thuis?
Geplaatst: 08 sep 2009 16:45
Daar staat ze dan in het kamertje van twee bij twee. De spullen zijn zorgvuldig in de kartonnen verhuisdozen gestapeld. Potjes, plantjes, knuffels en schilderijtjes zijn verwijdert. Nina voelt zich net zo leeg als de kamer die ooit van haar was. Twee vingers glijden over het lijstje, over het glas, mama is onbereikbaar. Langzaam zakt ze door haar knieën en gaat op het afgehaalde bed zitten, het enige wat er nog om heen zit is een spierwit hoeslaken. Voorover gebogen hangt Nina over de foto, en huilt. Tranen druppelen over het glas naar beneden van de ijzeren lijst af. Er klinken een paar gesmoorde snikken, dan richt ze zich op, herpakt zichzelf. ‘Sterk zijn’ galmt het door haar hoofd. Een laatste kus aan haar moeder, dan is ze zover. Voorzichtig legt ze het fotolijstje in de doos, en vouwt de flappen dicht. Definitief pakt ze de deurklink en laat de deur achter zich vallen, voor het laatst.
Pa staat met zijn armen over elkaar geslagen onder aan de trap
‘Alles eindelijk ingepakt..’ bromt hij.
Stilte. Met moeite struint ze naar beneden, haar handen aan de leuning vast geklampt.
Het zweet staat in haar handpalmen. Nina kijkt naar de verbitterde plooien in het gezicht van haar vader. Een vader die niets om haar geeft, haar gewoon opsluit in een of andere inrichting. De tranen prikken achter haar ogen. Hij ziet het niet, en kijkt op zijn horloge. Nisky
manoeuvreert tussen haar blote benen door. Ze pakt het rode katertje op, en drukt het tegen haar borst. ‘kon ik jou maar meenemen’ fluistert ze in het katten oortje. Nina zet het diertje neer. Een verontwaardigd ‘miauw’ als reactie. Pa loopt richting de voordeur. Het teken dat zij moet volgen. Kroezige rode krullen deinen in de maat mee op haar schouders, terwijl ze haar vader haastig achterna beent.
Pa staat met zijn armen over elkaar geslagen onder aan de trap
‘Alles eindelijk ingepakt..’ bromt hij.
Stilte. Met moeite struint ze naar beneden, haar handen aan de leuning vast geklampt.
Het zweet staat in haar handpalmen. Nina kijkt naar de verbitterde plooien in het gezicht van haar vader. Een vader die niets om haar geeft, haar gewoon opsluit in een of andere inrichting. De tranen prikken achter haar ogen. Hij ziet het niet, en kijkt op zijn horloge. Nisky
manoeuvreert tussen haar blote benen door. Ze pakt het rode katertje op, en drukt het tegen haar borst. ‘kon ik jou maar meenemen’ fluistert ze in het katten oortje. Nina zet het diertje neer. Een verontwaardigd ‘miauw’ als reactie. Pa loopt richting de voordeur. Het teken dat zij moet volgen. Kroezige rode krullen deinen in de maat mee op haar schouders, terwijl ze haar vader haastig achterna beent.