Online Verhalen

Inleiding
Mirja is een doodnormale meid, die net als iedereen bezig is met jongens & uitgaan. Als ze gevoelens begint te krijgen voor een bepaald persoon, probeert ze die te onderdrukken en te vergeten. Eenmaal als ze op vakantie zijn en ze meer bij hem in de buurt is dan anders, begint ze met andere jongens om te gaan. Door met verscheidene jongens om te gaan, probeert ze hem te vergeten, maar zal 't hen ook lukken de vakantie door te komen. Zal Mirja accepteren dat ze verliefd is op een familielid, wat gebeurt er als ze achter het grote geheim van haar ouders komt? Zal het haar en de anderen in haar leven het lukken het te overleven en de vakantie tot een goed einde te brengen?

Proloog
Een liefde voor het leven, is iemand waar je van houd

Buiten is het donker, straten zijn bedekt met een dik laag pak sneeuw. In elk huis branden kaarsjes, grote, kleine, dikke en dunne kaarsen. Ook in een huis aan de rand van een dorp, een huis zal je het niet noemen, meer een villa. Om de villa heen ligt een groot grasveld, zo groot als het zicht van je oog reikt. In een grote gezellige woonkamer zit een gezin aan tafel, een jongen en een meisje van tien jaar, een jonge vrouw en een man. Ze lijken zielsgelukkig, en dat zijn ze ook, met elkaar. Het is kerst, de tijd van vreugde en geluk, de tijd waar iedereen elkaar cadeaus geeft. Ook dit gezin. De vrouw glimlacht naar haar dochter en zegt dat ze naar de kerstboom mag gaan.
De kerstboom staat in een hoek van de kamer, en het meisje laat het zich geen twee keer zeggen. Doordat ze zo haastig is, valt ze bijna van haar stoel, maar hervind al snel haar evenwicht. Kalm loopt ze nu naar de kerstboom en haalt er een pakje uit.
“Hij is voor papa,” glimlacht ze. Met glimmende oogjes loopt ze naar de man die het pakje van haar aanneemt. Voorzichtig maakt hij het pakje open en een fotoalbum verschijnt. Een familiefoto is op de lichtbruine voorkant geplakt, en de man kan niks anders als glimlachen. Met een vinger strijkt hij even over het gezicht van zijn vader, en vervolgens zijn moeder die hem vriendelijk toelachen.
“Het is prachtig,” fluistert hij.
“Toe papa, laat de foto’s zien!” begint de jongen te zeuren, het tweelingbroertje van het meisje.
“Kom maar hier, heb jij dit bedacht schat?” dit laatste richt hij op de vrouw die verlegen knikt.
“Er zijn veel foto’s van ons gemaakt, en ik dacht wel dat je het leuk vond.”
“Ik vind het prachtig!” even staat hij op, loopt naar haar toe en geeft haar dan een kus op haar voorhoofd. Als hij weer zit slaat hij het boek open en een trouwfoto verschijnt van hem en zijn vrouw.
“Papa, zijn jij en mama dat?” zijn dochter kijkt hem nieuwsgierig aan en hij knikt.
“Dat zijn wij inderdaad,” glimlacht hij.
“Vertel ons het verhaal!” zeggen zijn zoon en dochter tegelijkertijd. Even kijkt hij zijn vrouw aan, en die knikt instemmend.
“Kom maar op schoot jongens, het is een lang en ingewikkeld verhaal, maar ik zal het zo goed mogelijk vertellen.” Beiden kinderen klimmen enthousiast op zijn schoot, maar al snel is hun dochter bij haar moeder te vinden. De kinderen nestelen zich lekker dicht tegen hun ouders aan en dan begint de vrouw te vertellen, voor de man ook maar kan beginnen.

Hoofdstuk 1
Zonnestralen schenen door een kier van een zeeblauw gordijn heen, recht op het gezicht van een nog slapend meisje. Haar bruine haren, met hier en daar blonde lokken die ze van nature had, lagen alle kanten uit. Ze draaide zich om toen de zonnestralen haar gezicht zachtjes streelden en ze trok voorzichtig de deken over haar heen. Even probeerde ze nog in slaap te komen, maar toen dat niet meer lukte, zuchtte ze, en sloeg ze de dekens van zich af.
Ze wiep even een blik op haar wekker en zag dat het zeven uur in de ochtend was, ze bromde even.
Sinds het zomer was, kon ze niet meer uitslapen en dat frustreerde haar! ’S Ochtends was het al vroeg licht, en ’s avonds laat donker, dat laatste vond ze helemaal niet erg, maar dat eerste! Oh wat had ze daar een hekel aan.
Uiteindelijk, na nog een half uur in bed gelegen te hebben zwaaide ze haar benen over haar bedrand en wreef ze nog even in haar ogen om de slaap er goed uit te halen.
Nog slaperig stond ze op en liep naar haar deur waar twee haken aan waren vast gemaakt. Aan de linkerhaak hing haar blauwe kamerjas, aan de rechterhaak hing haar donkerblauwe schooltas die ze niet meer hoefde te gebruiken, aangezien het zomervakantie was.
De meeste dingen waren blauw in haar kamer, ze hield van die kleur en ze kon niet plaatsen waarom. Het was gewoon een mooie kleur! En ieder mens heeft toch een lievelingskleur? Sommigen verklaarden haar voor gek dat ze zo van blauw hield, maar het kon haar niet schelen, zij voelde zich prettig bij die kleur, het was ook nog is rustgevend voor haar.
Ze deed haar deur open en liep rustig, doch langzaam de gang op om niemand wakker te maken. Haar broer Dylan zou vast en zeker nog slapen, evenals haar ouders. Ze liep naar de badkamer die links aan het eind van de gang was en niet veel later had ze dan ook de douche aangezet. Ze trok haar kamerjas uit en niet veel later haar kleren om vervolgens onder de douchte te stappen die nu op een goede temperatuur stond.
Honderden druppeltjes kletterden op haar huid neer, velen daarna op de grond, maar anderen losten vrijwel direct op en bereikten de grond niet meer. Ze haalde een hand door haar haren en pakte de shampoo die op een richel stond. Ze genoot licht van het douchen, en vergat zo haar zorgen over alles, vooral haar gevoelens voor een bepaald persoon, die ze het liefst niet wou hebben.
Het bonzen op de badkamerdeur deed haar uit haar dagdromen ontwaken en ze zuchtte. Het zou vast Dylan zijn, haar anderhalf jaar oudere broer. Ondanks dat ze broer en zus waren konden ze het prima vinden, maar natuurlijk hadden ze ook wel kleine ruzietjes. Zoals wie er nou als eerste onder de douche wou, welk programma op de tv op moest, en ga zo maar door.
“Mirja, schiet een beetje op! We moeten straks naar Cindy en Mark, we bij het voetbalveldje afgesproken!"
“Rustig broertje,” zuchtte Mirja die de hele afspraak al glad vergeten was. Wie spreekt er dan ook om negen uur ’s ochtends af bij het voetbalveldje? Zij, Dylan en haar vrienden dus. Ze stapte onder de douche vandaan na alles nog goed afgespoeld te hebben van haar lichaam. Haar blauwe kamerjas trok ze weer aan en draaide toen het slot los van de badkamerdeur. Direct keek ze in het grijnzende gezicht van haar broer. Zijn donkerbruine, krullerige haar zat door de war, zijn lichaam was gespierd, waardoor hij in de smaak viel bij de meiden op school. Het was dan ook geen wonder dat hij populair was, en Mirja onpopulair en niet veel vrienden had. Het deerde haar niks, ze was blij met haar leven, waarvoor zou ze het op willen geven? Ze was zielsgelukkig!
Ze liep langs hem de gang op en een aanraking zorgde ervoor dat haar hele lichaam trilde. Ze haastte zich naar haar kamer, haar veilige kamer waar ze haar gevoelens kon onderdrukken zonder hem aan te kijken of aan te raken. Ze wist het niet en ze kon het niet plaatsen. Alle gedachten schudde ze uit haar hoofd, elke morgen hetzelfde liedje, elke morgen weer. Het bezorgde haar rillingen, dat ze aan niemand anders kon denken dan hij zodra ze wakker werd.

Ze trok de deuren van heer kledingkast open, en probeerde haar gedachten ergens anders op te zetten, zoals het zoeken van een leuke outfit. Ze speurde tussen haar spijkerbroeken, haalde er zuchtend een doodgewone spijkerbroek uit en keek toen naar de shirts die in haar kast lagen. Ze had er veel, en zoals zo vaak kon ze ook nu niet kiezen welke ze aan zou doen.
Uiteindelijk na zeker vijf minuten tussen haar shirts gekeken te hebben vond ze een lichtblauw shirt met spaghettibandjes. Ze trok het aan, evenals de spijkerbroek en bekeek zich zelf in de grote staande spiegel die naast haar kast stond. Ze knikte tevreden en liep naar een spiegel die aan de muur hing, de spiegel zelf had een kleine richel waar een borstel op lag. Ze pakte de even blauwe borstel, en begon haar haar te borstelen. Twee speldjes spelde ze in haar haar, om de pony uit haar gezicht te houden en glimlachte tevreden.
Na nog een rondje gedraaid te hebben voor de staande spiegel om zeker te weten dat alles goed zat, liep ze naar beneden. Ze kwam beneden uit in de grote hal waar een plafondlamp zachtjes brandde. De muren waren lichtbruin en her en der hingen foto’s en schilderijen.
De moeder van Mirja en Dylan was gek op schilderen, ze kon het dan ook erg goed, ze deed het meer voor hobby, dan dat ze het als werk deed. Naast schilderen had haar moeder een normale kantoorbaan, ze werkte als secretaresse bij een vrij groot bedrijf wat ook aardig bekend was.
Hun vader was er directeur van, en dus ook tegelijkertijd een gerespecteerd zakenman. Ze liep naar een deur die richting de woonkamer leidde, aan het eind van de woonkamer vond je een doorgang naar de keuken waar nu op het moment niemand bezig was. Met een grijns liep Mirja naar de keuken waar ze wat brood ergens vandaan toverde. Uit de koelkast haalde ze boterhamworst en legde dat erop. Met het brood op een bord liep ze naar de woonkamer die lichtrood geverfd was. In het midden stond een tafel, met stoelen er om heen. Een paar meter voor de tafel stond een licht gekleurde bank, met een theetafeltje ervoor. Voor de theetafel had je de grote breedbeeld tv staan. Tegen de muren aan stonden bruine kasten, met vooral veel boeken erin. Als hun ouders in de woonkamer waren, hadden ze vaak een boek in hun handen en zaten ze op de bank te lezen.
Met een tevreden glimlach nestelde Mirja zich op de licht gekleurde bank en zette de tv aan. Ze zapte wat, kwam niks leuks tegen en zapte uiteindelijk verveeld naar Jetix, een kinderzender. Ze baalde dat er op dit vroege uur vooral teleshopping programma’s waren, programma’s die zij zeer nutteloos vond.

“Heb je geen ontbijt voor mij klaar gemaakt?” vroeg Dylan zodra hij in de woonkamer kwam. Hij wierp een blik op zijn zusje die anderhalf jaar jonger was en glimlachte.
“Je hebt zelf handen!” wierp ze naar hem. Hij grijnsde, dat antwoord had hij kunnen verwachten. Het was te mooi om waar te zijn dat ze ook maar iets aan ontbijt voor hem maakte, hij kende Mirja inmiddels goed genoeg om te weten dat ze het dus niet voor hem zou doen.
“Die, kun je wat drinken voor mij pakken?”
“Je hebt zelf handen en voeten en je weet dat ik die naam haat!” van jongs af aan noemde Mirja Dylan al Die, en hoe ouder hij werd, hoe meer hij die bijnaam haatte. Hij moest eraan wennen, hij wist het, maar hij kon het niet. Net als Mirja nam hij ook een boterham, maar met een dikke laag chocoladepasta. En niet één boterham, maar zeker twee.
Uiteindelijk plofte Dylan naast Mirja neer die hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.
“Waardoor komt het dat je nu al je nest uit bent?” vroeg ze nieuwsgierig. Dylan grinnikte, hij was inderdaad – als hij afspraken had gemaakt ’s ochtends vroeg – niet eerder uit bed te krijgen als ze over een half uur moesten vertrekken.
“Geen idee, door de zon denk ik. Waar ik wel van baal want Cin heeft mij weer is midden in de nacht wakker gebeld,” bromde hij. Cindy was zijn vriendin. Dylan vond het een aardige meid, maar ze belde hem net iets te vaak midden in de nacht wakker. Dan wou ze weten hoe het met hem ging en ging ze over koetjes en kalfjes praten, terwijl hij het liefst verder wou gaan slapen.
“Wou ze jouw stem weer eens horen?” grapte Mirja. Een klein beetje kon Dylan een jaloerse, doch spottende ondertoon in haar klank horen.

