Online Verhalen

Een Twilight FanFiction, tot nu toe ben ik ze nog niet tegen gekomen en aangezien ik helemaal weg ben van Twilight besloot ik een FanFiction erover te beginnen.
Hier in dit verhaal wonen de Cullens nog in Forks, heeft Edward met Bella en is Jacob vrijgezel, maar wel een weerwolf al.
Over James, Laurent en Victoria zit ik nog te twijfelen hoe ik dat doe. Of ik die erin doe, of helemaal niet. Doordat ik nog bezig ben met het tweede boek, weet ik nog niet zoveel als de andere die het 3de boek al hebben gelezen, wat ik al wel in huis heb. Het meeste is dus gebasseerd vanuit het tweede boek, in ieder geval de personages.
Voor het gemak heb ik mijn eigen naam gekozen voor de hoofdpersonage, zo schrijf ik er makkelijker over omdat ik het ook zo deed in mijn hoofd, toen ik de scenes aan het bedenken was.
Mochten er fouten zijn, meld het graag. Tips, kritiek, is allemaal welkom, opbouwen graag
Enjoy!

------------
Hoofdstuk 1
Regendruppels daalden neer op de ramen van de taxi waardoor ik naar buiten staarde. Het was algemeen bekend dat het plaatsje Forks één van de meest regenachtige plekken was van het land en uitgerekend hier moest ik wonen. Nou ja, wonen? Het was meer voor onbepaalde tijd ergens logeren bij één van mijn ouders vrienden. Mijn ouders zelf konden nog wel voor mij zorgen, maar hadden het idee dat een nieuwe omgeving en nieuwe vrienden misschien beter voor mij zouden zijn.
Nou, ik was benieuwd of een nieuwe omgeving beter zou zijn. Ik vond het fijn daar waar ik vandaan kwam. Zo nu en dan regen en verder een heerlijke temperatuur waar je het in uit kon houden. Maar nee, ze moesten mij naar een familie sturen waarvan ik alleen wist dat de dochter van die man Isabella heette, ik wist niet eens hoe haar vader heette!
De taxi stopte.
“We zijn er,” bromde de man. Hij was ook niet echt vrolijk zo te merken. Met een zucht gaf ik hem het geld, zeulde mijn twee koffers van de achterbank – ik had op de bijrijders stoel gezeten – en liep zo verder de stromende regen in. Terwijl ik niet eens meer de moeite nam om de taxi na te kijken, welke reden daarvoor zou ik eigenlijk hebben?
Met een kloppend hard liep ik met mijn koffers naar de voordeur, mijn vinger bracht ik naar de bel en drukte erop. Na even wachten hoorde ik gestommel en niet veel later ging de deur open.
“Jij bent vast Yara?” een meisje met bruin haar keek me met een vriendelijke glimlach aan en ik knikte. Ze deed een stap opzij waardoor ik naar binnen kon, wat ik ook deed. Gestommel deed ons beiden op kijken en een man liep naar beneden.
“Welkom!” glimlachte hij. Dat moest overduidelijk de beste vriend van mijn vader zijn, al hadden ze elkaar een poos niet gezien.
“Charlie,” stelde hij zich voor. Ik glimlachte, moest ik mijn naam zeggen? Hij wist het vast en zeker al.
“Yara,” zei ik voor de zekerheid toch maar even. Charlie glimlachte even en ik kon niks anders doen als terug glimlachen. Isabella was al weer weg, ik wist niet waarheen, maar daar zou ik straks wel achter komen, als ik het zag tenminste. Het enige wat ik wist was dat ik haar de trap op zag lopen, naar boven.
“Ik zal je zo de logeerkamer tonen waar je de komende tijd slaapt,” zei Charlie. Ik haalde mijn schouders op, het maakte mij echt niet uit waar ik sliep.
“De logeerkamer is vast groot genoeg,” glimlachte ik. Het leek wel alsof hij haast blij was dat ik op de logeerkamer wou, hij glimlachte opeens vrij breed.
“Laat je koffers maar anders in de hal staan,” zei Charlie. Vervolgens liep hij me voor naar de woonkamer waar een tv aan stond, zo te zien op een basketbalwedstrijd. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik ernaar. Als er iets was waar ik een hekel aan had dan was het wel een basketballwedstrijd.
“Kom je mee? Dan laat ik je de logeerkamer zien,” ik knikte. Charlie ging me al snel voor de gang op en niet veel later een trap. Uiteindelijk kwamen we bij een witte deur die hij open deed, waardoor ik direct in een kamer kon kijken. Hij was precies groot genoeg voor mij! Een bed stond in het midden, tegen een muur stond een bureau met een bureaulamp en er was plaats om mijn laptop op te zetten, ook stond er een klerenkast en een kast waar ik de kleine dingen op kon bergen. De kamer was gewoon perfect, zoals hij nu was!
“Bedankt, deze kamer is geweldig!” glimlachte ik. “Ik ben blij dat jij er blij mee bent. Je vader zei al over de telefoon dat je hem goed zou vinden,”
“Echt bedankt Charlie!” even bekeek ik de kamer nog even. Hij was echt perfect, perfecter kon gewoon niet, of wel soms? Ik wist het niet, ik was in ieder geval blij met de kamer. Dat was het enige wat telde.
“Het is nu een beetje slecht weer om je Forks te laten zien, het huis is verder vrij overzichtelijk, dit hier is Bella’s kamer,” zei Charlie toen we naar de kamerdeur van Bella liepen. Het was even wit als de mijne. We liepen verder waar ook nog een deur zat, wat naar het schijn de badkamer was. Hij liet me vervolgens alles zien in het huis, waar ik alles kon vinden.

Hell yeaaaaaaaaaaah, Twilight! *hypert*

Ik vind dit nu al geweldig! Ik heb zelf deel één, twee en drie van Twilight gelezen, ik moet alleen Breaking Dawn nog (ik zal verder dan ook niks over deel drie zeggen XD). Geweldige boeken!

Je schrijfstijl vind ik erg prettig om te lezen, het leest vlotjes door en is niet te ingewikkeld. In het begin dacht ik wel meteen aan Bella's situatie, het lijkt wel een beetje op Yara's situatie, maar dat stoort me niet.
Charlie komt lief over, hoewel hij iets spontaner is dan ik me altijd bij hem indenk. Er staan verder niet echt fouten in, behalve dingen als dit:

“Kom je mee? Dan laat ik je de logeerkamer zien,” ik knikte. Charlie ging me al snel voor de gang op en niet veel later een trap.

Charlie zegt dat, maar door dat 'ik knikte' erachter, lijkt het alsof de ik-persoon het zegt. Je kunt het beter zo doen:

'Kom je mee? Dan laat ik je de logeerkamer zien.'
Ik knikte. Charlie ging me... enz.

Ik ben benieuwd naar hoe je Bella gaat omschrijven en ook naar Edward natuurlijk, want ik ben smoorverliefd op hem! Haha!
Ga zo door!

*staat te stuiteren op haar stoel*
Ik ben HELEMAAAAAAL GEK VAN TWILIGHT!
Ik heb alle boeken al, ook het laatste Engelse deel, Breaking Dawn.

Ik vind het super dat je hier een verhaal over schrijft! Een extra nieuwe personage
In het verhaal, ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

SCHRIJF VERDER!!!
*smeekt*

@ Imke: Ik heb alle drie de delen thuis liggen, deel één in het Engels en de andere 2 in het nederlands. Zodra het vierde deel uit is in het Nederlands koop ik die er ook bij daarbij bedankt voor de tips, ik zal het zo snel mogelijk veranderen! Bij mij kwam Charlie niet echt spontaan over, maar dat kan aan mij liggen^^^^ Ik ben juist smoorverliefd op Jacob ik weet niet waarom, ik denk dat het vooral komt door dat hij in een wolf verandert en ik wolven geweldig vind (Op Cheeta's, Luipaarden, Leeuwen en Paarden na). Maar ook om hoe Bella hem beschrijft in Nieuwe Maan^^^^ Overigens zullen de beschrijvingen op de film lijken, maar ik vind ze in de film vrij sterk op die van de boeken lijken, als ik eerlijk ben
@ Sonea: Zorg ervoor dat de stoel niet omvalt Ik ben ook helemaal weg van Twilight sinds ik die boeken lees en de eerste film heb gezien. Om je nieuwsgierigheid te bedwingen, hier is meer

Maar genoeg gekletst, hier is meer

------
Het duurde dan ook niet lang voor ik mijn koffers weer van beneden had gehaald en ze op mijn bed had gelegd. Her en der lagen alweer kleren die ik straks wel van de grond zou ruimen. Mijn andere spullen zouden morgen gebracht worden en ergens was ik daar ook wel blij mee, om wat eigen spullen hier in huis te hebben. Ik was allang blij dat ik niet met het vliegtuig hoefde. Vanaf mijn oude woonplaats was het drie uur rijden geweest, voor mij was dat lang zat. Ik kon wel met mijn eigen auto gaan, maar die had het begeven. Ik was dus noodgedwongen om een taxi te nemen.
“Hoe vind je het hier?” ik keek om en zag hoe Isabella in de deuropening stond. Ok, ik wist nog niet zeker of ze Isabella heette, maar het kwam toch vrij dichtbij, Charlie had maar één dochter had mijn vader verteld.
“Het is tot nu toe geweldig!” glimlachte ik.
“Ik heb me trouwens nog niet eens voor gesteld!” bracht ze vervolgens uit en ze praatte weer verder.
“Ik ben Isabella, maar mijn vrienden noemen mij Bella,” zo stelde ze zich voor. Nu twijfelde ik ook bij haar of ik mezelf wel moest voorstellen, of dat ze mijn naam al wist.
“Ik ben Yara,” zei ik dan toch maar uiteindelijk. Ik bekeek haar even. Ze had hetzelfde figuur als mij, haar bruine haren hingen langs haar gezicht en ze glimlachte vriendelijk naar me.
“Ik heb gehoord dat je naar dezelfde school gaat als dat ik gaat?” vroeg ze en ging op het bed zitten wat in het midden van de kamer stond.
“Als het in Forks is, dan zitten we inderdaad op dezelfde school. Al heb ik er geen idee van hoe ik er moet komen. Mijn auto heeft het een paar dagen geleden begeven,” merkte ik op.
“Je kan wel met mij mee rijden? Tot je een eigen auto hebt,” stelde Bella voor. Ik keek haar dankbaar aan. Het was al moeilijk genoeg om zonder auto al ergens te komen, vooral als ik even ergens heen wou. Hopelijk was mijn eigen auto snel gemaakt zodat ik daarmee weer mee rond kon rijden, als hij überhaupt gemaakt kon worden. De garage zal me wel bellen, hoopte ik.
“Bedankt,” zei ik alsnog. “Geen probleem! Kom je trouwens? We gaan eten,” Bella stond al op toen ze het zei en liep naar beneden. Snel volgde ik haar, mijn spullen zou ik straks wel opruimen, waarna ik me mentaal voor kon bereiden op de eerste schooldag. Zo erg kon het toch niet zijn? Tenzij ik niet geaccepteerd zou worden, net als op mijn vorige school waar ik gewoon negeert werd, wat ik ergens niet erg vond, maar het maakte me niks uit. Ik was het wel gewend.
“Eet smakelijk dames,” zei Charlie toen hij voor zichzelf opschepte. Ik volgde zijn voorbeeld toen we aan tafel waren gaan zitten. Het was een heerlijke pasta, mijn lievelingseten daar en tegen ook nog. Even kon je niks horen als het gekletter van vorken en lepels die tegen het bord aankwamen. Ik dronk wat uit mijn glas water en kon even niks anders doen als glimlachen. Terwijl we in stilte aten keek ik de keuken rond, tot dat Charlie de stilte onderbrak.
“Ga je nog naar Edward vanavond?” hoorde ik Charlie vragen, waarschijnlijk aan Bella. Zelf kende ik geen Edward en eigenlijk was ik wel benieuwd naar wie het nou was.
“Hij komt om zeven uur hier heen,” merkte ze op om vervolgens een hap van haar eten te nemen. Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat het half zeven was.
“Hij komt me ophalen en dan gaan we naar zijn huis toe,” vervolgde ze. Charlie fronste even zijn wenkbrauwen en knikte toen. Het enige wat ik wou vanavond was mijn spullen opbergen in de kasten en me mentaal voorbereiden op de volgende dag, school. Om kwart voor zeven waren we met zijn drieën uitgegeten. Ik hielp Charlie met het afruimen, wat ik helemaal niet erg vond al sputterde hij wel tegen toen ik het aanbood zodat Bella zich nog kon opfrissen voor Edward zou komen.
“Je hoeft het niet te doen Yara,” sputterde Charlie nog een keer tegen toen we aan het afruimen waren.
“Charlie, ik vind het niet erg! Dan heb ik wat te doen, behalve de hele tijd achter de laptop te zitten, mezelf mentaal voor te bereiden op morgen en mijn kamer inrichten,” zei ik terwijl ik de borden op het aanrecht zette. Ik pakte uiteindelijk ook de pannen, de bekers en het bestek terwijl Charlie bezig was het sop klaar te zetten. Net toen ik alles neer had gezet hoorde ik de bel gaan, die ik zeker 1.5 uur geleden zelf had ingedrukt. Ik hoorde hoe Bella naar beneden liep, de deur open deed en hoe ze hem begroette. Ik besteedde er geen aandacht aan. Mijn aandacht ging volledig naar het afdrogen

