Online Verhalen

• End Of Story

Proloog

'Hoezo jullie trappen me uit huis? Zijn jullie wel helemaal bij jullie verstand?' Ik kijk mijn ouders met grote ogen aan. Tranen komen op maar ik slik ze verwoed weg. Ik moet niet gaan huilen. Niet waar mijn ouders bij zijn. Mijn ouders die nooit ook maar íets van me begrepen hebben. Geloof me, ik ben een echte puber wat dat betreft maar dat zegt helemaal niks over de tijd vanaf dat ik kon lopen en praten. Op mijn vierde ging ik voor het eerst in therapie omdat mijn ouders dachten dat er iets mis was met me. Nou wil ik niet heel veel zeggen, maar er is eerder iets mis met hen dan met mij. Kom op, welke gek neemt er nou vijf kinderen! ? Terwijl de eerste zich al heeft misdragen voor tien!
'We hebben met Irene gepraat. Een aantal keer de afgelopen week. We brengen je vanavond voor het concert in De Boks naar Fleur toe en daar blijf je een tijdje wonen totdat we een oplossing hebben gevonden,' zegt mijn moeder. Altijd mijn moeder. Mijn vader durft nooit zijn bek open te trekken.
'Ik wil niet veel zeggen, maar als júllie me zogenaamd al niet aankunnen, wat verwacht je dan van Irene? Zij heeft haar handen al vol aan Fleur. Je wilt niet weten hoe verwend dat kind is! Ze mag dan wel heel aardig zijn en de beste vriendin die ik ooit heb gehad maar zij is echt nog erger dan ik hoor!'
'Uit ervaring van vroeger blijkt dat jij in andere gezinnen helemaal niet zo'n probleem bent als bij ons,' zegt mijn moeder, natuurlijk. Ik maak een vreemd geluidje en wend mijn gezicht af. Om een beetje rustig te worden staar ik door de grote ramen van de woonkamer naar buiten, over het enorme weiland waar nutteloos een paar koeien van de buurman in staan te grazen. Dan sta ik op en loop de woonkamer uit.
'Jullie zijn gewoon zielig,' zeg ik nog, voordat ik de deur met een klap achter me dicht trek. 'Het zou me heel erg helpen als jullie je voor één keer zouden gedragen als normale ouders!' Roep ik terwijl ik de trap op ren, waarbij ik extra veel geluid probeer te maken.

Nadia zegt:
Fleurtje! Weet je het al?
Fleur zegt:
Ja! Echt klote joh! Maar aan de andere kant ook wel weer beter.
Nadia zegt:
Hoe zou dit beter kunnen zijn? Ik word gewoon compleet afgestoten door mijn eigen ouders!
Fleur zegt:
Ja, dat is ook echt heel erg kut, maar hierdoor zijn we wel dag en nacht samen. Zijn we eindelijk echte zusjes!
Nadia zegt:
Ja oké. Dat kan op zich ook wel leuk worden. Maar gewoon het idee dat mijn ouders me niet meer hoeven te hebben... De laatste tijd ging het al een stuk beter toch?
Fleur zegt:
Daar kan ik niks over zeggen. Volgens je ouders ging het nog erger dan eerst.
Nadia zegt:
Leuk. Zelfs jíj weet er meer over dan mij.
Fleur zegt:
Sorry... Maar hey, ik zie je straks wel. Ik moet nu mijn moeder even helpen met je bed. Alsof ze dat niet alleen kan.
Nadia zegt:
Oké, tot straks.

