Online Verhalen

”Moet je haar nou eens zien dan!”
“Het lijkt wel een nijlpaard!!”
“En die schoenen! Die passen niet eens bij die kleren!”
“Heb je haar kleren überhaupt wel eens gezien?”

Een traan rolde over mijn wang. Snel veegde ik hem weg. Ik zat op de grond van mijn kamer en veegde met mijn hand het laatste beetje bloed uit mijn mondhoek. Vandaag was het weer zo ver. Ze hadden het weer om mij voorzien. Ze hadden me uitgescholden en me een paar klappen verkocht. Maar het viel nog mee. Het kon nog erger. Het was wel eens wat erger geweest.
Ik stond op en trok mijn shirt uit. Ik ging voor de spiegel staan.
“Ben ik echt zo dik dan?” fluisterde ik zachtjes tegen mijn spiegelbeeld. Het leek wel of deze ja knikte. En hoe langer ik naar mezelf keek, hoe dikker ik werd. Ik wendde mijn ogen af en trok snel m'n shirt maar weer aan. Ik ging achter mijn bureau zitten en startte de computer op. Snel zocht ik op internet wat op.
“Als je shirts met strepen draagt valt je omvang niet zo op, of doe een sjaaltje om. Dit helpt ook als ze vinden dat je plat van voren bent,” las ik hardop voor en ik zuchtte. Ik zette een muziekje op en zocht alvast de kleren uit voor morgen.
Misschien kon ik dan een ramp voorkomen..

”Moet je haar zien dan! Ze heeft er werk van gemaakt dit keer!”
“Ja inderdaad, maar ze wordt er niet mooier op!”
“Hee dikzakje! Welke maat is dat? XX-L? Of heb je die maar genomen om dat het niet groter kon?”
“En die dikke kont van haar! Die broek, écht het staat gewoon niet!”
“Heeft ze nooit van mode gehoord?”
“Blijkbaar niet..”
“Misschien moeten we haar eens een make over geven?”
“Heeft ze héél hard nodig dan!”

Ja hoor. Ze hebben me weer uit gelachen. Ik kan er echt niet tegen. Weer zit ik in mijn kamer, dit keer met een schrijfblok in mijn hand. Ik schrijf dingen op die me aan moeten moedigen. Maar het helpt niet. Het werkt niet. Het schiet niet op. Het enige waar ik aan kan denken zijn rottige dingen, en dat moet ik juist niet hebben. Waarom kan niemand me helpen? Waarom sta ik er zo alleen voor?
Ik leg mijn schrijfblok maar weer weg. Het heeft toch geen zin. Ik weet het niet meer. Doe ik mijn best op m'n kleren, is het ook weer niet goed. Ik snap het niet. Wat doe ik fout? Waarom ben ik zo anders als dat zij zijn? Zo veel verschil ik toch niet?
Ik ben toch ook maar gewoon een mens?

Ik besloot mijn computer maar weer eens aan te zetten. Op sommige momenten leek dat mijn enige vriend. Of de boeken die ik dan wel eens las. Ik weet het niet. Soms lijken die dingen liever voor mij te zijn dan de meeste mensen voor me zijn.
Ik startte het muziek programmaatje op en probeerde wat vrolijke muziek te beluisteren. Niet dat dit echt werkte, maar het was beter dan die sombere muziek. In mijn ooghoeken zag ik het icoontje van msn knipperen. Zal ik online gaan?
Durf ik het?
Ik besloot het toch maar te doen.

-Heey Dikkie Dik! Hoe is het met jou?
- Gaat wel, met jou?
- Goed hoor! Ik heb alleen best wel honger.
- Dan ga je wat eten.
- Moet jij ook wat? Of wacht, doe dat maar niet..
- Hoezo niet?
- Je bent al dik genoeg zeg! Ik ben zo terug.

Maar voordat ze terug was had ik msn al weer afgesloten. Waarom moesten ze zelfs op msn door gaan? Konden ze nou niet gewoon even ophouden? Ik vond het al erg genoeg dat ze het op school deden.
Ik zuchtte diep en startte internet op nadat ik weer een ander nummer op had gezet. 'por la mitad' van Julio. Misschien vond ik dit nummer zo leuk omdat ik niet wist wat hij zei. Dat maakte het wel spannend, in zekere zin. Je kon het echter gewoon zo opzoeken, maar daar had ik geen zin in.

