Ik vlieg weg.
Geplaatst: 25 apr 2009 19:49
Woorden: 754 (inc. titel)
___________________________
Ik vlieg weg.
De buitenlucht is grijs en grauw, de kleuren die het land nog triester doen lijken dan wat het in werkelijkheid is. In de weerspiegeling van het raam kan ik mezelf zien, een meisje wiens haren bijna allemaal uitgevallen zijn, die stomme chemokuren ook. Ogen die dof zijn, en ingevallen wangen.
Ik weet dat ik niet lang meer heb.
Vanbinnen voel ik me verrot, terwijl ik blij zou moeten zijn.
Het gevoel van verliefd zijn heb ik eindelijk gevonden, alleen niet zoals het zou horen te zijn.
Niet hier in Saudi –Arabië, want ja daar woon ik.
Nu vraag je je natuurlijk af, wie ben je en waarom zou je daar niet ‘goed’ verliefd kunnen zijn?
Nou ik ben dus Allison, ik ben achttien jaar en had van mezelf grote blauwe ogen en lang zwart haar.
Twee jaar geleden ben ik met mijn ouders vanuit Nederland hier naartoe verhuist, beter werk voor mijn vader. In het begin had ik het vreselijk gevonden, vreemd land, vreemde mensen, vreemde taal.
Maar na een paar weken voelde ik me al helemaal thuis, totdat ze een tumor ontdekten.
Ik was helemaal van slag af, maar ik zou ervoor behandeld worden.
In het begin leek de tumor niet terug te komen, tot ik na drie maanden weer vreselijke buikpijn kreeg.
Er waren meer tumoren voor in de plaats gekomen.
Tot drie keer aan toe ben ik ervoor geopereerd, maar het schoot niets op. Ze kwamen toch weer terug. Ik moest onder behandeling met chemokuren, waardoor ik mijn haren dus begon te verliezen.
Ik stortte in, ik moest voorlopig in het ziekenhuis blijven. En zo zit ik hier dus al vier maanden.
Ik voel dat het slechter gaat maar telkens als mijn ouders of vrienden vragen hoe het gaat zeg ik altijd weer hetzelfde, goed, ik wil ze niet bang maken.
Hiervoor had ik nog nooit meegemaakt hoe het was om echt verliefd te zijn, tot nu dan.
Wat dat betreft zou ik veel liever in Nederland wonen, daar ben je tenminste vrij.
Mijn arts, Sheila heet ze.
Ze is zo lief voor me, hoewel ze toch zeven jaar ouder is.
Ik kan haar alles vertellen en ze weet me ook altijd te troosten, zij begrijpt me.
Ze geeft gewoon een veilig gevoel, maar ze maakt me ook gek.
Ik zou zo graag met haar in het openbaar hand in hand willen lopen, haar als mijn vaste vriendin kunnen benoemen.
Maar het kan niet.
Ten eerste is zij een arts en ik een patiënt, zij zou haar baan erdoor verliezen.
En daarnaast is het streng verboden om hier een relatie te hebben met iemand van hetzelfde geslacht. Het kan zelfs tot de doodstraf leiden.
Dat wil ik haar niet aandoen, daar is ze te goed voor.
Maar ze weet het ook niet, als ik het haar eerlijk zou zeggen zou alles veranderen.
Ze zou bang worden, en ik zou er niet goed van worden.
Ik zou ook bang zijn dat het zou uitlekken.
Het kan gewoon niet, ik hoop alleen dat ik mijn gevoel gewoon in bedwang kan houden…
-Anderhalve maand later.-
“Sheila…” Tranen rollen over mijn wangen.
“Je voelt het naderen he, rustig maar, het komt goed lieverd.” Ook bij Sheila staan de tranen in de ogen.
“Ik… i-ik houd van je Sheila, meer als vriendin of arts.” Somber kijk ik de andere kant op, het is nu toch bijna zover, ik voel het aan mijn lichaam.
Een poosje is het stil. Dan hoor ik Sheila wat fluisteren.
“Ik ook van jou, op dezelfde manier, het is alleen onmogelijk, het spijt me…”
Hoewel ze gelijk hebt komt dit toch hard aan.
Nog meer tranen rollen.
Een moment van stilte, stiekem fijn maar toch ook drukkend.
De volgende dag lig ik op mijn bed, ik heb het gevoel dat ik buiten mijn lichaam zweef, nog maar even. Sheila zit al de hele dag aan mijn bed, mijn hand vast, ze weet het net zo goed als ik.
“Ik bel je ouders maar…” Ik knik, nu kan ik het niet meer ontkennen dat het stopt.
Twee minuten ben ik alleen, dan is Sheila weer terug.
Weer zitten we zo zoals we al de hele dag zitten, ik lijk steeds verder te gaan uit mijn lichaam, ik voel alleen nog Sheila’s hand in de mijne.
Mijn ogen sluiten zich, twee lippen zacht op de mijne, maar ik voel het al niet meer.
Een schelle pieptoon klinkt door de kamer, en mijn ouders staan net in de deuropening.
Ik vlieg weg…
___________________________
En?
xx
___________________________
Ik vlieg weg.