“Mir,” zuchtte hij en nam een hap van zijn boterham.
“Ja, wat? Ik mag toch wel vragen waarom ze belde?” Dylan voelde hoe Mirja naar hem keek en dacht terug aan het gesprek van hem en Cindy. Ze klonk wanhopig, alsof ze iets wou vertellen, maar het niet kon. Het zat hem niet lekker, Cindy klonk vannacht gewoon niet als zijn Cindy!
“Die, je zit ergens mee,” opperde Mirja die naar de keuken liep om haar bord weg te zetten. Dylan voelde hoe ze vijf minuten later weer naast hem ging zitten en een arm om hem heen sloeg.
“Is er iets gebeurd tussen jou en Cindy?” vroeg Mirja nieuwsgierig. Verbouwereerd keek Dylan naar zijn jongere zusje. Was hij nu zo gek, of leek het maar zo dat Mirja zich ineens voor Cindy interesseerde. De twee meiden waren goede vriendinnen, maar ze praatten nooit over hun liefdesleven, wat naar Dylans ervaringen met meiden, elke meid toch deed.
“Neen, er is niks gebeurd. Het is gewoon…” Dylan stopte even en bedacht zich hoe hij dit nu weer het beste kon verwoorden. Zo goed was hij er nou ook weer niet in om over zijn gevoelens te praten, en al helemaal niet over zijn liefdesleven.
“Gewoon wat?” Doordringend keek Mirja Dylan aan, hopend op een antwoord van hem.
“Ze klonk anders, wanhopig leek het haast wel. Alsof ze iets belangrijks wou vertellen, maar het niet kon.” Vanuit zijn ooghoeken zag Dylan hoe Mirja bedenkelijk keek. Meestal als ze aan het denken was frummelde ze ergens aan, zo ook dit keer aan haar shirt. Uiteindelijk zuchtte ze en begon Mirja te praten.
“Dylan, het is niet vanwege jou, oké, misschien een klein beetje, maar…”
“Maar wat?”
“Laat mij even uitpraten,” zuchtte Mirja. Vervolgens vervolgde ze haar zin weer, waar ze was gestopt.
“Ze is bang je kwijt te raken Dylan, ze houd veel van je, maar af en toe heeft ze het idee dat er een ander is en het lukt maar niet haar ervan te overtuigen.”
“Wanneer heeft ze dat aan jou verteld?”
“Vorige week, normaal vertellen we nooit elkaars liefdesleven, maar hier zat ze blijkbaar mee,” merkte Mirja op. Dylan knikte alleen, stond zonder een woord te zeggen op en liep naar zijn kamer.
Op zijn wandklok die aan een muur hing kon Dylan zien dat het al kwart over 8 was, over een kwartier moesten ze weg. Het was zeker een half uur fietsen voor ze er zouden zijn, toch wou hij het komende kwartier alles op een rijtje zetten. Vooral de vraag: “Waarom denkt Cindy dat ik vreemd ga?” Spookte door zijn hoofd. Hij kon geen enkele reden bedenken waardoor juist zij dat zou denken.
Even keek hij zijn kamer rond. Posters van verscheidene bands hingen her en der verspreid op de muren. Een bed stond tegen de muur aan, ergens anders stond een bureau en een kast, en weer ergens anders een kledingkast. Op een klein kastje aan het eind van zijn bed stond een tv. Op zijn bureau stond nog een cd-speler samen met een computer. Voor hem was dit genoeg, hij hoefde het niet zo geverfd te hebben. Hij vond dit al gezellig genoeg.
“Dylan, ga je mee? Het is bijna half 9!” hoorde hij Mirja roepen. Hij antwoordde niet, maar liep nog altijd nadenkend naar beneden. Beiden pakten uiteindelijk buiten hun fietsen, en fietsten zwijgend weg.

Nog goed gevonden. Ik vind het wel leuk zo van precies verboden liefde maar dan is er toch nog dat geheim van die ouders waar ik wel iets meer over wil weten. Het leest ook nog vlot ^^

Ik zou wel net iets minder details geven bij het beschrijven van kamers tenzij het echt nodig is.

Ik ben benieuwd naar het vervolg

@Shaolin: Hartstikke bedankt voor je reactie en je tip en voor natuurlijk je compliment. Ik zal er zeker aandenken, maar soms heb ik gewoon dat ik even dingen moet beschrijven, om het duidelijker te maken, maar ik zal eraan denken. Over het geheim van die ouders kom je langzaamaan meer te weten, dat gaat vooral gebeuren als ze op vakantie zijn, meer ga ik er zeker nog niet over vertellen. En om je niet langer nieuwsgierig te maken, hier een nieuw stuk!

Hoofdstuk 2
Het was al 9 uur geweest toen Mirja en Dylan bij het voetbalveldje aankwamen. Bij het hek stonden een jongen en een meisje al ongeduldig te wachten en Mirja en Dylan zwaaiden even. Ze remden vlak voor de twee en begroette ze hartelijk. Het blond harige meisje kuste Dylan op zijn mond en hij beantwoordde teder haar zoen. Mirja groette Mark met een omhelzing waardoor ze bijna van haar fiets viel en lachend lieten ze elkaar las.
“Jullie zijn wel te laat Veldjes,” lachte Mark, die zo te merken een vrolijke bui had en stond te springen om op het grasveld een beetje te gaan voetballen.
Lachend zetten Mirja en Dylan hun fietsen weg, het half uur fietsen was het wel waard geweest. Cindy was blijkbaar het hele gesprek van vannacht vergeten, en Mark was zo blij dat Mirja en Dylan niets anders konden doen als gewoon blij mee doen.
“Maar welke teams gaan we maken dit keer?” vroeg Mirja die op het hek was gaan zitten en Mark nieuwsgierig aankeek. Hij had net zulke bruine haren als Dylan, en ze leken dan ook wel op elkaar. Mark was alleen minder gespierd, en gewoon slank. Het was daarnaast ook nog eens een echte voetbalfanaat en trainde wanneer het kon, zijn grootste droom was om proefvoetballer te worden en hij hoopte dan ook echt dat die uit zou komen.
Mensen kon hij ook altijd aan het lachen maken op de juiste momenten, waar veel hem dankbaar voor waren, vooral als ze in moeilijke periodes zaten. Zijn tweelingzus Cindy was het tegenovergestelde. Ze had blond haar, was slank en vaak erg stil. Als ze problemen had kropte ze die altijd op, maar pas bij Mirja uitte ze die. Alleen als het om haar liefdesleven ging spraken ze bijna nooit een woord. Beiden vriendinnen begrepen elkaar ook zonder een woord te zeggen, woorden waren bij deze vriendschap dus niet nodig.
“Ik had in gedachten, Mirja en Cindy en dan ik en Dylan,” stelde Mark voor die zijn vrienden één voor aankeek om vervolgens naast Mirja te gaan zitten. Cindy was al naast Mirja gaan zitten en beiden meiden knikten als instemming. Ergens had Mirja gehoopt dat ze bij Dylan kwam, waarom, dat wist ze niet. Ze hoopte het gewoon.
“Goed, heb jij je voetbal mee genomen?” vroeg Dylan en hoopte dat Mark hem mee had genomen, het was een aardige jongen, maar zo af en toe kon hij zo vergeetachtig zijn!
“Maar natuurlijk beste Dylan, Cindy had mij er speciaal opgewezen vandaag!” grinnikte Mark die zijn bal uit de fietstas van zijn fiets haalde. Met zijn vieren liepen ze het veld op en Mirja en Cindy spraken af dat Mirja in het doel zou staan, die ze maakten van de jassen die ze bij zich hadden.
Het was vrij warm, voor een zomerse dag, toch was er niemand die hun vieren tegen zou houden om te gaan voetballen. Mark gooide de bal het veld in en Cindy rende erop af. Samen met Mark zat ze op voetbal, en voor een meisje dat stil was kon ze toch redelijk goed voetballen! Dylan was degene die in het veld moest van Mark en rende op de bal af, behendig pakte hij hem van Cindy af, rende er mee naar het doel waar Mirja in stond.
Feilloos schopte hij de bal richting het doel, maar Mirja liet hem er echter niet doorgaan. Ze dook op de bal af en kon hem nog pakken voor hij langs haar heen ging. Cindy juichte en begon al losser te worden. Met een aanloopje schopte Mirja de bal weg en haar aandacht werd opeens getrokken door een jongen die aan de kant van het veld stond.
“Hé, ook hier?” lachend keek hij naar de vier vrienden die hem aankeken.
“Joey, lang niet gezien jongen! Hoe was het in Spanje?” groette Mark hem opgetogen en liep naar hem toe. Dylan volgde hem, maar Mirja en Cindy bleven op een afstandje staan. Ze lieten de jongens maar, zo kon Mirja haar beste vriendin nog even aanspreken over waarom ze Dylan had gebeld midden in de nacht.
“Hé, waarom denk je nou dat Die vreemd gaat?” vroeg ze en keek haar vriendin aan die op de grond was gaan zitten.
“Ik weet het niet Mirja, soms heb ik dat gevoel, ik weet het ook niet. Je weet toch wel toen met Denise?” Mirja wist het maar al te goed dat Denise het afgelopen jaar Dylan achterna had gezeten en hem bekende verliefd op hem te zijn.
“Maar dat is toch verleden tijd?”
“Ja, maar toch… ach, ik moet hem gewoon meer vertrouwen en ik denk dat wij elkaar ook meer moeten vertellen over onze liefdeslevens.”
“Cin, je hebt helemaal gelijk. Vergeet Denise, en ga gewoon vrolijk verder met Die. Jullie hebben al bijna een jaar!”
“Ik weet het, kom, zullen we de jongens even lastig vallen?” stelde Cindy voor. Lachend trok Mirja haar vriendin omhoog en liep toen samen met Cindy naar de jongens toe, die het blijkbaar over Spanje hadden, waar Joey was geweest.

Weer tof vervolg ^^
Best origineel om te zegge dat ze gaan voetballen, ik zie niet vlug jongens en meisjes afspreken om te gaan voetballe maar het is best mogelijk
Ik was wel even in de war met Cindy want in het vorige hoofdstuk stond zo is dat Dylan vond dat ze net iets te vaak belde in de nacht om te weten hoe het met hem was. Daaruit had ik echt niet afgeleid dat ze een stille meid was. Onverwachte wending, voor mij dan :p
Ik ben benieuwd naar de rest

@Shaolin: Thx voor ook deze reactie Over Cindy, het is inderdaad een aparte en onverwachte wending. Maar dit komt omdat ik haar een beetje mijn karakter heb gegeven. Behalve het 's nachts bellen dan. Daar komt in de volgende hoofdstukken meer duidelijkheid over, van het 's nachts bellen dan. Inderdaad zie je niet veel jongens met meiden afspreken, tenzij ze goed bevriend zijn met elkaar. Ik moet er wel even bij zeggen dat ik dit gehele idee (Wat van de inleiding af te lezen is) van een vriendin heb gekregen. Zij liet mij eens een hele pagina (In word) verhaal zien waar ze niet mee verder gegaan was. Ik vroeg of ik dat idee van haar mocht gebruiken, en dat mocht, want ze ging er niks meer mee doen. We hebben wel samen wat dingen bedacht. Zoals het voetballen komt van haar, en de gevoelens voor een familielid, de proloog en alles wat erna komt heb ik wel zelf helemaal geschreven en eigen wending aangebracht. Zij heeft alleen geholpen met haar idee nog verder uit te werken, als ze op een vakantie zijn zal er nog een idee in zitten wat we hebben bedacht, maar alles wat hierna komt heb ik allemaal zelf bedacht. Maar genoeg gekletst, hier heb je meer!