Sorry voor de korte omschrijving van Edward, maar als ik hem helemaal zou beschrijven als Bella hem zou beschrijven zou het lijken dat mijn personage verliefd werd op Edward, en niet op degene die ik in gedachten had voor de hoofdpersonage, maar jullie merken het vanzelf

--------
Voorzichtig keek ik op toen ik vanuit mijn ooghoeken Bella in de keuken zag komen met een jongen. Zijn blonde haar zat warrig op zijn hoofd, zijn ogen waren geelkleurig en hij was lang. Ik schatte hem niet ouder als 17 en ik moest eerlijk toegeven, hij was vrij knap! Bella had geluk met hem.
“Hallo Edward,” begroette Charlie hem. Snel ging ik door met het drogen van het servies waarmee ik net bezig was, voor Bella met Edward binnen kwam. In ieder geval, ik dacht dat hij Edward heette, aangezien Charlie dat zei.
“Goeieavond Charlie, vind je het goed als ik Bella mee neem vanavond?”
“Je doet het bijna iedere avond jongen, maar ik vind het prima,” zei Charlie die vergeleken met Edward nogal klein leek. Niemand schonk aandacht aan mij, wat ik prima vond. Het hoefde ook niet.
“Oh ja, Yara?” hoorde ik Bella vragen. Ik keek op en glimlachte naar haar. “Mag ik je voorstellen aan Edward? Edward dit is Yara, ze komt voor onbepaalde tijd bij ons wonen,”
“Ah, ik heb over je gehoord. Via Bella natuurlijk,” dat laatste voegde hij er grijnzend aan toe. Zijn witte tanden waren nu duidelijk zichtbaar en ik glimlachte iet wat verlegen terug.
“Dat kan maar zo, waarschijnlijk is het al in heel Forks bekend dat ik hier nu woon?”
“Klopt, mijn familie weet er ook van.” Edward keek naar me en ik merkte dat hij mijn blik probeerde te peilen, althans, dat dacht ik. Ik zelf haalde alleen mijn schouders op.
“Zo bijzonder is het niet dat ik hier woon,” mompelde ik. Misschien was het wel bijzonder, als ze eens wisten hoe mijn leven er hiervoor uit had gezien, waardoor ik werkelijk hier naar toe was gestuurd.
“Maakt ook niet uit. Zullen we gaan Bella?” dat laatste richtte hij uiteraard op Bella. Ze knikte, beiden zeiden ze nog gedag tegen mij en Charlie en liepen vervolgens naar buiten. Het duurde dan ook niet lang voor ik een auto weg hoorde rijden. Charlie keek mij even aan en schudde even zijn hoofd.
“Je hebt al gemerkt dat die twee verliefd op elkaar zijn?” vroeg hij. Blijkbaar wou hij een gesprek op gang brengen. Geen flauw idee waarom.
“Ja,” antwoordde ik kort. Ik had weinig behoefte aan een gesprek. Dat was iets wat ik vaak had. Een stilte viel in en het enige wat je nu nog kon horen was het water als Charlie er een bord of iets anders in deed en het geluid van spullen die op het aanrecht gezet werden. We waren net klaar toen de bel voor de tweede keer ging.
“Ah, dat zal Alice wel zijn!” een glimlach verscheen op zijn gezicht en haastig zorgde hij ervoor dat zijn handen schoon en droog waren.
“Vind je het erg om de boel op te ruimen?”
“Nee, ik vind het allemaal wel,” verzekerde ik hem met een glimlach. Ik keek hem even na toen hij de keuken uitliep en ik richtte mezelf op het servies wat nog opgeruimd moest worden. Na zeker tig keer alle kastdeuren open getrokken te hebben zat alles uiteindelijk op zijn plaats, althans, dat hoopte ik. De twee theedoeken borg ik op en liep toen de hal in. Vanuit de kamer weerklonken twee stemmen, waaronder dat van een meisje. Snel liep ik naar boven, naar mijn ‘kamer’.
Op de logeerkamer gekomen, die ik nu eigenlijk mijn kamer kon noemen keek ik eens rond. Alles lag nog zoals ik het had achter gelaten. Met tegenzin begon ik de kleren van de grond te rapen, die ik een tijdje eerder op de grond had gegooid, waarom wist ik al niet eens meer. Zorgvuldig borg ik ze op in de klerenkast die in de kamer stond. Zodra alles erin lag keek ik tevreden rond. Het was goed zo, zoals het nu was. De enkele boeken die in de andere koffer zaten borg ik in de andere kast op, die daarvoor bestemd was. Wat was ik serieus blij dat al mijn spullen morgen zouden komen, als ik terug uit school kwam!
Toen alles opgeruimd was en ik vond dat ik klaar was, zette ik de koffers in een hoek van de kamer. Tevreden keek ik nu rond, het was nu eindelijk perfect. Nu moest ik alleen nog wachten tot morgen zou komen, morgen… het leek zo ver weg, maar oh zo dichtbij! Ik zuchtte en plofte uiteindelijk op mijn bed neer. Ik twijfelde of ik naar beneden moest gaan en Charlie en zijn bezoek gezelschap moest houden, of dat ik hier boven zal blijven. Starend naar het plafond en denken over alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden waardoor ik nu hier zat. Nee, het was totaal geen straf dat ik hier zat. Het kon misschien nog eens goed uitpakken.

Mooi geschreven! Je hoofdstuk 1 had ik ongeveer al gelezen en op gereageerd, daarvan nu pas een reactie! Twee super stukjes zou ik zeggen. Het is goed hoe je Edward beschrijfd zonder dat er de (waarschijnlijk) verliefde troeven van Bella bij komen. Ik kan me alles heel goed voorstellen, heel mooi gedaan

Super leuk geschreven!
Je beschrijving was idd wat kort van Edward maar precies goed als je niets
om hem geeft in het verhaal. (ik persoonlijk ben een grote fan van Edward )

Wel viel me iets kleins op, je schreef dat Charlie een gesprek wou beginnen in de
keuken, in de boeken is hij juist de peroon die de gesprekken ongemakkelijk vind
en ze uit de weg gaat

Ik wacht vol verwachting op je vervolg!

@ xIMISSYOU: Dank je voor je compliment. Ik vond het wel moeilijk om hem zo te beschrijven zonder dat er daadwerkelijk uit zou komen zoals Bella het zegt in het boek. Maar uiteindelijk was dat dus het resultaat^^^^
@ Sonea: Aller eerst, bedankt voor je reactie! Ik geef inderdaad weinig om hem in dit verhaal, omdat de hoofdpersoon op een ander word in plaats van Edward. Dan heb ik van Charlie daar over heen gelezen, die boeken lees ik echt vrij snel en ik moet dan toch echt beter op die dingen letten. Maar de hoofdpersoon is in questie ook niet echt een prater, alleen als ze mensen echt vertrouwd! Maar dat merk je nog wel

-------
Hoofdstuk 2
Het geluid van een wekker drong tot me door en slaperig tastte ik ernaar. Ik drukte op een knopje van mijn mobiel – die als wekker diende – waardoor hij zweeg, vervolgens draaide ik me nog een keer om en probeerde opnieuw in slaap te vallen.
Na twee mislukte pogingen stapte ik uit bed en keek op de klok hoe laat het was, kwart over 7. Ik had hem voor de zekerheid zo vroeg gezet omdat Bella en ik geen precieze tijd afgesproken hadden en aangezien we beiden om half 9 begonnen, leek het mij wel zo verstandig om om 7 uur op te staan. Met een slaperig hoofd sjokte ik naar de badkamer waar Bella net uit kwam.
“Slecht geslapen?” vroeg ze nieuwsgierig. Ik haalde mijn schouders op.
“Geen idee, ik heb geslapen, dat is in ieder geval iets,” mompelde ik en nam vervolgens de badkamer in beslag. Ik plonsde wat water in mijn gezicht waardoor ik direct wakker was, waardoor ik al weer snel in mijn kamer te vinden was. De hel was nog maar 1.5 uur verwijdert. Ik wist nu al dat school een regelrechte ramp ging worden! Met tegenzin pakte ik mijn boekentas en slofte naar beneden. Hoe langzamer ik alles deed, hoe sneller de tijd ging zodat ik naar school kon.
“Goeiemorgen,” groette Bella me die me wat brood toeschoof. Ik pakte het dankbaar aan en smeerde er alvast op.
“Er lag overigens een brief voor je in de brievenbus en ik kan me niet herinneren dat de post zo vroeg bezorgd word!” ze schoof een envelop naar me toe en het handschrift herkende ik maar al te goed, Steven.
Met trillende vingers opende ik hem en las hem.

Hoi Yara,
het spijt me dat ik het zo, via een brief moet zeggen en ik je niet gewoon bel. Toch wil ik je wat dingen duidelijk maken, dingen die voor jou van belang zijn.
Zoals je weet ben je niet meer welkom hier, niet in de groep, maar ook niet in de stad. Je mag er alleen nog komen om je ouders te bezoeken, niet meer en niet minder. Je weet waarom, je bent vrienden geworden met de vijand en dat kan niet! Het mag niet! Je bent een verrader, maar dat hadden we je al duidelijk gemaakt. Andere groepen weten van alle gebeurtenissen in de stad, van de gebeurtenissen die gebeurd zijn.
Een kleine kans dus dat hun jou nog zullen accepteren, als lid.
Wat betreft onze relatie, die verbreek ik, het spijt me! Ik heb van je gehouden, dat weet je ook, maar gezien deze situatie, lijkt het me beter om het stop te zetten en geen contact meer met elkaar te hebben.
Al weet ik dat je mij zult bellen, als je deze brief gelezen hebt. Één keer is niet erg, maar liever daarna niet meer.
Veel liefs,
Steven

Ik slikte een brok in mijn keel weg. Ik kon niet geloven dat de gebeurtenissen in mijn vorige woonplaats zo aangrijpend zouden zijn dat ze mij een verrader noemden!
Het woord galmde nog in mijn hoofd, verrader, verrader, verrader…
“Gaat alles wel goed?” ik keek op en zag hoe Bella bezorg naar me keek.
“Het, het gaat wel,” fluisterde ik terwijl ik de brief verwoed in mijn schooltas stopte. Ik kon er niet over in dat het werkelijk zo was. Dat dit überhaupt gebeurd was! Ergens begreep ik het ook wel. Dat Steven de relatie zo kon beëindigen snapte ik niet, hoe laf was het om het via een brief te doen? Hij kon het net zo goed doen toen hij afscheid kwam nemen, voor ik hier naar toe ging, dan was het recht in mijn gezicht en had ik nog uit kunnen huilen.
“Edward brengt ons overigens naar school,” hoorde ik Bella nog zeggen terwijl ik wezenloos vooruit zat te staren. Waarom moest alles dan ook gebeuren?
“Yara?” hoorde ik Bella zeggen. Haar stem klonk nu ook bezorgd, ik was er nog niet één dag en nu al zat ik hier zo. Nu al was ik een wrak, ok, ik was nog geen wrak en ik wou het eigenlijk ook niet eens worden!

Ah, super geschreven
Je hebt me wel nieuwschierig gemaakt na die brief!

Schrijf snel door!

