It's enough!
Geplaatst: 16 aug 2009 05:50
Oke dit is mijn eerste verhaal wat ik eigenlijk aan iemand anders laat lezen dan familie dus ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden
ik sta altijd open voor tips.
_________________________
Hoofdpersoon:
Roos
15 jaar oud
Dierbaarste bezit: haar paard Khyra en de ketting die ze ooit van haar moeder heeft gekregen.
Waar gaat het verhaal over:
Roos heeft weer eens zoals altijd ruzie met haar vader om de kleinste dingetjes. Het is niet dat hij haar slaat of zo, nee daar kijkt hij wel mee uit maar hij scheld haar uit en vernederd haar elke keer weer. Totdat Roos besluit het niet meer te pikken en ervandoor te gaan. Ze vlucht van huis op weg naar een nieuw leven.
“Wanneer ga jij je nou eens gedragen?”:schreeuwde haar vader. Roos had deze vraag maar al te vaak gehoord. En haar antwoord was zoals altijd hetzelfde:”Wanneer jij me eens gaat accepteren zoals ik ben!”.
Ze wist ook dat er nu een scheldpartij zou komen en dat ze dan beter haar mond kon houden totdat deze over was en dan moest maken dat ze weg kwam.
Maar deze keer zou ze niet meer terug komen. Ze wist nog niet waar ze heen ging maar ze bedacht vast wel iets. Eindelijk was haar vader opgehouden met schreeuwen en ze haasten zich naar boven waar haar rugzak al klaar stond. Die avond ervoor had ze alles wat ze nodig had al ingepakt dus het enige wat ze nog moest doen was hier weg rijden om nooit meer terug te komen.
Ze liep met tas en al naar beneden en greep haar sleutelbos en jas. Ze liep zo snel ze kon met alles de deur uit en deed deze zachtjes dicht. Snel deed ze haar jas aan en zwaaide de rugzak op haar rug. Ze haalde haar oude krakkemikkige fiets uit het schuurtje en zetten koers naar de manege waar haar o zo geliefde paard stond.

_________________________
Hoofdpersoon:
Roos
15 jaar oud
Dierbaarste bezit: haar paard Khyra en de ketting die ze ooit van haar moeder heeft gekregen.
Waar gaat het verhaal over:
Roos heeft weer eens zoals altijd ruzie met haar vader om de kleinste dingetjes. Het is niet dat hij haar slaat of zo, nee daar kijkt hij wel mee uit maar hij scheld haar uit en vernederd haar elke keer weer. Totdat Roos besluit het niet meer te pikken en ervandoor te gaan. Ze vlucht van huis op weg naar een nieuw leven.
“Wanneer ga jij je nou eens gedragen?”:schreeuwde haar vader. Roos had deze vraag maar al te vaak gehoord. En haar antwoord was zoals altijd hetzelfde:”Wanneer jij me eens gaat accepteren zoals ik ben!”.
Ze wist ook dat er nu een scheldpartij zou komen en dat ze dan beter haar mond kon houden totdat deze over was en dan moest maken dat ze weg kwam.
Maar deze keer zou ze niet meer terug komen. Ze wist nog niet waar ze heen ging maar ze bedacht vast wel iets. Eindelijk was haar vader opgehouden met schreeuwen en ze haasten zich naar boven waar haar rugzak al klaar stond. Die avond ervoor had ze alles wat ze nodig had al ingepakt dus het enige wat ze nog moest doen was hier weg rijden om nooit meer terug te komen.
Ze liep met tas en al naar beneden en greep haar sleutelbos en jas. Ze liep zo snel ze kon met alles de deur uit en deed deze zachtjes dicht. Snel deed ze haar jas aan en zwaaide de rugzak op haar rug. Ze haalde haar oude krakkemikkige fiets uit het schuurtje en zetten koers naar de manege waar haar o zo geliefde paard stond.