Na nog een paar nummers begon mijn maag te rommelen en kreeg ik dorst. Ik besloot naar beneden te gaan om wat te eten en te drinken te halen.
Toen ik het had gepakt liep ik weer naar boven. Ik was alleen thuis, dus had het rijk voor mij alleen. Ik opende mijn kamerdeur met mijn elleboog en liep naar binnen. Maar voordat ik weer kon zitten liep ik langs m'n spiegel. Voor de spiegel bleef ik staan. Ik dronk mijn glas leeg en staarde ondertussen nauwlettend naar mezelf. Verschillende gedachten spookte rond in mijn hoofd.
Ik liet mijn armen zakken waarbij het glas uit mijn hand viel, en liep naar de spiegel toe. Ik bleef mezelf in de gaten houden. Ongewild liepen er al tranen over mijn wangen heen.
Was ik inderdaad zo lelijk als ze zeiden? Was ik echt dik? Hadden ze dan echt gelijk?
Ik bekeek de kleren die ik aan had. Het sjaaltje.. Dat maakte me inderdaad echt niet knapper of slanker.. Misschien zelfs wel dikker.?
Snel deed ik het sjaaltje af. En wat nou als we binnenkort gingen zwemmen?
Ik trok mijn t-shirt uit. NEE! Zo wil ik écht niet gezien worden!
Ik staarde naar mezelf, nog steeds.
“Waarom..? Waarom ben ik zo lelijk?” fluisterde ik zachtjes naar mezelf. Tranen liepen over mijn wangen. Ik ging op de grond zitten tegen de spiegel aan. De spiegel was koud, maar ik voelde het amper.
Ik voelde het amper!
Dat kon nog wel eens goed uitpakken. Ik had er wel eens van gehoord.. Maar nog nooit zelf uitgeprobeerd. Ik keek om me heen. Inmiddels liepen de tranen via mijn hals naar beneden.
Ik zag wat voor me glinsteren. Ik reikte mijn arm uit en raapte het op.
Met een kreetje liet ik het weer vallen. Het was scherp! Ik keek naar mijn vingers. Ze bloedden. Maar het deed eigenlijk niet eens zo veel zeer. Ik pakte het weer op. Het was een stukje glas. Blijkbaar had ik het glas waaruit ik had gedronken kapot laten vallen. Zou het werken?
Ik pakte het stukje glas stevig beet en ging over mijn arm heen..
“Auw!” sisste ik tussen mijn tanden door die stevig op elkaar stonden. Het deed zeer, maar het was wel het enige waar ik aan dacht.
Pijn, geen verdriet meer.


”Heb je dat kind vandaag dan weer gezien?”
“Echt ze heeft dríngend nieuwe kleren nodig!”
“En waarom draagt ze nu weer lange mouwen?”
“Ze moet haar vet kwabben verbergen dat wéét je toch!”
“Waarom ga je niet eens sporten dan?”
“Daar is ze veel te lui voor zeg!”

Het haalt ook nooit wat uit weetje. Ik snap het niet. Wat doe ik fout? Zou ik weer hetzelfde doen als gisteren? Mezelf snijden? Het hielp wel voor die dag. Maar was het nou de oplossing op mijn problemen?
Ik opende dit keer youtube toen ik weer achter de computer zat, terwijl ik al denkend gewoon wat rond zocht. Ik kwam op een zielig filmpje uit over een meisje. Een jongen had haar verteld dat ze lelijk was en ze had zelfmoord gepleegd.

Die avond zat ik op mijn bed en dacht na over dat verhaal. Was zelfmoord plegen nou dé oplossing? Nee toch? Dat hoorde toch niet? Hoe zielig het ook voor haar was.. Was zelfmoord niet te overdreven?
Zachtjes stapte ik uit bed. Ik liep weer naar mijn spiegel toe. Ik keek naar mezelf. Zou ik dat ooit kunnen? Mezelf vermoorden? Nee toch? Ik denk het niet.. Nee...
Met mijn hand raakte ik de spiegel aan. Het enige wat ik zag, was ikzelf. De rest van de kamer viel me niet meer op. Ik keek naar mijn hand, die mijn eigen hand aanraakte.
Ik ben ik. En wat kan iemand daar nou aan veranderen?