------------

“Het was zo geweldig, die meiden daar, daar zeg je nog geen ‘u’ tegen!” hoorde ze hem vertellen.
“Elke avond had je zeker een ander?” grapte Mirja die samen met Cindy inmiddels bij hen was staan. Ze kende Joey, het liefst had hij elke avond weer een andere meid in zijn bed liggen. Nee, aan een vaste relatie was hij nog niet toe en daar deed hij ook niet aan.
“Als het kon wel ja, maar ik had alleen iemand in bed als ik uitgegaan was, en dat was drie keer per week. Dus je moet je voorstellen, ik ben 3 weken weg geweest, dus heb ik negen meiden gehad in totaal,” zei hij triomfantelijk en aan zijn blik te zien verwachte hij een applaus.
“Geweldig,” zei Mirja sarcastisch. Ze had te doen met die meiden die het slachttoffer van Joey waren geworden. Waarschijnlijk waren ze zelf vrijwillig mee gegaan, maar toch. Ze was dan maar al te blij dat zij geen slachttoffer was van hem, want dan had ze Joey helemaal niet meer gemogen. In feite heeft ze hem ook nooit gemogen. Altijd was hij wel aan het opscheppen, maar dat leken Dylan en Mark niet te merken. Ze deden namelijk vrolijk met hem mee.
“Jongens, we waren toch aan het voetballen?” merkte Mirja op. Ze had in de gaten dat Cindy het helemaal niet leuk vond dat Joey er nou ook bij was, vooral omdat hij ‘onbekend’ voor haar was en ze hem beiden niet mochten. Cindy zag Joey alleen als ze op school waren, maar nooit bij haar en Mark thuis. Altijd waren de drie jongens bij Dylan te vinden.
“Ja, dat is wel zo. Mark en Joey, spreken we vanavond bij mij thuis af?” stelde Dylan voor.
“Altijd jongen! En dan wil ik wel eens weten waar jullie heen gaan dit jaar,” glimlachte Joey.
“We weten het nog niet eens, we hopen het vanmiddag te horen!”
“Nou, het zal vast beter zijn als waar wij heen gaan op vakantie,” zuchtte Mark. Mirja was het gesprek van de jongens zat, ging samen met Cindy op de grond zitten en ze keken elkaar even aan.
“Leuk hoor dit voetballen!” bromde Cindy die languit in het gras ging liggen en geen aandacht meer besteedde aan het gesprek. Mirja volgde het voorbeeld van haar vriendin en beiden bekeken ze de voorbijdrijvende wolken.
“Hier, die ene wolk lijkt op een schildpad!” giechelde Mirja die op een wolk wees die inderdaad veel weg had van een schildpad.
“Zie je die wolk ernaast?” glimlachte Cindy en wees een andere wolk aan. Mirja knikte ter bevestiging. “Die lijkt wel op een olifant!” grijnsde Cindy nu. Beiden lagen ze na een paar minuten al in een deuk van het lachen waardoor de jongens opkeken naar de meiden die de grootste lol hadden.
“Ik denk dat ik er maar eens vandoor ga, ik zie jullie vanavond wel weer!” lachte Joey die weer op zijn fiets stapte en weg reed. Mark en Dylan zwaaiden hem nog even na en richtten toen hun aandacht op de twee meiden.
“Kieteldood!” gilde Dylan plots en begaf zich bovenop Cindy om haar eens flink te kietelen. Mark volgde het voorbeeld van Dylan en deed hetzelfde bij Mirja die het nu uitgierde van het lachen.
“Mark, stohop!” lachte Mirja die onder hem uit probeerde te komen. Ze keek even opzij en zag dat Cindy en Dylan in een zoensessie beland waren. Ze richtte haar aandacht weer op Mark. Met wat geworstel kwam ze uiteindelijk los, krabbelde overeind en rende toen gillend weg. Achter zich hoorde ze hoe Mark de achtervolging inzette en na een paar rondjes gerend te hebben plofte ze uiteindelijk weer naast Cindy neer die nu tevreden tegen Dylan aan lag. Met alleen een paar blikken kon Cindy duidelijk maken aan Mirja dat het weer goed was tussen haar en Dylan.
“Zo, genoeg gerend voor vandaag!” uitgeput plofte ook Mark in het gras neer, naast Mirja die hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. Vervolgens richtte ze haar aandacht op die van Dylan, en voelde weer een rilling door haar lichaam heen gaan toen die haar aankeek.

Weer zo een goed stuk Ik vind het intrigerend hoe Mirja en Cindy met elkaar omgaan. En die Joey is zo echt de typische player, oh man ik kan zo een jongens echt niet uitstaan!!
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe de broer-zus relatie gaat verder vorderen en vooral dan hoe Cindy daartussen nog gaat passen ^^

Best wijs dat je vriendin je ook helpt en dat je een idee van haar mocht gebruiken De meeste van mijn vrienden weten niet eens dat ik schrijf en hebben nog nooit een verhaal van me gelezen. Ach ja dat zijn mijn oude vrienden natuurlijk ^^

Oh en ik vind het niet raar dat jongens en meisjes met elkaar afspreken hoor, mijn beste vriend is zelf een jongen en mijn andere beste vriend die nu al een paar jaar overleden is was ook een jongen ^^ Gewoon dat voetballen... Waarschijnlijk vind ik het raar omdat ik zelf een ongelofelijke luilak ben en niet veel sport doe

Ik ben benieuwd naar het vervolg

Heey,
dit keer geen nieuw stukje, sorry! Gister had ik niet veel tijd om iets te schrijven en vandaag ook niet. Wij zijn namelijk nu aan het inpakken, omdat we morgen op vakantie gaan. Je krijgt dus dan ook t/m 20 augustus geen nieuw stuk meer. Ik zal overigens wel proberen in de vakantie bij te schrijven.
En idd, Joey in het verhaal is echt zo'n typische player, ach ja, ik heb zelf ook een hekel aan zulke jongens. Je doet er niks aan.
Ik ken een jongen, een goede vriend, en die is al bijna mijn hele leven een goede vriend van mij. Niks mis mee dus, inderdaad.
Het spijt me van je vriend, waaraan is die overleden als ik vragen mag? Anders kan je het altijd in een privébericht sturen, en kletsen we daar verder over de dagelijkse dingen.

Oh veel plezier dan op vakantie Ik zal dan met ongeduld wachten op de rest van het verhaal ^^
Ik praat liever niet hier over hoe hij overleden is. Ik zal wel een bericht sturen
Nog is: goei vakantie!!

heej ik vind dit een suprr verhal w8 op afloop xxx

@ Shaolin: Ik ben weer terug! En je hoeft niet meer met ongeduld te wachten op meer van het verhaal, want ik heb weer wat bij getypt.
@ kim13: Dank je voor je reactie, hier heb ik meer voor je.

Het is niet lang dit keer omdat ik net 1 dag terug ben, maar toch heb ik wat getypt, veel leesplezier

-----------------
“Gingen we maar al op vakantie,” zuchtte Mirja die wat grassprietjes uit de grond trok en ze vervolgens door een zachte bries van haar hand af liet waaien.
“Ik ben nog steeds jaloers op jullie dat jullie gewoon naar Griekenland gaan!” merkte Mark opeens op, om een gesprek aan te knopen. Ze lagen met zijn allen in het gras en hij vond het nu wel te stil.
“Zo jaloers hoef je niet te zijn, we gaan op familiebezoek.” Mirja ging rechtop zitten terwijl ze dat zei. Ze vond het leuk om naar Griekenland te gaan en haar familie te bezoeken, maar aan de andere kant was ze veel liever thuis en ergens had ze zo’n idee dat Dylan ook liever thuis wilde blijven, vooral vanwege Cindy, maar ook omdat hij dan met zijn vrienden op kon trekken die hier zouden blijven.
“Het is toch leuk om opa en oma weer te zien?” vroeg Dylan nieuwsgierig terwijl hij Cindy bij zichzelf op schoot trok. Hun opa en oma waren maar één keer bij hun in Nederland geweest, en dat was alleen toen Mirja net geboren werd. Een paar jaar terug waren ze nog een keer naar Griekenland gegaan, maar verder altijd naar Duitsland, Spanje of Frankrijk. Dit keer zouden ze dus weer naar Griekenland gaan, gewoon weg om familieleden te bezoeken van de kant van hun vader die Grieks is.
“Het is leuk ja, maar ik had naar Frankrijk gewild!” zuchtte Mirja, die ondanks alles dol was op kamperen. Het maakte niet uit in welk land ze was, als ze maar in een tentje kon slapen, of in de buitenlucht.
“We gaan kamperen, dat weet je,” grijnsde Dylan die het een mooi gezicht vond dat Mirja zich nu al begon te ergeren en ze waren nog niet eens op weg!
“Ik weet het…”
“Zullen we de discussie afkappen en aan iets leuks denken of praten?” gooide Mark ertussen die zich dood verveelde. Cindy keek haar broer dankbaar aan, kroop van Dylans schoot af en ging vervolgens staan. Vermoeid rekte ze zich uit en keek naar haar vrienden.
“Zullen we wat patat gaan eten in de patatzaak in de stad? En dan daar bedenken wat we verder gaan doen,” stelde Cindy voor die wel zin had in iets lekkers.
“Cin, meid, het is nog vroeg in de ochtend!” grinnikte Dylan die naast haar ging staan en zijn armen om haar heen sloeg.
“We kunnen ook wat gaan drinken daar,” glimlachte Mark en volgde het voorbeeld van zijn zus en Dylan. Mirja die als enige nog op de grond zat knikte instemmend

Heej, ik vind het een super goed verhaal. Mooi geschreven en omschreven.
Ga snel verder, wacht op meer

@ krisjuh: Bedankt voor je reactie! En dank je wel voor de complimenten, hier heb je meer!

----------
Hoofdstuk 4
De laatste paar dagen vlogen voorbij en voor Mirja en Dylan het wisten was alles ingepakt, werd er afscheid genomen van hun vrienden en familie in Nederland en zaten ze in het vliegtuig op weg naar Griekenland. Ze landden probleemloos in Athene op het vliegveld en opgewonden liepen ze met zijn allen naar de bagagehal.
“Griekenland, here we are!” juichte Dylan die het niet kon laten een sprongetje van blijdschap te maken in de lucht.
Bij de bagagehal aangekomen kwamen de koffers al vrij snel in zicht, en voor ze het wisten waren ze in de grote ontvangsthal al op zoek naar de ouders van hun vader. Hun vader, genaamd Angelo, zag zijn ouders als eerst en liep met een glimlach naar ze om ze vervolgens te omhelzen. Mirja, Dylan en hun moeder volgden zijn voorbeeld.
“Wat goed om jullie weer te zien!” glimlachte hun oma. Ze omhelsde beide kinderen stevig en bekeek ze eens van een afstand.
“Jullie zijn echt groot geworden,” glimlachte ze. Mirja en Dylan wierpen een blik naar elkaar en grijnsden even, waardoor er onbekende gevoelens door Mirja heen gingen. Gevoelens die ze al eerder had gevoeld, maar nu sterker leken te zijn dan voorheen nu Cindy niet in de buurt was.
“Zullen we gaan, het is nog een eind rijden naar de kust,” stelde Angelo voor die een arm om zijn vrouw heen sloeg. Hun opa en oma knikte instemmend en met zijn zessen liepen ze naar de auto, waar ze gemakkelijk met zijn allen in konden. De koffers werden ingeladen en al snel waren ze op weg. De reis duurde een paar uur naar de kust en ’s avonds kwamen ze vermoeid aan bij het huis van de ouders van Angelo. Vannacht zouden ze nog daar slapen, maar morgen zouden ze naar een camping in de buurt gaan om daar de komende weken te blijven.
Toen alle koffers op de juiste kamers gezet waren ploften de hele familie vermoeid neer in de stoelen en banken van de ruime woonkamer. Mirja keek is met een glimlach rond en zag hoe er een babyfoto van haar op de rand van de openhaard stond, naast haar foto stond er ook een babyfoto van Dylan die vrolijk naar de camera lachte. Het was duidelijk te zien dat hij hier al één jaar oud was.
De meest recente foto was een foto waar het hele gezin op stond. Mirja en Dylan stonden voor op, met hun ouders erachter. Allemaal breed glimlachend. Dylan, die naast Mirja zat zag haar blik ergens naar kijken, volgde die en zag hoe ze naar de meest recente foto keek. Onwillekeurig moest hij glimlachen en dacht eraan terug, het moment van die foto was één van zijn mooiste momenten in zijn leven geweest.
Voor deze foto eruit kwam, waren een heleboel andere foto’s hem al voor geweest, maar elke keer lagen ze in een deuk van het lachen, of maakte er iemand een rare beweging waardoor hij er raar op kwam te staan. Ze vielen zelfs een keer om met zijn allen. Mirja had ondertussen in de gaten dat Dylan ook naar de foto staarde en keek naar hem.
“Prachtig moment was dat, of niet?” vroeg ze zachtjes aan hem. Hun ouders waren in gesprek met hun opa en oma en wouden dat moment niet verstoren.
“Zeg dat wel, zeg, zullen we naar boven gaan?”
“Ja, is goed,” stemde Mirja in.
“Pap, mam, opa en oma, wij zijn boven en we gaan zo ook naar bed, denk ik,” kondigde Mirja aan. Kuste haar oma en opa op beide wangen, omhelsde haar ouders en wenste ze welterusten. Dylan volgde haar voorbeeld en samen liepen ze naar boven. Voor deze nacht sliepen ze samen in de slaapkamer en de volgende nachten sliepen ze samen in één tent, ze deden het wel vaker zo en vonden het ook niet erg.
“Mis je Cindy al?” vroeg Mirja, en wist bij god niet vanwaar ze die vraag stelde.
“Jawel, maar ik weet het niet.” met een opgetrokken wenkbrauw keek Mirja Dylan aan toen hij het zei en de nieuwsgierigheid kwam naar boven.
“Hoe bedoel je, je weet het niet?” vroeg ze dan ook en hoopte zo een antwoord uit hem los te krijgen.
“Niks, laat maar, niks belangrijks,” glimlachte hij en plofte op zijn bed neer die tegen de muur aan stond. Mirja, die nog niet helemaal gerust was op het feit dat hij zei ‘niks belangrijks’ ging wat onwennig naast hem zitten en beiden zwegen ze, het was één van de stille momenten die ze samen hadden en dan over van alles nadachten, zonder een woord te zeggen.