@ Sonea: Je zult je nieuwsgierigheid nog een tijdje houden, want pas in één van de volgende hoofdstukken kom je tegen waar die brief nu over ging

----------
Het duurde niet lang voor Edward voor het huis stopte en ik samen met Bella in zijn auto stapte. We groetten elkaar niet echt van harte en ik moest eerlijk toegeven, het maakte mij weinig uit. Veel te snel naar mijn zin kwamen we bij school aan, veel leerlingen waren er al en keken dan ook op toen ik uit de auto van Edward stapte. Geweldig…. Nu al werd ik aangestaard, het kon toch hopelijk nog niet erger?
“Hé, Bella! Ga je mee?” hoorde ik een jongen roepen. Ik wou niet eens omkijken, het enige waaraan ik dacht waren de woorden van Steven, in de brief en dan vooral het woord verrader.
“Ik breng eerst Yara naar de receptie, daarna kom ik in de les,” hoorde ik Bella zeggen. Ik keek even op en zag hoe er een jongen weg liep, Edward zag ik bij een paar andere mensen staan.
“Zijn familie,” zei Bella toen ze had opgemerkt dat ik naar Edward en de mensen keek waar hij bij stond. Ik knikte alleen en volgde Bella die hoogst waarschijnlijk naar de receptie liep. We liepen een deur door en kwamen al snel bij een balie.
“Ik kom Yara hier melden,” hoorde ik Bella zeggen terwijl ik rondkeek. Het was echt typisch een hok van de receptie. Op een prikbord hingen verscheidene mededelingen die vast en zeker ook door de school hingen. Verder was het gewoon totaal een ingerichte receptie van de school.
“Ah juist, onze nieuwe leerlinge,” zei de vrouw. Ik richtte mijn aandacht op haar en kreeg een aantal papieren in mijn handen geduwd.
“Dit is je rooster, samen met de verscheidene regels, een planning van alle vakanties en dergelijke en een rooster waarop staat wanneer de verschillende activiteiten zijn dit jaar,” ik keek naar de papieren in mijn hand en zuchtte. Blijkbaar moest ik dat allemaal meesjouwen vandaag.
“Is alles duidelijk tot nu toe?” vroeg de vrouw en ik knikte. Natuurlijk was alles duidelijk, hoe kon het ook anders met de papieren die ik nu had?
“Kom, welk lokaal moet je heen? Dan breng ik je er naar toe,” zei Bella. Ik pakte een papier wat op mijn rooster leek. Zodra ik zag dat ik naar lokaal tien moest en daar wiskunde had, kreunde ik. Wiskunde was mijn minst favoriete vak!
“Lokaal tien,” zuchtte ik dan ook. Geweldig, wiskunde, iets waar ik nooit wat van had gesnapt.
“Kom, het is hier vlakbij,” Bella trok me al mee richting het lokaal en veel te snel waren we er. We namen afscheid van elkaar en ik beloofde haar om bij haar te komen zitten tijdens de pauze, nadat ik Steven had gebeld. Dat laatste had ik er natuurlijk niet achteraan gezegd. Met gemengde gevoelens liep ik het lokaal in en de leraar groette me vrolijk, iets te vrolijk naar mijn zin.
“Welkom Yara! Ik ben Meneer Down, je wiskunde leraar voor dit jaar, als je iets niet snapt, aarzel dan niet en vraag het gewoon,” hij pauzeerde even, waarschijnlijk om te zien wat mijn reactie was die alleen maar uit een kort en beleefd knikje bestond.
“Goed, naast Chantal is er nog een plekje,” hij wees op een meisje dat helemaal achterin zat. Met tegenzin liep ik er heen. Ik voelde hoe sommigen mij nakeken en het gaf nu niet echt bepaald een fijn gevoel.
“Ik ben Chantal!” zei het meisje opgewekt, zodra ik naast haar kwam zitten. Ze had donkerblond, krullend haar, naar mijn idee had ze net zoals Edward een gelige kleur ogen. Ze had het zelfde postuur als mij en een verfijnd gezicht, het was naar mijn idee een vrij bleek gezicht, maar dat kon ook aan mij liggen.
“Yara,” zei ik met een glimlach. Misschien dat het toch nog wat kon worden hier, op school. De les begon en vrijwel iedereen was stil. Zodra de bel ging ruimde ik mijn spullen op, liep samen met Chantal mee naar het volgende lokaal en luisterde naar haar verhalen over de leerlingen.
“James, die jongen die voor jou zat kan af en toe echt een grappenmaker zijn! Meestal zijn zijn grappen toch niet altijd leuk, maar kwetsend.” Aandacht luisterde ik naar de verhalen over mijn klasgenoten, het duurde dan ook niet lang voor we in Biologie zaten. De leraar maande ons tot stilte waar niet iedereen naar luisterde. Verscheidene gesprekken gingen gewoon door.

Ik reageer wat later, maar druk, druk, druk in de laatste dagen van mijn vakantie.

Ik vind dit verhaal nog steeds leuk om te lezen! Wel vond ik het jammer dat Edwards beschrijving zo kort was. Ik snap dat je in dit verhaal weinig met hem van doen heb, maar het lijkt mij zo dat Edward een opvallend figuur is. Als ik zo iemand in het echt tegen zou komen, zou ik daar toch wel eventjes wat langer bij stilstaan. Een langere beschrijving (bijvoorbeeld zijn lijkbleke huid, zijn opvallende ogen en haren, zijn ongelooflijke schoonheid, enz.) van hem zou niet meteen voor verliefde gevoelens zorgen, het kan ook gewoon als een beschrijving zijn. Natuurlijk is deze keus aan jou, maar dat viel mij op

Verder heb ik misschien nog wat simpele tips, die nog meer sfeer in je verhaal kunnen brengen. Probeer net de kleine details toe te voegen die het verhaal laten leven. Als je bijvoorbeeld toevoegt op welke toon Bella iets zegt (opgewekt, somber, monter, enz.), kan de lezer een beter beeld van het personage scheppen. Tot nu komt Bella op mij nog ietwat oppervlakkig over (nogmaals, ik snap dat je met hen wat weinig van doen hebt, maar toch zou ik het persoonlijk leuk vinden).
Verder kun je ook nog bijvoorbeeld Chantal wat meer omschrijven, of Charlie. Het zijn maar wat ideeen, maar als je dit soort dingen en eventueel wat meer omgeving probeert te omschrijven, krijgt je verhaal nóg meer sfeer en wordt het nog leuker om te lezen!

Ik ben erg benieuwd op wie Yara verliefd wordt, maar ik heb al zo'n vaag vermoeden... Daarom wil ik vlug meer!

Deze reactie is zeker niet negatief bedoeld en ik hoop dat je het ook niet zo opvat Het is puur als opbouwende kritiek en hulp bedoeld, in de hoop dat je verhaal hierdoor nog beter wordt en jij meer zult groeien in het schrijven

@ Imke: Aller eerst hartstikke bedankt voor je reactie! Ik vat het niet negatief op en ben zeer blij dat je zulke tips geeft, dat is altijd handig .
Daarnaast ben ik zeer benieuwd wie jij vermoed. Al heb ik al een klein ideetje

Overigens is Chantal een familielid van De Cullens, dit heb ik expres gedaan zodat mijn verhaal klopt met het idee dat ik in mijn hoofd heb. Dat zul je overigens ook lezen in dit stukje.
-------------
“Hij kan de klas echt niet in toom houden!” merkte Chantal op fluisterende toon op. Ik keek haar verbaasd aan.
“Hoe bedoel je?” mijn nieuwsgierigheid was nu zeker gewekt, vooral omdat Biologie mijn lievelingsvak was. Het kon niet zo zijn dat de leerlingen hier zich dan ook totaal niet interesseerde wat we gingen behandelen.
“Zoals je merkt komt hij nogal onzeker over, hij is dit jaar ook pas begonnen!” haar grijns werd een glimlach en ik glimlachte vriendelijk terug. Dat verklaarde ook waarom de klas zich nu niet voor dit vak interesseerde. Het was duidelijk dat ze elke les weer de leraar uitdaagde en probeerden om te zien hoelang hij het vol hield. Mijn hoofd tilde ik een beetje op en zag hoe de leraar met een rood aangelopen gezicht het lokaal verliet, wat voor iedereen nu de aanleiding gaf om te gaan praten.
“Jij bent die nieuwe toch?” een vrolijke uitziende jongen draaide zich om. Hij had donkerbruin haar, een vrolijke glimlach, bruine ogen en een vrij gespierd lijf. Je zou hem er zo van verdenken dat hij in het football team zat, misschien was dat ook wel zo. Ik verdacht hem er daar vooral op door zijn vrij brede schouders.
“Ja, ik ben gister aangekomen. Voor onbepaalde tijd woon ik bij Bella en haar vader,”
“Bella zei je?” kwam Chantal er vrolijk bij in het gesprek. Ik knikte.
“Ze date met mijn broer! Hun zijn echt een leuk stel, ik zal je mijn familie straks voorstellen, in de pauze! Emmet en Rosalie zijn al van school, jammer genoeg, maar Edward en Alice zitten in hun eindexamenjaar,” voegde ze er nog aan toe op dezelfde vrolijke toon.
“Ik ben trouwens Chase, Chantal, die mij net onderbrak ken je dus al,” hij grijnsde. Ik stelde me voor als Yara en moest nu al bedenken hoe ik Chantal tijdens de lunch af kon schepen zodat ik Steven kon bellen, het maakte mij weinig uit of hij ook op school zat. Zin om na schooltijd te wachten had ik niet, wie weet was hij dan al op stap met de groep. Dan kon ik hem ook niet mobiel bereiken!

Een paar lessen gingen voorbij en eindelijk was het dan lunchtijd. Chantal kon ik verbazing wekkend genoeg snel afschudden met de smoes dat ik eerst nog naar de wc moest. We spraken af dat ik haar zou treffen in de kantine.
Terwijl zij richting de kantine liep met Chase zocht ik een rustig plekje op, haalde mijn mobiel tevoorschijn en toetste het welbekende nummer in, na ook nog op het groene knopje gedrukt te hebben hoorde ik hem langzaam over gaan.
“Steven,” klonk het vrij nors aan de andere kant van de lijn. Ik slikte.
“Yara,” zei ik. De stem met wie ik nu sprak klonk niet als de Steven die ik kende. Ik wist dat het Steven was, maar er zat hem iets dwars, ik wist het zeker!
“Ik wist wel dat je zou bellen,” zuchtte hij. Ik negeerde het en besloot om maar direct over te gaan op het feit waarom ik belde.
“Was die brief nou echt nodig?”
“Ja en je snapt best wel waarom! Dat was de enige mogelijkheid om je duidelijk te maken hoe het nu zat, wat de regels voor jou waren nu je verbannen bent uit de groep!” hij snauwde haast en ik kromp lichtjes in elkaar. Het was duidelijk te merken dat hij het wel erg vond dat ik hem nog één keer belde.
“Alleen maar omdat ik bevriend met ze was, alleen maar omdat ik ze toen beschermde ben ik eruit gegooid?” mijn stem sloeg over naar boosheid en ik ging verder. “Alleen maar om die dingen ben ik voor de rest van mijn leven verbannen uit de groep? Ben ik voor de rest van mijn leven verbannen voor andere groepen!” mijn stem trilde van boosheid en ik kon het niet helpen. Nu we het hier over hadden kon ik niks anders doen als kwaad zijn.
“Dat is wat we nu eenmaal doen met verraders. Je sluit gewoon geen vriendschappen met de vijand!” snauwde hij. Aan de geluiden op de achtergrond, bij hem, zat hij op school, of thuis. Er klonken namelijk maar twee stemmen.
“Wie luisteren er mee?” vroeg ik voor ik verder ging op wat hij net had gezegd, mijn maag hoorde ik ook knorren en ik zuchtte.

Laatste stuk hoofdstuk 2!

