Online Verhalen

Hoi. Ik heb een verhaal gemaakt, gewoon zomaar, uit het niets. Het kan zijn dat het slecht is, maar ik wil graag dat als je dit leest dat je er dan een reactie op zou willen geven want ik ben niet echt een beginner in verhalen schrijven, maar ik kan natuurlijk altijd nog wat leren. Dankjewel . Daarbij is het verhaal niet af trouwens, ik weet niet of het wel waard is om het schrijven te hervatten.

Ze was bang. Steeds als ze haar ogen sloot, zat ze vast in haar gedachten, in haar dromen, en ze kwam er niet uit. Alles leek echt te gebeuren, maar niets was echt.

Lisa had er veel moeite mee. Ze had al nachten geen rust gehad, en durfde amper te knipperen. Ze straalde de vermoeidheid uit. Blauwe wallen onder haar ogen, haar mooie lange blonde haar zat door de war, en ze zat erbij als een zoutzak.
Het enige waar ze op dat moment kon denken was slaap, maar ze zat in de klas. En werd voor de zoveelste keer uit de klas gehaald door haar mentor, die haar – alweer – de bekende vragen stelde. “Is er iets aan de hand? Thuis? Met je vrienden?”. Dit was een zin die ze de afgelopen dagen al meerdere malen had gehoord. Maar ze kon niet eens antwoorden. Ze was kapot.

Lisa loopt langzaam terug naar de klas. Ze zit nu in de derde klas van de Havo. Ze is niet bepaald populair, maar mensen kennen haar wel. Ze slentert door de gang en kijkt wat rond. Het is leswisseling, en ze word omver gelopen door de zoveel nieuwe eerste klassers, alle tweede klassers en al haar zogenaamde vrienden, waar ze nooit wat van hoeft te verwachten.
”Lisa?!” hoort ze achter zich. Ze draait om. Een meisje komt naar haar toe rennen. Ze heeft geen idee wie het is.
”Lisa! Wat is er? Je ziet er beroerd uit man, watisser,” zegt ze.
”.. W-… Wiee ben je… ? “ krijgt Lisa er nog uit.
”.. Doe niet zo gek! Voel je je wel goed? Wat is er? Moet ik hulp roepen?”

Lisa krijgt het laatste erg moeilijk mee. Ze staat op het punt om door haar benen te zakken, maar ze wil niet dat iedereen haar aankijkt, en dat ze dan nog meer gepest word dan dat ze nu al word. Maar ze blijkt er geen controle over te hebben. Haar oogleden worden zwaarder, haar benen worden slapper, en ze zakt door haar benen heen.
Ze hoort wat dof gegil, en een grote stilte.

Zwart. Dat is alles wat ze nu ziet. Ze kan niets. Ze zit vast, en kan niet bewegen.
Alles wat ze wil is wakker worden! Ze moedigt haarzelf aan om haar ogen te openen. Maar niets werkt.
Dit is wat ze de afgelopen dagen wilde voorkomen. Deze leegte. Binnen enkele seconden zou er iets heel vervelends gebeuren. Altijd weer iets anders. En ze beleefde het echt.

Word Vervolgd.

Past hier volledig in dit board. Het is mysterieus.
Het hoeft niet om het verhaal in te leiden met een citaat. Je kan het gewoon neer zetten.

De slapeloosheid is goed weergegeven. Herkenbaar zelfs.

Een typfoutje

Binnen enkele seconden zou er iets heel vervelens gebeuren.

vervelends

Alles leek echt te gebeuren, maar niets was echt.

Vanaf die zin, heb je me al mee in je verhaal. Hiermee is mijn intresse gewekt voor het verdere vervolg van het verhaal.

Bedankt! Ik zal vanmiddag nog een stuk schrijven

Leuk, leuk, leuk.
Ik vind het ook mysterieus, en ik wil weten wat er gebeurt. :p
Alleen heb ik een paar opmerkingen:

Etiennuh schreef:Ze is niet bepaald populair, maar mensen kennen haar wel.

Etiennuh schreef:Ze staat op het punt om door haar benen te zakken, maar ze wil niet dat iedereen haar aankijkt, en dat ze dan nog meer gepest word dan dat ze nu al word.

Deze twee zinnen passen niet erg goed bij elkaar, en vooral de vetgedrukte delen niet.

En het is leuker lezen als je aanhalingstekens gewoon zo “” staan, maar dat is niet zo belangrijk.

Hee, op de één of andere manier pakt dit verhaal mij niet. Ik denk op de manier waarop het geschreven is. zoals deze zin: Binnen enkele seconden zou er iets heel vervelends gebeuren. Altijd weer iets anders. En ze beleefde het echt. Het pakt me niet. Als ik een verhaal lees, wil ik het voor me kunnen zien, en dat zie ik bij dit verhaal niet, wat ik erg jammer vind.
sorry!