Eeuwige vriendschap
Geplaatst: 28 aug 2009 15:56
Een one shot van mij die ik eigelijk al heel lang op mijn computer heb staan en nu even met jullie deel ^^ Sorry voor spellingsfoutjes (spelling is gewoon niet mijn ding)
15 minuten later zat ze beneden naar haar bord te staren die er nog ongeschonden bij stond, haar eten lag koud te worden maar wat maakte het uit. Nadat Het gebeurt was leek dit allemaal zo klein zinnig. Haar broer keek haar bezorgt aan maar haar moeder begon al weer te katten “Eet door anders..” “Anders wat ma stuur je me dan zonder eten naar bed of zo, zo ja graag.” dit keer was ze haar moeder voor. Haar broer keek haar nu schuldbewust aan maar zei niks. “Anders kom je te laat bij meneer Jongsma.” zei haar moeder uit de hoogte. “Ma het is een psychiater zeg dat gewoon niks Meneer Jongsma gewoon psychiater. Krijg dat maar eens eerst over je lippen en begin dan maar weer met katten.” zei ze koel. Haar broer wilde wat zeggen maar haar moeder wuifde het weg .
“Als je dan toch niet meer eet kunnen we net zo goed naar Me-neer Jongsma gaan.” met de klemtoon op meneer Jongsma. Haar moeder was al op gestaan en zij volgde met tegenzin.
Even later zaten ze in de wachtkamer van de oh zo beruchte meneer Jongsma. Ze hadden een zwijgende strijd en de Secretaresse kreeg zelfs de rillingen van de negatieve energie die er hing. Een paar minuten later kwam meneer Jongsma binnen en groeten uitermate vrolijk “Dag dames” zei hij en knikte in hun richting. Haar moeder was al weer opgestaan en liep naar de man toe en begon daar een beetje te smoezen, ze leken het ergens niet helemaal mee eens te zijn, maar uiteindelijk groeten haar moeder haar en liep ze met vluggen passen de gang in naar de uitgang. “Dag iris hoe gaat het ermee.” zei de man vriendelijk. Ze gaf geen antwoord en keek de man alleen maar koel aan. Ze had met zich zelf afgesproken geen woord te zeggen als ze bij deze man was. “ah jah zo iets dacht ik al” zei de man weer. “Als je zo vriendelijk wilt zijn om me te volgen, dan praten we daar verder.” dit zei hij met een hand gebaar in de tegenovergestelde richting als haar moeder heen was gelopen. Mokkend stond ze op en liep achter de man voor haar aan. Ze kwamen in een grote kamer met een bureau en nogal veel stoelen en een bank. Hij liep naar het raam waar een zo gezegde zithoek was. Hij maakte een gebaar dat ze plaats kon nemen en ook dit deed ze maar. Ze ging zitten op de 2 zit bank en de man bleef staan. “Nou Iris vertel maar wat je dwars zit, de vorige keer had je geen zin om er over te praten maar nu word het echt tijd om het er over te hebben. “ Zei meneer Jongsma. Ze keek hem aan of hij zojuist had verteld dat hij een geest was. “Dus je wilt zeggen dat je overleden vriendin je niks heeft gedaan, je hebt geen verdriet van haar. En je vind ook niet dat ze je in de steek heeft gelaten of zo.” Zei hij kalm. Iris sprong op. “Hoe durf je zo over haar te praten, waar denk je wel niet mee te bemoeien je weet er niks vanaf. Ze heeft me niet in de steek gelaten, ik heb juist haar in de steek gelaten. Ik heb er laten zitten toen ze problemen had. Zei ze fel en er stroomde tranen over haar wangen iets wat al lang niet meer gebeurt was. “Iris waarom heb je haar dan in de steek gelaten volgens jou ?” “ik was er niet voor haar toen ze me nodig had. Ze had problemen die ik helemaal niet zag.” snikte ze. “Iris je kon haar niet helpen ook al was je haar beste vriendin, ze was kapot gemaakt en niemand kon dat ooit weer helen. Het had niks uitgemaakt als je het allemaal had geweten dan was het juist alleen maar moeilijker voor haar geweest.” Ze zweeg en luisterde wat de man allemaal te zeggen had. Het was voorbij ze zou zich er bij moeten neer leggen. De tijd vloog om en haar moeder kwam haar weer ophalen. Ze was stil en stapte zwijgend de auto in op weg naar huis.