Hoofdstuk 1.1


Vier broers heb ik. Drie oudere en één jongere. Die jongste is wel een kilometer groter dan ik, dus vandaar dat ik hem gewoon reken tot mijn broers. De oudste, Liam van 26, woont sinds vijf jaar op zichzelf in Utrecht. Dacht dat hij het daar kon maken. Iets wat op zich ook wel gelukt is. Hij heeft zijn eigen tattooshop en die loopt redelijk. Hij was het eerste en ook grootste probleem van mijn ouders. Het aantal keer dat hij door de politie naar huis is gebracht komt in de buurt van het aantal keer dat mijn hart heeft geslagen. Er zijn tijden geweest dat hij wekenlang vast heeft gezeten voor iets dat hij, volgens hem zelf, niet eens had gedaan. Ik weet wel anders, maar mijn ouders hebben hem altijd geloofd. Ze hebben altijd vertrouwen in hem gehad, omdat hij de schijn hoog kon houden. Mijn ouders zijn Christelijk. En Liam deed ze laten geloven dat hij dat ook was. De rest van mijn broers en ik zelf laten duidelijk blijken dat we dat niet zijn. Al vanaf mijn zesde ga ik niet naar de kerk omdat ik het onzin vond. Ik vond het ook helemaal niet leuk om daar rond te lopen. Al die bemoeizuchtige mensen. Dat is misschien per kerk anders, dat zou ik niet weten, maar ik vond het er altijd vreselijk. Liam echter is iedere zondag weer, totdat hij uit huis ging, braaf met mijn ouders meegegaan. Ook al had hij een kater van hier tot aan de andere kant van de wereld. Na Liam is Damiën de jongste. Hij is 24. Woont meer bij zijn vriendin dan thuis, maar komt wel elke week leuk zijn was brengen die ik dan mag doen omdat mijn moeder er te lui voor is. Haar eigen was kan ze wel doen, maar die van haar halfuitwonende zoon niet. Met Damiën kan ik niet goed opschieten. Hij is arrogant, egoïstisch en gewoon een enorme eikel. Hij is al minstens twaalf keer vreemd gegaan en die vriendin van hem trapt iedere keer weer in zijn slappe excuusjes. Het zou me niks verbazen als hij over een paar jaar de grote baas is van een enorm illegaal bordeel of zo. Hij houdt echt veel te veel van meisjes. Na Damiën komt Jaimy, van 20. Jaimy is zoals zijn naam. Lief, schattig, perfect. Hij is niet Christelijk, zoals mijn ouders verwachten dat iedereen is, maar hij spreekt ze ook nooit tegen en accepteert dat mijn ouders er zo op hameren dat iedereen even stil is voor het eten. Hij haalt goede cijfers op school, heeft een goed bijbaantje, kleedt zich correct... Kortom; alles wat Liam, Damiën en ik niet zijn. Mijn jongste broer, van 14, is net als Jaimy. Lennart krijgt alles wat mijn ouders eigenlijk mij hadden moeten geven. Liefde, geld, cadeautjes. Hij is echt het verwende nest. Een irritant, klein onderkruipsel. Nou ja, klein niet. Hij gedraagt zich klein. Het zal wel aan de puberteit liggen, maar ik irriteer me helemaal kapot aan hem, ook al zie ik alleen nog maar zijn gezicht.
'Nadia, ben je er nog?' Vraagt Liam. Ik zucht diep en knijp mijn ogen even stijf dicht.
'Ja, ik was even diep in gedachten verzonken.'
'Oké. Nou ja, ik zei dus dat het er wel aan zat te komen. Het is voor mij in ieder geval geen grote verassing.'
'Jij was zo veel erger dan ik.'
'Maar ik deed alsof ik het geloof had.' Hij spreekt de woorden 'het geloof' walgend uit. 'Nadia, het komt allemaal wel goed. Jij red jezelf echt wel,' lacht hij. Ik probeer een glimlach op te brengen maar het lukte niet.
'We zien wel,' zeg ik op een lage toon terug. Ik heb er niet zo veel vertrouwen in. En als ik er over nadacht wat mijn ouders me allemaal aan doen, word ik alleen nog maar kwader. 'Kan ik niet gewoon bij jou wonen?'
'Je weet dat ik dat ontzettend graag zou willen. Het voelt veiliger als jij dicht bij me bent. Zeker nu je midden in die ruzies zit en zo. Niet alleen met pap en mam maar ook met die jongens van school waar je het laatst over had. Maar je bent 17. Pap en mam hebben nog steeds het zeggenschap over je en ik denk niet dat ze je naar Utrecht laten gaan.'
'Kun je niet gewoon even met ze praten om het te proberen? Al is het alleen maar voor de zomervakantie. Ik doe toch examens dit jaar dus ik kan net zo goed werk in Utrecht zoeken als hier.'
'Ik zal kijken wat ik kan doen,' bromt Liam. Nu echter lukt het me wel om te glimlachen. Ik houd zo verdomd veel van die jongen. Hij is een echte engel op aarde.

Elise schreef: Die jongste is wel een kilometer groter dan mij

een kilometer groter dan ik verderop in je verhaal, onderaan je tweede post staat dat nog een keertje.

