Online Verhalen

Gebroken

Langzaam en op mijn hoede loop ik door het steegje. Bij het minste of geringste geluidje schrik ik. Even doorzetten Carmen, je kunt het. Doe het voor je zusje. Ik loop door en met elke stap die ik zet word ik banger, het zweet breekt me uit en ik begin te trillen. Oh Denise, waarom moest je het jezelf zo moeilijk maken? Waarom moest je het ons zo moeilijk maken?
“Nou dat werd tijd.” de stem van Thomas snijdt door de stilte. “Je weet wat de bedoeling is. Als je ook maar probeert iets uit te halen weet je wat er met je lieve zusje gebeurt.” Inmiddels sta ik dichtbij hem en zijn ogen staren agressief in de mijne.
“Ja, ik begrijp het maar al te goed.” zeg ik kil terwijl ik probeer mijn angst niet te tonen. Ik ben bang en boos tegelijk.
Ik pak de pakketjes en stop deze in mijn koffers.
“Klaar?” een vriendelijke en zeer bekende stem fluistert in mijn oor. Ik voel me warm worden en mijn emoties overmannen mij.
“Denise, ik ben zo blij je te zien.” Tranen van geluk en van verdriet ontsnappen aan mijn verwoed knipperende ogen.
“Ik ben ook blij jou te zien.” ze wrijft over mijn schouder en geeft me een knuffel. “Kom snel, ik moet je halen. Neem je koffers mee. We worden beiden naar een hotel gebracht. Daar moeten we alles voorbereiden.” ik schrik van haar emotieloze stem terwijl ze het laatste zegt. Het klinkt bijna alsof ze het normaal vindt. Ik knik en ze leidt me mee naar een busje.
“Heb je alles?” Thomas kijkt Denise strak aan. “Als je zus ook maar iets probeert uit te halen, dan hebben we jou zo gevonden!” zegt hij dreigend maar Denise vertrekt geen spier. Ze staart alleen maar in de ogen van Thomas alsof ze wat wil zeggen. Dan draait ze zich met een ruk om, pakt mijn hand en duwt me het busje in. Ik hoor Thomas grinniken en wat zeggen tegen een lange donkere jongen.
We rijden realiseer ik me, ik ben even helemaal van de wereld geweest. Waardoor weet ik niet, door mijn gedachtes denk ik.
“Niet bang zijn,” Denise aait over mijn arm en ik voel hoe ik zit te shaken, “het komt allemaal goed als dit voorbij is gaan we samen terug naar papa en mama. We worden gelukkig, we vinden allebei een hele leuke vriend en krijgen kinderen.” Het klinkt te mooi om waard te zijn en ik voel hoe er een tranen over mijn wang rollen. Als dat nou eens kon, alles weer zoals het was. Wij gelukkig, mijn ouders gelukkig. Waarom moest dit zo lopen? Waarom bestaan er überhaupt van dit slag mensen. Zij hebben zeker nooit in onzekerheid gezeten, in doodsangst voor een geliefde... Gedachten zwerven er door mijn hoofd en ik word gek van mijn gevoelens.
“Laten we het klusje maar klaren.” zeg ik alleen maar terwijl ik mijn zusjes hand pak.

I'm not the type to get my heart broken
I'm not the type to get upset and cry
'Cause I never leave my heart open
Never hurts me to say goodbye
Relationships don't get deep to me...
Vermoeid draai ik me om en mep op mijn radio wekker. Alweer dezelfde droom zoals altijd. Denise waarom? Is het mijn schuld dat het verkeerd is gegaan? Alsjeblieft wil je ervoor zorgen dat dit stopt. Ik huil en kruip in elkaar. Ik heb zo langzamerhand het gevoel dat ik uit elkaar val. Ik ben een gesplitst persoon, een gedeelte van mij is met mijn zusje mee. Een gedeelte dat ik vanaf die ene nacht kwijt ben en niet meer terug krijg.

Nu is dit nog een one-shot, maar misschien dat ik dit verhaal ooit nog een keer uitwerk tot een doorlopend en verklarend verhaal

Eerst twijfelde ik of ik verder wil lezen, maar na een paar regels had je me al goed te pakken! Lekker mysterieus en vaag ! Ik denk na over wie Thomas is en wat ze zouden moeten doen, of gedaan hebben etc. Ik wil meer weten, het snappen, dus volgens mij zou dit succesvol verder geschreven kunnen worden, dat sowieso!
Wel ehb ik ook wat kritiekpuntjes, as always Denise, is dat haar zusje? dat is in het begin een beetje onduidelijk. En ik vind het einde niet krachtig genoeg, daar kan je zoveel uithalen, omdat het een afscheid van iemand is. Je begint goed, je voelt je gesplitst, en een gedeelte wat je kwijt bent geraakt, maar het einde... is het gewoon niet, als je het zelf leest heb je dat dan niet? met een andere zin zou je er veel meer uit kunnen halen, het pakkender kunnen maken, sterker!
Nouja, voor de rest niet zoveel op aan te merken. Als je het verder uit zou werken zou ik zeker een trouwe lezer van je worden.

Ja Denise is haar zusje;) Ik had dit verhaal als eerste inzending van een wedstrijd in gezonden dus kon ik het niet te uitgebreid maken. Begon er aan met gewoon het idee voor een 'mysterieus' begin en einde waar je zelf van alles bij kon gaan verzinnen.
Ik zit er nu inderdaad wel over te denken om er verder op in te gaan. Misschien dat ik dan inderdaad het einde verander. Of dat ik vanaf het eind verder schrijf om de rest 'uit te leggen'.

Celene schreef:Het klinkt te mooi om waard te zijn en ik voel hoe er een tranen over mijn wang rollen.

Tranen = traan.

O, schrijf alsjeblieft verder! Ik wil echt weten hoe het loopt . En ik heb verder geen commentaar

haha, wat een domme fout! Ik zal even kijken wat ik voor je kan doen. Ik denk dat ik in de vakantie wel even verder kan schrijven als je dat graag wilt;).