Yaartje! ga snel verder, leuk stukje. Even snel doorlezen.
Je hebt een fijne schrijfstijl leest vlot weg. nog steeds mooi omschreven alles!

ga snel verder!

@ krisjuh: Dank je wel voor je reactie en je complimenten en om je blij te maken, ik heb weer een stukje voor je.

-------
Allebei dachten ze na, over vooral hun gevoelens, hun emoties, maar ook de dingen die ze mee gemaakt hadden. Dylan zuchtte even en staarde vooruit. Mirja wendde haar blik en keek zo richting haar broer.
“Je zit echt ergens mee, is het niet?” vroeg ze en sloeg een arm om hem heen.
“Nee, er is niks, dat zei ik je net al.” Weer ontweek hij haar vraag, en ze wou het zo graag weten! Waarom vertelde hij het dan niet gewoon? Ze zuchtte, gaf haar verwoedde pogingen op om iets uit hem te krijgen en ging achterover op bed liggen en hoopte zo de vlinders die rondvlogen in haar buik te negeren. Het kon niet, ze kon geen gevoelens voor iemand zoals hem hebben, het was onwerkelijk, zo onwerkelijk! En toch had ze die gevoelens, gevoelens die ze het liefst weg wou hebben.
“Jij zit volgens mij wel ergens mee?” hoorde ze Dylan vragen. Ze ging rechtop zitten en keek naar haar broer die vertrouwelijk naar haar glimlachte. Ze kreeg het warm van binnen en voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg.
“Nee, met niets!” stamelde ze iets te gehaast waardoor het dit keer Dylans beurt was om haar verbaasd aan te kijken. Hij glimlachte, pakte het dichtstbijzijnde kussen en gooide het naar Mirja toe. Ze ving het kussen behendig waardoor ze het direct weer terug naar hem toe kon gooien. Zo geraakten ze in een kussengevecht die zeker tien minuten duurde.
Toen ze stopten lagen ze nog nahijgend langs elkaar en grijnsden ze beiden.
“Ik krijg je nog een keer terug Dylan!” lachte ze en legde het kussen – wat ze nog in haar handen had - pardoes boven op zijn gezicht.
“En ik krijg jou ook nog terug!” voor Mirja het ook maar door had begon Dylan al met kietelen, iets waar ze absoluut niet tegen kon, stiekem had ze er ook een hekel aan.
“Dylan, stohop!” zei ze dan ook al hikkend van het lachen. Braaf stopte Dylan en nog nahikkend van het lachen ging ze overeind zitten, op de rand van het bed. Mirja kon nog net een gaap onderdrukken, maar Dylan had hem al gezien.
“Het is kleine kindjes bedtijd!” grijnsde hij dan ook, wat hem een klap op zijn achterhoofd opleverde.
“Ik ben géén kleinkind!” bromde Mirja toen ze op stond. Toch voelde ze zich moe, het was dan ook lang reizen geweest en van reizen werd ze altijd moe. Maar het was dan ook altijd erg vermoeiend, het reizen.
“Ok, je bent een groot kind,” grinnikte Dylan, die behendig opzij week om nog een tweede klap van haar te ontwijken. Lachend liep hij naar de badkamer, gevolgd door Mirja, maar sloot voor haar neus de deur dicht.
“Die! Doe open!” gromde ze en leunde tegen de deur aan. Met een beetje geluk deed hij de deur nu open, en als ze pech had pas zeker over twintig minuten.
“Als ik klaar ben,” hoorde ze hem zeggen. Waarschijnlijk zat hij nu zelfvoldaan te grijnzen, dacht ze. Verveeld ging ze op de grond zitten, bedacht dat ze nog iets vergeten was en liep terug naar de logeerkamer waar ze samen met Dylan sliep. Uit haar koffer pakte ze haar toilettas, en zodra ze terug kwam bij de badkamer zag ze hoe Dylan er net uit kwam.
“Hoe heb jij je tanden gepoetst?” vroeg ze verbaasd toen ze hem zag.
“Gewoon, met een tandenborstel die ik hier nog had liggen van de laatste keer dat we er waren.”
“Dat is al twee jaar terug?” merkte Mirja verbaasd op. “Weet ik, en toch ligt hij er nog, waarschijnlijk hebben ze hem bewaard voor als we nog eens terug kwamen,” zei Dylan en liep toen langs Mirja heen richting de logeerkamer. Rustig liep Mirja de witmarmeren badkamer in en keek er eens rond. Het bad dat rechts van haar lag zag er uitnodigend uit maar ze beloofde zichzelf dat ze die morgenochtend wel zou gebruiken.
Haar toilettas deed ze open, haalde haar tandenborstel en tandpasta eruit, smeerde wat tandpasta op haar tandenborstel en ging rustig haar tanden poetsen. Ze probeerde de gevoelens die ze net kreeg bij Dylan weg te ruimen uit haar gedachten, maar het lukte niet. Elke keer dacht ze eraan hoe fout het was, hoe onwerkelijk fout het was. Ze wist het ook nog niet eens zeker of ze hem wel echt leuk vond en het niet gewoon een kleine bevlieging was die ze wel eens vaker had bij een jongen. Maar dit was dan wel een hele rare bevlieging, vond ze zelf.
Ze zuchtte even, spoelde haar mond en liep naar de logeerkamer waar Dylan al in bed lag.

heej het is egt suprr hep er wel lang op gw8
marr dat is de moeite waard
ik wou dat j marr de hele dag door sgreef

@ kim13: Dank je voor je reactie. Nou, helaas schrijf ik niet de hele dag door en zal je meestal 's avonds een stukje krijgen, maar hier heb je het dan toch!

-----
“Slaap je al?” vroeg Mirja terwijl ze zich snel omkleedde, met de rug naar hem toe. Er klonk wat gemompel waaruit ze een ‘nee’ opmaakte.
“Al twee smsjes van Cindy en ze heeft één keer gebeld.” Hoorde Mirja Dylan zuchtend zeggen. Zodra ze haar pyjama aanhad draaide ze zich om en keek naar hem.
“Zo ken ik haar niet,” mompelde ze en keek naar haar broer die rechtovereind was gaan zitten. Hij schudde met zijn hoofd en leunde tegen de muur aan.
“Ik ook niet, ik heb één keer terug gesmst, zoals de afspraak was, dus ik zal het wel zien.” Dylan glimlachte even en ging weer liggen zoals hij eerst lag, plat met zijn gezicht richting het plafond. Mirja stapte in haar eigen bed, ging op haar zij liggen, wenste Dylan nog welterusten en sloot haar ogen om vrijwel direct in slaap te vallen.

’s Morgens was het Mirja die als eerste ontwaakte. Een geeuw kon ze nog net onderdrukken en ze keek op haar horloge hoe laat het was. De wijzers gaven aan dat het al half 8 was en ze besloot dan ook om is een heerlijk bad te nemen en te genieten van het water voor ze op de camping onder de douche moeten.
Met een glimlach liep ze naar de badkamer waar ze het bad vulde, terwijl het bad volliep kleedde ze zich uit en stapte er vervolgens in het water toen het bad gevuld was. Met een tevreden glimlach liet ze zich wat dieper in het water zakken.
Na een half uur heerlijk in het bad gelegen te hebben besloot Mirja eruit te gaan, droogde zich af en kleedde zich aan. Tevreden liep ze naar beneden waar ze haar oma met een glimlach begroette die in de keuken bezig was. Die was al aan het ontbijt bezig en zette net de borden op tafel.
“Kan ik ergens mee helpen oma?” vroeg Mirja die de keuken in liep en rondkeek.
“Ja, wil je het brood pakken en dat op tafel zetten en het bestek? Dan doe ik het beleg en maak ik zo thee,” Mirja knikte als bevestiging en liep naar de eerste de beste kast waarvan ze dacht dat daar het brood lag, wat ook zo was. In een mandje lag er heerlijk brood wat Mirja er dan ook uithaalde en op de tafel legde.
Na wat laden afgezocht te hebben vond ze ook het bestek en legde er het juiste bestek op. Net toen ze het laatste mes neerlegde kwamen Dylan, en haar ouders al beneden. Dylan wreef zoals gewoonlijk met een hand over zijn buik ten teken dat hij honger had.
“Het ruikt heerlijk hier!” grijnsde hij en ging op de eerste de beste stoel zitten. Toen iedereen zat kwam ook net de opa van Mirja en Dylan naar beneden en groette iedereen vrolijk.
“Iedereen goed geslapen?” vroeg hij dan ook. Mirja knikte en ook Dylan knikte, al kon Mirja zweren dat hij nog een tijdje wakker had gelegen. Ze waren nog niet eens een dag weg en haar beste vriendin begon nu al met smsjes sturen, was dat niet teveel van het goede? Ze wist het niet en schudde dan ook lichtjes haar hoofd.
“Hoe laat gaan we naar de camping?” vroeg Dylan met enige interesse. Mirja wist wel beter, hij wou weten hoelang hij nog even rustig op de logeerkamer kon zitten en nadenken over van alles. Ze kende Dylan daar te goed voor, op veel momenten wou hij even rust voor zichzelf, gewoon om na te denken.
“Even denken, het is nu half 9, om half tien is een goede tijd, denk ik? Dan kunnen jullie de camping rustig verkennen en kunnen je moeder en ik rondwandelen, of als je moeder wilt, schilderen,” stelde Angelo voor. Hun moeder – genaamd Chloe – knikte instemmend.
“Is prima pap,” zei Dylan die net een broodje opat die hij in zijn mond had gestopt. Mirja grinnikte en stootte hem zachtjes met haar been onder de tafel aan. Vragend keek Dylan zijn zusje aan, die alleen haar schouders optilde. Na snel nog zijn broodje binnen gewerkt te hebben stond Dylan op van tafel, wat verbaasde blikken opleverde van zijn familie, hij schonk er geen aandacht aan en liep naar boven waar hij in de logeerkamer op zijn bed ging zitten.
Mirja, die nog beneden zat had haar broer verbaasd nagekeken. Hij ging nooit zomaar van tafel af, hij vroeg het altijd. Ze wist zeker dat hem iets goed dwarszat. Het kon nu toch al niet na één dag dat hij Cindy zat was, wie weet was het maar voor één keer dat ze twee smsjes stuurde en hem één keer belde. Mirja zuchtte even, maar besloot Dylan met rust te laten.

het is stom als je zoiets voelt voor je broer!
mooi geshcreven snel verder!

Inderdaad, dat moet knap lastig zijn! Gevoelens hebben voor je broer... Mooi geschreven! Je hebt een leuke schrijfstijl en het leest erg vlot. Ik kijk uit naar meer

@ krisjuh: Het is inderdaad stom als je zo iets voor je broer voelt, maar liefde kun je niet dwingen, en hoe en wat er gaat gebeuren, dat lees je vanzelf
@ xIMISSYOU: Dank je voor het compliment! Ik denk ook wel dat het knap lastig moet zijn om gevoelens voor je broer te hebben. Het is tenslotte je broer, nee, ik maak het liever niet in het echt mee, ik schrijf er liever over dan dat ik het zelf mee maak

Het is niet zo'n groot stukje, dat komt omdat dit alweer het laatste deel van Hoofdstuk 3 is en morgen kunnen jullie dus hoofdstuk 4 verwachten! Binnenkort zal er een fantasy verhaal van mij op OV komen te staan, wanneer weet ik nog niet, maar mochten jullie je ook daarvoor interesseren dan kunnen jullie die ook lezen, binnenkort.
--------

Al vrij snel was iedereen uitgegeten en hielpen ze allemaal met afruimen. Het was 9 uur toen Mirja naar boven ging om haar spullen te pakken en die naar beneden te doen. Op de logeerkamer trof ze Dylan aan die naar het plafond lag te staren en weer kwamen die vervelende vlinders opzetten in haar buik. Ze negeerde de kriebels in haar buik en ging naast hem zitten.
“Gaat het?” vroeg ze en keek naar zijn gezicht. Dylan knikte, maar liet verder geen antwoord los. Ze wist dat hij nu rust wou, eens in de zoveel tijd had hij het nodig, dat was duidelijk, en het was zo klaar als een klontje dat hij het ook nu nodig had. Ze besteedde er verder dan ook geen aandacht aan, negeerde de kriebels in haar buik en pakte haar koffer die ze naar beneden sleepte en in de hal neerzette. In de woonkamer waren haar ouders aan het praten met haar opa en oma en ze ging er uiteindelijk bij zitten.
“Hoe gaat het op school lieverd?” vroeg haar oma die haar een koekje gaf wat ze met een glimlach aannam.
“Goed, ik ben over naar het volgende jaar, het gaat steeds drukker worden wat huiswerk betreft, maar tot nu toe red ik het allemaal,”
“Dat is toch ook je examenjaar?”
“Klopt, ik moet er dus hard tegen aan!” glimlachte Mirja en nam een hap van haar koekje. En of ze er hard tegen aan moest, ze was dit jaar op het nippertje over gegaan en moest goed gaan studeren wou ze het komend schooljaar zeker halen.