Vier maanden later zat ze weer bij het graf geknield, haar altijd blauwe ogen keken weer naar de marmeren steen. Ze legde voorzichtig de witte roos neer op het graf en keek weer naar de steen. “Het is jou keuze geweest Sterre, ik had je niet tegen kunnen houden hoe graag ik het ook gewild had. Het doet me pijn dat je het me zo laat pas verteld heb maar je kon niet anders. Ik zal zonder je moeten leven, het leven gaat verder ook zonder jouw ziel. Hopelijk heb je nu rust en waar je ook ben het ga je goed. “ ze glimlachte even en stond langzaam op en liep weg van het graf. Nu had ze pas echt afscheid kunnen nemen van haar vriendin en ook al was ze er niet meer haar vriendschap zal altijd blijven bestaan.
Eeuwige vriendschap
Geknield zat ze daar bij haar steen, de grond was nog vers net als de bloemen op haar graf. 2 felle blauwe ogen priemde zich in de zwarte marmeren steen. Haar mooie, elegante naam stond er op, die naam waar zij zo vaak jaloers op was geweest, geen simpele naam die 1 op de 10 meisjes had. Nee die aparte en mysterieuze naam die in 1 woord alles vertelde maar eigenlijk ook weer niks zei. Een zucht gleed over haar lippen ze kon al lang niet meer huilen, nee de tranen en zijn bron waren al lang opgedroogd. Maar het verdriet was er nog steeds. Haar beste vriendin haar bondgenoot had haar verlaten, alleen achtergelaten op deze harde wereld. Geen teken, geen woord die haar gewaarschuwd had. Niemand die dit ooit had kunnen voorspellen. Maar zeker zij had dit niet verwacht. Ze vertelde elkaar alles dat was hun lot maar wat was er zo erg dat ze dit gedaan had. Het antwoord wist ze. Ze had het haar zelf vertelt alleen was het toen al te laat ze was al overleden, de afscheidsbrief was ook dit keer echt een afscheid. Ze stond langzaam op, het was tijd op te gaan. Ze liep stilletjes naar het hek van het kerkhof en haalde het slot van haar fiets. Toen ze thuis kwam was ze doorweekt ze was een stortbui tegengekomen onder weg. Maar het boeide haar niet zoveel, ze schopte haar schoenen uit in de gang en hing haar kledder natte jas te drogen. Haar moeder liep met snelle passen de gang op. “Hoe haal je het in je hoofd zo laat thuis te komen, je weet toch dat je vanavond weer naar meneer Jongsma moet” raasde haar moeder in 1 adem. Ze hapte daarna letterlijk even naar lucht en raasde weer verder, “je zorgt dat je binnen 15 minuten gedoucht en al beneden zit want dan gaan we eten.” Ze zei niks terug en keek haar moeder alleen maar kil aan en stampte de trap op naar boven. 15 minuten later zat ze beneden naar haar bord te staren die er nog ongeschonden bij stond, haar eten lag koud te worden maar wat maakte het uit. Nadat Het gebeurt was leek dit allemaal zo klein zinnig. Haar broer keek haar bezorgt aan maar haar moeder begon al weer te katten “Eet door anders..” “Anders wat ma stuur je me dan zonder eten naar bed of zo, zo ja graag.” dit keer was ze haar moeder voor. Haar broer keek haar nu schuldbewust aan maar zei niks. “Anders kom je te laat bij meneer Jongsma.” zei haar moeder uit de hoogte. “Ma het is een psychiater zeg dat gewoon niks Meneer Jongsma gewoon psychiater. Krijg dat maar eens eerst over je lippen en begin dan maar weer met katten.” zei ze koel. Haar broer wilde wat zeggen maar haar moeder wuifde het weg .
