Online Verhalen

Om zelf hard te oefenen om beter te kunnen schrijven heb ik ook zelf een soort 'side-story' van Tales of Mirrors. Het verhaal is er wat simpeler, zodat ik we wat meer kan focussen op zinsopbouw en structuur in schrijven enz.
De titel is geen blijvende, ik moest gewoon even iets hebben om de topic te posten, en zou iets moeten betekenen in de trant van 'Het demonen boek'. Ik hoop eigenlijk dat jullie alle fouten eruit kunnen halen, want ik kan ze niet echt zien maar ik weet dat ze er zijn. Het gaat bij mij er vooral om die zinsopbouw, waarvan ik weet dat het niet helemaal goed is (en dat gaat natuurlijk niet als ik iets fouts door blijf zetten :p). Dus alles mag kritiek hebben, maar ik heb wel het liefst dat er bij word gezegd wat ik dan fout heb gedaan. Dat probleem heb ik nu op school ook... xD

Het verhaal gaat eigenlijk in zijn geheel over Brim (dus niet zozeer om die spiegel, die gaat er overigs wel ergens in voorkomen. En vandaar ook de andere titel), hij is de eerste hybride in die wereld en dat bezorgt hem nogal wat problemen. Hij reist (in het begin) samen met een kobold genaamd Raiden en zijn goeie vriendin Alice, die in het begin van mijn verhaal gekidnapt word en daar gaat hij achteraan. (Het klinkt nu niet zo heel boeiend, maar ik ga het wel wat meer uitbreiden hoor ). Dus op zich zijn heel veel concepten hetzelfde als in ToM, maar meer met een draai eraan gegeven. Ik hoop dat jullie het wat vinden, en mij kunnen helpen.
-----------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 1: 'Hoe je een kamp overvalt'

Een felle, volle maan scheen onheilspellend boven het land Valeneon, de wolken waren nergens te bekennen en de sterren beschilderden de hemel sierlijk. De oude bomen ritselden zachtjes mee met de wind, die naar het Noorden blies richting het oudste deel van het land; de Groene Bergrug, dat zich over de gehele Noordgrens van het land Valeneon uitstrekte.
Zandaros, een grote stad in de Noordelijke Landen dat maar enkele mijlen van de Bergrug aflag, was een van de voornaamste steden in de streek, dat zich als een eenzaam eiland zich tussen onbewoonde gebieden bevond. Het lag goed verscholen tussen het weelderige landschap, dat de meeste rassen al die jaren met rust had gelaten, vanwege de vele gevaarlijke, inheemse diersoorten die er leefden.
Toch stak er recht door het woud een brede geplaveide weg, die helemaal van de poort van Zandaros tot aan de Kern, het centrum van Valeneon, liep. Door de vele kolenmijnen en steenhouwerijen, die zich om de stad heen lagen, was Zandaros een trekpleister geworden voor vele handelaren, die in de hoogseizoenen met vele goederen kwamen, zodat die geruild konden worden. Net buiten de stad klonk er gekreun op vanuit een groot kamp aan de voet van een heuvel die het begin van de Bergrug inluidde. De werkers hadden vele bomen gekapt om ruimte te maken voor de vele hutjes, opslagplaatsen en wooncabines die ze nodig hadden voor hun werk.
De talrijke wooncabines lagen verspreid over de open plek en ze hadden van de omgekapte bomen aan alle kanten van het kamp een bres gemaakt, zodat iemand ongezien binnen zou dringen. Aan weerzijden van de twee meter grote opening stonden twee paar mannen, gehuld in een dik, militair pantser, maar leken geen van allen hun werk erg serieus te nemen. De bewakers aan de rechterkant, die nog het meest op twee hersenloze trollen leken, hadden een eenvoudig tafeltje voor zich staan en waren intensief aan het dobbelen. Na een goeie worp van degene met het korte stekeltjes haar, sloeg de ander van woede de tafel omver. Zijn verwensingen waren tot diep in het kamp te horen, maar niemand leek het zich aan te trekken. Niemand keek ook op toen twee schimmen zich moeizaam voortsleepten tussen de eenvoudig gebouwde hutjes. De een gooide de deur open van een afgelegen, maar een van de grotere gebouwen en wierp vervolgens de andere achteloos naar binnen, vervolgens smeet hij de deur met een klap dicht.
“Ik heb weer een verdomde vluchteling te pakken!”.

Hey SweeneyTodd

Ik ben dol op verbeteren! Ik doe het op school ook altijd, alleen daar zijn ze er niet zo blij mee. Hier kan ik me uitleven.
Die zinsbouw van jou, die valt wel mee. Ik ga gewoon alinea voor alinea, oké?

SweeneyTodd schreef:
Hoofdstuk 1: 'Hoe je een kamp overvalt'

Een felle, volle maan scheen onheilspellend boven het land Valeneon, de wolken waren nergens te bekennen en de sterren beschilderden de hemel sierlijk. De oude bomen ritselden zachtjes mee met de wind, die naar het Noorden blies richting het oudste deel van het land; de Groene Bergrug, dat zich over de gehele Noordgrens van het land Valeneon uitstrekte.

