De Zilveren Viool
Geplaatst: 18 aug 2009 17:36
Mijn eerste verhaal dat ik al heb afgeschreven. Ik had toch wat inspiratie 
Het regende pijpenstelen, net alsof de hemel was opengebarsten, maar dat deerde haar niet. Waarom zou het ook? Alles was verloren en dat allemaal door zo een stom ding! Ze hoorde voetstappen maar keek niet op. Haar blik was geconcentreerd op het zilveren instrument in haar hand. Ze hield het zo krampachtig vast dat de snaren in haar vingers sneden. Alles was misgelopen, echt alles.
Het was allemaal begonnen op een zonnige zaterdag. Audrina was aan het spelen met haar nichtjes. Ze vond het heerlijk om met de meisjes te spelen maar vandaag kon het haar niet echt deren. Gisteren nog had ze ruzie gemaakt met Jared om de meest belachelijke dingen maar het raakte haar diep vanbinnen. Hij was de eerste jongen om wie ze echt zoveel gaf.
Audrina was zo verzonken in haar gedachten dat ze het melodietje niet meteen leek te horen. Toen ze het hoorde stond ze op en liep naar het raam vanwaar de muziek leek te komen. Ze wou meteen naar buiten lopen maar dat ging niet met de meisjes. Hoewel… “Lily, Bella, ik ga even naar buiten. Blijven jullie hier maar braaf verder spelen.” Zei ze tegen de meisjes. Ze glimlachten even en speelden weer verder met hun poppen die duidelijk interessanter waren als haar.
Eens buiten sloeg de kou in haar gezicht. De zon scheen misschien maar toch was het bitter koud. Audrina volgde de muziek tot ze aan het graf van haar grootvader kwam. Tot haar grote verbazing zag ze er iets op liggen, iets zilver. Het bleek een viool te zijn, een zilveren viool. Ze herkende de viool van de foto’s van haar grootvader. “Maar ze was verdwenen.” Fluisterde Audrina.
Voorzichtig bukte Audrina zich en nam de viool vast. Er ging een warme gloed door haar heen en tot haar verbazing was er ook de drang om te spelen. Zo had ze zich in jaren al niet meer gevoeld. Zonder het echt te willen nam ze de strijkstok, legde ze op de snaren en begon zachtjes te spelen. Het was alsof ze nooit gestopt was, wat eigenlijk niet kon. Ergens wist Audrina wel dat er iets mis was dat niet klopte maar ze dacht er liever niet aan. Ze wou gewoon spelen en genieten van de muziek.
Door de zilveren viool leek alles eerst weer beter te gaan. Audrina kreeg eindelijk goede vrienden die ze kon vertrouwen, met Jared ging het stukken beter en laatst, maar niet onbelangrijk, werden Audrina en haar zilveren viool wereld beroemd. Het kon gewoon niet slechter gaan.
Dat werd het dus wel. Jared en Audrina kregen na een tijdje steeds meer ruzie. “het enige waar je om geeft is die stomme viool van je!” Riep Jared toen ze voor de zoveelste keer weer ruzie maakten. “We zien elkaar amper en zelf dan gaat het maar om die stomme viool van je! Waar zijn wij gebleven? Wat is er met je gebeurd?” Audrina haalde haar schouders op en keek recht in de ogen van de liefste jongen die ze kende. Zijn die blik die haar normaal deed smelten deed haar nu niets, helemaal niets. “Je bent zo veranderd.” Ging Jared verder. “Ik kan het niet meer Audrina. Het spijt me.” Teder wreef hij nog een laatste keer over haar wang voordat hij de deur uitliep.
Haar hart had daar moeten breken, maar toch voelde ze het niet. Ze kon zich enkel op haar viool concentreren. Diezelfde avond had ze een concert, één van de belangrijkste die ze ooit had gegeven. Geen jongen was belangrijker dan dat. Daar had ze zeker moeten breken want Audrina wist diep van binnen dat niets belangrijker was dan Jared, maar dat leek ze precies nog niet te beseffen.
Toen haar moeder haar riep nam Audrina haar viool en stak ze voorzichtig weg. Nog een keer keek ze in de spiegel en merkte de leegte in haar ogen die er al een paar maanden zat. Ze besteedde er niet echt aandacht aan, nam haar vioolkist en liep naar beneden waar haar moeder op haar stond te wachten.
Een paar uur later stond Audrina op het podium, haar viool in de hand en klaar om te spelen. Toen ze de eerste noten van het orkest hoorde sloeg het allemaal in. Alles wat er de laatste tijd gebeurd was, haar vrienden, haar leven, haar obsessie voor de viool en vooral Jared, lieve Jared die er niet meer tegen kon. Nu voelde ze haar hart pas breken maar duizend keer erger dan normaal. De pijn was zo hard dat ze op haar knieën viel, de tranen kon ze niet meer bedwingen. Haar lichaam trilde terwijl ze huilde, ze moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
Audrina keek naar het publiek, dat geschrokken naar haar staarde, en besefte dat ze dit niet wilde, ze wilde Jared. Voordat iemand bij haar kon geraken stond ze recht en stormde het podium af, de concertzaal uit. Het stormde buiten maar dat kon haar niet deren. Ze bleef doorrennen maar de pijn bleef in haar hart.
