Online Verhalen

Als ik maar zwijg,
en hem niets vertel.
Dan hoeft hij niets te weten,
of wel?

Het is niet de afspraak,
die ik maakte met mezelf.
Maar ik wil ook niet,
dat ik het onderspit delf.

Met opgeheven hoofd,
zal ik het hem zeggen.
Met een knoop in mijn maag,
mijn ziel blootleggen.

Morgen zal ik hem vertellen,
met tranen in mijn ogen.
Ik heb epilelspie,
maar mag ik dan wel gewoon mogen?

Ijzersterke laatste zin, maar het overige lijkt me iets te dramatisch aangezet om voor epilepsie uit te komen. Ik ken niemand die het heeft, maar is het zo beschamend? Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar toch... Het voelt niet passend.

Ik snap best dat je bang bent om zoiets te vertellen, het kan behoorlijk heftig zijn. Ik snap alleen de laatste zin niet. Kun je die misschien uitleggen?
Voor de rest een mooi gedicht. =)

S.A.M. je moest eens weten
En natuurlijk is het voor een ieder anders... maar hoop dat je d'r nooit last van zal krijgen.

Natuurlijk, je wenst het niemand toe. Snap ik. Ik denk dat ik me moeilijk kan inleven omdat ik er nooit mee te maken heb gehad. Je hoort ook nooit van de 'schande' van epilepsie. Het is een weinig besproken onderwerp.

He welkom bij de club!
Het gedicht vind ik goed. Zelf heb ik ook epilepsie, net nog een verhaal geschreven over hoe het vroeger allemaal ging. Zo vermoeiend elke keer ziekenhuis bezoeken. bah. ik wens je veel sterkte.

Vergeet niet dat mensen je moeten accepteren zoals je bent, want kwa innerlijk en uiterlijk veranderd er niks. Jij bent hoe je was, maar dan met iets erbij. wat je een plaatsje moet geven.