Misschien kun je de komma na Valeneon beter veranderen in een punt, dat leest wat prettiger. Zeker omdat daarna een hele lange zin komt.
'De wind, die' klopt, maar het is ook 'de Groene Bergrug, die'.

SweeneyTodd schreef: Zandaros, een grote stad in de Noordelijke Landen dat maar enkele mijlen van de Bergrug aflag, was een van de voornaamste steden in de streek, dat zich als een eenzaam eiland zich tussen onbewoonde gebieden bevond. Het lag goed verscholen tussen het weelderige landschap, dat de meeste rassen al die jaren met rust had gelaten, vanwege de vele gevaarlijke, inheemse diersoorten die er leefden.

Ook hier weer 'een grote stad die', niet dat, en ook 'die zich als een eenzaam eiland...' Dubbel 'zich', maar dat is een typefoutje denk ik.

SweeneyTodd schreef:Toch stak er recht door het woud een brede geplaveide weg, die helemaal van de poort van Zandaros tot aan de Kern, het centrum van Valeneon, liep. Door de vele kolenmijnen en steenhouwerijen, die zich om de stad heen lagen, was Zandaros een trekpleister geworden voor vele handelaren, die in de hoogseizoenen met vele goederen kwamen, zodat die geruild konden worden. Net buiten de stad klonk er gekreun op vanuit een groot kamp aan de voet van een heuvel die het begin van de Bergrug inluidde. De werkers hadden vele bomen gekapt om ruimte te maken voor de vele hutjes, opslagplaatsen en wooncabines die ze nodig hadden voor hun werk.

'die zich om de stad heen lagen' is voor zover ik weet gewoon 'die om de stad heen lagen'. Zich neerleggen, dat kan wel. Maar zich liggen?
Volgens het woordenboek bestaat het werkwoord 'opklinken' niet. Ik twijfel er over, maar als dit daadwerkelijk fout is, dan mag 'klonk er gekreun op' dus ook niet. Maar dat is een twijfelgevalletje.

SweeneyTodd schreef: De talrijke wooncabines lagen verspreid over de open plek en ze hadden van de omgekapte bomen aan alle kanten van het kamp een bres gemaakt, zodat iemand ongezien binnen zou dringen. Aan weerzijden van de twee meter grote opening stonden twee paar mannen, gehuld in een dik, militair pantser, maar leken geen van allen hun werk erg serieus te nemen. De bewakers aan de rechterkant, die nog het meest op twee hersenloze trollen leken, hadden een eenvoudig tafeltje voor zich staan en waren intensief aan het dobbelen. Na een goeie worp van degene met het korte stekeltjes haar, sloeg de ander van woede de tafel omver. Zijn verwensingen waren tot diep in het kamp te horen, maar niemand leek het zich aan te trekken. Niemand keek ook op toen twee schimmen zich moeizaam voortsleepten tussen de eenvoudig gebouwde hutjes. De een gooide de deur open van een afgelegen, maar een van de grotere gebouwen en wierp vervolgens de andere achteloos naar binnen, vervolgens smeet hij de deur met een klap dicht.
“Ik heb weer een verdomde vluchteling te pakken!”.

'Iemand' moet 'niemand' zijn, denk ik, maar dat is ook een typefoutje.
'Aan weerszijden', niet 'aan weerzijden'.

Ik vind jouw zinsbouw helemaal niet verkeerd, je hebt zelfs een hele mooie woordkeus. Misschien gebruik je soms te veel komma's, dan krijg je hele lange zinnen. Op zich is dat niet erg, maar probeer enorme lange zinnen zoveel mogelijk te vermeiden, het leest niet zo prettig.
En voor de rest moet je letten op verwijswoorden, dus dit, dat, die, deze. Dit huis, dat huis, het huis dat. Deze boom, die boom, de boom die. Het is echt niet moeilijk.
Dus op een aantal grammaticale foutjes na ben je echt heel goed bezig!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Succes!

HEEEEEEEL erg bedankt artemiss, zoals ik al zei dit soort foutjes zou ik er zelf niet uit kunnen halen en daarom vind ik het heel (ik weet niet wat ik hier op moet zeggen dus zeg ik maar:) aardig van je ^^
En ik heb er heel veel aan, en over de komma's: ik zal proberen je advies op te volgen.

HEEEEEEEEEEEEEL erg graag gedaan! De eerste keer dat iemand er zichtbaar blij mee is.

Ik zag in de gauwigheid nog iets wat ik vergeten ben. De allerlaatste zin:

"Ik heb weer een verdomde vluchteling te pakken!".

Die punt hoeft niet, er stond al een uitroepteken om het einde van de zin aan te geven. Maar dat zijn dingen waar je heel snel overheen leest.
Nou ben ik klaar met zeiken, hoor!