Zonder na te denken was ze bij haar grootvaders graf terecht gekomen. De regen viel als bakken uit de hemel, het leek alsof de wolken boven haar waren opengebarsten. Ze liet zich op haar knieën vallen, de viool nog krampachtig vasthouden. Haar lichaam bleef schokken terwijl dat ze haar verdriet en woede van de voorbije maanden eruit huilde. Ze hoorde de voetstappen die steeds dichter bij kwamen en juist naast haar stopten.
“Laat los liefje.” Hoorde Audrina een bekende, warme stem naast haar zeggen. Audrina keek op naar de vreemdeling. “Opa.” Zei ze, haar stem vol ongeloof. “Maak niet dezelfde fout als ik meisje.” Zei haar grootvader zachtjes. “Geef niet alles op voor die viool. Ga je leven leiden en wees gelukkig met de persoon van wie je houdt.” “Maar opa,” Snikte Audrina. “Ik heb het al verpest. Hij heeft het al opgegeven, mij opgegeven, ons opgegeven.” “Ben je daar zo zeker van meisje?” Vroeg haar opa zachtjes en wees in de richting van het huis.
Audrina volgde zijn blik en zag… “Jared?” Zei ze vol ongeloof. “Zie je wel dat hij het niet opgeeft.” Zei haar opa zachtjes en bukte zich. “Geef me de viool liefje en wees gelukkig met hem.” Een fractie van een seconde twijfelde Audrina maar gaf dan toch de zilveren viool aan hem. “Ga liefje en wees gelukkig.” Zei haar opa en verdween. “Ik hou van je.” “Ik hou ook van jou opa.” Fluisterde Audrina.
Langzaam stond ze recht en keek naar Jared die ook naar haar keek. Ze glimlachte, haar eerste oprechte glimlach in maanden. Jared deed en stap in haar richting en ze rende naar hem toe. Eens ze zijn armen rond haar voelde begon ze te huilen. “Ik hou van je Audrina.” Zei Jared zachtjes. “Ik hou ook van jou.” Snikte Audrina.
Dit was waar ze moest zijn, deze liefde was wat de leegte opvulde. Ze was thuis, echt thuis en voor ze was gelukkig. Ze had Jared en dat was alles wat ze nodig had.
1. De zilveren Viool
Het regende pijpenstelen, net alsof de hemel was opengebarsten, maar dat deerde haar niet. Waarom zou het ook? Alles was verloren en dat allemaal door zo een stom ding! Ze hoorde voetstappen maar keek niet op. Haar blik was geconcentreerd op het zilveren instrument in haar hand. Ze hield het zo krampachtig vast dat de snaren in haar vingers sneden. Alles was misgelopen, echt alles.
Het was allemaal begonnen op een zonnige zaterdag. Audrina was aan het spelen met haar nichtjes. Ze vond het heerlijk om met de meisjes te spelen maar vandaag kon het haar niet echt deren. Gisteren nog had ze ruzie gemaakt met Jared om de meest belachelijke dingen maar het raakte haar diep vanbinnen. Hij was de eerste jongen om wie ze echt zoveel gaf.
Audrina was zo verzonken in haar gedachten dat ze het melodietje niet meteen leek te horen. Toen ze het hoorde stond ze op en liep naar het raam vanwaar de muziek leek te komen. Ze wou meteen naar buiten lopen maar dat ging niet met de meisjes. Hoewel… “Lily, Bella, ik ga even naar buiten. Blijven jullie hier maar braaf verder spelen.” Zei ze tegen de meisjes. Ze glimlachten even en speelden weer verder met hun poppen die duidelijk interessanter waren als haar.
Eens buiten sloeg de kou in haar gezicht. De zon scheen misschien maar toch was het bitter koud. Audrina volgde de muziek tot ze aan het graf van haar grootvader kwam. Tot haar grote verbazing zag ze er iets op liggen, iets zilver. Het bleek een viool te zijn, een zilveren viool. Ze herkende de viool van de foto’s van haar grootvader. “Maar ze was verdwenen.” Fluisterde Audrina.
Voorzichtig bukte Audrina zich en nam de viool vast. Er ging een warme gloed door haar heen en tot haar verbazing was er ook de drang om te spelen. Zo had ze zich in jaren al niet meer gevoeld. Zonder het echt te willen nam ze de strijkstok, legde ze op de snaren en begon zachtjes te spelen. Het was alsof ze nooit gestopt was, wat eigenlijk niet kon. Ergens wist Audrina wel dat er iets mis was dat niet klopte maar ze dacht er liever niet aan. Ze wou gewoon spelen en genieten van de muziek.
