One-shot: Twee roze streepjes
Geplaatst: 03 jun 2009 16:46
Dit is wederom weer een verhaal voor een wedstrijd met als onderwerp: meisje van 15 dat zwanger is. Vond het tamelijk cliché en geen geweldige wedstrijd maar ach. Ik kreeg het commentaar dat ik ergens tegenwoordige tijd en verleden tijd door elkaar haalde. Heb dit niet veranderd omdat ik er verder niets meer mee ga doen. Gewoon hier posten zodat anderen nog ander commentaar kunnen leveren met tips enzovoort. Was over dit verhaal trouwens zelf ook niet zo tevreden. Heb het ook in 'haast' moeten schrijven.
Twee roze streepjes
‘Désiré, kom je eten?’ klinkt het onderaan de trap.
‘Kut!’ mompel ik. ‘Ja, ik kom eraan.’ gil ik terug terwijl ik met een hol gevoel in mijn buik, die niet langer leeg meer zal zijn, op de grond zit. Ik staar naar de drie voorwerpen die voor me liggen, een doosje, een gebruiksaanwijzing en de zwangerschapstest die twee roze streepjes tonen. Ik kan niet huilen, maar ben erg verdwaasd alsof het niet echt is. Alsof ik in een levensechte droom zit, een droom waar ik elk moment uit kan ontwaken.
Ik pak de drie voorwerpen en leg deze in mijn bureaulade die ik vervolgens op slot draai. Rennend dender ik de trap af zoals ik altijd doe terwijl ik het sleuteltje in mijn broekzak laat glijden.
‘Rustig aan, het komt allemaal goed.’ zeg ik zachtjes tegen mezelf, ik haal diep adem en duw de keukendeur open. Mijn ouders zitten al aan tafel en ik raak in paniek. Wat moet ik nou doen? Ze worden vast heel boos als ik het vertel, maar als ik het ze niet vertel en ze komen er achter. Ik zucht, rustig. Ik probeer mezelf te kalmeren, nu even normaal doen en dan kijk ik daarna wel hoe ik het ze vertel.
‘Eh, Désiré kom je zitten?’ vraagt mijn moeder terwijl ik besef dat ik als bevroren in de deuropening ben blijven staan.
‘Ja, ja, natuurlijk.’ piep ik met een ongewoon hoge stem en snel loop ik naar mijn stoel.
Vier ogen zitten me aan te staren, ik word er gek van en concentreer me op het eten. Hapje voor hapje verdwijnt het voedsel door mijn droge keel.
‘Désiré, is er iets wat wij moeten weten?’ vraagt mijn vader dan opeens. Ik schrik, ik had niet verwacht dat ze direct zouden gaan vragen.
‘Nee hoor, wat zou er moeten zijn?’ antwoord ik terwijl ik mijn trillende stem onder controle probeer te houden.
‘Ik zeg niet dat er iets moet zijn Dees, je bent alleen zo afwezig.’ antwoord mijn moeder terwijl ze me bezorgd aan kijkt.
‘Ohja dat, ik ben een beetje moe.’ mompel ik maar. Ik zie dat mijn moeder wat gerustgesteld is. ‘Ik ga vanavond maar op tijd naar bed.’
‘Dat lijkt me een goed idee.’ zegt mijn vader. ‘Moet je nog veel huiswerk maken?’
‘Nee, ben al klaar. Ga zo meteen even lekker in bad.’
Het warme water komt in aanraking met mijn koude huid en ik zucht. Hoe kon dit gebeuren? Ik kijk naar mijn buik, er is niets te zien en toch weet ik zeker dat er iets is. Ik ben niet langer meer één persoon, maar er groeit een baby’tje in me.
Heee, kan ik komen?
Is belangrijk.
Xxx Dees.
Sms ik naar Lisa. Ik moet het gewoon aan iemand vertellen, ik kan het niet langer verbergen. Inmiddels was ik al bijna 5 maanden zwanger en begon het mensen op te vallen dat ik wat steviger was geworden, ook ik merkte dat ik nu echt een buikje kreeg. Deze verborg ik tot nu onder slobberige truien, maar dat lukt nu echt niet meer. Plus dat mijn ouders onderhand ook achterdochtig worden na mijn ochtendmisselijkheid.
