou niet weten wat ik zonder hem moest. Mijn moeder, die aan de andere kant van me zat, pakte ook mijn hand vast. Bij haar liepen de tranen ook over de wangen. Mijn vader zat er nuchter bij, maar ik wist dat ook hij vanbinnen kapot ging.
Ruim een uur later stonden we weer met zijn vieren voor het politiebureau, het was een zwaar gesprek geweest met rechercheur Forrester, maar als ik wilde dat Katy terug kwam, moest ik het vertellen. En dat wou ik, ik kon niet zonder mijn zusje, het voelde alsof ik geamputeerd was. Niet alleen mijn zusje, maar ook mijn beste vriendin was weg. Mijn relatie met Katy was lang niet altijd goed geweest. Toen ik naar de highschool ging, groeiden we uit elkaar, maar toen Katy twee jaar later weer bij me op school kwam en ik haar een beetje hielp met de lokalen vinden enzovoort, groeiden we weer naar elkaar toe. Nu was onze band sterker dan ooit. En net nu, net nu moest Katy worden mee genomen door twee criminelen. Wie weet wat ze met haar uitspookten, misschien was ze wel verkracht. Misschien was het allemaal wel veel erger, en leefde ze al niet meer. Snel slikte ik deze gedachte weg en ik richtte me op Pierre. ‘Pierre, wil jij met me mee naar Patrick?’
Pierre keek me verbaast aan, maar toen ik uitlegde dat ik vannacht bij zijn vriend had gelogeerd knikte hij. ‘Ja, dat is goed. Hij woont alleen wel een half uur lopen vanaf hier,’ zei hij bedachtzaam.
‘Dan gaan we toch met de auto? Jij hebt je rijbewijs tenslotte al.’ Pierre stemde weer met mijn voorstel in. Ik gaf mijn ouders een kus en beloofde ze dat ik vannacht thuis zou slapen.
Even later zat ik naast Pierre in zijn auto. Pierre deed alles met zijn auto, het leek soms wel of ze getrouwd waren. Als er ook maar één vuil vlekje op de auto zat, was dat een wonder. Pierre maakte zijn auto bijna elke dag schoon, het was een soort tic van hem geworden. Ik vond het belachelijk, het was maar een auto… Eigenlijk was ik best jaloers op Pierre, hij woonde al alleen in een prachtig huis, had een grote auto en hij had leuke vrienden. Er was één ding wat hij nog niet had: een carrière. Doorbreken met Simple Plan, dat was zijn allergrootste droom. De vijf jongens in de band wilden niets anders dan de wereld over touren, elke avond optreden en leuke meisjes ontmoeten. Op Jeff na dan, hij had al een jaar een relatie met France en daar was hij dolgelukkig mee. De jongens gaven af en toe al kleine optredens in de omgeving van Montréal, maar verder dan dat waren ze nog niet gekomen. Ik hoopte voor ze dat er een dag kwam dat ze doorbraken.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen Pierre toeterde. Toen ik naar buiten keek, herkende ik het huis van Patrick.

Mooi geschreven. Je vertelt alles heel goed, dat is prettig voor de lezer
Ik wil weten wat er hierna gaat gebeuren!

Omg, mooi geschreven! Bij sommige stukken kreeg ik het echt koud :p Sorry, slechte gewoonte ofzo
Njha, ben benieuwd naar meer!

sorry dat ik al heel lang niets meer schrijf hier aan, maar ik heb het echt druk met school... moet er nog even hard aan trekken die laatste weken.. helaas. ik hoop zo snel mogelijk weer iets te kunnen schrijven! (ik denk er btw aan om opnieuw te beginnen... maar dat moet ik allemaal nog even uitvinden. )