Het vorige hoofdstuk heb ik perongeluk hoofdstuk 4 genoemd, terwijl het hoofdstuk 3 moest zijn, mijn excuses daarvoor! Het hoofdstuk wat nu begint is wel de echte hoofdstuk 4.

------
Hoofdstuk 4
Het was kwart voor tien eer alles ingeladen was. De tent die ze twee jaar terug bij hun opa en oma in bewaring hadden laten liggen werd uit de garage gehaald evenals de andere benodigdheden. Alles was ingepakt, ze namen afscheid van hun opa en oma en met zijn vieren stapten ze in de geleende auto die net was gebracht en die ze voor de rest van de vakantie zouden gebruiken. Ze zwaaiden nog even naar hun opa en oma en reden toen weg richting de camping die zeker een half uur rijden van hun vandaan lag. Met een glimlach keek Mirja naar buiten, het was een prachtige dag waardoor ze meer zin kreeg om straks de tent op te gaan zetten en gewoon rond te gaan hangen rond het zwembad, die ze hopelijk gemakkelijk kon vinden.
Als het even kon ging ze ook zonnen, bedacht ze zich. Een kleurtje hebben als ze terug in Nederland zouden komen, zou toch meer als welkom zijn! Het landschap raasde voorbij en voor ze het wisten waren ze op de camping aangekomen die vlakbij de zee lag. Mirja en Dylan keken hun ogen uit naar de vrij grote camping waar ze naar toe reden.
Angelo stopte vlakbij de receptie, stapte uit om in te checken en kwam niet veel later terug.
“Plaats nummer tien hebben we jongens, vlakbij het zwembad!” zei hij met een glimlach richting zijn vrouw en kinderen. Mirja juichte en kon niet wachten tot ze de tent op hadden gezet en ze kon gaan zwemmen. Ze kwamen aan bij plek nummer tien waar ze zo te zien vrij veel ruimte hadden opgelucht stapte Mirja uit de auto, rekte zich uit en keek in de richting van haar broer.
“Die, zin om straks mee te gaan zwemmen?” vroeg ze en keek hem vrolijk aan. “Als jij het zo graag wilt, altijd zusje!” zei hij grinnikend en hielp Angelo met de spullen uit de auto te laden. Vrolijk en vol energie pakte Mirja de spullen voor de kleine tent van haar en Dylan en met behulp van Dylan zette ze die op. De luchtbedden werden opgepompt en al snel was alles klaar en stonden de twee tenten overeind. De opgepompte luchtbedden werden in de tenten gelegd evenals de koffers en Mirja was de eerste die zich om ging kleden. Zodra ze de tent weer uitstapte liet ze Dylan zijn gang gaan en zodra ook die klaar was en ingesmeerd met zonnebrand keek Mirja hem even met open mond aan.
Zijn gespierde buik was nu duidelijk te zien en ze schudde even haar hoofd omdat ze hem aanstaarde, maar nu wist ze wat Cindy in Dylan zag, knap was hij en dit keer gaf ze het toe aan zichzelf, ondanks dat ze het niet wou.
“Mir, als je klaar bent met staren, zullen we dan gaan?” vroeg Dylan met een grijns die zijn zusje maar liet begaan. Op één of andere manier maakte het hem helemaal niks uit.
“Uh… ja, natuurlijk,” stamelde ze.
“Wel om 1 uur terug zijn Mirja en Dylan, dan gaan we lunchen!” waarschuwde Chloe haar beide kinderen die op het punt stonden om richting het zwembad te gaan.
“Ja mam, we zullen er zijn!” zei Dylan en liep weg, gevolgd door Mirja die snel naast hem ging lopen. Samen hadden ze al snel het grote ruime zwembad gevonden waar hier en daar al wat tieners van hun leeftijd lagen te zonnen of aan het zwemmen waren.
Mirja had al snel twee ligstoelen voor haar en Dylan in beslag genomen waar ze haar handdoek en boek op legde, Dylan legde zijn handdoek op de andere ligstoel en sprong al vrijwel direct het water in. Mirja volgde hem lachend, dook even helemaal onder en kwam toen met een glimlach weer naar boven.
“Heerlijk!” grijnsde ze en spetterde wat water richting haar broer die gemakkelijk kon staan in het zwembad.
“Moest dat nou?” Dylan grijnsde uitdagend in de richting van Mirja, zwom op haar af waarna hij haar optilde, en er zo voor zorgde dat ze vervolgens iets verder in het water weer terecht kwam door haar weg te gooien.
Lachend kwam Mirja weer naar boven en keek naar Dylan.
“Moest dat nou?” deed ze hem plagerig na en gooide haar haren naar achteren, die voor haar gezicht hingen.
“Hé, ook Nederlands?” hoorde ze plots iemand vragen. Mirja draaide zich om en keek in het gezicht van een vriendelijk en vrolijk uitziend meisje. Ze had vrij donkerbruin haar wat tot aan haar schouders kwam, met bruine ogen. Voor haar doen had ze een goed figuur. Het was duidelijk dat ze nog niet in het water was geweest, ze stond op de rand en haar hele lichaam en haar haren zagen er droog uit.

Niet een lang stuk dit keer, morgen zullen jullie waarschijnlijk niks krijgen omdat ik dan jarig ben en visite krijg en 's avonds zijn mijn vrienden er.

-------------
“Ja klopt, zo te horen jij ook?” vroeg Mirja die naar de rand zwom, met Dylan achter haar aan. Het meisje knikte en ging op de rand zitten.
“Ik ben Melanie, ik zit hier al twee dagen met mijn ouders en mijn zus,” zei ze en keek hen beiden glimlachend aan.
“Ik ben Mirja en deze jongen hier naast mij is mijn broer Dylan, we zijn gister aangekomen en vandaag op de camping aangekomen.” Mirja hees zich ondertussen op aan de rand, draaide zo dat ze naast Melanie kon zitten en al gauw waren beiden meiden in gesprek over van alles. Dylan grijnsde, ging uit het water en ging rustig op zijn ligstoel liggen – nadat hij zijn handdoek goed had gelegd.
“Zeg, zullen we die broer is van je plagen?” vroeg Melanie met een grijns die in de richting van Dylan keek.
“Hoe wou je dat doen?” Mirja keek haar nieuwe vriendin met een opgetrokken wenkbrauw aan. Melanie sprong zonder een woord te zeggen het water in, waardoor Mirja haar al helemaal raar aankeek. Na dat Melanie even helemaal onder water was gegaan, klom ze het zwembad weer uit en liep met een grijns naar Dylan toe die zijn ogen dicht had. Mirja begreep inmiddels wat Melanie van plan was en moest moeite doen om haar lachen in te houden, als ze zou lachen, zou ze alles verraden.
Dylan had nog altijd niks door, pas toen hij druppels op zijn gezicht voelde schrok hij wakker en veerde overeind. Het lachende gezicht van Melanie vertelde hem genoeg.
“Jij!” zei hij op waarschuwende toon. Haastig stond op, rende achter Melanie aan die het water al insprong, voor Dylan zat er dan ook niks anders op om haar achterna te gaan. Met tegenzin sprong ook Dylan het water in en zwom achter Melanie aan die het hele zwembad doorkruiste. Mirja, die alles vanaf de rand bekeek lag inmiddels al dubbel van het lachen, maar had ook ondertussen door dat ze als vanzelf naar het lichaam staarde van haar broer die nu in het water zwom.
“Je moet je geen illusies bedenken Mirja, je bent niet verliefd op je broer!” sprak ze zichzelf streng toe. Maar het hielp niks, hoezeer ze het ook wou, haar ogen gingen zoals altijd wanneer ze het niet wou in de richting van Dylan. Godzijdank was hij te druk bezig met Melanie en merkte hij niks over de blikken die Mirja naar hem wierp, of dat ze naar hem staarde.
Ze haatte zichzelf, om het feit dat ze iets begon te voelen voor haar broer. Het was tenslotte haar broer. Ze dacht er verder niet bij na en sprong ook het water in waar ze vrolijk begroet werd door Dylan en Melanie.
“Hé, daar heb je mijn zus!” merkte Melanie ineens op en wees naar een meisje wat als twee druppels water op haar zelf leek.
“Een tweeling?” vroeg Mirja verbouwereerd en keek naar Melanie die met een grijns knikte.
“Amy!” riep Melanie luid naar het meisje wat net door het hek heen kwam wat om het zwembad heen was gezet, aangezien het om een bepaalde tijd ’s avonds dicht ging en ’s ochtends om een bepaalde tijd open ging.
“Melanie! Al vrienden gemaakt zie ik?” het meisje wat Amy heette legde haar spullen neer op dezelfde ligstoel als die van haar zus en sprong het water in. Al vrij snel was ze bij Dylan, Mirja en Melanie gekomen.
“Amy, dit zijn Mirja en Dylan, ze komen ook uit Nederland Mirja en Dylan dit is Amy. Mijn tweelingzus,” stelde Melanie de drie aan elkaar voor. Ze groetten elkaar en Mirja keek even naar Amy. Ze leken echt als twee druppels water op elkaar. Toch kon je duidelijk zien dat het haar van Amy lichter was als dat van Melanie.
“Volgens mij kun je jullie uit elkaar halen doormiddel van de haren, is het niet?” vroeg Mirja nieuwsgierig.
“Dat heb je snel door!” verbaasd keek Melanie naar Mirja die naar haar glimlachte. “Als het om zulke dingen gaat is Mirja er altijd als de kippen bij,” merkte Dylan op die Mirja even nat spetterde.

Mooi geschreven! Omg, ze is met haar broer gaan zwemmen, ze mag hem niet aanstaren, hij mag het niet merken. Of juist wel? Ben benieuwd naar Melanie en Amy. Kijk uit naar meer Oeh en gelukkige verjaardag!

heej ik snap iets niet we zijn gister aangekomen vandaag zijn we op de camping aangekomen maar verder een gooed stukje om te lezen
als ik jou was zou ik aan eeen boek beginnen doei xx kim

@ xIMISSYOU: Of hij het mag merken ja of nee kom je in de volgende hoofdstukken tegen Over Melanie en Amy, ook dat zal je merken in de volgende hoofdstukken und dank je voor de felicitatie
@ kim13: Ze hebben de eerste nacht in Griekenland bij hun opa en oma geslapen en zijn dus niet direct naar de camping gegaan. Over een boek schrijven, daar ben ik over aan het nadenken, maar ik weet nog niet of ik het doe. Ik ga eerst dit verhaal afmaken en mijn fantasy en dan zien we wel weer verder.

