Online Verhalen

De spiegel toont al beelden van het graf
Een levend lijk met veel te jonge ogen
Te licht bevonden maar te zwaar gewogen
De dood heeft weer een klusje bijna af

Op zoek naar het vermaledijde vet
Betast een iele hand de naakte feiten
Haar lichaam stoort zich niet aan de verwijten
Ze gaat steeds vaker schuldbewust naar bed

Na het ontbijt de vingers in de keel
Wat pillen die haar helpen bij ’t purgeren
Nog altijd duidt de spiegel op te veel

En ziet ze al die grammen aan zich kleven
Niemand die haar zo zal accepteren
Dus vasten zal ze… tot ze echt kan zweven.

Het ergste vind ik dat je het zelf in ziet dat je niet goed bezig bent, maar er verder niets mee doet..!!

Ik doe wel wat, ik heb het thuis verteld en dan krijg je het antwoord " Oh, oke" en dan gaat m'n moeder verder waar ze mee bezig was!

Ik vind het wel heel knap omschreven.. maar je moeder joh

Jesuus.. zo reageert een moeder toch niet, weet ze wel wat dat inhoud voor je :S

Dat snap ik echt niet, het is echt een serieus probleem hoor..!!

Het went na een tijdje wel dat er dingen naar je geroepen worden die pijn doen.
Ik neem het haar ook niet kwalijk.
En maak ik er niet z'n probleem van, ik ontwijk de confrontatie liever.
Als ik zeg dat ik weg loop naar m'n tante ofzo en dat ik daar blijf word er gezegt " je doet maar, ik wil je ook wel brengen"
Maar het doet toch pijn als andere ouders hun kind wel een knuffel geven wanneer het nodig is.

Jeetje, wat heb jij voor ouders joh...!!

Alleen me meoder nog... en haar nieuwe vriend. me vader heeft zelfmoord gepleegd

Ouders horen zo niet te reageren. Ik weet niet of de laatste post van jou is, maar goed. Een tijdje dacht ik ook dat mijn ouders zo waren, en wilde ik zelfmoord plegen om ze bij zinnen te laten komen. Natuurlijk zou ik daar niks aan hebben, maar daar dacht ik niet aan. Ik was zó kwaad, en kon nergens anders meer aan denken dan aan mijn begrafenis. Zodra ze van dat plan hoorden, had ik eigenlijk al bereikt wat ik wilde. Ze begonnen te huilen, en werden overbzorgd. Nu ben ik daar ook niet blij mee, maar misschien is het maar beter zo. Ook al zie je het niet aan de oppervlakte, een rilling gaat door haar heen wanneer je zegt dat je wegloopt. Je bent haar dochter, ze negeert het alleen.

Echt mooi!

Ik vind het gedicht echt heel sterk, qua woordkeus, vorm, inhoud en ritme.

Zelf heb ik geen ervaringen met Anorexia. Wat ik niet begrijp: als je weet dat je 'verkeerd' bezig bent, waarom zoek je dan geen hulp. Je zegt weinig aan de ouders te hebben, maar ik denk dat je professionele hulp nodig hebt. Vind jij jezelf echt dik? Terwijl je weet dat je dat jezelf aanpraat? Zoek hulp, want ik weet zeker dat jouw ouders ook niet zonder jou willen. En vergis je niet, anorexia nervosa kan wel degelijk dodelijk zijn. Bedenk dat een ieder genoeg heeft om voor te leven. Als je het maar wilt zien.