Nog helemaal geen reacties? Vind 't wel een leuk verhaal hoor, en ook goed geschreven... valt me tegen dat er nog niemand heeft gereageerd maar dat moest haast nog wel gaan gebeuren

Je tweede stukje vind ik al veel beter dan je eerste. Je krijgt een goed idee van de gezinssituatie. En het leest vlot weg. Dus meer van dit

Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar ik had het erg druk met verjaardagsfeestjes en andere afspraken met vrienden en zo. Vaak was ik te laat thuis om nog even wat te gaan schrijven en te laat uit bed om nog de tijd te nemen om een heel nieuw hoofdstuk te bedenken. Maar hier is dan alsnog een nieuw stukje ^^ Het is niet zo lang, maar oké.


Hoofdstuk 1.2

'Met Nadia. Kom jij vanavond ook naar De Boks?' Vraag ik Davey door de telefoon die ik met mijn linkerhand tegen mijn rechteroor houd, terwijl ik met mijn rechterhand mijn tas weer aan het uitpakken ben. Ik leg de stapels kleren netjes in het kleine kastje naast mijn bed en zet mijn schoenen er naast. Sieraden leg ik uitgestald op het kastje neer en ondergoed en zo leg ik in een mandje.
'Was ik nog niet van plan, hoezo?'
'Nou, het is even belangrijk. Ik moet een mededeling doen aan iedereen en het lijkt me handig als dan iedereen gewoon naar De Boks komt, anders kost het me zo veel beltegoed.'
'Ik heb zo'n vermoeden...'
'Waarschijnlijk is dat vermoeden juist, maar ik vind het fijner om het daar gewoon in person over te hebben.'
'Ik zal er zijn vanavond. Sterkte.'
'Dank je en tot vanavond.'
'Tot vanavond,' zegt Davey en ik hang op. Een aantal seconden later komt Fleur de kamer binnen gestapt en zonder iets te zeggen gaat ze tegenover me op het bed zitten. Ze kijkt me aan, pakt mijn handen vast en glimlacht een beetje. Ik voel tranen omhoog komen en ik durf te wedden dat Fleur die al lang aan had zien komen, en ook al in had gezien dat ik ze niet los zou laten. Maar nu, op dit moment, word het me even te veel. Ik laat alle tranen los en fleur slaat haar armen om me heen. Zo blijven we zitten. Net zo lang tot al mijn tranen op zijn.
'Dank je,' mompel ik als we elkaar uiteindelijk los laten.
'Geen probleem,' glimlacht Fleur. 'Daar ben ik nou eenmaal voor.' Ik glimlach ook even en zucht diep.
'Wat doe jij vanavond aan?' Vraag ik dan.
'Zwarte skinny met Spongebob-shirt of Slipknot-shirt denk ik.'
'Was te verwachten.'
'Wat doe jij aan?'
'Zwarte netpanty, zwart rokje, zwart hemdje, kisten.'
'Natuurlijk.' Ik grinnik even om de sarcastische manier waarop Fleur dat laatste woord zei en sta dan op.
'Kom, we gaan eten.'

Leest vlot, lekkere zinnen, goed opgebouwd en een intressant onderwerp wat wél realistisch blijft. Ben benieuwd naar meer!

Bedankt voor de reactie ^^ Weer eens een nieuw stukje.


Hoofdstuk 1.3

‘Nou, daar zitten we dan,’ zegt de moeder van Fleur, Irene met een glimlach. Ik glimlach terug en staar dan weer naar mijn bord met eten. Dat is iets waar ik aan zal moeten wennen. Eten op normale tijden en in normale hoeveelheden. Ik ben niet echt iemand die van eten houd en aangezien Fleur eet als een hond die in geen weken eten heeft gezien, is Irene dus niks anders gewend dan dat. Ik neem een paar happen van de spaghetti, die overigens heerlijk is, en kijk dan weer even naar de televisie. Hoeveel heb ik nou op? Nog niet eens de helft en ik zit al vol. Ik kijk even naar het bord van Fleur en schud dan heel onopmerkzaam mijn hoofd. Na nog een paar happen te hebben gegeten schuif ik mijn bord weg. Fleur is onderhand al wel van me gewend dat ik nooit veel eet. Zelfs een patatje bij de snackbar krijg ik niet helemaal op. Meestal eet zij dan de restjes en dat is nu ook weer het geval. Ze pakt mijn bord en schuift het naar zich toe, waarna ze het binnen een paar minuten al helemaal op heeft.
‘Moet je ook wat drinken?’ Vraagt ze dan.
‘Doe maar een bie- Eh… Bekertje melk,’ verbeter ik mezelf. Fleur kijkt me waarschuwend aan en ik probeer een schijnheilige glimlach op mijn gezicht te plakken. Ze schudt haar hoofd en loopt dan naar de keuken om voor mij een bekertje melk te pakken.