---------
Mirja deed het even hard terug en zwom toen snel weg zodra Dylan de houding: “Ik-heb-zin-om-Mirja-te-gaan-irriteren-in-het-zwembad aannam. Mirja had het al aan zien komen en was daarom dan ook weg gezwommen. De twee zussen keken elkaar even aan.
“Best een lekkerding die Dylan,” merkte Amy op die met een hand haar haren naar achteren deed. Melanie knikte zwijgend terwijl ze naar het spelende tweetal keek die nu verwikkeld waren in een watergevecht.
“Mel, wat vind je nou van hem?” hoorde Melanie haar zus zeggen. Het enige wat Melanie deed was haar schouders optrekken. Er was iets met Mirja, dat wist ze, maar wat? Amy probeerde nog altijd de aandacht van haar zus te trekken, en staakte uiteindelijk haar pogingen.
“Ben je weer bezig met het feit dat één van de twee zichzelf niet is?” merkte Amy op. Nu pas reageerde ze, Amy wist als enige dat Melanie kon aanvoelen of een mens zichzelf was, of niet. Soms kon het goed uitpakken, soms ook niet.
“Ja, nou, ach…” begon Melanie die onderbroken werd door Dylan die terug gekomen was bij de tweeling. Mirja was zelf al naar de kant gegaan en was uit het zwembad geklommen.
“Meiden, we moeten gaan, het is bijna één uur en dan gaan we lunchen. Zien we elkaar nog vandaag?” zei Dylan die een blik in de richting van de tweeling wierp.
“Ja, we blijven de hele dag hier op de camping, half 3 bij jullie tent?” stelde Amy voor, die vaak de dingen besliste voor haar en haar zus.
“Prima, we zitten op plaats nummer tien, dat is hier vlakbij het zwembad,” zei Dylan. De meiden knikten en namen afscheid. Mirja was al vrij snel uit het water en graaide haar spullen bij een toen Dylan aan kwam zetten.
“De meiden komen straks bij onze tent, en dan zien we wel weer verder wat we doen,” vertelde Dylan.
“Prima,” mompelde Mirja die snel door liep. Als ze nog langer in de buurt van Dylan zou blijven was ze vast en zeker gek geworden, vooral door de aanblik van zijn lijf. Hoofdschuddend keek Dylan zijn zusje na, wat was er toch met haar aan de hand? Hij wist het niet, ze deed opeens zo anders nu ze de tweeling hadden ontmoet. En zolang kenden ze de tweeling nu ook weer niet, misschien net een uurtje.
“Ah, daar ben je Dylan,” hoorde hij zijn vader zeggen toen hij bij hun campingplaats aankwam. Mirja zat al aan de kleine tafel waar Dylan nu ook aanschoof. Vrijwel direct pakte Dylan een broodje die samen met andere broodjes op een bord lag. Hij smeerde er wat op en werkte het naar binnen. De rest had ondertussen zijn voorbeeld gevolgd en zwijgend aten ze verder. Voor Dylan en Mirja maakte het weinig uit dat ze zo aten, dan konden ze eens goed nadenken over van alles, zoals ze zo vaak deden. Het was van beiden één van hun favoriete bezigheden, nadenken over wat er gebeurt was en waarom het gebeurt was, voor dat laatste was er bijna nooit een verklaring te vinden, maar toch, je wist maar nooit.
“Hebben jullie al vrienden gemaakt?” onderbrak Chloe de stilte. “Ja, we hebben twee meiden uit Nederland leren kennen, een tweeling. Amy en Melanie.” Het was Mirja die dit vertelde.
“Ze zijn opzicht wel aardig,” zei Dylan er nog achteraan, voor hun moeder de vraag kon stellen: “Zijn ze aardig?” dat was een vraag die ze vaak stelde als Dylan en Mirja nieuwe mensen leerde kennen, vooral op vakantie.
“Mooi, zeg, Angelo en ik gaan straks een wandeling maken, beetje rond de camping, willen jullie mee of blijven jullie hier?”
“Ik blijf hier, we hebben straks afgesproken met Amy en Melanie, we gaan een beetje op de camping rondhangen,” zei Dylan die even naar Mirja keek, stiekem hoopte hij dat ze ook bleef, al wist hij niet waarom.
“Ik blijf ook hier,” glimlachte Mirja. Ze had weinig zin in een wandeling en anders zou ze morgen wel zelf een wandeling gaan maken in haar eentje. Daarbij kon ze zo de tweeling beter leren kennen, vooral Melanie leek aardig, Amy kon ze nog niet zo goed inschatten. Het leek wel of Amy meer interesse toonde in Dylan, dan dat ze met Mirja vrienden wou worden, ach, ze zou het wel zien.
“Ok, wij zullen nu wel afwassen zodat jullie je om kunnen kleden, want ik denk dat jullie niet meer gaan zwemmen of wel?” vroeg Angelo die de borden al bijeen pakte toen iedereen klaar was met eten.
“We gaan inderdaad niet meer zwemmen, of jij wel Mirja?”
“Nee, ik ga ook niet meer zwemmen, zal ik me eerst omkleden en dan jij?” stelde Mirja voor. Dylan knikte instemmend.

Oeh, Dietje word ook verliefd Dat is best wel een knap lastige situatie.
Ben benieuwd hoe het afloopt, het rpoloog op het begin word ietsje duidelijker. Trouwens ik wil dta geheim van die ouders nu ook weleens weten. Goed geschreven snle meer!

OhmyGod, Amy moet van Dylan blijven! Oeh en Melanie heeft paranormale gave! Melanie vind ik wel leuk x) maar Amy mag ik niet En Dylan begint stiekem ook wat voor d'r te voelen! Ik wel meer!

@ Krisjuh: Het geheim van de ouders komt aan het eind aan het licht en word vooral behandeld in het vervolg van dit verhaal, ja er komt een vervolg! Nog even geduld dus
@ xIMISSYOU: Amy mag ik ook niet hoor, maar dat is zo leuk aan het schrijven :p

Om jullie nieuwsgierigheid niet langer in spanning te houden, hier meer!
-------------

Hoofdstuk 5
Vier dagen gingen voorbij en in die dagen trokken ze veel op met Melanie en Amy. Mirja kon het vooral goed vinden met Melanie, ze waren zo’n beetje van hetzelfde karakter, alleen met Amy kon ze het niet echt vinden. Alles wat klonk als: ‘samen doen met Amy of Mirja?’ dan werd dat al gauw afgeschaft. Zo kwam het dus ook dat vooral Mirja meer met Melanie op trok dan met haar eigen broer Dylan, en Dylan meer met Amy op trok en samen met haar dingen ging doen.
Het was nu een mooie zonnige donderdag en Melanie en Mirja besloten om die dag eens samen met elkaar de oma van Mirja te gaan bezoeken.
“Ze is echt aardig! We zien elkaar alleen niet zoveel omdat ze met opa hier in Griekenland woont en eens in de zoveel tijd gaan we erheen,” vertelde Mirja toen ze in de bus zaten, die zo dicht mogelijk bij het huis van haar oma stopte.
“Vind ze het echt wel goed dat ik ook kom?” vroeg Melanie alsnog onzeker. Mirja knikte enthousiast.
“Ik heb haar over de telefoon gesproken en ze klonk vrij enthousiast, en je gelooft het of niet, ze kan Nederlands! Ze moet ook wel, Dylan en ik kunnen beiden geen Grieks, terwijl we toch van Griekse afkomst komen,”
“Hoe komt het dat jij en Dylan geen Grieks kunnen dan?” vroeg Melanie. Ze was er verbaasd over. Het was volgens haar niet meer als logisch dat je Grieks kon, als je vader of moeder uit Griekenland kwam, bij Dylan en Mirja was dat dus niet het geval.
“Mijn vader wou niet dat wij het leerden, hij vond het ‘nutteloos’, vooral omdat opa en oma al Nederlands leerden praten van mijn moeder, of van mijn vader.” Melanie die geïnteresseerd zat te luisteren knikte begrijpend. Toch leek het haar nog een raar idee om geen Grieks te kunnen terwijl de helft van je familie waaronder je vader Grieks was. De rest van de rit zaten ze zwijgend geïnteresseerd naar de mensen te kijken die in en uit de bus kwamen. Uiteindelijk kwam hun halte eraan waar Mirja haar oma al op hen zag wachten. Ze tikte Melanie aan, en wees in de richting van haar oma.
“Dat is haar!” glimlachte Mirja. Melanie bekeek de vrouw aandachtig. Ze moest zo ongeveer even groot als zich zelf zijn, door de zon had ze een bruin kleurtje gekregen op haar huid en aan haar gezicht kon ze zien dat ze aardig was. Toch wist ze het nog niet, zomaar bij een vreemde op bezoek ook al werd je wel verwacht.
De bus stopte rustig bij de halte en Mirja en Melanie stapten uit, terwijl ze ook nog de chauffeur bedankte die hen vriendelijk toeknikte. Mirja omhelsde haar oma en stelde toen Melanie aan haar oma voor.
“Oma, dit is Melanie, Melanie dit is mijn oma, oma dit is Melanie.”
“Aangenaam kennis te maken mevrouw,” zei Melanie beleefd en gaf de oma van Mirja een hand.
“Insgelijks Melanie en noem me maar Charel hoor,” glimlachte Charel. Mirja had al verteld over de telefoon dat Melanie een aardig meisje was en ze leek er ook zo uit te zien.
“Gaan jullie mee? Ik heb thee en koekjes klaar staan en is Dylan niet mee gekomen Mirja?” vroeg Charel aan haar kleindochter.
“Nee, hij wou niet mee. Hij wou Cindy bellen en hij ging nog wat met Amy doen,”
“Wie is Amy?”
“Leg ik binnen wel uit,” glimlachte Mirja wrong. Ze had een kleine haat gekoesterd voor Amy, waaruit ze kon afleiden dat het toch wel ook uit jaloezie was. Haar gevoelens voor Dylan werden met de dag sterker en ze ergerde zich eraan. Daarnaast had ze het idee dat ze gewoon meer met andere jongens om moest gaan dan met alleen Dylan. Mirja hoopte hem dan zo te kunnen vergeten. Niet alleen dat, ze wou dat ze het kwijt kon aan iemand, Melanie kende ze nog maar kort, maar toch leek ze betrouwbaar. Of anders haar oma, die had waarschijnlijk wel raad voor dit.
“Wow, een prachtig huis heeft u!” hoorde ze Melanie uitroepen toen ze aangekomen waren bij het huis van haar opa en oma. Mirja bekeek de voorkant en moest toegeven dat het inderdaad mooi was. Het had echt een typische Griekse stijl wat in dit stadje toch zeker wel paste.

Mooi gedaan, leuk stukje weer. Ik vind Amy echt niet leuk! Ook al komt Amy hier niet veel in voor! Ben benieuwd naar meer!

@ xIMISSYOU: Amy is ook gewoon niet leukXD maar dat is het leuke aan Amy in dit verhaal

-----
Ze liepen naar binnen waar Mirja samen met Melanie door liep naar de vrij grote tuin die ze hadden. Een tafel met drie stoelen eromheen was gedekt, nou ja, gedekt, er stonden drie kopjes, met een schaaltje waarop koekjes lagen en een theepot.
“Drinkt opa niet mee?” vroeg Mirja verwondert. Meestal als zij er was kwam hij nog wel even langs.
“Nee, hij is even naar vrienden in Athene, waar hij twee dagen blijft,” glimlachte Charel die op één van de stoelen ging zitten. Mirja en Melanie volgden haar voorbeeld terwijl Charel wat thee voor hen beiden inschonk.
“Maar wie is nu Amy?” vroeg Charel nu nieuwsgierig. Ze wist dat Dylan met Cindy had.
“Amy is mijn tweelingzus en om het kort te houden, ze draait nogal om Dylan heen, ze is wat dat betreft een jongensgek en heeft na een week een ander. Soms is ze vrijgezel, maar vaak heeft ze een ander en dan dumpt ze hem weer na een tijdje, als ze hem zat is,” zuchtte Melanie. Het kostte haar moeite om het te zeggen, ze was er zelf ook niet trots op dat haar tweeling zus zo was, terwijl zijzelf heel anders was.
“Dus met andere woorden, ze probeert Dylan in te palmen om hem daarna weer te dumpen?” stelde Mirja vast. Één Ding wist Mirja zeker, als Amy ervoor zorgde dat het uitging tussen Dylan en Cindy en dat Amy Dylan om haar vingers wond, om hem vervolgens te dumpen, dan had ze grote problemen. Mirja kon er niet tegen als haar broer zo gedumpt zou worden, of beter gezegd: aan de kant gezet werd.
“Klopt, ik ben er ook niet trots op hoor dat mijn zus zo is,” merkte Melanie op. Ondertussen keek ze even naar de oma van Mirja, ze kon voelen dat ze zichzelf was en het helemaal niet gek vond dat haar zus zo was. Waarschijnlijk had ze vroeger zelf vriendinnen gehad die zo waren.
“Dat snap ik best, je moet je gewoon niks aan trekken van je zus Melanie, jij bent jij en zij is zij, ook al zijn jullie een tweeling,” zei Charel die Melanie aankeek.
“Dat weet ik, maar ok, ik zal het maar zeggen…” begon ze. Mirja voelde vertrouwd aan, als een vriendin die je niet zomaar liet stikken als ze hoorde dat Melanie paranormaal begaafd was. Melanie voelde precies hetzelfde bij de oma van Mirja en glimlachte.
“Wat zeggen?” vroeg Mirja nieuwsgierig.
“Meestal zeg ik het niet zo snel, omdat ik me er nogal voor schaam. Het is natuurlijk niet dagelijks.” Melanie slikte even.
“Ik ben paranormaal begaafd. Ik voel aan wanneer mensen zichzelf zijn en wanneer niet, in sommige situaties kan ik zelfs merken of dingen met vroeger te maken hebben.” Melanie glimlachte. “Wow, dus je voelt die dingen echt aan?” vroeg Mirja verbaasd. Melanie knikte. Ze had er een goed gevoel bij dit verteld te hebben, naast Amy wisten nu ook Mirja en haar oma het en ze kon ze vertrouwen.
“Willen jullie dit asjeblieft geheim houden? Niet iedereen hoeft het te weten,” zei Melanie en keek hoopvol van Charel naar Mirja en weer terug.
“Meid, natuurlijk houden we het geheim! Maar waarom vertel je het zo snel? We kennen elkaar net,” zei Mirja. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan, maar besloot het niet te doen. Dat leek zo raar!
“Ik had er een goed gevoel bij, en dat heb ik nog steeds. Ik zal er toch vaker voor uit moeten komen, om vooral zo te zien wie nu mijn echte vrienden nou precies zijn,” glimlachte Melanie.
“Inderdaad, maar ik vind het al knap dat je het aan ons verteld hebt,” prees Charel Melanie.
“Dank u,” Melanie nipte wat van haar thee en keek Mirja even aan, Mirja keek op haar beurt Melanie aan en beiden meiden moesten in een mum van tijd lachen. Na een paar minuten lachten ze nog een beetje na en wreven de tranen uit hun ogen.
“Ik kan al zien dat jullie in een paar dagen tijd echte vriendinnen zijn geworden,” zei Charel die het tweetal vrolijk aankeek.
Een gesprek werd aangeknoopt en de tijd vloog voorbij. Het duurde dan ook niet lang voor Charel beide meiden weer op de bus had gezet die hen naar de camping terug bracht. Er ging de hele dag door een bus van de camping naar het stadje en weer terug. Zo om het reizigers gemakkelijk te maken.

