True Confessions of a Hollywood Starlet (Nederlands)
Geplaatst: 23 jun 2009 19:43
Week 1
16/08
Mijn moeder probeert mij te vermoorden. Dat is me nu wel duidelijk. Ik zit in een lomp, krakkemikkig vliegtuig dat nog erger rammelt dan de longen van een kettingroker. Ze wil me dood hebben. Daarom liet ze me het hele eind van LAX Airport naar Chicago in de economy class zitten. Daarom mocht ik, in plaats van mijn normale set koffers, alleen een kleine reistas mee: een afzichtelijk ding van nylon dat ze van een straatverkoper heeft gekocht (´Normale tieners hebben geen Louis Vuitton, Morgan.´). Daarom moest ik al mijn kleren thuislaten en dus ook mijn gloednieuwe, zijden ´ik-ben-net-afgekickt´-disign-bloemenjurkje van Marc Jacobs. Ongelooflijk. Dat ik hiervoor ben afgekickt. O help, ik geloof dat we gaan landen.
16/08 Later
Oké, vanaf nu ben ik officieel een Fort Wayner. Of is het een Fort Waynenaar? Whatever. Het vliegtuig ratelde even na acht uur ´s avonds over het asvalt van Fort Wayne International Airport. ´Tante´ Trudy (Zo wil ze dat ik haar noem) wachtte op me in de terminal. Ze is dun (pijnlijk dun, Mary-Kate-Olsen-voor-ze-werd-opgenomen dun) en toen ze me omhelsde, kon ik haar ribben in mijn zij voelen prikken. Ik heb het nooit leuk gevonden om mensen te knuffelen die ik niet ken, al doe ik het noodgedwongen mijn hele leven al. Echt raar dat ik er nog steeds niet aan kan wennen.
Trudy is niet helemaal een vreemde; ze is mijn moeders beste vriendin van toen ze klein waren. Verder is ze kort geleden gescheiden en ook nieuw in Fort Wayne (lijkt dus wel wat op mijn situatie). Volgens mijn moeder heb ik haar wel eens ontmoet, toen ik nog luiers droeg. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik daar niets meer van weet. Aangezien ik alleen maar hadbagage had, liepen we meteen naar de parkeerplaats en stapten in Trudy´s donkergroene Saturn Ion. Die zat verassend ruim voor zo´n goedkope auto. Ze vroeg of ik trek had, wat ik had, dus gingen we naar een klein italiaans tentje dat Casa D´Angelo heet.
Verder?
16/08
Mijn moeder probeert mij te vermoorden. Dat is me nu wel duidelijk. Ik zit in een lomp, krakkemikkig vliegtuig dat nog erger rammelt dan de longen van een kettingroker. Ze wil me dood hebben. Daarom liet ze me het hele eind van LAX Airport naar Chicago in de economy class zitten. Daarom mocht ik, in plaats van mijn normale set koffers, alleen een kleine reistas mee: een afzichtelijk ding van nylon dat ze van een straatverkoper heeft gekocht (´Normale tieners hebben geen Louis Vuitton, Morgan.´). Daarom moest ik al mijn kleren thuislaten en dus ook mijn gloednieuwe, zijden ´ik-ben-net-afgekickt´-disign-bloemenjurkje van Marc Jacobs. Ongelooflijk. Dat ik hiervoor ben afgekickt. O help, ik geloof dat we gaan landen.
16/08 Later
Oké, vanaf nu ben ik officieel een Fort Wayner. Of is het een Fort Waynenaar? Whatever. Het vliegtuig ratelde even na acht uur ´s avonds over het asvalt van Fort Wayne International Airport. ´Tante´ Trudy (Zo wil ze dat ik haar noem) wachtte op me in de terminal. Ze is dun (pijnlijk dun, Mary-Kate-Olsen-voor-ze-werd-opgenomen dun) en toen ze me omhelsde, kon ik haar ribben in mijn zij voelen prikken. Ik heb het nooit leuk gevonden om mensen te knuffelen die ik niet ken, al doe ik het noodgedwongen mijn hele leven al. Echt raar dat ik er nog steeds niet aan kan wennen.
Trudy is niet helemaal een vreemde; ze is mijn moeders beste vriendin van toen ze klein waren. Verder is ze kort geleden gescheiden en ook nieuw in Fort Wayne (lijkt dus wel wat op mijn situatie). Volgens mijn moeder heb ik haar wel eens ontmoet, toen ik nog luiers droeg. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik daar niets meer van weet. Aangezien ik alleen maar hadbagage had, liepen we meteen naar de parkeerplaats en stapten in Trudy´s donkergroene Saturn Ion. Die zat verassend ruim voor zo´n goedkope auto. Ze vroeg of ik trek had, wat ik had, dus gingen we naar een klein italiaans tentje dat Casa D´Angelo heet.
Verder?