Na het eten rennen we al twee kleine schoolmeisjes die elkaar van hun nieuwe ‘crush’ moeten vertellen naar boven. We schieten Fleurs slaapkamer in en doen de deur dicht, waar we meteen samen de bank voor schuiven. Op de muur waar de bank eerst tegenaan stond, is een enorme tekening zichtbaar. Een tekening van bloemetjes en plantjes en takjes, die wij samen maar weer mooi gemaakt hebben. In het midden van de tekening hangt een enorme spiegel, waar we makkelijk met z’n tweeën voor kunnen gaan zitten om onze make-up te doen. Irene mag niet weten dat we op de muur hebben getekend. Dat mag niet van haar, ook al is het maar behang. Roze behang nog wel, van toen Fleur nog maar 8 of 9 was. Fleur haalt haar enorme make-up koffer tevoorschijn en zet die tussen ons in. Zo jaloers ben ik op die koffer. In normale make-up koffers zit allemaal roze, en lippenstift, en allerlei andere afgrijselijke kleuren. Maar in de koffer van Fleur is alles in grijs en zwarttinten. Er zit zelfs een foundation bij die bijna helemaal wit is, en dus perfect voor mijn gezicht in de winter. En ook al is het nu zomer, ik doe ‘m nog steeds op om mijn eigen witte, bleke, enge look te hebben. Fleur is al eerder klaar met haar make-up. Zij draagt ook niet zo veel. Foundation, oogpotlood, mascara. Binnen twee minuten klaar. Maar ik… Ik draag heel veel oogpotlood en heel veel foundation en heel veel mascara. En dan ook nog eens heel veel oogschaduw, wat trouwens vreselijk is om op te brengen met een kwastje omdat dat poeder overal heen vliegt. Na tien minuten ben ook ik klaar en heeft Fleur haar kleren al aangetrokken. Ze zit weer voor de spiegel om haar haren te stijlen. Ik sta op en loop naar mijn eigen kamer om snel ook even mijn kleren aan te doen en kom dan terug naar de kamer van Fleur, waarna ze ook mijn rode haar stijlt. Het is niet rood van mezelf hoor, even voor de duidelijkheid. Maar ik wil al zo lang gewoon mooi knalrood haar hebben dat ik op een dag gewoon naar de kapper stapte en het rood liet verven. Normaal is het altijd zwart. Door en door zwart. Maar dit rode staat me verbazend goed, dus misschien blijft het langer deze kleur dan ik had verwacht.

En meteen nog een stukje er achteraan =)


Hoofdstuk 1.4

‘Hoe laat moeten we thuis zijn, Irene?’ Vraag ik terwijl ik mijn mobiel, shag en aanstekers in de zakken van mijn vest doe. Mijn geld prop ik bij mijn beha in.
‘Nou ja, jij bent natuurlijk een stuk ouder, Nadia… Willen jullie een aparte tijd of zal ik het gemiddelde maar nemen?’ Ik werp een blik op Fleur en zie haar hoopvol mijn richting op kijken.
‘Neem het gemiddelde maar,’ antwoord ik.
‘Nou ja, een uur of twaalf, halféén?’ Ik glimlach en zie dat Fleur geluidloos een dansje van geluk doet. Normaal moet ze al om elf uur thuis zijn, dus dit is zeker een verbetering. ‘Maar als het niet goed gaat dan is het de volgende keer voor allebei een uur eerder.’ Fleur en ik knikken begrijpend en grijpen dan elkaar hand vast om naar buiten te stappen en richting De Boks te lopen. Dat is echt zo handig aan Fleur. Ze woont net een straat naast De Boks, dus ze hoeft zich nooit zorgen te maken om vervoer of zo. We kunnen gewoon lopend heen.
‘Ik heb er echt zin in,’ grijnst Fleur.
‘Ja, ik ook! Ook al zal het ook wel even moeilijk worden als ik het aan de jongens moet vertellen.’ Mijn vrienden staan ook wel bekend als ‘de jongens’. Aangezien ik alleen Fleur maar als vriendin heb, en al mijn andere vrienden van het mannelijke geslacht zijn, was dat wel de meest toepasselijke benaming voor de vriendengroep. Fleur knikt begrijpend en slaat haar arm om me heen.
‘‘t Komt wel goed, schatje,’ zegt ze en we liggen allebei in een deuk.