-----------------
“Ben en Harm,” merkte hij ongeïnteresseerd op. Bijna liet ik mijn mobiel vallen van verbazing. Ben en Harm waren nou niet bepaald de jongens waar je mee om wou gaan. Het was dat ze net zoals mij en Steven waren, maar verder waren het jongens die ik niet mocht en zij mij niet.
“Ze nemen jouw plaats in,” vervolgde Steven
“Wat!” schreeuwde ik het haast uit. Nu liet ik mijn mobiel echt vallen en raapte hem haastig op. Gefrustreerd haalde ik een hand door mijn haren.
“Je haat hen!” kon ik nog net uitbrengen.
“We hebben alle ruzies bijgelegd en je weet, ze zijn net als wij.”
“Dat kan me niks schelen., maar aangezien ik al zo snel en zo makkelijk vervangen ben is het inderdaad beter dat we elkaar niet meer spreken, doei Steven!” voor hij nog wat kon zeggen had ik al met trillende vingers opgehangen. Mijn mobiel stopte ik in mijn tas waarna ik de weg zocht naar de kantine, die vrij gemakkelijk te vinden was. Ik haalde wat eten en zag toen vervolgens Chantal naar mij zwaaien, met een zucht liep ik er heen en zag Edward ook zitten. Er zat nog een meisje bij. Ze was net zo lijkbleek als Chantal en Edward, had kort bruin haar en had net als Edward en Chantal een verfijnd gezicht. Daarnaast had ze dezelfde geelkleurige ogen, die Chantal en Edward ook hadden. Ik haalde even diep adem en ging bij ze zitten, Bella groette mij vrolijk terwijl Edward mij kort toeknikte. Hetzelfde deed ik bij hem. Er was iets waardoor ik hem nu al niet kon uitstaan.
“Yara, dit is Alice, mijn oudere zus. Alice, dit is Yara, ze zit bij mij in de klas en woont sinds gisteren bij Charlie en Bella.” Zo stelde Chantal ons aan elkaar voor en we glimlachten. Ik had het idee dat ik het wel goed zou kunnen vinden met Chantal en Alice, maar Edward was een ander verhaal, al sinds gisteravond hadden we blijkbaar een lichte haat voor elkaar gekoesterd zonder elkaar daadwerkelijk echt te kennen. Het kon onmogelijk zo zijn dat hij het al wist van mijn geheimen waarvan ik hoopte dat niemand erachter kwam.
“Yara, spreken we straks als we beiden uit zijn bij de auto van Edward af? En wat doe jij Chantal, rijd je met ons of Alice mee?” Bella keek mij en Chantal nieuwsgierig aan, terwijl ik een hap van mijn eten nam.
“Gezien het feit dat ik nog geen auto heb en ik vanochtend al met jullie ben mee gereden vind ik het goed,” zei ik maar. Zin om te lopen had ik totaal niet.
“Ik rijd met Alice mee,” zei Chantal met een glimlach.
“Ik wil vanmiddag ook nog naar Jacob gaan…” ik kon horen hoe Edward lichtjes gromde. “Zin om mee te gaan?” vervolgde ze, het lichte gegrom van Edward negerend.
“Waarom ook niet!” het kon nooit kwaad om nieuwe mensen te leren kennen, al had ik daar weinig behoefte in, maar de hele middag thuis zitten was ook niks.

Aha, ik denk dat ik doorheb wat er aan de hand is met Yara. Ik kan het mis hebben, maar ik denk dat ik het weet. Dat zou in ieder geval ook verklaren waarom Edward haar al direct niet mag. Zal mijn suggesties hier nog neerzetten voor het geval het fout is ^^.

Fijn geschreven weer. Bij je eerste beschrijving van Chantal dacht ik al: wow, haar beschrijving komt overeen met die van de familie Cullen en dat blijkt dus ook te kloppen.

Ben erg benieuwd hoe je Jacob neer gaat zetten, hopelijk wat leuker dan in de boeken, want daar irriteert hij me altijd een beetje . Ik ben nu eenmaal team Edward, haha!

@ Imke: Ik denk dat ik al weet wat jij denkt wat ze is, maar ik zeg nog niks In de komende 2/3 hoofdstukken zul je daar achter komen, maar ook daar zeg ik niks overXD misschien wel een paar hoofdstukken later
Over Jacob, geen idee of je mijn beschrijving beter vind als het boek, maar toch blijf ik erbij dat ik bij team Jacob hoor Al mag Edward er ook wezen hoor !

------------
Hoofdstuk 3
Veel te snel was de schooldag voorbij en ik moest eerlijk toegeven, daar was ik blij om! Ik kon het goed vinden met Chase en Chantal, daar niet van. Mijn vermoedens klopten ook dat hij in het football team van hun school zat. Hij vertelde het me uiteindelijk zelf! Het was ook nog eens duidelijk dat de leerlingen hier aardiger voor elkaar waren dan dat ze op mijn oude school waren, waarschijnlijk omdat de meesten elkaar kenden.
Forks was niet zo groot, dus dat maakte een groot verschil met waar ik had gewoond, al moest ik toegeven dat mijn oude woonplaats waarschijnlijk ongeveer even groot was.
“Tot morgen!” zei Chantal en zwaaide vrolijk naar me terwijl ze op de parkeerplaats richting Alice’s auto liep. Ik glimlachte.
“Zal ik je morgen op komen halen?” ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Chase.
“Waarom dat?”
“Nou, je hebt zelf verteld dat je geen eigen auto hebt, daarbij hoef je dan ook niet bij Edward in de auto die al lichte haat voor je gekoesterd heeft naar mijn idee.” Chase haalde een hand door zijn haren en keek me vriendelijk aan. Ik twijfelde. Was het wel eerlijk tegenover Bella? Daarnaast hoefde ik ook niet bij Edward in de auto te zitten, die zoals Chase al zei, naar mijn idee al lichte haat voor mij gekoesterd had, zonder enkele reden.
“Prima, ben je om 8 uur bij mij?”
“Ja,” zei Chase. We namen afscheid van elkaar waardoor ik in de richting van Bella en Edward liep. Bella groette mij met een glimlach, terwijl Edward alleen een kort knikje gaf.
“Stap in,” bromde hij. Het was duidelijk dat beiden net ruzie hadden gehad, wist ik maar waarover.
“Gaan we nog naar Jacob?” vroeg ik. Ik was nieuwsgierig naar hem, daarbij kon het geen kwaad nieuwe mensen te ontmoeten, wat ik me eerder deze dag bedacht had.
“Nee, ik ga hem straks bellen om te vragen of hij hier komt. Misschien is hij er al, Charlie wilt je vast en zeker aan Billy – zijn vader – en Jacob zelf voorstellen.” Edward snoof licht toen Bella uitgesproken was, waardoor ik een blik naar hem wierp.
“Soort zoekt soort.” Kon ik hem nog net horen mompelen. Wat was ik blij toen hij uiteindelijk stopte voor het huis van Bella en wat ik nu ook mijn thuis kon noemen, al wist ik nog niet zeker of ik het ooit mijn thuis kon noemen.
“Je hoeft mij niet mee te nemen morgen Edward, Chase haalt me op,” zei ik tegen hem. Zoals ik al gedacht had leek hij er blij om, zijn gezicht klaarde ineens een stuk op. Het kon me ook weinig schelen of ik nu bij hem in de auto zat, of bij Chase. Ik zou door beiden naar school gebracht worden, de één met tegenzin, de ander vrijwillig.
Zodra ik binnen was, mijn jas had opgehangen en mijn tas had gedumpt in een hoek van de gang liep ik naar de keuken om wat drinken te pakken.
“Bella?” hoorde ik Charlie roepen. Moest hij niet werken?
“Yara,” riep ik terug terwijl ik op mijn gemak naar de woonkamer liep waar ik Charlie aantrof, met voor mij nog twee onbekenden. In een rolstoel zat een man, waarvan ik gokte dat hij al zeker in de vijftig moest zijn, of ouder, of jonger. Hij had lang zwart haar en echt een typisch indiaan gezicht. Mijn blik viel op de tweede persoon die op de leuning van de bank zat en even leek het of de aarde stopte met draaide. De jongen moest zeker twee meter lang zijn, groter als dat ik was, in tegenstelling tot de man in de rolstoel had hij kort zwart haar en nog is een gespierd lichaam. Ik schatte hem niet ouder als dat ik was, namelijk zestien. Ik knipperde even met mijn ogen, hij was knap! Nog knapper als dat Edward was…
“Heey,” hoorde ik hem zeggen. Ik glimlachte zwak terug en besefte dat ik nog altijd in de deuropening stond. Ik stapte een paar passen naar voren en wist me even geen houding te geven bij hem.
“Yara, dit is Billy.” Charlie knikte in de richting van de man in de rolstoel. “En dat is Jacob, Billy’s zoon,” vervolgde hij en knikte in de richting van Jacob, de jongen waardoor net een paar seconden geleden de wereld stil leek te staan.

“Billy, Jacob, dit is Yara,” stelde Charlie mij voor. Ik gaf ze beiden vriendelijk een hand en voelde de hitte van Jacobs huid, waardoor ik even verward raakte. De enige waar ik ooit zo’n hitte had gevoeld was bij mijn oude vrienden, vrienden die geen vrienden meer waren voor mij. Ik ging naast hem op de bank zitten en speelde wat met mijn glas, die ik nog in mijn handen had, die ik godzijdank niet had laten vallen van verbazing.
“Waar is Bella?” hoorde ik Jacob vragen terwijl ik vooruit staarde.
“Buiten met Edward,” dit keer hoorde ik een licht gegrom uit de keel van Jacob komen. Blijkbaar mochten die twee elkaar niet zo, evenals dat Edward mij niet mocht. Ik richtte mijn blik op het gezicht van Jacob waardoor die glimlachte.
“Mogen jullie elkaar niet?” vroeg ik nieuwsgierig.
“We mogen elkaar inderdaad niet en dat is een lang verhaal,” zuchtte Jacob die ging verzitten, zodat hij niet meer op de leuning zat. Met mijn ogen volgde ik elke beweging die hij maakte en ik moest mezelf erop betrappen dat ik wel erg vaak naar hem keek, dat terwijl ik hem nog maar net kende!
“Jacob, wat doe jij hier?” hoorde ik opeens een vreugdekreet uit de deuropening komen. Ik draaide mijn hoofd geschokt om, waarna ik Bella in de deuropening zag staan. Jacob stond al snel op en beiden waren al snel in een vriendschappelijke omhelzing.
“Charlie had mij en Billy gebeld om te vragen of we langs wouden komen, hij dacht dat het leuk was dat ik Yara leerde kennen,” zei hij terwijl hij Bella los liet. Bella knikte alleen en glimlachte toen naar mij.
“Dat dacht ik al, ik wou je zelf bellen, of langs komen, maar dat zat er niet in.” Zei ze. Vervolgens keek ze in mijn richting.
“Je hebt een goeie aan hem!” merkte ze als laatste op en vrolijk liep ze de kamer in om Charlie te begroetten, die net in een gesprek verwikkeld was met Billy. Je kon het eerder een kleine discussie noemen tussen twee goede vrienden.
“Is het goed als ik met Edward mee ga?”
“Prima,” zei Charlie. Bella liep direct alweer naar buiten en ik kondigde aan dat ik naar boven ging. Er lag helaas nog huiswerk te wachten. Op mijn kamer aangekomen zag ik tot mijn grote vreugde dat mijn overige spullen die ik niet mee kon nemen gister ook gebracht waren en ik keek er blij naar. Net toen ik de deur wou dicht doen schrok ik van het feit dat Jacob in de deuropening stond.
“Leuke kamer,” merkte hij op terwijl hij rondkeek. Zijn blik bleef hangen op verscheidene posters van wolven, die ik gister had opgehangen. Ik was nu eenmaal een wolvenfan.
“Het is nogal een rommeltje hier, mijn overige spullen zijn vandaag gebracht,” zei ik, in de poging een gesprek te kunnen beginnen. Waarschijnlijk was het hem ook wel opgevallen, maar het kon nooit kwaad om het even te zeggen. Door hoe Jacob nu de kamer rondkeek leek het alsof ik Steven zag staan, die gedachte schudde ik vrijwel direct weg. Steven was verleden tijd en ik wou niet meer aan hem denken!
Ik stond nog altijd midden in de kamer terwijl Jacob al was gaan zitten en ik keek hem aan.
“Zou ik je Forks laten zien zaterdag of wil je La Push zien?”
“La Push?” vroeg ik verbaasd. Ik herinnerde me die naam alleen omdat Steven het ooit gezegd had tegen mij en de anderen, met het feit dat daar net zo’n groep was die net zo waren als dat mijn oude groep was.
“Het reservaat waar ik woon,” glimlachte hij. Even keek ik hem bedenkelijk aan, Bella zou waarschijnlijk de hele dag bij Edward zijn en verder – behalve Chase en Chantal – kende ik hier niemand. Het aanbod was dus vrij verleidelijk om aan te nemen.
“Prima, hoe laat kom je me halen dan? Mijn auto is nog altijd bij de garage waar ze kijken of hij gemaakt kan worden,” zei ik, hopend dat hij me kwam halen. Hoe moest ik er anders komen? Ik zag Chase nu niet als iemand die me overal heen bracht, net als dat ik Bella ook niet altijd kon vragen om me overal heen te brengen. Hopelijk was mijn auto toch snel gemaakt!
“Wat dacht je van twaalf uur? Dan kunnen we beiden rustig wakker worden en de tijd ’s ochtends nemen en dan laat ik je La Push zien, of Forks, wat jij maar wilt.” Hij keek me aan alsof hij de beslissing wou nemen, maar het toch aan mij over liet. Ik twijfelde, Forks hoefde ik niet zo nodig te zien, het was wel handig om te weten waar alles was, maar toch.
“Dat zien we zaterdag wel, ok?” stelde ik voor. Jacob knikte, blijkbaar was hij er blij mee dat ik nog geen beslissing had genomen over wat we zaterdag gingen doen.

