Online Verhalen

Het landschap vliegt aan Claude voorbij. Het is al een paar dagen geleden dat hij van school is gestuurd. Nu zit hij in z’n tantes auto, leunend op zijn arm, het groene voorbijvliegende bos te bekijken.

Hij denkt terug aan eergisteren. Hoe hij – alweer – heeft gespijbeld. In plaats van naar school te gaan is hij met zijn vriend Mark naar het pretpark geweest. Ze hebben zich kapot gelachen. Totdat ze, in het dorp dicht bij school, de hoofdmeester tegenkwamen. ‘Zo Flint, Bakker, weer aan het spijbelen?’ had hij met zijn schorre stem gezegd. Claude was lijkbleek geworden en had aan de grond genageld gestaan. Mark zat ineengedoken bij de fontein, zijn handen voor zijn hoofd gevouwen. ‘Ik denk dat ik je ouders een keer moet bellen,’ hij had zijn voorhoofd gefronst en de jongens ruw in zijn auto getrokken. Toen Claude wegging van huis, hadden zijn ouders hem vol walging nagekeken. Alsof ze naar een vieze kever hadden staan kijken. En nu zit hij hier, wachtend tot hij bij tante Rianna’s huis komt. Het is een lange rijs geweest. Eerst had hij 3 uur in het vliegtuig moeten zitten, en nu zit hij al anderhalf uur in de renault espace van zijn tante.

‘Zo we zijn er,’ tante Rianna rijdt een smalle zandweg in. Langs de weg staan grote weilanden en stallen. Claude neemt aan dat ze voor paarden of koeien zijn. Ze rijden over een groot plein. De weg is hobbelig en Claude houdt zich stevig aan het stuur vast. Zijn tante lijkt er geen moeite mee te hebben, want haar armen hangen losjes aan haar schouders.
Rianna rijdt een grote rood beschilderde schuur in en brengt de auto tot stilstand. Naast hen staan een paar tractors. Een groene, blauwe en zelfs een gevlekte. Hij en zijn tante stappen uit de auto. Rianna opent de achterklep en haalt hem zijn tassen eruit. Het zijn er drie, om precies te zijn. Zijn ouders hebben hem verteld zo veel mogelijk mee te nemen, omdat hij daar nog wel even zou zitten. Onvoorzichtig gooit ze hem een voor een alle tassen toe. Onhandig loopt hij te sjorren naar het huis. Het ziet er gezellig uit. Het hele huis is van hout gemaakt, een meter boven de deur staat een bordje met de naam “De olle herberg” erop. Claude volgt Rianna naar binnen. Ze komen in een soort halletje met een paar rood geverfde kasten. Eentje staat open en hij ziet een zak met paarden bix. Een “bijkeuken” noemt Rianna het. Hij loopt achter Rianna naar boven. Er staan 3 deuren naast elkaar. Ze wijst hem de 2e aan en loopt naar binnen. ‘Hier zul je de komende maanden overnachten,’ ze zucht en strijkt door haar goudblonde haren. Met grote passen loopt ze de deur uit. Claude gooit zijn spullen naast zijn bed, trekt zijn kleren uit en ploft neer op het hemels zacht bed. Niet lang daarna valt hij in een diepe droomloze slaap.

Hoi hoi

ik ben erg benieuwd waar je titel op slaat en wil graag verder lezen.
Leuk geschreven.

Verschrikt wordt Claude wakker. 'Waar ben ik?' mompelt hij. Hij kijkt lui om zich heen. Vlak voor zijn neus ligt een tas, zijn tas. Het is een kleine kamer met een klein bed. Naast zich staat een klein nachtkastje. Er staat niet veel op. Een lamp en een foto. Tante Rianna. Nu schiet het hem te binnen. 'Tante Rianna!' roept hij. Er klinkt een zwaar gebons op de trap. 'Ja, wat is er?' de vrouw opent de deur en kijk hem aan. Versuft krabt hij aan zijn hoofd. ‘goedemorgen,’ mompelt hij. ‘Goedemorgen Claude,’ Rianna glimlacht. Dat heeft Claude altijd prachtig gevonden aan haar. Als ze lacht krijgt ze kuiltjes in haar wangen. ‘het eten staat klaar. Kom je zo naar beneden?’ ze sluit de deur zonder op antwoord te wachten van de jongen. Onhandig staat Claude op. Hij is nog slaperig van de reis, maar minder. Het is een lekker zacht bed met donsveren gevuld. Uit zijn tas pakt hij schone kleren. Hij ruimt vanmiddag zijn rommel wel op.

Claude trippelt naar beneden. Meteen ruikt hij een hemelse geur van gebakken spek met eieren. ‘Eindelijk wakker?’ vraagt Rianna. Claude knikt. ‘Ga zitten,’ en ze schuift hem een bord voor. Hij gaat zitten en valt meteen aan. ‘Snel eten. We gaan zo aan het werk.’ Claude verslikt zich. De zin aan het werk bevalt hem niet . ‘Eh tante. Werk?’ ongelovig trekt hij zijn wenkbrauw op. Hij weet dat hij naar school moet, maar niemand heeft hem iets over lichamelijke arbeid verteld. Rianna knikt. ‘Ja, werk. Je geloofd toch niet dat je hier voor niets mag blijven eten, slapen en doen wat pubers doen?’ vragend kijkt ze hem aan. ‘Als je niet wilt werken, verdien je dit bord ook niet.’ Ze schuift haar hand langzaam naar zijn bord. ‘Eh wacht!’ roept Claude snel. Blozend kijkt hij naar zijn knieën. ‘Ehm, ik doe het wel,’ Rianna glimlacht tevreden. ‘Zo mag ik het horen!’

in het begin vertel je veel informatie over Claude toch zou ik ook een zwak punt bij haar neer leggen, iets misteryeus. Veel succes met schrijven en ik hoop dat je wat hebt aan mijn tips.

Het leest lekker vlot door, je word met het eerste stukje ook gelijk in de beleving van de hoofdpersoon getrokken, Het weergeven van de gesprekken doe je kwa schrijftechniek beter dan ik, ik zet alle gesprekszinnen van de personage's tussen dubbele aanhalingstekens.

Ik moet wel zeggen dat ik wat nuancerende informatie mis over de ouders van Claude, vooral omdat ze hem zo vies aankijken als ie weg gaat plus dat ie de raad krijgt zeer veel in te pakken omdat ie toch lang weg moet blijven wekken bij mij een beetje de indruk van een soort boeman-achtige ouders, of van die koude afstandelijke type's die beter niet aan kinderen hadden kunnen beginnen, mischien was het tussen plaatsen van een (klein) nuancerend gesprek tussen Claude en zijn ouders over de noodzaak en de motivatie achter de wegzending (opvoedkundige maatregel of gewoon blij dat ie oprot?) geen slecht idee geweest. verder vind ik het erg sfeervol, vooral hoe ie reageert op het woord 'werk is heel herkenbaar, we hebben allemaal wel van die luie types in onze omgeving.