‘Nadia! Heb je Fleur weer een keer mee genomen?’ Vraagt Arthur terwijl hij met zijn armen wijd naar ons toe komt lopen. We geven hem allebei een knuffel en lopen met hem terug naar de groep waar hij bij stond te praten.
‘Ja, ik dacht je hebt het zo vaak over haar. Misschien miste je haar wel zo ontzettend erg. Dus ik dacht; laat ik haar weer een keer mee nemen.’ Fleur en Arthur grijnzen om mijn sarcastische opmerking. Dan draait Arthur zich een kwart slag, zodat Fleur en ik zichtbaar worden voor de groep.
‘Jongens, dit zijn Fleur en Nadia. Fleur en Nadia, dit zijn de jongens.’ Ik kijk Arthur hoofdschuddend aan en loop de kring rond om me netjes voor te stellen en ook hun namen te vragen. Fleur volgt mijn voorbeeld niet. En dat is ook wel te begrijpen. Ik ben 16 maar ben gewend om met jongens van 20 of ouder om te gaan, maar Fleur is 13 en zij is dat totaal niet gewend. Ja oké, jongens van 17 en 18, misschien soms zelfs 19 uit mijn vriendengroep. Maar dit zijn totaal nieuwe jongens die er absoluut niet uit zien alsof ze 17, 18 of 19 zijn. Als ik me dus heb voorgesteld, ga ik dicht tegen Fleur aan staan en vertel haar de namen door, zodat zij ook enig idee heeft van met wie ze nu omgaat.
‘Aloha!’ Hoor ik dan een bekende stem roepen. Zonder te kijken of het is wie ik denk dat het is, zet ik het op een lopen.
‘Davey!’ Roep ik terug naar hem en ik val hem om zijn nek. Davey is één van mijn beste vrienden. Hij luistert altijd naar me als er iets is gebeurd wat ik wil vertellen. Zelfs als ik mijn kleine teen heb gestoten is hij nog één en al aandacht.
‘Gaat het, meis?’ Vraagt hij zacht als we uitgeknuffeld zijn. Ik glimlach en ik knik.
‘Tot nu toe wel.’
‘Dan is het goed. Ik zet even mijn fiets weg en dan kom ik bij jullie staan, goed?’
‘Ja, tot zo.’ Ik glimlach nog even naar hem en ren dan weer terug naar Fleur, om op haar rug te springen. Ze kent me goed genoeg om te weten dat ik dan van haar verwacht dat ze heel hard rondjes gaat draaien, wat ze dus ook doet. Maar op een gegeven moment word ze zo duizelig, dat we allebei lachend op de grond vallen. Iedereen om ons heen lacht ook. Niet in de vorm van uitlachen, dat zeker niet. Nou ja, natuurlijk ook wel, maar niet slecht bedoeld. We worden omhoog geholpen door twee wel héle knappe maar oude jongens. Ik werp een blik opzij en bijt lachend op mijn lip. Fleur schudt haar hoofd en haalt hulpeloos haar schouders op.
‘Jij ook altijd met je jongens,’ fluistert ze in mijn oor. Ik lach en ik kijk om me heen. Zo langzamerhand komen er steeds meer jongens uit mijn vriendengroep, dus ik besluit Fleur mee naar binnen te slepen om ons op de gastenlijst te zetten. Handig, werken in De Boks. Op avonden dat je niet hoeft te werken kun je gewoon iemand gratis mee naar binnen nemen, en zelf ook gratis binnenkomen. Iets minder handig: Je moet op je gedrag letten omdat je in principe nog wel het visitekaartje van De Boks bent.