Hoe moest ik nu in hemelsnaam kiezen wat ik wou zien? La Push sprak me aan, vooral omdat Steven het ooit gezegd had, maar Forks sprak me ook aan. Ik besefte dat ik nog altijd midden in mijn kamer stond en ging op mijn bureaustoel zitten. Ik draaide tijdens de stilte verveeld wat rondjes tot ik het zat was. Jacob had me alleen maar de hele tijd met zijn ogen zitten te volgen en dat is knap irritant.
“Stop daar mee,” zuchtte ik en stopte met draaien.
“Waarmee?” Jacob zette een onschuldige blik op en ik kon niks anders doen als glimlachen.
“Mij aanstaren!” grijnsde ik terwijl mijn grijns breder werd naar het zien van zijn blik. Ik kon het niet helpen, het was moeilijk om mijn lachen in te houden. Toch speelde ik het klaar en dat was een wonder!
“Pfff…” kwam er uit Jacobs mond waarbij ik hem verontwaardigd aankeek. Een kussen vloog mijn kant op en ik ving hem behendig. Mijn reflexen waren snel en blijkbaar had hij dat opgemerkt, want zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes.
“Wat?” vroeg ik nieuwsgierig en gooide het kussen terug. Hij ving het netjes op om het vervolgens naast zich neer te leggen.
“Niks niks,” zei hij. We hoorden beneden een deur dichtgaan waarbij ik constateerde dat Bella thuis was, met of zonder Edward. Waarschijnlijk met Edward. Blijkbaar zaten Jacob en ik al lang boven, gezien het feit dat Bella nu al thuis is.
“Kun jij checken of Edward mee is?” vroeg Jacob met een klank in zijn stem die ik niet kon plaatsen. Ik knikte, waarna ik vrolijk naar beneden liep. In de woonkamer trof ik inderdaad Bella en Edward aan, zodra Edward mij opmerkte nam hij zijn vijandige houding aan die hij blijkbaar sinds vanochtend voor mij bewaarde.
“Ik doe je niks hoor,” bromde ik, licht geïrriteerd door zijn doen. Het was duidelijk, Edward was in huis.
“Dat zullen we nog wel zien,” de vijandigheid in Edwards stem was duidelijk te horen en gefrustreerd gooide ik mijn armen in de lucht.
“Hopelijk blijf je niet lang!” zei ik, ik hoopte echt dat hij niet lang bleef.
“Ik ben ook zo weer weg!” kaatste Edward terug waarna ik me omdraaide en woedend naar boven liep. Met een knal gooide ik mijn kamerdeur dicht waardoor Jacob geschrokken overeind veerde, blijkbaar lag hij net even diep in gedachten.
“Hij is er?” vroeg hij zachtjes.
“En hoe! Echt, sinds gisteravond heeft hij een hekel aan me en wat heb ik hem aangedaan? Niks!” woedend begon ik rondjes te lopen door mijn kamer in de hoop mezelf te kunnen kalmeren. Uiteindelijk voelde ik hoe de woede langzaam maar zeker terug zakte, wat vooral kwam omdat Jacob vrij rustig bleef. Als mensen mij rustig probeerden te krijgen door zichzelf op te winden, dan werd ik echt niet rustig!
“Misschien moet hij je gewoon beter leren kennen?” opperde Jacob, al kon ik aan zijn gezicht zien dat hij dat alleen zei in een poging mij op te beuren. Zoals het er nu naar uitzag wou Edward mij echt niet beter leren kennen, niet na wat er net gebeurde.
Iets rustiger ging ik nu op bed zitten en zuchtte. Was ik nog maar thuis, was alles maar niet zo gelopen, zoals het gelopen was. Dan had ik nu nog met Steven, dan was ik nu nog bij Mark, Steven en de andere 5 leden van de groep. Dan had ik geen ruzie met mijn vader en was alles gewoon bij het oude!
Maar nee, ik moest zo nodig een ‘verrader’ genoemd worden door mijn oude vrienden. Ik zuchtte, Jacob die naast me was gaan zitten keek me aan.
“Scheelt er iets?” vroeg hij, iets te nieuwsgierig naar mijn zin.
“Nee,” terwijl ik dat zei schudde ik mijn hoofd. Jacob wou nog wat zeggen, maar sloot zijn mond weer toen Billy hem riep.
“Ga je mee Jacob? Dan gaan we naar huis!”
“Ik kom eraan!” riep Jacob terug.
“Zeg, dit is mijn telefoonnummer, mocht je auto er weer zijn zaterdag dan kan je me bellen dat je met de auto komt, tenzij je achterop een motor wilt?”
“Dan hoop ik toch dat mijn auto in die tijd al hier is,” grinnikte ik. “Ik heb het niet zo op motors!” vervolgde ik er stellig achteraan. Inderdaad, ik had het niet zo op motors, geen idee waarom. Gaf mij maar een auto met vier wielen.

“Zal ik vrijdagavond anders nog even bellen?” stelde hij voor. Blijkbaar om te checken of mijn auto dan al was aangekomen. Ik knikte instemmend en schreef mijn nummer op een papiertje. Op een ander papiertje schreef hij zijn nummer en met een glimlach namen we afscheid. Ik liep nog even met hem mee naar beneden waar Bella Jacob nog even omhelsde en toen liepen ze weg.

Hoofdstuk 4
Verrassend genoeg ging de week vrij snel voorbij . Chase haalde mij elke ochtend op van huis en bracht mij ’s middags weer netjes terug, waar ik hem dankbaar voor ben. Edward was niks veranderd en elke keer als hij mij zag nam hij zijn vijandelijke houding aan, die hij blijkbaar speciaal voor mij bewaarde. Zijn armen sloeg hij ook altijd direct om Bella heen, beschermend.
Alsof ik haar ook maar iets aan wou doen! Jacob en ik belden ook nog eens veel met elkaar, meestal belde hij mij, zodat het voor mij geen geld kostte gezien hij naar mijn mobiel belde en ik eigenlijk alleen maar met mijn mobiel naar andere belde.
Op woensdag kreeg ik een telefoontje van de garage dat mijn auto toch nog gemaakt was, wat volgens hen een wonder was. Ze zouden hem daarnaast vrijdag naar Forks brengen.
Toen ik dat vertelde aan Chase zuchtte hij.
“Het was net zo gezellig,” merkte hij op toen hij de straat in reed waar ik woonde sinds een week.
“Dan haal ik je volgende week op, ok?” stelde ik voor in de hoop hem zo een beetje op te beuren. Het was leuk geweest, dat moest ik toegeven. We konden het goed met elkaar vinden en we waren de laatste tijd vrij veel bij elkaar te vinden, samen met Chantal.
“Deal! Elke ochtend acht uur bij mij?”
“Prima,” zei ik. Toen hij stopte voor het huis van Charlie zwegen we beiden even.
“Goed, dan ehm… spreek ik je vanavond nog over de telefoon, of maken we het huiswerk zondag?” vroeg ik en pakte mijn tas van de grond af.
“Ik bel je wel en dan merk je het. Morgen niet, toch?” ik schudde mijn hoofd toen hij dat zei.
“We zullen wel zien,” merkte ik op en deed de deur van de auto open waardoor ik in de regen kwam te staan.
“Tot bels!” glimlachte ik waarna ik naar de voordeur liep. De grijze volvo van Edward zag ik al staan en ik zuchtte, natuurlijk waren hun er eerder. Eenmaal binnen deed ik mijn jas uit, legde mijn tas onderaan de trap die ik straks wel mee naar boven zou nemen en liep naar de keuken.
Net toen ik de keuken in wou stappen hoorde ik de bel gaan. Met een zucht draaide ik me om en liep naar de voordeur om die open te doen. Een voor mij onbekende man stond voor mij in de neergutsende regen.
“Ik moest hier een auto naar toe brengen?” vroeg hij aan mij, met een glimlach knikte ik enthousiast.
“Mijn auto!” zei ik en keek hem opgetogen aan. Hij overhandigde mij de sleutel en nog wat papieren voor de rekening, die ik naar mijn vader zou sturen. Die ging ze tenslotte betalen!
“Hoe komt u weer terug?” vroeg ik, maar zag toen achter mijn auto een andere auto geparkeerd staan met nog iemand erin. De man knikte alleen in de richting van de auto die ik net had opgemerkt, zei me gedag en liep toen naar de auto die op hem stond te wachten. Zelf liep ik naar mijn eigen auto.
Het was een zwarte auto, hij was niet vrij groot, maar er konden makkelijk vijf personen. Twee voorin en drie achterin. Ik was er blij mee, ik had geen verstand van merken en wist dan ook niet wat voor merk het was, zolang hij maar reed, toch? Met een glimlach opende ik de deur en ging achter het stuur zitten, alles was perfect. Mijn hand gleed over het dashboard waar geen enkel stofdeeltje zat.
Na zeker tien minuten in de auto gezeten te hebben – zeg maar gerust alles gecontroleerd te hebben – stapte ik de auto uit, de stromende regen in. Ik deed de deur dicht en vervolgens de auto op slot. Met een gelukzalig gevoel liep ik naar binnen, waar mijn mobiel over ging die ik in mijn broekzak had. zodra ik op het kleine schermpje zag wie het was, kon ik een grijns niet weglaten en liep naar boven, naar mijn kamer.
“Heey!” zei ik opgetogen.
“Wat klink jij vrolijk?” klonk het aan de andere kant van de lijn. Het voelde op één of andere manier vertrouwd om zijn stem te horen.
“Mijn auto is net gebracht!” zei ik opgetogen en kon het niet laten om te grijnzen.
“Jammer, dan kan ik je dus niet ophalen morgen?” de teleurstelling in zijn stem kon je duidelijk horen, had hij me zo graag op willen halen?

In de vorige post had ik een post gedaan die ik eerder had gepost, dat heb ik nu aangepast naar een post die dan eigenlijk zou moeten komen. Mijn excuses nog!
Het verhaal loopt nu weer zoals het hoort

-------------------
“Het kan, maar ik wil mijn auto uitproberen nu hij gemaakt is,”
“Ik begrijp het, zal ik even uitleggen hoe je moet rijden?”
“Graag!” zei ik enthousiast. Ik rommelde wat op mijn bureau waar ik uiteindelijk papier uit een lade haalde, een pen viste ik uit mijn tas en Jacob legde zorgvuldig uit hoe ik moest rijden. Alles krabbelde ik neer op een papier wat ik net had gezocht en na een paar minuten was hij klaar met uitleggen.
“Denk je dat je het zo vind?” vroeg hij, met een toch iet wat bezorgende klank in zijn stem.
“Jacob, ik vind het. Kalm aan,” zei ik grinnikend en plofte op bed neer. Mijn hoofd liet ik op mijn kussen vallen om vervolgens doelloos naar het plafond te staren.
“Wat doe je nu dan?” vroeg hij, alsof hij geïnteresseerd was in wat ik deed. Wie was er nou in mijn leven geïnteresseerd? Mijn oude vrienden noemden mij een verrader, ik was hier naar Forks verhuisd waar ik niemand, op Chase, Chantal en Bella na – Edward rekende ik niet mee – kende.
“Doelloos naar het plafond aan het staren. Bella zit beneden met Edward.” licht gegrom klonk aan de andere kant van de lijn, waardoor ik een diepe zucht slaakte. Toch negeerde ik het.
“Je zit op je kamer dus?” veronderstelde hij. Waarschijnlijk zat hij nu te grijnzen, van oor tot oor.
“Dat klinkt logisch ja als ik naar het plafond staar,”
“Dat kan je ook ergens anders doen?”
“Wat jij wilt!” lachte ik. Dit gesprek sloeg nergens op, maar dat kon me weinig schelen. Ondanks dat het gesprek nergens op sloeg praatte we gewoon door. We hadden het over koetjes en kalfjes. Beneden hoorde ik Charlie roepen dat hij thuis was, ik groette hem vanaf mijn kamer en zette mijn gesprek met Jacob voort.
We stelden elkaar vragen over ons leven, waardoor we elkaar beter leerden kennen, het waren doodnormale vragen. Zoals: “Hoe oud ben je?” of: “Wat is je lievelingseten?” het kon ons niks schelen hoe het gesprek verliep, als we maar plezier hadden.
Hoelang we uiteindelijk hadden gepraat wist ik niet, wel wist ik dat we het gesprek af moesten kappen omdat Bella naar boven riep met de mededeling dat het eten klaar was.
“We moeten eten hier,” zuchtte ik en deelde het mee met tegenzin.
“Dan praten we morgen toch verder?” suggereerde Jacob.
“Houd ik je aan!” glimlachte ik. We namen afscheid van elkaar en zodra we opgehangen hadden besefte ik dat we in een week tijd toch close met elkaar waren geworden, ook al hadden we alleen gebeld.
Met een zucht slofte ik naar beneden waar ik in de keuken aanschoof aan tafel. Ik schepte voor mezelf wat pasta op en met zijn drieën aten we in stilte.
“Morgen ga ik naar Jacob,” deelde ik mee. Ik kon me niet meer herinneren of ik het afgelopen week al eens eerder had medegedeeld, maar dat kon me weinig schelen.
“Leuk, doe je Billy de groeten van me?” vroeg Charlie.
“Tuurlijk!” zei ik en nam vervolgens een hap van mijn eten. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Bella kijken, die ik toch eens aan moest spreken over Edward, om te vragen waarom hij zo deed.
Het was weer even stil, niemand had blijkbaar de behoefte om te praten, vooral ik niet. Ik was aan het bedenken hoe ik vanavond heel eventjes kon ontsnappen uit dit huis, ik mocht heen gaan waar ik wou, maar toch. Waar kon ik heen? Behalve morgen naar Jacob en maandag weer naar school. De bossen waren elke keer aanlokkelijk genoeg om door heen te rennen, vooral als ik bij Chase in de auto zat en naar de bossen keek die ik zag. Ik zuchtte, ik wist ook wel dat het niet kon, ik kende de weg hier niet. Ik zou hier gemakkelijk kunnen verdwalen, daarbij, het feit dat ik ontdekt zou worden door anderen was groot genoeg. Ik wou niet ontdekt worden, nu nog niet, pas als alles overgewaaid zou zijn en ik geen verrader meer zou zijn, zou ik gaan rondrennen.