”Ik vraag me af wanneer dat kind eens snapt dat ze eens een mode blad moet bekijken!”
“Hoe vaak moeten we haar nog zeggen dat ze op moet rotten?”
“Ze snapt het echt niet he?”
“Naast dik is ze nu ook nog eens dom!”
“Heb je gezien hoe ze erbij loopt vandaag?”

Ik stond weer voor de spiegel thuis. Het leek vandaag wel erger dan dat het normaal was. Ik wreef over mijn voorhoofd. Uit een klein wondje liep bloed. Het viel mee. Hoofd wondjes bloedde altijd snel, had ik ooit ergens gelezen.
Maar mijn gezicht stond dit keer niet vol pijn of verdriet. Nee daar in tegen zelfs. Dit kon zo niet langer door. Ik keek om me heen. Ik zocht iets. Iets hards.

Toen vond ik het. Iets wat ik goed kon gebruiken. Op mijn bureau stond nog een stenen bloempot. Ik pakte hem stevig beet en keek erna. Ja het was perfect. Ik haalde nog een keer diep adem en deed het toen.

”ACCEPTEER ME MAAR ZOALS IK BEN!” gilde ik terwijl ik de bloempot vol tegen m'n spiegel aan gooide zodat deze in duizend stukjes vloog. Scherven brengen geluk.

Toen ik rond keek lachte ik tevreden. Ik was mezelf weer, en door niemand laat ik me nu nog gek maken.
Door helemaal niemand niet.

Mooi geschreven, de strijd tussen de pesters en jezelf. Moet je ze geloven, hebben ze gelijk? Natuurlijk hebben ze geen gelijk, maar hoe vaker ze het zeggen des te meer je ze gaa\t geloven...

TheNameless schreef:Ik wende mijn ogen af en trok snel m'n shirt maar weer aan.

wende = wendde

TheNameless schreef:“Ben ik echt zo dik dan?” fluisterde ik zachtjes tegen me spiegelbeeld.

me = mijn

TheNameless schreef:Ik zuchtte diep en startte internet op nadat ze weer een ander nummer op had gezet. 'por la mitad' van Julio.

je schrijft vanuit de ik-vorm en hier staat ineens 'nadat ze', moet dus zijn; nadat ik weer een ander nummer op had gezet.

TheNameless schreef:Ik reikte me arm uit en raapte het op.

me arm = mijn arm

TheNameless schreef:Ik keek naar mijn vingers. Ze bloedde.

Ze bloedden. Vingers zijn meervourd dus wordt het bloedden.

TheNameless schreef:Me snijden?

Mezelf snijden (klinkt mooier, maar je kan dit ook laten staan)

TheNameless schreef:Maar was het nou de oplossing op haar problemen?

En hier weer de ik- of de ze-vorm. En persoonlijk zou ik voor mijn problemen, en niet óp mijn problemen doen, maar dat is een mening. Maar was het nou de oplossing voor mijn problemen?

Mooi einde, de tweestrijd met zichzelf, luisteren naar de pesters of ze negeren. Maar uiteindelijk toch jezelf accepteren om wie je bent. De titel past er ook goed bij!
Mooi geschreven.

Maartje haalt me de woorden uit de mond: heel mooi omschreven, die tweestrijd. Ik vind de schuingedrukte stukjes ertussen heel krachtig, zo kun je de hoofdpersoon nog beter snappen Er staan wat kleine spelfoutjes in, maar die heeft Maartje er al voor je uitghaald. Het einde vind ik sterk gekozen. het loopt niet altijd slecht af en dat benadruk jij hier mooi. Super

Heel erg Bedankt voor jullie reactie! En om eerlijk te zeggen.. Jullie zeggen précies wat ik bedoel! Ik ken het niet uit omgeving of ervaring, maar ik heb er over gehoord. En ik vind dat je jezelf moet zijn, en vooral daar in geloven. Niet in wat andere zeggen. Die mening kun je méénemen, maar niet laten overheersen

en Maartje, heel erg bedankt voor de spellingscheck XD ben gewent om in 3e-persoon te schrijven, en ben slecht in spelling.. Dus bedankt

Sabbientje Wijnen keek naar het grote scherm wat voor hem stond. Op dit scherm was het verhaal “Spiegels naar de ziel” geprojecteerd van TheNameless.
Even keek hij zijwaarts naar zijn collega’s. Dit om te kijken of deze al van plan waren iets te gaan zeggen, of dat deze nog aan het lezen waren.
Hij hoorde het publiek juichen en besloot zijn oordeel over het verhaal te vellen.