Hoofdstuk 2.1

Hoofdpijn. Hele erge hoofdpijn. Ik lig op mijn rug en probeer mijn ogen open te doen om op de klok te kunnen kijken. Half drie. En dat is geen half drie 's nachts, aan het enorm felle licht te zien. Ik draai me op mijn zij en ga op zoek naar mijn rokje. Als ik die gevonden heb, sta ik op uit bed om het aan te trekken. De pijn in mijn hoofd protesteert hevig, maar ik probeer de pijn enigszins te onderdrukken. Terwijl ik mijn korset aan doe, denk ik terug aan gister. Ten minste, aan alles wat ik me van gister kan herinneren. Tot mijn verbazing is dat vrij weinig. Ik zucht diep en haal uit mijn kledingkast één van mijn paar schoenen van Demonia. Een enorme zool en een enorme hak. Fleur verbaast zich er iedere keer weer over dat ik er op kan blijven staan, laat staan er op lopen. Voordat ik de schoenen aan trek, hijs ik me eerst in een zwarte netpanty en strompel naar beneden, waar Fleur al een tijdje achter de computer zit. Het nummer Gasoline van Porcelain And The Tramps knalt door de woonkamer en mijn hoofd. Daarom is het eerste wat ik doe het geluid van de computer zachter zetten.
'Waarom doe je dat?' Snauwt Fleur terwijl ze het geluid weer harder zet.
'Kater,' mompel ik, en ik draai het geluid weer zachter. Met dat antwoord neemt Fleur gelukkig genoegen en ze laat het geluid zacht staan.
'Je had het gister inderdaad wel heel gezellig. Davey en ik hebben je praktisch naar huis moeten slepen omdat je niet weg wou bij die gast.' Gast? Welke gast?
'Oh... Ja, het was inderdaad heel gezellig,' antwoord ik. Niet laten blijken dat ik het niet meer weet. Vooral niet laten blijken.
'Hoe heette hij nou ook al weer?'
'Eh...'
'Oh ja, Jesse of zo toch?' Jesse. Nou weet ik het weer. Oh god, dit is niet goed.
'Ja, klopt. Jesse,' zeg ik afwezig.
'Ik durf het bijna niet te vragen, maar wat hebben jullie in de kelders gedaan?' Oh jeetje, dit is helemaal niet goed.
'Fleur... Eerlijk gezegd weet ik echt helemaal niks meer van gisteravond. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik met Jesse heb gezoend toen we buiten stonden te roken.' Meteen is Fleur stil. Ze staart me aan met grote ogen en wendt een paar seconden later haar blik af. Ze zet het geluid van de computer weer harder en negeert me verder.
Ik pak mijn sigaretten van tafel en loop met mijn handen tegen mijn oren gedrukt naar buiten om te gaan roken. Onderweg naar de achterdeur graai ik mijn zonnebril van de kast en zet hem op, voordat de zon mijn ogen verblindt en mijn hoofdpijn nog erger maakt. Op momenten als dit, terwijl ik een kater heb dus, haat ik de zomer. Veel te warm en veel te fel licht.
Nog voordat ik mijn sigaret aan heb gestoken, gaat de achterdeur opnieuw open. Fleur staat in de deuropening en gaat tegenover me op het bankje zitten. Ik kijk haar even aan maar doe verder alsof ze niet bestaat. Zij kwam vrijwillig naar buiten, ik riep haar niet. Dan ga ik er vanuit dat zíj iets te zeggen heeft, niet ik.
‘Is er iets gebeurd met Jesse wat niet had moeten gebeuren?’ Vraagt ze dan voorzichtig. Ik staar even naar het brandende puntje van mijn sigaret en tik de as af.
‘Misschien moeten we vanavond even naar Davey,’ geef ik dan als antwoord. Fleur knikt. Davey was gister de hele avond bij me. Ik vertel hem altijd alles, dus waarschijnlijk weet hij ook wel wat er tussen Jesse en mij gebeurd is. Zelf kan ik het me niet meer zo goed herinneren namelijk.

Leest iemand nog wel? xD Zo ja, heb je op- of aanmerkingen? Want het schrijft nogal kut als er niemand reageert. En om nou drie weken te wachten op een reactie... Nja, dit is voorlopig even het laatste stukje. Ik moet serieus bezig met mijn examens nu. Ik heb veel te lang tijd lopen rekken.