“Als je dan toch niet meer eet kunnen we net zo goed naar Me-neer Jongsma gaan.” met de klemtoon op meneer Jongsma. Haar moeder was al op gestaan en zij volgde met tegenzin.
Even later zaten ze in de wachtkamer van de oh zo beruchte meneer Jongsma. Ze hadden een zwijgende strijd en de Secretaresse kreeg zelfs de rillingen van de negatieve energie die er hing. Een paar minuten later kwam meneer Jongsma binnen en groeten uitermate vrolijk “Dag dames” zei hij en knikte in hun richting. Haar moeder was al weer opgestaan en liep naar de man toe en begon daar een beetje te smoezen, ze leken het ergens niet helemaal mee eens te zijn, maar uiteindelijk groeten haar moeder haar en liep ze met vluggen passen de gang in naar de uitgang. “Dag iris hoe gaat het ermee.” zei de man vriendelijk. Ze gaf geen antwoord en keek de man alleen maar koel aan. Ze had met zich zelf afgesproken geen woord te zeggen als ze bij deze man was. “ah jah zo iets dacht ik al” zei de man weer. “Als je zo vriendelijk wilt zijn om me te volgen, dan praten we daar verder.” dit zei hij met een hand gebaar in de tegenovergestelde richting als haar moeder heen was gelopen. Mokkend stond ze op en liep achter de man voor haar aan. Ze kwamen in een grote kamer met een bureau en nogal veel stoelen en een bank. Hij liep naar het raam waar een zo gezegde zithoek was. Hij maakte een gebaar dat ze plaats kon nemen en ook dit deed ze maar. Ze ging zitten op de 2 zit bank en de man bleef staan. “Nou Iris vertel maar wat je dwars zit, de vorige keer had je geen zin om er over te praten maar nu word het echt tijd om het er over te hebben. “ Zei meneer Jongsma. Ze keek hem aan of hij zojuist had verteld dat hij een geest was. “Dus je wilt zeggen dat je overleden vriendin je niks heeft gedaan, je hebt geen verdriet van haar. En je vind ook niet dat ze je in de steek heeft gelaten of zo.” Zei hij kalm. Iris sprong op. “Hoe durf je zo over haar te praten, waar denk je wel niet mee te bemoeien je weet er niks vanaf. Ze heeft me niet in de steek gelaten, ik heb juist haar in de steek gelaten. Ik heb er laten zitten toen ze problemen had. Zei ze fel en er stroomde tranen over haar wangen iets wat al lang niet meer gebeurt was. “Iris waarom heb je haar dan in de steek gelaten volgens jou ?” “ik was er niet voor haar toen ze me nodig had. Ze had problemen die ik helemaal niet zag.” snikte ze. “Iris je kon haar niet helpen ook al was je haar beste vriendin, ze was kapot gemaakt en niemand kon dat ooit weer helen. Het had niks uitgemaakt als je het allemaal had geweten dan was het juist alleen maar moeilijker voor haar geweest.” Ze zweeg en luisterde wat de man allemaal te zeggen had. Het was voorbij ze zou zich er bij moeten neer leggen. De tijd vloog om en haar moeder kwam haar weer ophalen. Ze was stil en stapte zwijgend de auto in op weg naar huis.
Vier maanden later zat ze weer bij het graf geknield, haar altijd blauwe ogen keken weer naar de marmeren steen. Ze legde voorzichtig de witte roos neer op het graf en keek weer naar de steen. “Het is jou keuze geweest Sterre, ik had je niet tegen kunnen houden hoe graag ik het ook gewild had. Het doet me pijn dat je het me zo laat pas verteld heb maar je kon niet anders. Ik zal zonder je moeten leven, het leven gaat verder ook zonder jouw ziel. Hopelijk heb je nu rust en waar je ook ben het ga je goed. “ ze glimlachte even en stond langzaam op en liep weg van het graf. Nu had ze pas echt afscheid kunnen nemen van haar vriendin en ook al was ze er niet meer haar vriendschap zal altijd blijven bestaan.