Door de zilveren viool leek alles eerst weer beter te gaan. Audrina kreeg eindelijk goede vrienden die ze kon vertrouwen, met Jared ging het stukken beter en laatst, maar niet onbelangrijk, werden Audrina en haar zilveren viool wereld beroemd. Het kon gewoon niet slechter gaan.
Dat werd het dus wel. Jared en Audrina kregen na een tijdje steeds meer ruzie. “het enige waar je om geeft is die stomme viool van je!” Riep Jared toen ze voor de zoveelste keer weer ruzie maakten. “We zien elkaar amper en zelf dan gaat het maar om die stomme viool van je! Waar zijn wij gebleven? Wat is er met je gebeurd?” Audrina haalde haar schouders op en keek recht in de ogen van de liefste jongen die ze kende. Zijn die blik die haar normaal deed smelten deed haar nu niets, helemaal niets. “Je bent zo veranderd.” Ging Jared verder. “Ik kan het niet meer Audrina. Het spijt me.” Teder wreef hij nog een laatste keer over haar wang voordat hij de deur uitliep.
Haar hart had daar moeten breken, maar toch voelde ze het niet. Ze kon zich enkel op haar viool concentreren. Diezelfde avond had ze een concert, één van de belangrijkste die ze ooit had gegeven. Geen jongen was belangrijker dan dat. Daar had ze zeker moeten breken want Audrina wist diep van binnen dat niets belangrijker was dan Jared, maar dat leek ze precies nog niet te beseffen.
Toen haar moeder haar riep nam Audrina haar viool en stak ze voorzichtig weg. Nog een keer keek ze in de spiegel en merkte de leegte in haar ogen die er al een paar maanden zat. Ze besteedde er niet echt aandacht aan, nam haar vioolkist en liep naar beneden waar haar moeder op haar stond te wachten.
Een paar uur later stond Audrina op het podium, haar viool in de hand en klaar om te spelen. Toen ze de eerste noten van het orkest hoorde sloeg het allemaal in. Alles wat er de laatste tijd gebeurd was, haar vrienden, haar leven, haar obsessie voor de viool en vooral Jared, lieve Jared die er niet meer tegen kon. Nu voelde ze haar hart pas breken maar duizend keer erger dan normaal. De pijn was zo hard dat ze op haar knieën viel, de tranen kon ze niet meer bedwingen. Haar lichaam trilde terwijl ze huilde, ze moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
Audrina keek naar het publiek, dat geschrokken naar haar staarde, en besefte dat ze dit niet wilde, ze wilde Jared. Voordat iemand bij haar kon geraken stond ze recht en stormde het podium af, de concertzaal uit. Het stormde buiten maar dat kon haar niet deren. Ze bleef doorrennen maar de pijn bleef in haar hart.
Zonder na te denken was ze bij haar grootvaders graf terecht gekomen. De regen viel als bakken uit de hemel, het leek alsof de wolken boven haar waren opengebarsten. Ze liet zich op haar knieën vallen, de viool nog krampachtig vasthouden. Haar lichaam bleef schokken terwijl dat ze haar verdriet en woede van de voorbije maanden eruit huilde. Ze hoorde de voetstappen die steeds dichter bij kwamen en juist naast haar stopten.
“Laat los liefje.” Hoorde Audrina een bekende, warme stem naast haar zeggen. Audrina keek op naar de vreemdeling. “Opa.” Zei ze, haar stem vol ongeloof. “Maak niet dezelfde fout als ik meisje.” Zei haar grootvader zachtjes. “Geef niet alles op voor die viool. Ga je leven leiden en wees gelukkig met de persoon van wie je houdt.” “Maar opa,” Snikte Audrina. “Ik heb het al verpest. Hij heeft het al opgegeven, mij opgegeven, ons opgegeven.” “Ben je daar zo zeker van meisje?” Vroeg haar opa zachtjes en wees in de richting van het huis.
Audrina volgde zijn blik en zag… “Jared?” Zei ze vol ongeloof. “Zie je wel dat hij het niet opgeeft.” Zei haar opa zachtjes en bukte zich. “Geef me de viool liefje en wees gelukkig met hem.” Een fractie van een seconde twijfelde Audrina maar gaf dan toch de zilveren viool aan hem. “Ga liefje en wees gelukkig.” Zei haar opa en verdween. “Ik hou van je.” “Ik hou ook van jou opa.” Fluisterde Audrina.
Langzaam stond ze recht en keek naar Jared die ook naar haar keek. Ze glimlachte, haar eerste oprechte glimlach in maanden. Jared deed en stap in haar richting en ze rende naar hem toe. Eens ze zijn armen rond haar voelde begon ze te huilen. “Ik hou van je Audrina.” Zei Jared zachtjes. “Ik hou ook van jou.” Snikte Audrina.
Dit was waar ze moest zijn, deze liefde was wat de leegte opvulde. Ze was thuis, echt thuis en voor ze was gelukkig. Ze had Jared en dat was alles wat ze nodig had.