Het leven van een meisje genaamd ik
Geplaatst: 14 apr 2009 22:39
Hallo god, ik wil u zeggen,
Hoe wonderbaarlijk ik het vind
Ik zal proberen het uit te leggen,
Beginnend bij het kind
Een lief en schattig wezen,
Dat zonder kwaad op geest,
Bescheiden het levensboek leert lezen,
Leert temmen dat wild beest
Na onschuld komt de zonde
Het verderf en het geluk
Keert ``positief`` ten gronde,
Maakt elke glimlach stuk
Nu breng ik aan het woord de puber,
Een geheel waartoe ikzelf behoor
Verspillend woorden als lauw en über,
Slechts blind voor de waarheid, aan haar geen gehoor
Ten gevolge van de puberteit,
Komt het echte leven aan bod,
Zowel man als vrouw leeft altijd,
Voor geld,kinderen en eigen genot.
De zonden wegen almaar zwaarder,
Steeds harder drukkend op elke schouder,
Leven van het leven gaat steeds bedaarder,
En je ziel krijgt het zichtbaar kouder
Na een leven gehuld in enkel duister,
Komt het einde eindelijk in zicht,
Je hoort een zacht rustgevend gefluister,
En ziet aan het einde van de tunnel het licht
Je komt dichterbij, het puntje licht groeit,
Net als het verlangen naar eeuwige rust
Enkel vermoeidheid die op haar doelen broeit
Dragend een jas met een masker van lust
Hunkerend naar een afloop, al is het onbewust
Je gevangen ziel wacht al in de rij
Tot de dood zelf hem op de lippen kust
Door zijn medelijden ben je eindelijk vrij.
ik schrijf vrij weinig gedichten, dus ik weet dat het niet goed is, alleen ik moest het echt kwijt, dit is wat er echt door me heen gaat nu...
Hoe wonderbaarlijk ik het vind
Ik zal proberen het uit te leggen,
Beginnend bij het kind
Een lief en schattig wezen,
Dat zonder kwaad op geest,
Bescheiden het levensboek leert lezen,
Leert temmen dat wild beest
Na onschuld komt de zonde
Het verderf en het geluk
Keert ``positief`` ten gronde,
Maakt elke glimlach stuk
Nu breng ik aan het woord de puber,
Een geheel waartoe ikzelf behoor
Verspillend woorden als lauw en über,
Slechts blind voor de waarheid, aan haar geen gehoor
Ten gevolge van de puberteit,
Komt het echte leven aan bod,
Zowel man als vrouw leeft altijd,
Voor geld,kinderen en eigen genot.
De zonden wegen almaar zwaarder,
Steeds harder drukkend op elke schouder,
Leven van het leven gaat steeds bedaarder,
En je ziel krijgt het zichtbaar kouder
Na een leven gehuld in enkel duister,
Komt het einde eindelijk in zicht,
Je hoort een zacht rustgevend gefluister,
En ziet aan het einde van de tunnel het licht
Je komt dichterbij, het puntje licht groeit,
Net als het verlangen naar eeuwige rust
Enkel vermoeidheid die op haar doelen broeit
Dragend een jas met een masker van lust
Hunkerend naar een afloop, al is het onbewust
Je gevangen ziel wacht al in de rij
Tot de dood zelf hem op de lippen kust
Door zijn medelijden ben je eindelijk vrij.
ik schrijf vrij weinig gedichten, dus ik weet dat het niet goed is, alleen ik moest het echt kwijt, dit is wat er echt door me heen gaat nu...