Bliep, mijn mobiel gaat en ik open het Sms’je van Lisa.
Kom maar!
Tot zo x
Snel zeg ik mijn ouders gedag, pak ik mijn jas en sprint ik de deur uit. In tien minuten ben ik bij Lisa en bel ik aan. Direct zwaait de deur open en staat ze voor me.
‘Kom snel binnen, mijn ouders en broertje zijn niet thuis dus we hebben alle privacy.’ ik loop snel de gang in en hang mijn jas op. ‘Ik heb al chocolade en thee klaar staan.’ zegt ze terwijl ze me richting de trap duwt. Gedwee loop ik door naar haar kamer en ga op haar bed zitten.
‘Lies, ik moet je wat vertellen,’ zeg ik terwijl ik moeizaam slik en tranen voel opkomen die ik al die tijden heb verborgen.
‘Ik wist dat het binnenkort zover zou zijn.’ antwoord Lisa alleen maar. Terwijl ze een arm om me heen slaat.
‘Echt? Was het zo overduidelijk?’ vraag ik terwijl ik nu toch echt begin te huilen. Eerst zachtjes maar na een poosje snik ik met gierende ademhaling. Ik voel me zo verschrikkelijk, waarom moest mij dit overkomen.
‘Niet overduidelijk, maar ik ken je Dees.’ ze neemt me in haar armen een veegt mijn tranen weg. ‘Zeg alsjeblieft wat er aan de hand is, ik heb een vermoeden maar ik wil nergens zomaar vanuit gaan.’
‘Ik, ik,’ ik slik moeizaam, kom op doorzetten je kunt het wel. ‘ik ben zwanger.’ breng ik dan met moeite uit.
‘O mijn god,’ zegt ze terwijl ze me nog dichter naar haar toe trekt terwijl ik zachtjes door huil. ‘ik wist het. Waarom heb ik het niet gewoon gevraagd, o meid. Hoelang al?’
‘vijf maanden.’ snik ik. Ze kijkt verschrikt op en ik die de verbazing en de lichte verwijting op haar gezicht, waarom ik haar niet eerder in vertrouwen heb genomen.
‘Oh, waarom heb je het niet eerder verteld. Naja, maakt ook niet uit. Wat ga je nu doen? Weten je ouders het al?’ vraagt ze helemaal opgewonden.
‘Geen idee wat ik moet doen, mijn ouders weten het niet en ik durf het ze niet te vertellen.’
‘We doen het samen, ze moeten het weten.’ zegt ze gedecideerd terwijl ze rustig afwacht tot ik weer wat zeg.
‘Oké dan, het moet gewoon.’ zeg ik terwijl ik me afvraag hoe ik dat voor elkaar moet gaan krijgen.
‘Ehm, één vraagje.’ zegt ze twijfelend. ‘Wie is de vader?’ Ik kijk haar aan en ze slaat zichzelf voor haar hoofd.
‘Robbert? Meen je dat?’ ik knik en ze begint te grijnzen. ‘Weet hij het al?’
Ik kijk haar cynisch aan, ‘tuurlijk, ik heb het hem direct verteld.’
‘Niet dus, maar ga je dat nog doen?’ vraagt ze. Ik zucht, wat een vraag.
‘Zal wel moeten hè? Loop ik opeens met een baby rond en iedereen vragen wie de vader is.’ zeg ik terwijl ze begint te grinniken.
‘Pap, mam, ik moet jullie wat vertellen.’ zeg ik terwijl ik helemaal aan het shaken ben.
‘Rustig maar Dees, we weten het al.’ ik kijk mijn moeder verbaast aan. ‘We weten al dat je zwanger bent, we wilden alleen wachten totdat je het zelf zou vertellen.’ vervolgt ze.
‘Uh, oh, nou, wat moet ik nou doen?’ vraag ik terwijl ik begin te huilen. Mijn ouders komen beide bij me zitten en proberen me te troosten.
‘Het komt allemaal goed, je kunt de baby niet meer weg laten halen als je dat zou willen. Maar je kunt het laten adopteren als je dat wilt, daar heb je nog tijd voor om te beslissen.’
‘Zijn jullie niet boos op me?’ vraag ik met een klein stemmetje. Terwijl ik ze aan om de beurt aankijk en mijn tranen geluidloos blijven lopen.