Mooi gedaan weer! Wat goed dat Mel haar gave aan Mirja en der oma heeft verteld! Oeh en Amy moet echt van Dylan afblijven! ben benieuwd naar meer

Ben benieuwd hoe het verdergaat!

@ xIMISSYOU & krisjuh: Bedankt voor jullie reactie en hier is meer!

---------
“Je oma is echt aardig!” zei Melanie toen ze de bus uitstapten die bij de ingang van de camping stopte. Een paar jongens die stonden te wachten stapten in en stootten elkaar aan toen Mirja en Melanie hen voorbij liepen. De meiden negeerden het gedrag van de jongens en liepen richting het zwembad.
Zoals verwacht lagen daar Amy en Dylan, ze hadden twee ligstoelen naast elkaar geschoven en Amy lag vrij dicht tegen hem aan. Het kostte Mirja om het tweetal te negeren, het was dan ook Melanie die haar mee trok richting de tent van Mirja.
“Zeg, wat is er met jou?” vroeg Melanie toen ze daar aankwamen.
“Niks, maar Dylan heeft een vriendin en hij gaat teveel in op Amy’s flirtpogingen. Ik kan het gewoon niet aan zien! Ik heb niks tegen jou hoor, maar ik heb een hekel aan je zus om eerlijk te zijn.”
“Dat had ik al gemerkt, ik vind het niet erg. Amy is té veel bezig met jongens, ook ik haat het hoor!” Melanie keek haar nieuwe vriendin aan die knikte. Mirja die even om haar heen keek zag dat haar ouders er niet waren, waarschijnlijk waren die een wandeling aan het maken.
“Zullen we nog wat drinken in de bar?” vroeg Mirja die naar haar eigen tent ging om haar portemonnee te halen. Het leek haar handiger om wat in de bar te gaan drinken van de camping dan het hier te doen. Ze wist niet hoeveel drinken ze nog in voorraad hadden. Melanie knikte instemmend en beide meiden liepen naar de bar die bij de ingang van de camping, naast de receptie lag.
Het was er niet zo druk toen ze aankwamen. Alleen een paar jongens zaten rond een tafeltje met elkaar te smoezen. Een meisje dat aan de bar zat liep nu naar ze toe en ging erbij zitten. Één van de jongens sloeg een arm om haar een en Mirja kreeg direct een beeld voor zich als Dylan dat bij haar zou doen. Vrijwel direct schudde ze die gedachte ook weer van haar af.
“Wat mag het zijn?” een vriendelijke jongen keek de meiden aan en glimlachte zijn witte tanden bloot. Melanie bloosde lichtjes wat Mirja duidelijk was opgevallen.
“Een cola en wat wil jij Melanie?” Mirja draaide haar hoofd naar haar vriendin toe die de jongen zowat aangaapte. Met een grijns zwaaide Mirja met een hand voor de ogen van haar vriendin die haar verward aankeek.
“Wat?” vroeg Melanie verbaasd terwijl ze vanuit haar ooghoeken nog naar de jongen keek die al een cola voor Mirja pakte.
“Wat je wilt drinken,” grinnikte Mirja. Het was overduidelijk, Melanie vond de barjongen leuk! “Euh… een cola graag.” Stamelde Melanie licht blozend. De jongen knikte en liep weer weg. Mirja bekeek de jongen eens. Hij had blond krullend, maar ook warrig haar en het was overduidelijk dat hij niet uit Griekenland kwam, toch had hij een bruin kleurtje dat vast en zeker door de zon kwam. Ze kon in een oogwenk zien dat hij blauwe ogen had. Ze snapte wel wat Melanie in hem zag, door zijn uiterlijk leek hij op een geweldige jongen.
“He is hot!” fluisterde Melanie tegen Mirja, zodat het niet hoorbaar was voor de jongen, maar alleen voor Mirja en niet voor de rest van de mensen die hier waren. Het was wat drukker geworden en hier en daar zaten meerdere jongeren bij elkaar. Ook oudere mensen waren hier gekomen om vooral wat te eten.
“Je vind hem leuk Mel!” grijnsde Mirja en keek lachend naar haar vriendin die alweer alleen maar oog had voor de jongen. Melanie schudde haar hoofd om het tegendeel te bewijzen maar wist stiekem in zich zelf dat ze hem wel leuk vond. Het was toch maar een vakantieliefde, die zou vast en zeker over gaan.
“Kom, zullen we gaan? Amy en Dylan zullen vast al wel uitgezwommen zijn en wij gingen om half zeven eten,” merkte Melanie op.
“Jup, is goed!” Mirja betaalde nog snel aan de blonde jongen die een glimlach in de richting van Melanie wierp, waardoor Melanie’s wangen direct weer rood werden. Beschaamd trok Melanie Mirja dan ook mee. Alle twee liepen ze richting het zwembad waar Dylan en Amy net het hek uit kwamen.
“Hé!” hoorde ze Amy roepen die vrolijk op hen af kwam, met Dylan achter haar aan sjokkend. Mirja kon nu al zien dat hem iets dwars zat.
“Er is een discoavond overmorgen, zin om mee te gaan?” vroeg Amy direct toen ze bij Mirja en Melanie aan kwam.

Amy is niet aardig! Ik hoop dat ze niks vabn plan is. Treowens bij: Het kostte Mirja om het tweetal te negeren moet denk ik het kostte Mirja 'moeite' om het tweetal te negeren, toch? Nou ja, leuk stukje met Melanie en zo.

Ik mag Amy nog steeds niet, en ik denk niet dat dat gaat veranderen! En wat is er met Dylan? Achter een meisje aansjokken doe je toch niet als jongen? Moo geschreven! Ben benieuwd naar meer.

@ krisjuh: Dank je voor de verbetering En ik ga nog niks zeggen wat ik met Amy van plan ben :p misschien wil ze wel wat, misschien ook niet
@ xIMISSYOU: Jongens zijn rare wezensXD wie weet sjokken sommige jongens ook achter meisjes aan, you knever know!

Laatste stuk van hoofdstuk 5, morgen krijgen jullie hoofdstuk 6 !
-----
“Ik vind het goed,” mompelde Melanie, met een kleine hoop dat ze de barjongen tegen zou komen. “Ik ga ook mee,” was het simpele antwoord van Mirja. Haar blik ging in de richting van Dylan die eventjes naar haar glimlachte, het duurde maar een seconde, toch kreeg ze het warm van die glimlach. Amy’s blik daar en tegen was een blik die Mirja vaak zag als Mirja zei dat ze ook mee ging.
Was het dan ook niet zo dat Amy Mirja en Melanie beiden had gevraagd voor de discoavond? Of was de vraag alleen gericht op Melanie?
“Best,” zuchtte Amy dan ook. Het was duidelijk dat ze niet wou dat Mirja mee ging, ze had gehoopt op een avond zonder Mirja, en alleen met Melanie en Dylan.
“Volgende keer dan je vraag beter formuleren!” beet Mirja haar toe en keek venijnig naar Amy, ze had het gemerkt dat Amy niet wou dat zij mee ging. Haar bui was plots veranderd. Als die vraag alleen op Melanie gericht was en niet op haar, dan had Amy dat volgens Mirja gewoon duidelijk moeten zeggen.
“Wat jij wilt.” Voor Melanie ook wat kon zeggen werd ze al mee getrokken richting hun eigen tenten. Verbaasd keek Mirja het tweetal aan. Wat had ze toch een hekel aan Amy! Was het omdat ze jaloers was? Van Mirja mocht Amy best met Dylan optrekken, maar niet zo flirterig, haar broer had nog altijd iets met Cindy en ze wou niet dat haar beste vriendin gekwetst zou worden.
Een vrij bekend deuntje meldde dat Dylan gebeld werd op zijn mobiel. Ze kon horen hoe hij zuchtte en ze wist nu al dat hij met tegen zin op nam. Terwijl ze richting hun tenten liepen was Dylan druk in gesprek met Cindy.
“Cin, je moet echt eens op houden met zoveel bellen! Je belt haast zo’n 5x per dag,” hoorde ze hem zeggen. Hun ouders keken verbaasd op naar Dylan die met de telefoon aan zijn oor bij hen ging zitten en het maakte hem even weinig uit of ze bij de ruzie betrokken waren of niet. Zijn blik gleed even richting Mirja en een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Een paar vlinders begonnen in zijn buik rond te fladderen, maar hij negeerde dat gevoel. Hij wou zijn aandacht op het gesprek houden met Cindy, hij wou haar duidelijk maken dat het zo niet langer meer kon, dat ze hem niet elke dag minstens 5 keer moest bellen.
“Wacht even Cin,” mompelde Dylan en keek wanhopig in de richting van Mirja. “Wil je dat ik met haar praat?” vroeg Mirja, die door had waarover het ging.

Oh, gaat het uit met Dylan en Cindy> wil Cindy dat doorgeven aan Mirja? ah dat is niet zo best, dan kan Amy hem inpalmen grrr Ik hoop niet dat Dylan op AMy valt, Ay is echt een kreng! mooi stukje niks op aan te merken. Leest lekker vlot weg.

@ krisjuh: Lees en je zult merken of het wel of niet uit gaat En wie weet wat Cindy door wilt geven en wat Amy van plan is^^^^
Hier een nieuw stukje

--------
Hoofdstuk 6
“Hoi Cin,” zei Mirja toen ze de telefoon over had gepakt en van haar ouders een eindje weg mocht lopen. Ze hoefde niet te weten wat ze allemaal besprak met Cindy. Diep in haar hart deed het pijn om zo tegen haar beste vriendin te doen, ze wou het niet, maar daarnaast wou ze ook haar broer helpen.
“Mir, waarom heb jij de telefoon van Die?” begon Cindy al direct. Mirja kon de klank die in de stem van haar beste vriendin klonk niet plaatsen, het klonk als paniek, maar ook weer niet.
“Hij wou dat ik even met je ging praten, om het feit dat je hem de afgelopen paar dagen zoveel belt sinds we hier in Griekenland zitten,” het was even stil en Mirja wist dat Cindy nu diep aan het nadenken was.
“Ik ben gewoon bang Mir, dat hij vreemd gaat!”
“Maar daarvoor hoef je hem toch niet zo vaak te bellen?”
“Dat weet ik, maar toch…” weer viel er een stilte en Mirja slaakte een zucht. Dit ging moeilijker worden als ze dacht, dat was één ding wat zeker was.
“Het is niet dat ene wat je net zei, toch?” probeerde Mirja een gesprek op gang te brengen. Het moest klaar zijn, Dylan moest een rustige vakantie krijgen, niet een vakantie waarbij zijn vriendin hem aan zijn kop zeurde.
“Nee, ik ben bang dat hij al een tijdje verliefd is op een ander, ik heb het hem al eens gevraagd. Maar toen liet hij niks los, maar nog altijd heb ik dat gevoel. Onze liefde is niet meer zoals het was Mirja! Hij doet, nou ja… afstandelijker,” Mirja hoorde hoe Cindy een zucht slaakte.
“Heb je het hem er nooit naar gevraagd wat er aan de hand is?”
“Nee, niet echt…” gaf Cindy toe en ging toen verder. “Ik zit ook te twijfelen Mirja, of ik het wel of niet uit moet maken. Hij is nog wel leuk, maar ik voel nog weinig voor hem. Ik heb niet meer de gevoelens voor hem die ik eerst had,”
“Als jij je er rot om voelt dat je nog met hem hebt, maak het dan uit, hoe hard het ook klink! Maar ik wil niet dat je mijn broer aan het lijntje houd,”
“Ik hou hem ook niet aan het lijntje, eerlijk waar niet!”
“Als je niet aan het lijntje wilt houden, dan maak je het uit,” opperde Mirja. Dit was totaal niet hoe ze het wou, maar Dylan mocht niet aan het lijntje gehouden worden! Ze hoorde hoe Cindy zuchtte en waarschijnlijk dacht ze nu diep na.
“Ik wil het niet uitmaken,” bromde Cindy uiteindelijk.
“Doe dan niet moeilijk, houd dan nog gewoon van hem en twijfel niet!”
“Je weet niet hoe ik me voel nu!” beet Cindy haar toe. Mirja voelde dat dit de verkeerde kant uit liep. Ze wou geen ruzie met Cindy, niet met haar, maar als het om Dylan ging kon ze niet anders.
“Blijkbaar weet ik inderdaad niet hoe je je voelt,” merkte Mirja op. Een zucht van Cindy’s kant klonk op uit de telefoon en Mirja zuchtte ook.
“Goed, ik maak het uit, jij je zin, ik voel toch al niks meer voor hem. Ik durfde het alleen niet om het uit te maken…”
“Mij best,”
“Prima, kun je me Dylan dan nu geven?” klonk het niet van harte uit de telefoon. Mirja knikte, besefte dat Cindy dat niet kon zien en zei: “Ja.” Mirja liep met grote passen weer naar Dylan toe die haar nieuwsgierig aankeek.
“Ze wilt je wat zeggen,” zei Mirja en gaf met tegenzin de telefoon aan Dylan om vervolgens wat eten op te scheppen dat al op tafel lag. Dylan liep dit keer weg en wierp nog even een blik over zijn schouder, naar Mirja. De irritante kriebels in zijn buik begonnen weer te komen en hij zuchtte. Zijn gevoelens werden sterker, hij kon het duidelijk voelen.
“Die, ben je er nog?” zijn gedachten kwamen weer terug bij het gesprek en hij concentreerde zich. “Ja,” zei hij zacht en ging verder. “Wat wil je zeggen?”
“Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar…” Dylan kon horen hoe de adem even in haar keel stokte en hij wachtte rustig af tot ze verder zou gaan. Zijn hand trilde al lichtjes, want een klein vermoedden had hij al waar het over ging.
“Ik… ik wil een punt achter onze relatie zetten Dylan. Je weet dat ik het gevoel heb dat je vreemd gaat, ik heb het je al eens gezegd. En niet alleen het vreemd gaan, ook dat je verliefd bent op een ander. Het spijt me.” Voor Dylan ook maar iets kon zeggen hing ze al op.