Een lange, dunne man die nu in de deuropening stond, duwde een vluchteling, die afgezien van de mantel alleen gerafelde kleding droeg, weer ruw voor zich uit. De vluchteling struikelde en viel op zijn knieën, maar de lange man, die blijkbaar geen enkele medeleven toonde, liep gewoon door en gaf hem nog een schop voordat hij in een stoel neerplofte. De gammele, houten stoel kraakte luid, alsof het nog maar net overeind bleef staan onder het gewicht van de man. Deze scheen het echter niet op te merken en leunde wat verder achteruit; weer gevolgd door een reeks knerpende geluiden.
De man, die erg lang en erg breed was, leek bijna een koninklijke uitstraling te hebben, of wilde die uitstralen. Zijn houding was arrogant en in tegenstelling tot de armzalige vluchteling droeg de man zijden kleding en had een riem van Caplesy leer waar een lange zweep aan hing. Hij had lang stroblond haar, dat hij met een knot in zijn nek had hangen en had een goed verzorgd ringbaardje. Deze man nam met minder geen genoeg, dat was duidelijk.
“Ik zeg het je, Cheryël als die demonen eenmaal over de Westgrens komen en hier op de stoep staan komen ze alleen maar mensen tegen die ze al eens eerder gezien hebben. Al kun je ze het niet kwalijk nemen…” vervolgde de man bars, plukkend aan het handvat van zijn zweep, alsof hij niet kon wachten om hem te gebruiken. “Wie zou er nou willen leven op ‘De Eindeloze Vlakten’?”.
De vrouw tegen wie hij het had, Cheryël, zat onderuit gezakt in een stoel met haar voeten, die in stevige laarzen gewikkeld waren, op een tafeltje voor haar. Cheryël was een vrouw van middelbare leeftijd, wat alleen te zien was door de grijzige strepen die door haar korte haar liepen. Ze rookte een stevige sigaar, die ze stevig tussen haar gele tanden geklemd hield, en blies de rook onwillekeurig in Adriën’s richting.
“Ach, wees toch niet zo’n zeurpiet, Adriën. We zullen moeten vertrouwen op het leger, ze zullen vast wat gaan ondernemen als ze in de Kern terecht komen.” zei ze nonchalant, greep een flacon van haar dikke, leren riem en nam een grote slok, waarbij ze haar sigaar uitdrukte op de zool van haar laars. Adriën liet zich echter niet kennen en bleef door mopperen.

Ik heb hier een paar kleine foutjes uit kunnen zeven:

Een lange dunne man, vind ik persoonlijk fout, maar dat weet ik niet zeker. Ik ben erg ouderwets, en waarschijnlijk mag dit tegenwoordig wel, maar ik vind het fout. Dingen zijn dun, en mensen zijn mager, slank of smal. Ik wilde het toch maar weer even gezegd hebben.

"Wie zou er nou willen leven op 'De Eindeloze Vlakten'?".

Geen punt! Nooit een punt als je de zin al beëindigd hebt met een uitroepteken of een vraagteken. Ook niet als er daarna nog aanhalingstekens komen.

Geen enkel medeleven, niet enkele.

SweeneyTodd schreef: “Ach, wees toch niet zo’n zeurpiet, Adriën. We zullen moeten vertrouwen op het leger, ze zullen vast wat gaan ondernemen als ze in de Kern terecht komen.” zei ze nonchalant, greep een flacon van haar dikke, leren riem en nam een grote slok, waarbij ze haar sigaar uitdrukte op de zool van haar laars.

In deze zin gaat het mis. De punt na 'komen' is fout, want een punt geeft het einde van de zin aan, en dat is het nog niet, want 'zei ze nonchalant' komt er nog achteraan. Dat lijkt een kromme regel, maar hij geldt wel. Zélfs als iemand iets vraagt, mag er geen vraagteken. Altijd aan het eind van een gesproken zin een komma. Ik zal laten zien hoe het kan:

"Ik ga naar huis," zei Mark.
Mark zei: "Ik ga naar huis."
Lisa vroeg: "Ga je naar huis?"
"Ga je naar huis," vroeg Lisa.

Snap je?
De rest van de zin is grammaticaal niet fout, maar ik vind het niet echt lekker lezen. Je struikelt er bij wijze van spreken over als je het leest. Dat komt omdat het negen van de tien keer zo is dat er na een 'zei huppeldepup' een punt komt. Het was mooier geweest als je dat deel van de zin als een aparte zin geschreven had. Nogmaals: het is grammaticaal niet fout. Je moet er gevoel voor ontwikkelen, maar je kunt het beter niet zo opschrijven. Wat ook handig is, om als je het toch zo wilt doen, in plaats van een komma 'en' op te schrijven.

Zo. Een paar kleine foutjes, zei ik. Ben zo weer tien minuten bezig...

Ik begrijp het verhaal hier ook even niet meer. Eerst gaat het over een arrogante man die een vluchteling afvoert, en dan gaat het plotseling over mogelijk diezelfde man die in gesprek is met een vrouw. Waar is die vluchteling gebleven? Gevlucht? Daar is het tenslotte een vluchteling voor.
Zonder gekheid. Ik begrijp het even niet meer.

Het verhaal vind ik trouwens wel interessanter worden... keep it up!