‘Nee, je bent dom geweest maar het is nou eenmaal gebeurd. We kunnen ons beter bezig gaan houden met de toekomst van het kleintje en jou.’ zegt mijn vader en hij geeft me een kus. ‘Het komt allemaal goed.’
Twee roze streepjes
‘Désiré, kom je eten?’ klinkt het onderaan de trap.
‘Kut!’ mompel ik. ‘Ja, ik kom eraan.’ gil ik terug terwijl ik met een hol gevoel in mijn buik, die niet langer leeg meer zal zijn, op de grond zit. Ik staar naar de drie voorwerpen die voor me liggen, een doosje, een gebruiksaanwijzing en de zwangerschapstest die twee roze streepjes tonen. Ik kan niet huilen, maar ben erg verdwaasd alsof het niet echt is. Alsof ik in een levensechte droom zit, een droom waar ik elk moment uit kan ontwaken.
Ik pak de drie voorwerpen en leg deze in mijn bureaulade die ik vervolgens op slot draai. Rennend dender ik de trap af zoals ik altijd doe terwijl ik het sleuteltje in mijn broekzak laat glijden.
‘Rustig aan, het komt allemaal goed.’ zeg ik zachtjes tegen mezelf, ik haal diep adem en duw de keukendeur open. Mijn ouders zitten al aan tafel en ik raak in paniek. Wat moet ik nou doen? Ze worden vast heel boos als ik het vertel, maar als ik het ze niet vertel en ze komen er achter. Ik zucht, rustig. Ik probeer mezelf te kalmeren, nu even normaal doen en dan kijk ik daarna wel hoe ik het ze vertel.
‘Eh, Désiré kom je zitten?’ vraagt mijn moeder terwijl ik besef dat ik als bevroren in de deuropening ben blijven staan.
‘Ja, ja, natuurlijk.’ piep ik met een ongewoon hoge stem en snel loop ik naar mijn stoel.
Vier ogen zitten me aan te staren, ik word er gek van en concentreer me op het eten. Hapje voor hapje verdwijnt het voedsel door mijn droge keel.
‘Désiré, is er iets wat wij moeten weten?’ vraagt mijn vader dan opeens. Ik schrik, ik had niet verwacht dat ze direct zouden gaan vragen.
‘Nee hoor, wat zou er moeten zijn?’ antwoord ik terwijl ik mijn trillende stem onder controle probeer te houden.
‘Ik zeg niet dat er iets moet zijn Dees, je bent alleen zo afwezig.’ antwoord mijn moeder terwijl ze me bezorgd aan kijkt.
‘Ohja dat, ik ben een beetje moe.’ mompel ik maar. Ik zie dat mijn moeder wat gerustgesteld is. ‘Ik ga vanavond maar op tijd naar bed.’
‘Dat lijkt me een goed idee.’ zegt mijn vader. ‘Moet je nog veel huiswerk maken?’
‘Nee, ben al klaar. Ga zo meteen even lekker in bad.’
Het warme water komt in aanraking met mijn koude huid en ik zucht. Hoe kon dit gebeuren? Ik kijk naar mijn buik, er is niets te zien en toch weet ik zeker dat er iets is. Ik ben niet langer meer één persoon, maar er groeit een baby’tje in me.
Heee, kan ik komen?
Is belangrijk.
Xxx Dees.
Sms ik naar Lisa. Ik moet het gewoon aan iemand vertellen, ik kan het niet langer verbergen. Inmiddels was ik al bijna 5 maanden zwanger en begon het mensen op te vallen dat ik wat steviger was geworden, ook ik merkte dat ik nu echt een buikje kreeg. Deze verborg ik tot nu onder slobberige truien, maar dat lukt nu echt niet meer. Plus dat mijn ouders onderhand ook achterdochtig worden na mijn ochtendmisselijkheid.
Bliep, mijn mobiel gaat en ik open het Sms’je van Lisa.
Kom maar!
Tot zo x
Snel zeg ik mijn ouders gedag, pak ik mijn jas en sprint ik de deur uit. In tien minuten ben ik bij Lisa en bel ik aan. Direct zwaait de deur open en staat ze voor me.