Wat een rot gesprek, het is zó. O ik heb er geen woorden voor! Het is echt shit voor Dylan, maar Cidy heeft wel gelijk hij is volgens mij op Mirja.

Waarom stop je nuo, het is zo spannend

Mooi geschreven weer! Wat goed dat Mirja op deze manier met Cindy kon praten! Wel erg voor Dylan. Hopelijk steekt hij nu niet de schuld op Mirja (al heb ik een vermoeden dat hij dat niet zal doen Ben benieuwd hoe dit gaat lopen...

@ krisjuh: Rot voor Dylan inderdaad, maar soms is het leven gewoon niet anders en de liefde al helemaal niet.
@ xIMISSYOU: Wie weet klopt je gevoel, wie weet ook wel niet. Ik zal zeggen, lees het volgende stuk en je komt er al snel achter

Overigens, sorry dat ik gister niet heb gepost, maar we kregen niet echt leuk nieuws te horen thuis waardoor ik weinig zin had om vooruit te schrijven en te posten aan dit verhaal. Nu dan toch een nieuw stuk voor jullie.
------------
Zijn handen begonnen lichtjes te trillen en versuft zakte hij op de grond. Zijn mobiel stopte hij weer in zijn broekzak en wezenloos staarde hij voor zich uit. Goed, het zat eraan te komen dat het uit zou gaan, maar dat Cindy het op deze manier deed, het zat hem niet lekker.
“Die?” hoorde hij Mirja zachtjes zeggen. Versuft keek hij op en zag haar naast zich staan. Stond ze daar al die tijd al, of sinds net? Hij wist het niet.
“H-h-het is uit…” kwam er moeizaam uit zijn mond. Dylan kon het nog steeds niet geloven dat er zo abrupt een einde aan hun relatie was gemaakt. Hij voelde hoe Mirja naast hem ging zitten op de grond en sloeg een arm om hem heen, vervolgens drukte ze Dylan zachtjes tegen zich aan en knuffelde hem.
“Ze twijfelde,” fluisterde Mirja zachtjes, hopend dat hij het niet hoorde, maar Dylan had het zeker wel gehoord. Hij keek even naar Mirja en zuchtte.
“Twijfelde ze of ze het wel of niet uit moest maken?” vroeg hij zachtjes. Mirja knikte alleen, terwijl ze de kriebels in haar buik negeerde. Dylan had haar nodig en daar konden die kriebels in haar buik die ze altijd had voor Dylan even niet bij komen.
“Ja, ze kon het niet. Ze denkt dat jij vreemd gaat, dat je verliefd op een ander bent. Waarschijnlijk heeft ze dat al verteld, maar toch.” Mirja keek hem even aan en zag de verdrietige blik in zijn ogen. Kalm wreef ze over zijn rug waardoor hij lichtjes aan kalmeerde.
“Ze zei het inderdaad, maar ik kan het gewoon niet geloven! Niet nu, niet op de manier zoals ze het zei, door de telefoon…”
“Het is laf, dat weet ik. Ze had moeten wachten tot je terug was. Misschien kon ze het niet, ik weet het niet. Daar zei ze niks over, tegen mij niet in ieder geval.” Mirja streek nog altijd over Dylans rug wat hem tot zeker nu kalmeerde, waardoor hij zijn gedachten op een rijtje kon zetten. Het was misschien toch wel goed dat het nu uit was en niet als hij later terug kwam van vakantie en ze het dan uit zou maken. Dat zou harder geweest zijn.
“Het gaat alweer, bedankt,” Glimlachte Dylan. Zijn blik ging naar die van Mirja en even bleven beiden blikken in elkaar hangen. Mirja was degene die het contact verbrak en zuchtte zachtjes. Ze had al in de gaten dat haar gevoelens sterker voor hem waren geworden en haar pogingen om met andere jongens om te gaan lukte niet echt. Misschien zou het overmorgen wel lukken, bij de disco. Wie weet wat morgen nog zou brengen.
“Zullen we morgen wat samen doen?” Dylan keek vragend naar Mirja die haar broer verbaasd aankeek. Ze was het niet gewend, normaal was het zij die altijd vroeg of ze iets leuks gingen doen.
“Ja, natuurlijk, wat wil je doen?”
“Ik weet het niet, gewoon iets, we kunnen het morgen wel zien, toch?”
“Daar heb je gelijk in,” glimlachte Mirja. Haar arm had ze nog steeds om Dylan heen geslagen. Dylan vond het wel fijn, dat ze zo bij hem zat. Dat ze haar arm om hem heen had geslagen. Het troostte hem, het voelde ook nog eens vertrouwd.
“Dylan!” de vrolijke stem van Amy weerklonk vanaf een vrij kleine afstand en hij kreunde. Mirja haalde haar arm weg van Dylan en daar baalde hij van, hij wist niet eens waarom. Het voelde zo goed! Mirja keek al achterom en zag hoe Amy naar hen beiden toe kwam lopen.
“Je moeder zei al dat je hier was, ga je mee? Dan gaan we even wandelen,” zei Amy vrolijk. Dylan keek even van Amy naar Mirja en weer terug. In een oogwenk zag hij achter Amy Melanie staan die – leek het wel – niet zichtbaar voor anderen zuchtte.
“Ga maar,” fluisterde Mirja die ervan baalde dat Amy hun moment stoorde. Het moment van haar en Dylan, hun moment om even samen te zijn zonder dat anderen zich ermee bemoeide. Tot Amy kwam.
“Prima,” mompelde Dylan die overeind krabbelde. Hij liep naar Amy toe die haar arm in de zijne haakte en beiden liepen ze weg.
“Hij zit ergens mee, is het niet?” vroeg Melanie toen ze naast Mirja ging zitten.

Hallo xYaartje!

Dit is Mirry even op Sabb's account, omdat ik hier niet graag omlog. OV heeft namelijk nog wel eens moeite om dat te accepteren en we hebben toch precies dezelfde functie hier op het forum. Om de boards hoeven we dus niet te ruilen.... Wat ik je graag wilde laten weten is dat ik je hele verhaal uitgeprint heb en dat ik van plan ben om in de trein alles door te lezen en dan een reactie te schrijven voor je aanmelding bij het Tipex-Team. Deze kun je dus snel verwachten!

@ Mirry: Ik kijk uit naar je reactie en ik ben zeer benieuwd! Vast bedankt voor de moeite

---------------
“Ja, zijn vriendin heeft het uitgemaakt. Het zat eraan te komen, maar toch… het kwam onverwachts.” Mirja slaakte lichtjes een zucht en keek haar vriendin aan.
“En nu probeert Amy hem ook nog in te palmen,” zuchtte Melanie. Mirja keek Melanie verbaasd aan. Hoorde ze nu goed wat Melanie had gezegd?
“Probeert Amy hem echt in te palmen?”
“Ja, je weet toch nog wat ik je heb verteld bij je oma?”
“Ja,” zei Mirja die donders goed wist wat Melanie haar en haar oma had verteld over Amy. Hoe Amy de ene na de andere jongen verslond.
“Ik probeerde haar al duidelijk te maken dat Dylan gevoelens voor een ander had, maar ze wilt er niks van weten!”
“Kunnen we haar niet stoppen? Voor Dylan nog meer pijn onder zijn leden krijgt,”
“Nee, ik heb het al zo vaak geprobeerd. Maar het lukt niet!” Melanie zuchtte weer. Mirja keek haar even aan en stond toen plots op.
“Wat ben je van plan?” vroeg Melanie nieuwsgierig. Mirja haalde alleen haar schouders op en staarde vooruit. Dat ze Amy tegen moest houden, dat was duidelijk. Ze wist alleen niet hoe ze het moest doen! Amy was duidelijk iemand die ervoor zorgde dat een jongen pijn kon lijden. Wanhopig keek Mirja naar Melanie.
“Is er dan echt niks wat we kunnen doen?” het klonk wanhopig uit haar mond. Ze was ook wanhopig! Ze wou niet dat Dylan nog meer pijn leed. Niet nu die al zoveel pijn had geleden door Cindy die het uit had gemaakt.
“Er is niks wat we kunnen doen. Het enige is hopen, hopen dat Amy het lang vol houd bij hem. Ze kan af en toe nogal bruut over komen,” merkte Melanie op.
“Bruut en kwetsend?” vroeg Mirja. Melanie knikte zachtjes. Ze had thuis al verscheidene keren jongens over de vloer gehad die door Amy gekwetst waren. Het kon Amy blijkbaar niks schelen hoe erg ze een jongen kwetste, als ze zelf maar gelukkig was.
“Konden we maar iets doen om ervoor te zorgen dat Dylan niet nog een keer gekwetst word! Ik kan het dan echt niet aan zien,” zuchtte Mirja die weer ging zitten naast Melanie.
“Misschien is dan het beste dat wij zoveel mogelijk met Dylan omgaan,” stelde Melanie voor.
“Dat gaat niet,” merkte Mirja op. Ze wist dat als ze te veel bij Dylan in de buurt zou zijn haar gevoelens sterker zouden worden en dat wou ze niet! Haar gevoelens voor hem moesten geheim blijven voor ieder ander en dat kon niet als ze te veel bij hem in de buurt was. Ze wou het ergens wel, maar diep in haar hart wou ze het ook niet.
“Waarom niet?”
“Dat is moeilijk uit te leggen,”
“Hoe bedoel je?” vroeg Melanie. Haar nieuwsgierigheid kwam te boven. Ze kon al voelen dat Mirja al de hele tijd met iets dwars zat, maar ze kon er maar niet achter komen wat. Juist op die momenten verborg Mirja het, zo kon Melanie niks met haar gave beginnen om Mirja te helpen.
“Zoals ik het zeg, het ligt vrij ingewikkeld en mensen zullen me verafschuwen waarschijnlijk als ik het vertel,”
“Je kan het mij vertellen? Je geheim is veilig bij mij,” glimlachte Melanie. Mirja keek even naar haar. In die paar dagen dat ze elkaar kenden waren ze goede vriendinnen geworden en Melanie had haar grootste geheim ook aan Mirja verteld. Toch, dacht Mirja. Ligt mijn situatie anders. Mirja staarde even vooruit en dacht na. Het kon vast geen kwaad om het haar te vertellen. Even keek Mirja naar Melanie. In de ogen van Melanie lag oprechte vertrouwdheid en betrouwbaarheid. Waarom ook niet? Dacht Mirja.
“Goed, beloof me asjeblieft dat je dit geheim houd! Vooral tegen Dylan, hij mag er niks van weten, vooral niet omdat het over hem gaat en het nogal stom klinkt.” Mirja keek afwachtend naar Melanie, maar die zweeg. Ze wachtte geduldig tot Mirja uitgepraat was. Even keek Mirja om zich heen, of er mensen waren die haar konden horen. Mensen die het niet mochten horen.
“Ik ben bang dat ik gevoelens heb voor mijn eigen broer!” Mirja zei het snel om er vanaf te zijn. Ze keek naar de reactie van Melanie, maar kon er niks van uitmaken hoe ze nu keek. Ze keek niet geschokt of verbaasd, maar eerder verrast.