De buitenlucht is grijs en grauw, de kleuren die het land nog triester doen lijken dan wat het in werkelijkheid is. In de weerspiegeling van het raam kan ik mezelf zien, een meisje wiens haren bijna allemaal uitgevallen zijn, die stomme chemokuren ook. Ogen die dof zijn, en ingevallen wangen.
Ik weet dat ik niet lang meer heb.
Vanbinnen voel ik me verrot, terwijl ik blij zou moeten zijn.
Het gevoel van verliefd zijn heb ik eindelijk gevonden, alleen niet zoals het zou horen te zijn.
Niet hier in Saudi –Arabië, want ja daar woon ik.
Nu vraag je je natuurlijk af, wie ben je en waarom zou je daar niet ‘goed’ verliefd kunnen zijn?
Nou ik ben dus Allison, ik ben achttien jaar en had van mezelf grote blauwe ogen en lang zwart haar.
Twee jaar geleden ben ik met mijn ouders vanuit Nederland hier naartoe verhuist, beter werk voor mijn vader. In het begin had ik het vreselijk gevonden, vreemd land, vreemde mensen, vreemde taal.
Maar na een paar weken voelde ik me al helemaal thuis, totdat ze een tumor ontdekten.
Ik was helemaal van slag af, maar ik zou ervoor behandeld worden.
In het begin leek de tumor niet terug te komen, tot ik na drie maanden weer vreselijke buikpijn kreeg.
Er waren meer tumoren voor in de plaats gekomen.
Tot drie keer aan toe ben ik ervoor geopereerd, maar het schoot niets op. Ze kwamen toch weer terug. Ik moest onder behandeling met chemokuren, waardoor ik mijn haren dus begon te verliezen.
Ik stortte in, ik moest voorlopig in het ziekenhuis blijven. En zo zit ik hier dus al vier maanden.
Ik voel dat het slechter gaat maar telkens als mijn ouders of vrienden vragen hoe het gaat zeg ik altijd weer hetzelfde, goed, ik wil ze niet bang maken.
Hiervoor had ik nog nooit meegemaakt hoe het was om echt verliefd te zijn, tot nu dan.
Wat dat betreft zou ik veel liever in Nederland wonen, daar ben je tenminste vrij.
Mijn arts, Sheila heet ze.
Ze is zo lief voor me, hoewel ze toch zeven jaar ouder is.
Ik kan haar alles vertellen en ze weet me ook altijd te troosten, zij begrijpt me.
Ze geeft gewoon een veilig gevoel, maar ze maakt me ook gek.
Ik zou zo graag met haar in het openbaar hand in hand willen lopen, haar als mijn vaste vriendin kunnen benoemen.
Maar het kan niet.
Ten eerste is zij een arts en ik een patiënt, zij zou haar baan erdoor verliezen.
En daarnaast is het streng verboden om hier een relatie te hebben met iemand van hetzelfde geslacht. Het kan zelfs tot de doodstraf leiden.
Dat wil ik haar niet aandoen, daar is ze te goed voor.
Maar ze weet het ook niet, als ik het haar eerlijk zou zeggen zou alles veranderen.
Ze zou bang worden, en ik zou er niet goed van worden.
Ik zou ook bang zijn dat het zou uitlekken.
Het kan gewoon niet, ik hoop alleen dat ik mijn gevoel gewoon in bedwang kan houden…
-Anderhalve maand later.-
“Sheila…” Tranen rollen over mijn wangen.
“Je voelt het naderen he, rustig maar, het komt goed lieverd.” Ook bij Sheila staan de tranen in de ogen.
“Ik… i-ik houd van je Sheila, meer als vriendin of arts.” Somber kijk ik de andere kant op, het is nu toch bijna zover, ik voel het aan mijn lichaam.
Een poosje is het stil. Dan hoor ik Sheila wat fluisteren.
“Ik ook van jou, op dezelfde manier, het is alleen onmogelijk, het spijt me…”
Hoewel ze gelijk hebt komt dit toch hard aan.
Nog meer tranen rollen.
Een moment van stilte, stiekem fijn maar toch ook drukkend.
De volgende dag lig ik op mijn bed, ik heb het gevoel dat ik buiten mijn lichaam zweef, nog maar even. Sheila zit al de hele dag aan mijn bed, mijn hand vast, ze weet het net zo goed als ik.
“Ik bel je ouders maar…” Ik knik, nu kan ik het niet meer ontkennen dat het stopt.
Twee minuten ben ik alleen, dan is Sheila weer terug.
Weer zitten we zo zoals we al de hele dag zitten, ik lijk steeds verder te gaan uit mijn lichaam, ik voel alleen nog Sheila’s hand in de mijne.
Mijn ogen sluiten zich, twee lippen zacht op de mijne, maar ik voel het al niet meer.
Een schelle pieptoon klinkt door de kamer, en mijn ouders staan net in de deuropening.
Ik vlieg weg…
___________________________
En?
xx
. Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je nog meer gaat schrijven!
Misschien ben ik wel de enige hoor, maar ik vind het ontzettend storend dat je zoveel entert! 
Je begint bijna elke regel op een nieuwe zin, en het ergert me nogal.