Online Verhalen

# Proloog – Het Begin.


Kolonel Charles Seyton was totaal uitgeput toen hij de top van de berg bereikte. Zijn kleren waren gescheurd en vuil van de modder door de lange tocht langs de steile bergwanden. Het zweet gutste van zijn rode gezicht en zijn handen zagen er grauw en pijnlijk uit door de klim.
Het had acht uur geduurd om hierboven te komen en toen hij dacht aan de reden waarom hij zijn leven gewaagd had, waarom hij zich zo’n doodvermoeiende en zware taak op zijn hals had gehaald, wist hij dat het niet tevergeefs was.
Voorzichtig trok hij zich op aan het bruine gesteente; het allerlaatste wat hij nog moest doen, voordat hij zich op het grote stuk grond voor zich kon vestigen, de tent op kon zetten en kon gaan slapen. Eenmaal boven liet hij zich in het lange gras vallen om even op adem te komen. De zon prikte in zijn ogen, maar de man trok zich er niets van aan. Hij had wel onder slechtere weersomstandigheden gewerkt.
Een geluid rechts van zijn oor deed hem opkijken. Er was echter niets te zien. Seyton haalde diep adem, zich voorbereidend op de opdracht die hij nu moest voltooien.
Hij had gewild dat het wezen nog zou slapen, hij had gewild dat het nog ver van hem verwijderd was, zodat hij in zijn tent kon rusten. Het mocht alleen niet baten. Het gevaar was dichtbij. Zo dichtbij dat hij haar voelde, dat hij haar rook en dat hij haar hoorde, zonder te zien waar zij was…

I like it! Netjes opgebouwd, mooie woordkeuze en goede metafoor! Ik zou graag meer lezen, want dit stukje is echt te kort! Welkom terug op OV btw

Kort stukje, maar toch ben ik al zeer benieuwd hoe je verder gaat
Mirry zei al de meeste dingen boven mij en daar heb ik weinig aan toe te voegen.
Ik vind je schrijfstijl erg fijn
Zoals ik net zei, ik ben zeer benieuwd naar het vervolg

Dank jullie wel! Nu maar hopen dat het zo positief blijft...

Een iets langer stukje, dit keer.

-----

Zijn hand gleed over de revolver in zijn borstzak. Zo gevaarlijk en toch zo waardevol, als het zich maar kalm liet maken. Daarom hadden ze kolonel Seyton ook gestuurd. Zijn vriendelijke stem, zijn zorgvuldig gekozen taalgebruik, de felblauwe ogen die gezag uitstraalden. De man zou zelfs in staat zijn om de gevaarlijkste crimineel in de wereld op het goede pad te zetten, alleen maar door te praten!
Het schrapende, gorgelende geluid liet zich nog een keer horen en Charles Seyton klemde het wapen steviger vast, ondanks zijn verkrampte vingers door het bergbeklimmen. Een zacht briesje streek over zijn zwetende gezicht. Heel even verlangde hij naar huis, zijn twee kinderen, zijn lieve vrouw, een warm bad, een schoon bed. Maar zijn gedachten gingen al snel naar de eer die hij zou krijgen wanneer hij de missie met succes zou beëindigen. Voor een man zoals hij, was die glorie belangrijker dan alles en iedereen.
Te laat besefte Seyton dat hij zich niet langer concentreerde op het uitgestreken oppervlak van de bergtop. Hij schudde zijn hoofd, knipperde met zijn ogen om zich vlug te herstellen.
Een glibberig witte gedaante gleed over het roodbruine gesteente, zonder dat het zich tegen liet houden door de ruwe ondergrond. Zwarte haren lagen warrig, vol met klitten, takjes en bladeren, over het naakte, spierwitte lichaam heen. Het tilde haar hoofd op, de armen trilden door de inspanning die het haar vergde en kolonel Seyton schrok lichtelijk bij het zien van zoveel menselijks. Het was vreemd, maar zijn hart ging niet sneller slaan toen het tegen hem begon te praten. ‘Doet u mij alstublieft geen pijn… Ik wil geen pijn meer in dit lichaam voelen… Ik –’ Haar adem stokte in haar keel. Haar lange, zwarte pony hing voor haar ogen en lichtte ietsje op toen zij de lucht uit haar longen blies.
‘Ik zou je nooit kwaad doen, kind!’
‘Ik ben negentien jaar, meneer. Ik ben geen kind meer.’ Het wezen zuchtte. ‘Waarom wijst u nog steeds met dat wapen op mij, terwijl u zegt dat u mij geen pijn wilt doen?’
‘Het spijt me. Ik had het zelf niet in de gaten.’ Langzaam liet hij zijn pistool zakken.
‘Dank u wel.’ Ze glimlachte, kroop nog ietsje dichterbij, streek met haar lange, dunne vingers het haar van haar voorhoofd weg, zodat ze hem recht kon aankijken.
Kolonel Seyton deinsde achteruit, struikelde over zijn eigen benen en viel languit neer op de harde stenen, alleen al bij het zien van die twee rode ogen. Glinsterend bloeddorstig in het felle zonlicht van die dag…