Toch wist ik ergens in mijn achterhoofd dat als ik morgen richting Jacob zou rijden het me moeite zou kosten om de auto niet langs de weg te zetten, om vooral niet uit te gaan stappen, het bos in te gaan om vervolgens rond te rennen op vier poten en te gaan genieten van mijn vrijheid. Oh god wat was die verleiding toch groot!

Zonnestralen streelden zachtjes mijn gezicht en ik knipperde langzaam met mijn ogen. Het was één van de zeldzame zonnige dagen van Forks, ik had namelijk inmiddels begrepen dat het hier vrij veel bewolkt was en anders was het wel aan het regenen.
Mijn benen gooide ik over de bedrand en ging rechtop zitten, ik wierp een blik op de klok die me vertelde dat het tien uur was. Over anderhalf uur zou ik toch echt naar Jacob moeten vertrekken en ik had er zin in!
Ik liep naar de badkamer die godzijdank niet bezet was, zodat ik heerlijk kon douchen, wat ik ook deed. Na zeker een lange douche genomen te hebben kleedde ik me om in mijn kamer om vervolgens naar beneden te lopen en daar te ontbijten.
Er was niemand in huis, Bella zal vast wel aan het werk zijn of bij Edward zijn, Charlie zal wel op het bureau zitten. Dat betekende dus voor mij dat ik het huis tot zeker half twaalf voor mij alleen had, heerlijk! Ik overwoog even om door het bos te gaan rennen, maar dat leek me uiteindelijk niet zo’n goed idee, de kans was groot dat ik ontdekt zou worden door anderen.
De tijd tikte langzaam voorbij terwijl ik de tijd doodde met wat tv kijken, de keuken wat opruimde en de woonkamer deed. Ik moest toch iets te doen hebben? Om half twaalf liep ik dan eindelijk naar buiten, naar mijn auto. De voordeur deed ik dicht en ik voelde direct al de warmte van de zonnestralen.
Kalm stapte ik in de auto, het papiertje met de routebeschrijving legde ik zo neer op een plaats dat ik het makkelijk kon zien en reed weg, de straat uit. Het duurde een tijdje voor ik er was, maar uiteindelijk kwam ik er dan toch en ruim op tijd. Het was een wonder! Ik zocht het huis waarvan hij het zei en al snel kwam er een rood klein huisje in zicht, ik glimlachte.
Blijkbaar had Jacob mijn auto aan horen komen want al snel kwam hij naar buiten zodra ik uitstapte.
“Mooi ding!” zei hij glimlachend en bekeek mijn auto nauwkeurig. Hij liep een paar rondjes eromheen en knikte toen zeer tevreden.
“Ik ben er tevreden mee, hij rijd tenminste weer en ik heb net geen kuren gehad,” zei ik.
“Je hebt het ook makkelijk kunnen vinden?”
“Anders was ik hier nu niet Jacob,” zei ik hoofdschuddend. Ik deed mijn auto op slot en volgde hem naar binnen waar ik Billy begroette.
“Wat gaan jullie doen vandaag?” vroeg Billy nieuwsgierig.
“Geen idee, ligt eraan wat Yara wilt,”
“Je zou me La Push laten zien,” hielp ik Jacob herinneren. Jacob murmelde wat waardoor ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.
“Dat is waar. Wil je het bos in of gewoon puur door het dorp wandelen?” hij keek me zo vragend aan dat ik even moest twijfelen.
“Beiden?” vroeg ik dan ook maar. Wist ik veel wat ik wou zien, het bos leek me ook prachtig om door heen te lopen, als mens dan. Jacob knikte instemmend, we dronken nog wat en liepen toen weg. Gemakkelijk kon ik hem bijhouden terwijl we langs de verschillende huizen liepen. Hij legde me het één en ander uit en ik moest toegeven, het was interessant.
“Het is mooi hier,” glimlachte ik toen we het bos inliepen. We hadden het dorp achter ons gelaten en ik genoot nu van de natuur waar we in liepen. De drang was groot om te veranderen, maar ik hield me in.
“Zeker,” zei Jacob die met stevige passen vooruit liep. Wonder boven wonder kon ik hem makkelijk bijhouden, het verbaasde hem, dat wist ik. De blikken die hij af en toe naar mij wierp waren niet te missen.
“Ik heb nog nooit iemand gezien die mij zo makkelijk bij kan houden,” merkte hij na een poosje op en stopte op een open plek. Het duurde even voor ik daar antwoord op gaf. Ik wachtte tot we de open plek over gestoken waren.
“Goede conditie,” zei ik. Ok, dat had ik eerder kunnen zeggen, maar waarom deed ik dat niet? Het deerde me ook niks. We liepen nog een eindje verder en het verbaasde me hoe snel de tijd voorbij ging nu ik bij hem was.

“Zullen we terug gaan?” stelde Jacob voor toen het al bijna drie uur was.
“Prima, weet jij een korte weg dan?” vroeg ik en keek om me heen. We bevonden ons nog steeds tussen bomen en ik wist niet eens waar we waren.
“Tuurlijk,” hij ging me weer voor en ik volgde hem. De terug weg liepen we zwijgend, het maakte me weinig uit. Vlak voor we terug waren begon hij met praten.
“Vind je het leuk in Forks?” vroeg hij. Ik was verrast over die vraag, die had ik niet verwacht.
“Ja, tot nu toe wel. Ik heb al wat vrienden, alleen Edward maakt het me lastig,” vertelde ik toen we het dorp in liepen, richting zijn huis.
“Edward Cullen?” vroeg hij verbaasd en stopte. Ik knikte en stopte ook met lopen. Verbaasd waarom hij het deed. Er was toch geen reden om te stoppen met lopen nadat ik een naam had gezegd?
“Is daar iets mee?” vroeg ik nieuwsgierig. Jacob haalde alleen zijn schouders op en liep nu weer stevig door. Het drong iets later tot me door dat hij verder was gaan lopen en snel haalde ik hem in.
“Jacob?” ik zei zijn naam om een poging te ondernemen zijn aandacht te trekken. Vlak voor zijn deur stopte hij en draaide zich om waardoor ik pardoes tegen hem opbotste.
“Sorry, ik had niet zo moeten reageren,” verontschuldigde hij zich.
“Het is je geraden, van waar deze actie?”
“Mijn familie mag de Cullens niet zo, waaronder ik ook,” zei hij en leunde tegen de dichte deur aan. Vervolgens draaide hij zich om en deed hem open. Ik volgde hem naar binnen, hij liep door naar de woonkamer waar hij net zo plots stopte als net. Met gevolg dat ik weer tegen hem opbotste.
“Jacob!” protesteerde ik nu dan ook. Hij moest dat niet vaker doen.
“Sorry,” mompelde hij en liep nu door. Zodra hij uit mijn zicht was kon ik een stuk of vier/vijf andere jongens opmerken. Ze waren stuk voor stuk even groot als Jacob, hadden het zelfde korte haar en waren daarnaast nog eens vrij gespierd.. Hij begroette ze alsof het broers waren en opeens voelde ik me toch wel ongemakkelijk.
“Ik denk dat ik maar eens ga,” deelde ik mee.
“Ik loop even mee naar je auto,” zei hij en liep inderdaad met me mee naar buiten. Daar namen we afscheid van elkaar en even omhelsden we elkaar.
“Ik bel je nog!” zei hij toen ik in mijn auto stapte.
“Is goed, spreken we nog een keer af?”
“Ja, natuurlijk!” antwoordde hij met een glimlach en stapte toen iets weg van de auto toen ik de motor had gestart. Toen ik weg reed zwaaide ik nog even naar Jacob, die vriendelijk terug zwaaide.

Hoofdstuk 5
“Hoe was het?” vroeg Chantal vrolijk toen ik met haar de kantine in liep. We liepen langs het eten waar Chantal – tot mijn grote verbazing – niks van nam.
“Hoe was wat?” vroeg ik onschuldig terwijl ik echt wel wist waar ze het over had. Namelijk over Jacob, over afgelopen zaterdag.
“Je weet het best! Over afgelopen zaterdag,” jubelde ze met een grote glimlach terwijl we nu in de richting van onze vaste tafel liepen waar Edward zat met Bella en Alice.
“Moeten we echt bij je broer gaan zitten?” kreunde ik lichtelijk geërgerd.
“Ja, Edward heeft beloofd aardig tegen je te doen,” grijnsde ze en trok me mee. Met tegenzin liep ik mee en plofte op een stoel naast Chantal, zo ver mogelijk bij Edward vandaan. Chase kwam er godzijdank ook al snel bij zitten en ik begon een gesprek met hem en Chantal. Bella mengde zich ook af en toe in het gesprek.
“Maar vertel, hoe was het nou afgelopen zaterdag?” begon Chantal er alweer over omdat ik het nog niet had verteld net. Ik was zelf al snel op een ander onderwerp over gegaan, een onderwerp waar we met zijn allen over brengen konden praten, al was Chantal al vrijwel weer direct over gegaan op mij en Jacob.
“Leuk,” glimlachte ik. Waarom zou ik ook meer vertellen als dat niet hoefde? Ze hoefde het ook niet te weten.
“Vertel wat meer,” drong ze vrolijk aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Edward geërgerd naar ons keek, wat ik hem natuurlijk niet kwalijk nam.
“Goed goed, hij heeft me La Push laten zien en we hebben wat gewandeld in het bos, het was echt heerlijk!” zei ik en een glimlach sierde mijn mond toen ik weer aan zaterdag moest denken. Jacob was heel anders als Steven, dat was duidelijk. Ik haatte het ook om die twee jongens elke keer weer met elkaar te vergelijken, hoe kwam het toch? Had ik nog gevoelens voor Steven en hoe kwam het dan dat ik Jacob met hem vergeleek? Door dat ze zo veel op elkaar leken?
Ik schudde lichtjes geërgerd over de gedachten mijn hoofd en ik zag dat Edward naar mij keek. Ik keek hem kort aan met een opgetrokken wenkbrauw en had toen pas door dat Chantal de hele tijd mijn aandacht trok.
“Sorry,” prevelde ik toen ik het eindelijk door had. Op dat moment ging ook de bel en direct stond ik op. Mijn tas pakte ik van de grond af en samen met Chantal liep ik naar onze volgende les, Engels. Ik baalde, Engels was doodsaai, vooral de leraar die we hadden. Hij was opzicht aardig, maar toch…
“Goedemiddag,” begroette hij ons met iets te veel enthousiasme. Chantal en ik keken elkaar even aan en konden het niet laten om te giechelen. Hoe kon het ook anders?
“Pfff… als ik slaap, schud me dan wakker,” mompelde ik tegen Chantal toen we achterin de klas gingen zitten.
“Hoe? Hard of zacht?” vroeg ze geamuseerd aan me. Een zucht ontsnapte uit mijn lippen en ik keek haar aan.
“Eerst zacht, word ik dan niet wakker dan mag je me een por in mijn ribben geven,” grijnsde ik onschuldig tegen Chantal die dat wel een goed idee leek te vinden.
“Ik wed dat jij toch niet gaat slapen,” merkte Chase op die zich omdraaide en naar ons keek. Hij zat namelijk aan de tafel voor ons en had zich omgedraaid.
“Hoe weet je dat zo zeker?” vroeg ik met enige interesse. Ik wist zeker dat ik binnen nu en tien minuten in slaap zou vallen.
“Omdat ik,” hij wees op zichzelf. “En Chantal je wakker gaan houden,” nu wees hij op Chantal die hem even een kwade blik toe wierp, maar snel weer vrolijk keek.
“Ik vind het een prima idee Chase!” jubelde Chantal. We praatte over van alles, net als de rest van de klas deed.
“Ok, stilte allemaal!” begon de leraar. Sommigen praatte gewoon door, anderen stopte met praten, waaronder ik, Chantal en Chase. Het kon ons weinig schelen, toch deden we braaf en staakte we ons gesprek. De leraar knikte tevreden en hield toen zijn betoog over één of ander boek dat we moesten gaan lezen, kreun…
Alsof ik daar de tijd voor zou hebben! Ik had wel wat beters te doen. Me zorgen maken om een persoon die Steven heet, me afvragen waarom ik me nou om hem zorgen maakte en nog een aantal dingen.