Hoofdstuk 2.2

'Met Nadia.'
'Hey, Nadia! Wacht even hoor, ik zet je even op luidspreker, anders hoor ik je niet goed,' zegt Jesse aan de andere kant van de lijn. Jesse is iemand die ik voor gister nooit eerder heb gezien. Ik viel meteen als een blok voor hem toen hij naar me toe kwam en mijn naam vroeg. Dat heb ik van Davey. Hij zei dat er niks gebeurd is tussen ons, behalve dan dat we de hele avond als twee magneten aan elkaar en elkaars lippen vast zaten. Opluchting. 'Ja?'
'Zin om vandaag langs te komen? We treffen voorbereidingen voor het themafeest van vanavond. Als je hierheen komt zorg ik wel voor een kostuum en dan kun je eventueel nog wel blijven ook.'
'Ja, dat kan denk ik wel. Hoe laat wil je me daar hebben?'
'Als je ons een half uurtje de tijd geeft om onze make-up en kleren te doen, is het goed.'
'Dan zie ik je zo wel,' hoor ik Jesse aan de andere kant van de lijn lachen.
'Oké, tot zo,' zeg ik. En ik hang op. Ik kijk Fleur aan, die pretlichtjes in haar ogen heeft en dan beginnen we samen te gillen en te lachen.
'Oh, god! Hij komt, hij komt, hij komt!' Roep ik blij. 'Shít! Wat moet ik aan? !' Verliefd? Nee hoor.

De deurbel gaat en Fleur en ik springen gillend op van de bank om naar de deur te rennen en die met veel geweld open te gooien. Leuk, zo kinderachtig doen over een jongen. Lang geleden dat ik dat met zo veel plezier heb kunnen en willen doen. Meestal verplichtte ik mezelf om me volwassen te gedragen. Ik ben immers al bijna 17... Maar af en toe laat ik het nog wel toe dat ik me als een klein meisje van 14 gedraag. Zeker met Fleur er bij. Als de deur open is en Jesse zichtbaar word, bespring ik hem bijna. Lang, donkerbruin haar dat half voor zijn gezicht hangt door de wind. Licht groene ogen met af en toe een beetje blauw er door. Een lichte, veel te grote spijkerbroek met allemaal scheuren. En een zwart soortvan overhemd wat hij niet heeft dichtgeknoopt, zodat zijn prachtige buik en borstkas zichtbaar zijn. Ik geef hem een dikke knuffel en een nog dikkere kus en sleep hem aan zijn hand mee naar binnen, hem de kans ontnemend om iets te zeggen als 'hey lieverd' of 'hey schat'. Niet verliefd laten worden. Ik ben zo erg hard-to-get. Niet dus. Te veel hersenspinsels vandaag.
Ik duw Jesse op de bank en ga naast hem zitten. Fleur neemt plaats op haar stoel en doet de tv aan. MTV. What else?
'Dus, jullie waren wel heel erg blij dat ik er ben.'
'Hoezo?' Vraag ik onschuldig.
'Nou, ik bel aan en er komt me ineens een gegil uit dat huis!' Fleur en ik schieten in de lach en ik probeer een andere kant op te kijken om niet te laten zien dat ik eigenlijk best bloos. Ik word snel rood. Ik schaam me nooit echt ergens voor, ben best een harde meid. Maar op één of andere manier hoeft er maar iets kleins te gebeuren voordat mijn gezicht de kleur van een tomaat krijgt.

'Wat voor themafeest eigenlijk?' Vraagt Jesse na een tijdje. Ik glimlach. Wat een sukkeltje. Gaat hij naar een feest maar weet hij niet eens wát voor feest. Misschien maar beter ook, aangezien hij de oudste zal zijn met zijn 19 jaar. Het zijn allemaal vriendinnen van Fleur die uitgenodigd zijn. En de leeftijd van die groep loopt van 12 tot 14.
'Halloween. We'll bring back Halloween to our city!' Roept Fleur. Ik schud mijn hoofd en geef een knikje naar de keukentafel, die bezaait ligt met vlaggetjes, nepspinnen, uitgeholde pompoenen, neppe vleermuizen en al dat soort shit.
'Kan leuk worden,' glimlacht Jesse.
'Zeker, want jij gaat verkleed als Dracula en Fleur en ik zijn jouw slaven.'
'Oeh, dat kan helemaal leuk worden,' zegt Jesse, terwijl hij zijn wenkbrauwen op en neer beweegt. Ik geef hem een tik op zijn arm terwijl ik er zelf ook breed om moet grijnzen. Fleur niet. Die snapt dit soort grapjes nog niet. Ze weet wat seks is. Maar dan alleen de theorie. In praktijk heeft ze nog niks mee gemaakt. De laatste keer dat ze heeft gezoend was met mij, toen we allebei dronken waren en doen, durven of de waarheid deden.