Oeh, nu ben ik zeer benieuwd wat het is Iets met rode bloeddorstige ogen maakt mij namelijk heel nieuwsgierig^^^^ Vooral omdat het een menselijk lichaam heeft *heeft dan misschien een klein vermoeden, maar weet het niet zeker*
Ben zeer benieuwd hoe je het verder schrijft

Toch een klein foutje:

Een glibberig witte gedaante gleed over het roodbruine steen

'Het' moet geloof ik in deze zin 'de' zijn. Dat klinkt in mijn hoofd beter, dan het.

@ Hierboven: Geen vampiers, maar wel iets wat je ermee kan vergelijken. XD Jep, je hebt gelijk. Ik heb het verbeterd!

-----

Zijn borst bewoog razendsnel op en neer. De longen deden pijn bij het in- en uitademen en zijn hoofd bonkte door de klap die hij tegen de rots had gemaakt. Vers bloed droop via zijn nek zijn shirt in, liet een rood spoor achter op de grond. Zijn ledematen lagen er in een vreemde positie bij, waardoor hij niet direct op kon springen, zijn pistool kon richten en kon schieten om het wezen in toom te houden.
‘Bent u bang?’ vroeg de jonge vrouw plotseling. Ze pakte een steen tussen haar vingers, bewonderde hem even voordat ze zich weer op de mensenman concentreerde. Haar ogen leken roder op te gloeien toen ze het bloed langs zijn hals zag glijden. ‘Ik wel. Ik heb jarenlang geslapen in de grotten in het dal van deze berg. Ik ben mijn herinneringen kwijt – ik weet niet eens mijn naam meer! – en nu dringt iemand mijn territorium binnen, iemand met verstand van wapens, iemand die mij probeert uit te dagen met zijn bloed…’
Het witte lichaam was nu een halve meter van Seyton verwijderd. De vrouw kon hem nu aanraken, als ze dat wilde, kon hem nu vernietigen, als ze daar zin in had.
‘Ik wilde je komen halen,’ zei hij snel, in een wanhopige poging om tijd te winnen. De mond van het wezen slurpte het bloed van de rots af, bleef het oplikken, terwijl ze hem geïnteresseerd gadesloeg. ‘Ik heb je familie gevonden. Zij bevinden zich alleen bij mijn soort. Dit pistool heb ik trouwens voor de zekerheid op zak. Je weet nooit wat je tegen kan komen hier op de berg!’
Zijn stem klonk hoog en gejaagd, maar het wezen had het niet opgemerkt. ‘Familie?’ vroeg ze, haar hoofd scheefhoudend en verward knipperend met haar ogen.
‘Ja, familie, wezens zoals jij. Zij kunnen je meer vertellen. Je afkomst, je naam…’ Hij slaakte onwillekeurig een zucht, probeerde overeind te krabbelen. Het lukte hem niet. De vrouw had hem met een ongelooflijke kracht weer teruggeduwd op zijn plaats. Haar vlijmscherpe nagels doorboorden de huid van zijn buik.
‘U liegt…’ siste ze. ‘U liegt tegen me! U bent bang, daarom liegt u!’ Speeksel vloeide uit haar mondhoeken. De kalme uitdrukking op zijn gezicht maakte haar nog woedender. Ze beet hem vals in zijn bovenarm.
Seyton gilde het uit van de pijn, zijn hoofd in zijn nek. Het wezen greep naar het pistool dat een meter van haar was verwijderd en sloeg het tegen het hoofd van de kolonel, net zolang tot hij bewusteloos werd en in elkaar zakte, naar beneden glijdend langs de ruwe rotsblokken.

Aw arme kolonel! Hij probeert alleen wat goeds te doen...?
Ik dacht inderdaad aan vampiers ben benieuwd wat het dan is Het enige wat ik me kan inbeelden met een witte huid en rode bloeddorstige ogen is toch echt een vampier. Maar ik laat me verrassen wat jij er van maakt^^^^