Online Verhalen

Met een bonkend hoofd en wallen sla ik mijn kussen op de grond.
Het fijne gevoel van net is acuut verdwenen. Opeens ben ik me zo ongelofelijk bewust van mijn problemen. Verslagen ga ik op mijn geruite dekbed zitten, De stof voelt zacht aan. Ik bijt mijn tanden stevig op elkaar, alsof ik ze dieper in mijn tandvlees wil drukken, intense pijn wil voelen. Met mijn polsen en handen bedek ik mijn gezicht en dan beginnen de tranen langs mijn kaak zo naar beneden te druppen.
Ik kan niet meer, ik zie geen uitweg !
Uit machteloosheid sta ik op en begin met mijn hoofd tegen de kille witte muur van mijn kamer te bonken. Terwijl de pijn door mijn hoofd suist hoor ik het kraken van de trap. Opgehitst smijt ik de sloop en het kussen op mijn bed en ga onder mijn dekbed liggen, opgekruld in de feutus houding. Ik voel hoe de tranen nog steeds achter mijn ogen prikken en probeer ze in bedwang te houden. Dan hoor ik hoe iemand voorzichtig mijn slaapkamerdeur opent, het piepen van de scharnieren is duidelijk hoorbaar. Met felle slagen van mijn ellebogen probeer ik mijn tranen weg te wegen. 'Ben je zenuachtig ?' Klinkt de rustige en beheerste stem van mijn moeder. Er valt een stilte.

een tijdje later vervolgt ze 'je vind het toch wel eng he?' ze gaat troostend naast me op mijn bed zitten en slaat een warme arm om me heen. 'Nee! Je weet toch dat je lichaam opwarmt zò !? Zo verbrand je nòg minder' Zegt de stem in mijn hoofd. Ik sla haar arm weg. ' Ehum, nee hoor' probeer ik zo onverschillig mogelijk, maar aan haar reactie te merken kwam het toch niet zo geloofwaardig over.

Ik hoor nog net hoe mama zucht en daarna met snelle passen mijn kamer weer uitloopt. ‘over een half uur verwacht ik je beneden’ roept ze schor. Stom stom leven ! Ik kan gewoon niets ik maak toch iedereen verdrietig. Denk ik hardop. Ik sla de deken weer van me af en stamp naar de spiegel tegenover mijn kleding kast. Ik beweeg mijn hoofd van boven naar beneden en kijk gefocust naar mijn lijf, de buil op mijn hoofd gloeit al aardig rood op. ‘Zie je wel! Overal hangt het vet, bah, bah! wat walgelijk..’ Schreeuwt de stem in mijn hoofd vol afschuw. Ik raak in paniek, ze heeft gelijk voor honderd procent. Ik loop cirkeltjes door mijn kamer, nee ik ren eigenlijk door mijn kamer. Het mòèt ! Ik moet die vreselijk vette krentenbol van gisteren compenseren door te rennen. Ik hoop stiekem dat ik zo nog net 20 kcal kwijt kan raken, dan heb ik in ieder geval èèn derde er van verbrand. Ik probeer de spiegel te ontwijken terwijl ik ren, want als ik nog èèn keer dat walgelijke vet zie flip ik. ‘Nienke! Eten nu, anders komen we te laat op de poli’ Schreeuwt mama op een ongelofelijk harde snerpende toon. Nee, nee niet eten, Vet en calorieën, ze verklaren me straks voor Obestias.. denk ik moedeloos. Ik ben compleet overstuur. ‘Ik kom eraan’ antwoord ik met een piep stemmetje. Ik gris het mobieltje van m’n nachtkastje en smijt het met volle kracht in de hoek van de kamer. Het ding blijft roerloos en piepend in de hoek liggen.

--------------
Het is mischien niet zo goed geschreven maar ik ben nog maar twaalf, bovendien vind ik het best moelilijk om hier over te schrijven omdat het tja, autobiografisch is.. zegmaar.

Ik vind het idee best goed, de gedachtengang is goed neergezet. Wel vind ik je schrijfstijl iets minder, want als iemand iets "zegt", moet je dat op een volgende regel zetten met aanhalingstekens en het hoeft niet schuingedrukt.
Voor de rest vind ik het wel wat, ik ben benieuwd

PS. voor een twaalfjarige schrijf je trouwens echt héél erg goed hoor, moet ik toegeven!

Heel erg mooi geschreven! Je verwerkt alles echt heel keurig. Toen ik zo oud was als jij kon ik dit nog helemaal niet, hoor!
Ga zo door. En inderdaad de gezegdes op de volgende regel met aanhalingstekens. Maar dat zal je zeker lukken!

Mooi gedaan! Je beschrijft alles heel goed. En voor een twaalfjarige schrijf je heel goed! Zo goed kon ik zoiets nog niet op papier zetten hoor! Mooi geschreven! Wacht op meer!

Bedankt! Voor al die leuke reactie's. Ik heb gebrobeerd om de tips op te volgen
of het gelukt is weet ik niet, maar anders zou ik het graag horen !

Liefs Heleen


Ik verschuif en ga op het puntje van mijn stoel zitten, gespannen kijk ik naar het grote gevaarte voor mijn neus. Ik voel hoe al het vet aan mijn lijf kleeft. “ Pff, je gaat dat toch niet opeten? Straks zul je er wel voor boeten, de weegschaal is meedogenloos…’’ Galmt het door mijn hoofd heen.

“ Ik eet het niet !” Weet ik uit te brengen. Demonstratief sla ik mijn armen over elkaar.
Ik slik, en vang de dreigende blik van mama op. Haar wenkbrauwen vormen een boze V, maar er volgt geen reactie. Ik ga nog een stapje verder, met kracht duw ik het pak met boeren yoghurt verder van me af. Het had niet veel gescheeld of al die calorieën waren op de grond uit èèn gespat. Ik bedenk me hoe geweldig dat zou zijn geweest, maar word uit de gedachte gerukt door een oorverdovend kabaal. “ Jij gaat het op eten ! Anders laat ik je opnemen in een of andere kliniek, Nienke het kan zo niet langer’’ Het eerste gedeelte klinkt standvastig, maar aan het eind verslapt die energie, merk ik op. Ze buigt zich verder over de eikenhouten tafel, en ik kijk nu recht in haar doffe ogen de glans is compleet weggetrokken. Ik ben een beetje overrompeld. Ik reageer niet, en blijf in exact de zelfde houding zitten als daarvoor. “ Ze probeert je gewoon angst aan te jagen… wees niet bang zulke dikke mensen nemen ze echt niet op hoor !’’ Zegt de stem op spottende toon.

leuk verhaal, misschien dat je wat meer op een bladzijden moet zetten.
ik vind de verhaal lijn alleen we iets te snel al beginnen het lijkt of ik nu al in het midden zitten.