-------------------------------------------------

Helaas ben ik minder enthousiast als de rest en ik ga proberen te vertellen waarom.

Allereerst komt er iets in voor, wat ik niet op een openbaar forum thuis vind horen.
Namelijk het snijden met scherpe materialen in jezelf.
Door dit in een verhaal te zetten op een openbaar forum als dit, vind ik dat je er mensen toe aanzet. Vooral omdat je niet neerzet hoe fout het eigenlijk is. Je geeft er ook aan het begin van je verhaal geen waarschuwing voor. Je hoofdpersoon heeft er geen spijt van, vind het zelf niet fout, sterker nog, ze denkt eraan het nogmaals te doen.

Verder vind ik je verhaal heel rommelig ogen. De dikgedrukte teksten zorgen voor verwarring en ik vind ze er niet in horen. Als je deze zinnen in gewone tekst neerzet, komen ze ook wel over.

Ik krijg ook geen medeleven met de hoofdpersonage in je verhaal. Iets wat je naar mijn idee wel wilt. Op mij komen de gevoelens heel oppervlakkig over.
Iets meer beschrijvingen van haar werkelijke uiterlijk, haar gedachten, misschien zelfs iets van de omgeving van haar kamer of wat er nu allemaal op school gebeurd is, kan ervoor zorgen dat de lezers nog meer mee kunnen leven met je hoofdpersonage.

--------------------------------------

Sabbientje Wijnen keek naar het door hem neergeschreven stuk. Zou hij misschien niet iets positiever moeten eindigen? Misschien moest hij er nog bijzetten dat hij de schrijfstijl van deze persoon best wel iets vond hebben, maar hij het zonde vond dat het in dit verhaal niet helemaal goed uit de verf kwam.
Hij keek even twijfelend naar zijn collega’s, maar besloot toen zijn pleidooi af te ronden.
Hij schreef met sierlijke bewegingen een cijfer op een bordje en stak het omhoog.
Van hem kreeg TheNameless een 6 voor dit verhaal.

Sabbientje schreef:Helaas ben ik minder enthousiast als de rest en ik ga proberen te vertellen waarom.

Allereerst komt er iets in voor, wat ik niet op een openbaar forum thuis vind horen.
Namelijk het snijden met scherpe materialen in jezelf.
Door dit in een verhaal te zetten op een openbaar forum als dit, vind ik dat je er mensen toe aanzet. Vooral omdat je niet neerzet hoe fout het eigenlijk is. Je geeft er ook aan het begin van je verhaal geen waarschuwing voor. Je hoofdpersoon heeft er geen spijt van, vind het zelf niet fout, sterker nog, ze denkt eraan het nogmaals te doen.

Verder vind ik je verhaal heel rommelig ogen. De dikgedrukte teksten zorgen voor verwarring en ik vind ze er niet in horen. Als je deze zinnen in gewone tekst neerzet, komen ze ook wel over.

Ik krijg ook geen medeleven met de hoofdpersonage in je verhaal. Iets wat je naar mijn idee wel wilt. Op mij komen de gevoelens heel oppervlakkig over.
Iets meer beschrijvingen van haar werkelijke uiterlijk, haar gedachten, misschien zelfs iets van de omgeving van haar kamer of wat er nu allemaal op school gebeurd is, kan ervoor zorgen dat de lezers nog meer mee kunnen leven met je hoofdpersonage.

Heey Sabbientje,

I've got your point. Ik snap wat je bedoelt, en het was ook totaal niet bedoelt om mensen aan te moedigen, juist eerder het omgekeerde. Dat ze juist moeten accepteren wie ze zijn. En ik zal het er alsnog even boven zetten.

Verder was het juist als kort verhaal bedoeld, maar ik zal er met de andere verhalen rekening mee houden.

Thnx voor je reactie!

Merel