Brief (tijdelijke titel)
Geplaatst: 28 jul 2009 16:13
Heel lang geleden heb ik hier ooit een verhaal gepost. Ik kreeg laast ineens weer inspiratie om te schrijven en ik heb toen een stukje geschreven. Of het een kort of een lang verhaal wordt weet ik nog niet precies. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en kritiek is heel erg welkom. Verbeteringen van spelfouten en dergelijke ook!
In de spiegel keek ik naar een schim van mijzelf. Hoe had mijn alles zo kunnen lopen? Wat zo mooi begon eindigde op dit moment. Ik hoorde in de achterkamer de klok tikken. Seconde na seconde tikte voorbij. Een eeuwigheid bleef ik verstijfd zitten op de harde rand van mijn bed met een zoute smaak in mijn mond. De smaak van tranen. Ik staarde naar mijn eigen ogen alsof ik door zo te kijken door kon dringen tot mijn eigen gedachten. Mijn vingers wreven over de zachte stof die zich ooit om hem heen had gewikkeld. De draden hadden zijn huid gevoeld en zijn geur geroken. Ik duwde mijn neus in de stof en rook zijn geur. Even leek het alsof hij bij me was. Alsof we terug waren in Italië en onbezorgd tegen elkaar aan lagen op het strand. Een vonkje van geluk ontstak zich binnen in mij, maar meer ontvlamde er niet.
De deur kraakte en met een ruk draaide ik me om. Recht voor mij stond een druipende gedaante. Kwaad keek ik hem met betraande ogen aan. Hij bleef staan en drukte een vel papier in zijn handpalm samen. Enkele minuten bleven we zo staan. De klok in de achterkamer tikte door. Zijn vingers ontvouwden zich en legden een verkreukeld vel vochtig papier op mijn nachtkastje. Ik opende mijn mond, maar voor ik iets kon zeggen was hij al verdwenen door mijn door hem blauw geverfde slaapkamerdeur. Een lichte windvlaag streek langs mijn gezicht en ik hoorde de voordeur dicht slaan. Hij was weg.
Mijn handen trilden. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. In mijn hoofd speelden zich in een hoog tempo beelden af van hem. Hoe hij haar vasthield. Hoe hij zijn vingers langs haar hals liet glijden. Hoe hij dezelfde woordjes in haar oor fluisterde als hij bij mij had gedaan. Ik schopte tegen de rand van mijn bed met mijn hiel. Een steek van pijn schoot door mijn voet maar dat negeerde ik. Ik sprong op en begon door het huis te lopen. Wat ooit van ons samen was geweest was nu alleen in mijn bezit. Met mijn vuisten bewerkte ik alles dat tot oude herinneringen kon leiden. Nog steeds tikte de klok in de achterkamer. Ik begon steeds sneller te lopen en mijn gezicht kleurde zich langzaam rood. Buiten klonk een knal en een paar seconden later volgde er een flits die de kamer verlichtte. Ik rende naar buiten en voelde hoe mijn jurk steeds vochtiger werd. Ik schreeuwde in de hoop mijn frustratie te verminderen. Plotseling klonk er gekraak van vochtig hout. Angst overviel me.
Een klein meisje zat hijgend verscholen achter een boom. Regen tikte zachtjes op de bladeren en druppelde daarna op haar schone witte kousen. Ze trok haar benen dicht tegen zich aan. Naast haar lag een mandje met bessen er in op de grond. Vieze aarde spoelde over de paarse bessen. Plotseling klonk er gekraak van vochtig hout. Er verscheen een zwarte druipende gedaante.
In de spiegel keek ik naar een schim van mijzelf. Hoe had mijn alles zo kunnen lopen? Wat zo mooi begon eindigde op dit moment. Ik hoorde in de achterkamer de klok tikken. Seconde na seconde tikte voorbij. Een eeuwigheid bleef ik verstijfd zitten op de harde rand van mijn bed met een zoute smaak in mijn mond. De smaak van tranen. Ik staarde naar mijn eigen ogen alsof ik door zo te kijken door kon dringen tot mijn eigen gedachten. Mijn vingers wreven over de zachte stof die zich ooit om hem heen had gewikkeld. De draden hadden zijn huid gevoeld en zijn geur geroken. Ik duwde mijn neus in de stof en rook zijn geur. Even leek het alsof hij bij me was. Alsof we terug waren in Italië en onbezorgd tegen elkaar aan lagen op het strand. Een vonkje van geluk ontstak zich binnen in mij, maar meer ontvlamde er niet.
De deur kraakte en met een ruk draaide ik me om. Recht voor mij stond een druipende gedaante. Kwaad keek ik hem met betraande ogen aan. Hij bleef staan en drukte een vel papier in zijn handpalm samen. Enkele minuten bleven we zo staan. De klok in de achterkamer tikte door. Zijn vingers ontvouwden zich en legden een verkreukeld vel vochtig papier op mijn nachtkastje. Ik opende mijn mond, maar voor ik iets kon zeggen was hij al verdwenen door mijn door hem blauw geverfde slaapkamerdeur. Een lichte windvlaag streek langs mijn gezicht en ik hoorde de voordeur dicht slaan. Hij was weg.
Mijn handen trilden. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. In mijn hoofd speelden zich in een hoog tempo beelden af van hem. Hoe hij haar vasthield. Hoe hij zijn vingers langs haar hals liet glijden. Hoe hij dezelfde woordjes in haar oor fluisterde als hij bij mij had gedaan. Ik schopte tegen de rand van mijn bed met mijn hiel. Een steek van pijn schoot door mijn voet maar dat negeerde ik. Ik sprong op en begon door het huis te lopen. Wat ooit van ons samen was geweest was nu alleen in mijn bezit. Met mijn vuisten bewerkte ik alles dat tot oude herinneringen kon leiden. Nog steeds tikte de klok in de achterkamer. Ik begon steeds sneller te lopen en mijn gezicht kleurde zich langzaam rood. Buiten klonk een knal en een paar seconden later volgde er een flits die de kamer verlichtte. Ik rende naar buiten en voelde hoe mijn jurk steeds vochtiger werd. Ik schreeuwde in de hoop mijn frustratie te verminderen. Plotseling klonk er gekraak van vochtig hout. Angst overviel me.
Een klein meisje zat hijgend verscholen achter een boom. Regen tikte zachtjes op de bladeren en druppelde daarna op haar schone witte kousen. Ze trok haar benen dicht tegen zich aan. Naast haar lag een mandje met bessen er in op de grond. Vieze aarde spoelde over de paarse bessen. Plotseling klonk er gekraak van vochtig hout. Er verscheen een zwarte druipende gedaante.
dus schrijf door zou ik zeggen, en is het niet '' zwart, druipend gedaante'' ??