‘Kom snel binnen, mijn ouders en broertje zijn niet thuis dus we hebben alle privacy.’ ik loop snel de gang in en hang mijn jas op. ‘Ik heb al chocolade en thee klaar staan.’ zegt ze terwijl ze me richting de trap duwt. Gedwee loop ik door naar haar kamer en ga op haar bed zitten.
‘Lies, ik moet je wat vertellen,’ zeg ik terwijl ik moeizaam slik en tranen voel opkomen die ik al die tijden heb verborgen.
‘Ik wist dat het binnenkort zover zou zijn.’ antwoord Lisa alleen maar. Terwijl ze een arm om me heen slaat.
‘Echt? Was het zo overduidelijk?’ vraag ik terwijl ik nu toch echt begin te huilen. Eerst zachtjes maar na een poosje snik ik met gierende ademhaling. Ik voel me zo verschrikkelijk, waarom moest mij dit overkomen.
‘Niet overduidelijk, maar ik ken je Dees.’ ze neemt me in haar armen een veegt mijn tranen weg. ‘Zeg alsjeblieft wat er aan de hand is, ik heb een vermoeden maar ik wil nergens zomaar vanuit gaan.’
‘Ik, ik,’ ik slik moeizaam, kom op doorzetten je kunt het wel. ‘ik ben zwanger.’ breng ik dan met moeite uit.
‘O mijn god,’ zegt ze terwijl ze me nog dichter naar haar toe trekt terwijl ik zachtjes door huil. ‘ik wist het. Waarom heb ik het niet gewoon gevraagd, o meid. Hoelang al?’
‘vijf maanden.’ snik ik. Ze kijkt verschrikt op en ik die de verbazing en de lichte verwijting op haar gezicht, waarom ik haar niet eerder in vertrouwen heb genomen.
‘Oh, waarom heb je het niet eerder verteld. Naja, maakt ook niet uit. Wat ga je nu doen? Weten je ouders het al?’ vraagt ze helemaal opgewonden.
‘Geen idee wat ik moet doen, mijn ouders weten het niet en ik durf het ze niet te vertellen.’
‘We doen het samen, ze moeten het weten.’ zegt ze gedecideerd terwijl ze rustig afwacht tot ik weer wat zeg.
‘Oké dan, het moet gewoon.’ zeg ik terwijl ik me afvraag hoe ik dat voor elkaar moet gaan krijgen.
‘Ehm, één vraagje.’ zegt ze twijfelend. ‘Wie is de vader?’ Ik kijk haar aan en ze slaat zichzelf voor haar hoofd.
‘Robbert? Meen je dat?’ ik knik en ze begint te grijnzen. ‘Weet hij het al?’
Ik kijk haar cynisch aan, ‘tuurlijk, ik heb het hem direct verteld.’
‘Niet dus, maar ga je dat nog doen?’ vraagt ze. Ik zucht, wat een vraag.
‘Zal wel moeten hè? Loop ik opeens met een baby rond en iedereen vragen wie de vader is.’ zeg ik terwijl ze begint te grinniken.
‘Pap, mam, ik moet jullie wat vertellen.’ zeg ik terwijl ik helemaal aan het shaken ben.
‘Rustig maar Dees, we weten het al.’ ik kijk mijn moeder verbaast aan. ‘We weten al dat je zwanger bent, we wilden alleen wachten totdat je het zelf zou vertellen.’ vervolgt ze.
‘Uh, oh, nou, wat moet ik nou doen?’ vraag ik terwijl ik begin te huilen. Mijn ouders komen beide bij me zitten en proberen me te troosten.
‘Het komt allemaal goed, je kunt de baby niet meer weg laten halen als je dat zou willen. Maar je kunt het laten adopteren als je dat wilt, daar heb je nog tijd voor om te beslissen.’
‘Zijn jullie niet boos op me?’ vraag ik met een klein stemmetje. Terwijl ik ze aan om de beurt aankijk en mijn tranen geluidloos blijven lopen.
‘Nee, je bent dom geweest maar het is nou eenmaal gebeurd. We kunnen ons beter bezig gaan houden met de toekomst van het kleintje en jou.’ zegt mijn vader en hij geeft me een kus. ‘Het komt allemaal goed.’