Forks bekijken was er dan nog eentje van. Bella zou zo snel als het kon me Forks nog laten zien.
De vraag was alleen wanneer. Het kon me ook weinig schelen, als ik maar iets te doen had. Want ik wist dat er weinig te doen was in Forks, naar mijn idee dan toch.
Veel te snel ging de dag school voorbij, ik had ondertussen mijn mobiel al een paar keer horen trillen, iemand probeerde mij blijkbaar al een tijdje te bellen.
“Gaan jullie mee naar mijn huis dan kunnen we samen huiswerk maken en wat anders doen?” vroeg ik aan Chantal en Chase.
“Prima!” zei Chase opgewekt. Voor hem maakte het dus blijkbaar weinig uit, hij huppelde al vrolijk in de richting van mijn auto en ik keek hem hoofdschuddend na.
“Jij Chantal?” ik draaide mijn hoofd in haar richting en wachtte haar antwoord rustig af.
“Prima,” grijnsde ze en liep richting Alice, waarschijnlijk om mij te vertellen dat ze met mij mee ging. Al snel kwam ze terug en met zijn drieën liepen we naar mijn zwarte auto.
“Kun je me wel terug naar huis brengen dan?” vroeg Chantal nieuwsgierig toen ze achterin ging zitten. Chase ging zoals gewoonlijk op de bijrijderstoel zitten, wat ik helemaal niet erg vond.
“Natuurlijk! Geen probleem,” verzekerde ik haar en startte ondertussen de motor die zonder problemen aanging. De garage had goed werk geleverd, mijn auto functioneerde weer prima, waar ik erg blij mee was. De rit naar Charlie’s huis legden we in stilte af. Ik parkeerde de auto zo dat we niet zo ver hoefden te lopen, wat voor mij weinig uitmaakte. De zilvergrijze volvo van Edward zag ik nergens, waar ik stiekem erg blij mee was. De rode truck van Bella stond er wel, maar dat was niet zo gek. Bella werd zowat elke morgen opgehaald door Edward, voor school.
We stapten uit en ik deed de auto op slot. Met niet al te veel enthousiasme opende ik vervolgens de voordeur en liepen we naar binnen.
“Willen jullie wat drinken?” vroeg ik aan Chase en Chantal.
“Nee dank je,” antwoordde Chantal waardoor ik haar verbaasd aankeek. Ok, ze at en dronk niet tijdens de lunchpauze, maar nu wou ze ook niks drinken? Dat was raar… Chase daar en tegen wou wel wat drinken, ik was dan ook blij dat hij wel gewoon normaal wat wou drinken. Een hele dag drinken was toch slecht? Toch wist ik dat ik die symptomen ergens anders had gezien, ergens bij mijn oude beste vriendin. Die geen beste vriendin meer met me wou zijn omdat ik ‘anders’ was en bij hen hoorde, degene die ze haatte. Om het kort te zeggen, weerwolven.
Natuurlijk, het kon ook niet anders zijn dat Stella mij niet meer aardig zou vinden, een vampier en een weerwolf ging nou eenmaal niet samen, toch? Al zag ik het zelf heel anders, maar ja, wie ben ik om dat te zeggen? Ze dronk het bloed niet van mensen, maar van dieren, kort gezegd weer: Een vegetariër. Als je het zo wou noemen tenminste.
“Yara?” ik draaide me geschrokken om en keek in het bezorgde gezicht van Chantal.
“Het leek wel of je even heel diep in gedachten zat,” merkte ze lichtelijk bezorgd op. Ik zat diep in gedachten ja, maar daar hoefde niemand toch bezorgd om te zijn?
“Ja, ik dacht terug aan mijn oude vrienden,”
“Vrienden die geen vrienden meer van je zijn?” ik knikte toen ze dat zei. Ik had haar een deel van de waarheid verteld, niet alles natuurlijk. Ze hoefde mijn geheim niet te weten, waar van ik zeker wist dat ze daar wel snel achter zou komen, haar kennende.
“Het komt goed, Steven zal uiteindelijk inzien dat hij je weer terug wilt,” zei ze geruststellend. Ik was er niet zo zeker van of Steven mij nog wou zien, niet na die laatste keer dat ik hem gebeld had en niet na dat briefje. Ik hoefde hem ook niet te zien, Ben en Harm hadden mijn plek ingenomen. De roedel was groot genoeg, ik zou er toch niet meer bij passen, niet na alles wat er gebeurt was.
Met Chantal liep ik terug naar de woonkamer waar Chase rustig zat te wachten. Hij vroeg nergens naar waarom het zo lang duurde, hij wist uit zich zelf dat ik het hem ooit wel zou vertellen, als ik daar nog de behoefte aan had. Alles van mijn vorige woonplaats wou ik het liefst vergeten, alle gebeurtenissen.
“Ok, over dat project van aardrijkskunde, welk land zullen we doen?” begon Chase die een slok nam van zijn drinken.

“Gewoon Amerika?” stelde ik voor. Ik had weinig behoefte om een ander land te kiezen, dan zouden we alles uit moeten zoeken en ik had Amerika al op mijn vorige school gehad, dus dat scheelde weer een hele hoop!
“Ik vind het goed,” knikte Chantal instemmend.
“Jij Chase?” vroeg ik en keek naar hem, hopend dat hij ermee instemde. Dat scheelde ons weer een hoop werk. Ik kon het meeste uit een oud verslag van mij halen.
“Prima!” zei hij vol overtuiging. Ik keek even naar hem. Hij was duidelijk enthousiast over het land wat we wouden doen, dat kon je zo van zijn gezicht aflezen. Ik keek in de richting van Chantal, ook van haar gezicht leek er enthousiasme af te stralen over het gekozen onderwerp, van wat we zo juist hadden besloten, althans, wat ik had gekozen.
“Goed, nu het plan,” ik rommelde wat in mijn tas – die ik voor deze ene keer mee had genomen naar de woonkamer – en haalde er wat papier uit.
Hoelang we uiteindelijk bezig waren wist ik niet, wel dat het uiteindelijk half zes was en we de voordeur open hoorden gaan.
“Hallo!” klonk de stem van Charlie. Ik groette hem terug en zag hem de woonkamer in lopen.
“Hallo jongens, is Bella er niet?” die vraag richtte hij op mij waarop ik met mijn hoofd ‘nee’ knikte. Net op dat moment hoorden we de deur weer open gaan en stapten Bella en Edward de kamer binnen.
“Hoi pap,” zei Bella glimlachend.
“Hallo Bella, Edward,” zei Charlie met een glimlach. Chantal en Edward grijnsden naar elkaar en ik haatte het stiekem dat ze broer en zus waren. Ik haatte het vooral omdat Edward gewoon zonder enige reden mij haatte, nou, haten was ver gezocht, laten we het houden op mij niet mogen.
“Ga je mee naar huis Chantal? Carlisle vroeg of ik je wou komen halen, dan hoeft Yara je niet terug te brengen zoals het oorspronkelijke plan was,” zei Edward die beschermend een arm om Bella heen sloeg toen ik hem aankeek waarna ik zuchtte.
“Zal ik jou dan nu naar huis brengen?” vroeg ik aan Chase die net zijn spullen in zijn tas deed. Hij knikte en stond met een glimlach op. Op één of andere manier keek Edward nu ook met een stalen gezicht naar Chase die opstond. Ze hadden nooit een hekel aan elkaar en nu opeens wel?
“Ik kan prima zelf naar huis gaan Edward, ik loop wel en anders rijd ik met Yara mee zoals afgesproken,” ik grinnikte in mezelf. Daar had Edward niet van terug! Zijn mondhoek trok hij ook een beetje op en hij zuchtte vervolgens.
“Goed dan, dan zie ik je thuis wel,”
“’S avonds laat ja,” bromde Chantal die haar spullen nu ook pakte. Met Chase en Chantal liep ik naar buiten waar we in lachen uitbarsten.
“Dat hoofd van Edward!” lachte ik terwijl we in mijn zwarte auto stapte. Als eerste bracht ik Chase naar huis om vervolgens met behulp van Chantal haar thuis te brengen.
“Zin om even mee naar binnen te gaan?” vroeg Chantal nieuwsgierig toen ze uitstapte. Ik keek haar even twijfelend aan.
“Vinden je ouders dat niet erg?” vroeg ik iet wat twijfelend. Chantal schudde haar hoofd en ik stapte ook uit de auto – na de motor stop gezet te hebben – en liep met haar mee richting de voordeur. Het was naar mijn idee een vrij grote villa, binnen was het ruim en mooi. Ik keek mijn ogen uit terwijl we zo naar binnen liepen.

Je kon duidelijk merken dat ze niet krap bij kas zaten.
“Wie heb je mee genomen Chantal?” een jongen met kort haar en nog eens vrij gespierd verscheen in de deuropening waardoor Chantal alleen al moest grijnzen. Ik keek haar even aan en schudde lichtjes mijn hoofd.
“Yara, ze woont bij Bella en Charlie in huis,” zei ze. De jongen snoof licht en draaide zich zonder een woord te zeggen om. Iets aan zijn houding leek me denken om hoe Edward altijd deed als hij in mijn buurt was.
“Kom, ik neem je mee naar mijn kamer. Let niet op Emmet hoor, zodra hij hoorde dat ik met jou bevriend was kreeg hij precies dezelfde houding als Edward doet!” bromde Chantal en ik volgde haar de trap op. Mijn blik viel op iets aan de muur, het was een lijst waarin allerlei examenhoeden hingen. Ik keek er verbaasd naar, maar werd al snel weer mee getrokken door Chantal, naar haar kamer toe. Haar kamer was vrij wit, wat er voor zorgde dat ik de kamer toch eens goed ging bekijken. Er stond tot mijn verbazing waar er toch al enig licht ging branden.
“Is ze hier in huis?” hoorde ik opeens een woedende stem beneden schreeuwen. Chantal maakte een sprongetje van schrik, evenals ik deed. Wij alle twee hadden de stem herkend die tot Edward behoorde. Hij moest niet boven komen, want dan ging ik hem iets doen. Kon ik dan nooit eens rustig ergens zijn, zonder gedoe? Als vanzelf ging ik waakzaam rechtop stond, voor Chantal zou mijn houding er nu driegend uitzien, maar dat maakte even niks uit. Ik moest op alles voorbereid zijn, wat ik nu ook was want ik hoorde al duidelijk voetstappen naar boven komen. Voetstappen die nogal haast hadden.
“Blijf bij haar uit de buurt Chantal!” weerklonk de stem van Edward al uit de hal en ik zag hoe hij in de deuropening kwam te staan.
“Waarom?” was het rustige antwoord van Chantal. Ik zuchtte lichtjes, het was duidelijk waar ik nu mee te maken had, vampieren! Edward wist dus al sinds ik hier vorige week aankwam wat ik was. Ik zag hoe Edward lichtelijk geërgerd met zijn ogen rolde en in mijn richting keek.
“Ze is een weerwolf,” was zijn enige verklaring, ook de meest voor de hand liggende. Ik wou me niet omdraaien, om te zien hoe Chantal erover dacht. Als ik nu zou veranderen, dan had ik met de hele familie waarschijnlijk te maken. Het bleef enige tijd stil terwijl Edward en ik alleen nog maar dreigend tegen over elkaar stonden. Stemmen zorgden ervoor dat Edward zich omdraaide en ik zag hoe de rest van de Cullens hier naar toe kwamen.
Nu kon ik me beter uit de voeten maken, had ik zo het idee. Tegen een hele vampieren familie kon ik in mijn eentje echt niet op! Ik schuifelde dan ook al voorzichtig richting de deur tot Chantal sprak.
“Yara, stop,” was het enige wat ze zei. Ik stopte onmiddellijk en draaide me om. Chantal’s blik kon ik niet echt plaatsen, maar iets in haar ogen zeiden dat ik haar verraden had en ongemakkelijk keek ik haar aan. Ik voelde me ongemakkelijk, in deze situatie. Alles zou veranderen, dat wist ik en dat na al één week dat ik hier was. Kon het niet wat langer uitgesteld worden?

Hoofdstuk 6
Hoe ik veilig terug gekomen was, wist ik niet. Het enige wat ik wist was dat Edward opgegeven moment Bella met zich mee trok en voor Chantal ging staan, terwijl hij ondertussen Bella achter zich deed. Die natuurlijk stom verbaasd was waarom Edward zo deed. De familie Cullen stonden ook allemaal dreigend in de deuropening. Het enige wat ik toen voelde was hoe ik veranderde in een grijze wolvin, dwars door de barricade van Cullens heen rende, naar beneden, waar de deur open stond. Bij mijn auto wist ik dan terug te veranderen, erin te stappen en weg te rijden.
Nu lag ik hier op bed, na te denken over de gehele gebeurtenis. In één week was alles zo filiaal fout gegaan. Nou ja, het ging eerst goed, maar nu niet meer. Edward had nu duidelijk een nog grotere hekel aan me dan voorheen, Chantal mocht vast en zeker niet meer met mij omgaan, wat Chase betreft, ik wist het niet. Ik snapte het ook niet. Waarom gebeurde dit? Binnen een week? Hoe kon Edward al weten wat ik was, zonder degelijk met mij gesproken te hebben.
Beneden hoorde ik Charlie roepen dat we konden eten Ik riep dat ik geen honger had en dat Bella bij Edward was. Mijn deken trok ik over mijn hoofd waarna ik de deur beneden open hoorde gaan. Voetstappen op de trap lieten mij opmerken dat er iemand naar boven kwam, Bella misschien?
Mijn hoofd haalde ik onder de dekens vandaan en ik voelde hoe Bella op mijn bed kwam zitten. Ik zuchtte en Bella zuchtte ook.
“Waarom heb je het niet verteld?” vroeg ze.
“Wat?” vroeg ik. Al wist ik echt wel waar ze het over had. Je komt niet dagelijks een weerwolf tegen en ik kom niet dagelijks een vampierenfamilie tegen, waarvan er eentje met een normaal mens heeft.
“Dat je een weerwolf bent! Een grijze weerwolf… besef je eigenlijk ook wel dat het heel gevaarlijk was om te veranderen in die situatie? Stel dat er andere weerwolven in de buurt waren en ze merkten dat je bij de Cullens was, dan ben je nog niet jarig denk ik!” ik haalde ongeïnteresseerd mijn schouders op terwijl ze het zei. Er waren geen andere weerwolven, anders had ik hun gedachten wel gehoord.
“Er waren geen andere weerwolven Bella, ik heb dus geluk gehad!”
“Zeg dat wel,” bromde ze. Even keek ze me aan en ik zag lichte bezorgdheid in haar ogen. Ik zuchtte.
“Bella, ik ben al vanaf mijn tiende een weerwolf, dat is vroeg, dat weet ik! Ik weet echt wel hoe en wat, ik weet echt wel hoe ik mezelf in veiligheid moet brengen!” zei ik en probeerde niet te gaan schreeuwen, voor het geval dat Charlie boven kwam. Hij hoefde hier niks van te weten.
“Van de roedelin La Push is er vaak wel een weerwolf die de boel in de gaten houd,”
“Is er een roedel in La Push?” vroeg ik verbaasd. Ik ging direct overeind zitten en keek Bella nieuwsgierig aan. Waarom had Jacob mij er niks over verteld? Goed, ik wist niet of hij een weerwolf was, maar toch…

Jacob woonde in La Push en had Steven een tijdje terug niet iets gezicht over een andere roedel, niet ver van ons vandaan? Steven had toen ook nog eens verteld dat hij wel eens contact had met de leider van die groep.
“Bella, zeg het eens eerlijk, is Jacob een weerwolf?” ik vroeg die vraag blijkbaar zo plots dat Bella er lichtelijk van schrok. Ze verschoof wat ongemakkelijk, wat voor mij genoeg antwoord was. Hopelijk kwam alle ellende die ik had gehad voor ik in Forks kwam wonen, niet meer terug, al kon ik daar natuurlijk niet op rekenen. Ok, misschien had iedereen soms wel die gedachten die ik had, maar nu leek het wel of alle problemen altijd op mij afkwamen.
“Ik weet genoeg,” fluisterde ik. Ik wist dat Jacob waarschijnlijk allang wist dat ik een weerwolf was, belde hij me daarom iedere avond? Om me te controleren dat ik gewoon nog mens was en niet getransformeerd was, zoals Steven me duidelijk had gemaakt. Ja, ik wist nog goed hoe hij het had gezegd.
Angstig keek ik de jongen voor mij aan, de leider van de roedel, mijn vriend. Zijn gezicht leek haast op onweer te staan, zo woedend was hij! Ja, zo gek was dat niet. Ik had de vijand van de roedel beschermd. Ik kon toch niet toelaten dat zij de vampieren zouden vermoorden waar ik zo goed bevriend mee was?
Mijn spieren stonden strak gespannen en ik wist dat ik elk moment in een weerwolf kon veranderen, als ik dat wilde, toch deed ik het niet. Waarom zou ik? Zo zou ik mezelf alleen maar in gevaar brengen.
“Ik wil dat je iets beloofd,” siste Steven tegen mij. Ik keek hem lichtelijk angstig aan, hopend dat hij niets zou zeggen. Zodra hij merkte dat ik geen antwoord gaf, praatte hij verder.

Ik heb het net even helemaal gelezen. Ik ben namelijk zelf ook een grote Twilight fan en heb alle vier de boeken dan ook gelezen. (Allemaal in het Engels, maargoed.) Het is echt een leuk verhaal en ik kijk al helemaal uit naar het vervolg. ^^

@ Diversity: Bedankt voor je reactie. Ik heb alleen het eerste boek in het engels gelezen, de rest heb ik in het Nederlands gelezen. Het vierde deel wacht ik mee tot het in het Nederlands uit is. Dank je voor je compliment, hier nog een klein stukje

---------------
“We hebben met de hele roedel besloten dat jij, nooit meer mag veranderen in je ware gedaante!” hij keek mij triomfantelijk aan, terwijl ik hem geschrokken terug aanstaarde. Hij kon het niet menen! Hij kon niet menen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer in een wolf zou veranderen!
“Nee! Ik kan het niet beloven!” riep ik uit. Hoe kon hij me dit aan doen? Hoe kon hij! Ik kookte binnen van woede, mijn woedende gezicht richtte ik nu op Steven die iets achteruit deinsde. Ha, de ‘grote’ leider was eindelijk eens bang! Ik rechtte mijn rug recht, waardoor ik er nog dreigender uitzag als voorheen. De jongens deinsden allemaal achteruit. Steven keek me nu alleen echter even woedend terug aan, blijkbaar vond hij het niet leuk dat ik zo deed.
“Weg, ga nu, kom nooit meer terug!” waren de enige woorden die hij zei. Verdrietig draaide ik me om en rende weg, de duisternis in.

Trillend zat ik nog op bed, terug denkend aan dat moment was te veel voor me! Nu had ik alsnog de belofte gebroken, nu was ik alsnog in een weerwolf verandert, al was het maar een klein stukje, dan nog. Mijn benen had ik opgetrokken, mijn armen had ik om mijn benen geslagen en mijn hoofd had ik er boven op liggen.
“Is er iets?” hoorde ik Bella vragen. Ik schudde met mijn hoofd van ‘nee’ en ik wist nu al dat Bella daar niet in zou trappen. Langzaam begon ik dan maar met vertellen, over mijn leven. Het leven waar ik zo van hield, tot de vampieren in het dorp kwamen wonen waar ik al zo lang woonde met mijn roedel. Nou ja, eigenlijk Stevens roedel, want hij was de leider. Ik begon te vertellen over de eerste ruzies tussen de roedel en mij, hoe ze erachter kwamen met wie ik bevriend was en hoe ik de familie beschermd had. Een nieuwe flashback kwam weer tevoorschijn toen ik op het punt kwam waar ik de familie beschermde.

Ik schudde de beelden weg en keek Bella even aan. Het was alsof ze mij met haar blik bijna dwong om het te vertellen, maar ik wou het niet vertellen en ik ging het ook niet doen. Hooguit ging ik het vertellen aan Jacob, maar dat ging pas gebeuren als ik er zeker van was dat ook hij een weerwolf was.
Geklop op het raam deed mij en Bella opkijken. Tot mijn grote verbazing zag ik Edward daar, waardoor ik geschrokken naar hem keek. Wat moest hij hier? Bella stond al op om het raam open te doen, het duurde niet lang voor Edward binnen stond en mij strak aankeek. Ik schudde alleen met mijn hoofd en negeerde hem.
“Neem volgende keer het raam van Bella,” bromde ik. Waarom moest hij nou mijn raam nemen?
“Misschien, ik sprak Sam net,”
“Sinds wanneer heb jij contact met Sam?” vroeg Bella verbaasd. Ok, nu was het haar beurt blijkbaar om verbaasd te kijken, evenals dat het ook mijn beurt. Vampieren spraken niet met weerwolven en andersom. Ok, ik was bevriend met een vampierenfamilie, maar dat lag nog net iets anders.
“Sinds net, ik heb hem verteld over Yara. Hij moet toch weten dat er een nieuwe weerwolf is ontdekt?” zei hij en keek met zijn ogen duister naar mij, waardoor ik moest rillen.

Waarom moest nu iedereen weten wat er aan de hand was?
“Sam komt zeker hier heen?” vroeg ik en keek Edward aan. Zoals het er nu naar uitzag zou hij zeker hier heen komen. Wie wil nu niet de nieuwkomer verwelkomen? Of wegjagen? Dat tweede zou natuurlijk meer in mijn plaats zijn, gezien niemand natuurlijk een verrader in zijn midden wilt.
“Nee, hij wacht tot je weer eens een keer in een wolf verandert,” Sam kon de pot op, dacht ik. Ik pakte het kussen van onder mij vandaan en greep het stevig vast. Waarom moest alles en altijd op mij afkomen? Wat had ik iedereen misdaan? Niks, toch? Behalve dan die familie beschermen in mijn oude woonplaats.
“Kan je overigens weggaan Edward, je stinkt nogal,” bromde ik vervolgens. Het was nu niet bepaald geweldig om een vampier hier in je kamer te hebben als je een weerwolf was. Hij stonk, waarom was het me niet eerder opgevallen? Ok, ik zei het eigenlijk alleen maar tegen hem omdat hij irritant en vervelend was (geen idee wat Bella nu in hem zag, het was gewoon een vampier).
“Ben al weg, ga je mee Bella?” vroeg Edward als laatste. Ik keek even naar Bella en die knikte ‘ja’. Ik zuchtte, ik werd dus aan mijn lot over gelaten. Geweldig! Het duurde dan ook niet lang voor die twee uit mijn kamer verdwenen waren en ik alleen was. Eigenlijk was het zo erg nog niet. Nu kon ik nadenken over wat ik moest doen, wat Edward had gezegd en bovenal, nu was die verdomde stank ook weg! Ik haalde een hand door mijn haren en begon nog eens honger te krijgen ook.
Mijn benen sloeg ik over de bedrand en stapte uit bed. Kalm liep ik naar beneden en liep vervolgens naar de keuken waar hopelijk nog ergens heerlijk voedsel op mij lag te wachten. Oh, wat had ik daar nu zin in!