Spreken is zilver
Geplaatst: 21 nov 2008 21:50
Waarshuwingen: Voor drugs-gebruik, roken, en wat mild gescheld. Zoals altijd: krioelt van de slechte grammatica en onduidelijke zinnen. Ik zal het verhaal later aanpassen. Voor nu hoop ik dat deze beter is dan mijn vorige stuk 'Mascara en Piercings'. Zo wel, cool! En waarom? Zo niet. Jammer, maar wel graag met uitleg 
----------------------------------
…Spreken is zilver…
…en zwijgen is goud…
Sig glimlachte in triomf. Zijn vingers krabde in zijn donzig perzikkleurige baardje, in zijn andere hand hield hij materiaal vast voor zijn jointje. Zijn bivak muts was ver over zijn schedel getrokken en ik merkte al gelijk de enorme zuigzoen op de kant van zijn nek. Ik slikte.
‘’Zie je dat? Ik zweer het je dat het van Veronica was! Echt waar! Vraag het haarzelf!’’
Voor iemand die heel macho zijn kraag open had geritst kwam hij heel neurotisch over zonet. Ik hief mijn schouders onverschillig op. ‘’Ik zei niet dat ik je niet geloofde…Maar…Ik ben momenteel met stomheid geslagen…Shit zeg-’’
Hij grinnikte, terwijl hij vloeipapier om de gemende shag heen rolde. Toen hij klaar was (ik moest wel toegeven, dat deed hij met indrukwekkende tempo) vroeg hij al gelijk of ik een aansteker had. Ik rolde met mijn ogen, terwijl ik zonder naar hem te kijken er eentje gaf, die ik gemakzuchtig uit mijn broekzak plukte. Hij nam een trek, en zuchtte tevreden toen hij het weer uitblies. Voor ik het wist had hij de sigaret voor mijn neus laten hangen. Hij grijnsde weer als een maniak. ‘’Jij ook?’’ Bood hij verdacht luchtig aan. ‘’Het heet vast niets voor niks een jointje, hé?’’ Ik sloeg het aanbood vrijwel meteen af zonder vervelend te zijn.
‘’Dit flik je altijd, Maxie.’’ Hij noemde me Maxie. Niet omdat hij dacht dat ik het leuk vond om zo genoemd te worden, omdat hij wist dat hij me zou irriteren daarmee. Dat maakte het hem leuker en noemde hij me sindsdien altijd zo. Ik had het allang opgegeven om het te verduidelijken met gewoon ‘Max‘. Nee, dankzij die ‘IE’ achter mijn naam te zetten, voelde hij zich vast en zeker meer superieur dan ik.
De reden waarom ik mijn tijd nog verdeed aan die lummel was omdat ik me genoeg moest vervelen . Of hij had gewoon iemand nodig die bij hem stond om toe te kijken hoe hij zijn jointje oprookte, omdat hij toch altijd de aansteker vergat. De reden dat ik nu met hem in de stad was, hurkend op de stoep, was omdat we een klein weddenschap hadden gesloten.
‘’Wat flik ik altijd, ouwe lobbes?’’ Vroeg ik hem, en ik pakte een pakje Malbero sigaretten uit de kontzak van mijn spijkerbroek. Ik griste de aansteker weg van zijn hand en stak een vlammetje. Ik zuchtte in verluchting wanneer ik het goedje eindelijk diep in mijn longen ademde, om het weer uit te blazen.
‘’Mij met je nonchalante houding wijs maken dat het je niets uitmaakt.’’ Hij vertelde dit terwijl het jointje nog tussen zijn lippen hing. En hij draaide zijn gezicht naar mij toe, al het walgelijke joint-lucht kwam in mijn gezicht komen waaien. ‘’Ze was je ex, gast.’’ Hij zat alweer te grijnzen, alsof hij ermee geboren was.
‘’Dus? Ex betekent verleden. Voorbij. Finito. Niks verder erover te zeggen.’’ Sig zat me heel innig na te kijken. Ik vroeg hem waarom hij mij in godsnaam zo zat aan te gapen. Hij grijnsde weer als een gestoorde, en mompelde ‘’Precies waarom ze je had gedumpt.’’
‘’Wat zeg je nou weer, baardaap?’’ Mijn hand streek door mijn zwarte haren. Ik pruilde met mijn onderlip. Niet omdat ik in huilen zou uitbarsten, maar om mijn bovenlip in mijn mond te krullen, om het warm te houden. Want de wind blies en minuscule hagelbuien tikte af en toe in mijn gezicht.
‘’Ik zei-’’ Begon Sig, heel sloom. ‘’Dat ze je dumpte om die reden.’’
‘’Welke dan, klojo?’’
‘’Omdat je nooit eigenlijk iets zei, etterbak. Ze moedigde haar nooit aan, complimenteerde haar. Jullie zoenden en waren altijd alleen elkaar af te lebberen. Geen fatsoenlijk gesprek kwam aan te pas. Het was alleen lik, lik. Zuig, ziug. Slurp, slurp.’’ Hij maakte ook gebaren, dus hij zag er ook uit als een debiel wanneer hij lucht likte, zoog en zogenaamd erop slurpte. Ik trok een grimas naar hem, en haalde alweer mijn schouders op. ''Kom op, man! Vrouwen houden ervan als je tegen ze praat! Vooral complimenteerd! Dat hebben ze nodig.'' Ik moest hem bijna uitlachen. Hij beter weten over vrouwen dan mij? Hij lebberde zijn sigaret romantischer dan hij een van zijn vriendinnen zoende. ‘’Alsof ze zelf zo spraakzaam was. Wanneer ik over iets begon, zeg maar een glas melk. Zei ze alleen maar iets over koeien of bio-industrie. Dat was alles.’’
‘’Nou. Ik en dat wijfje konden lekker veel praten.’’ Hij zei Wijfje alsof ze een kat was. Gatver.
‘’Jullie hadden het waarschijnlijk over wat voor een onbeschofte minkukel ik was.’’ Vermoedde ik al meteen. ‘’Ook.‘’Gaf hij moeiteloos toe. Zijn joint drukte hij uit op de stenen grond. Ik volgde zijn voorbeeld en we keek zwijgzaam voor ons, toen kuchte hij en ging verder. ‘’Maar we konden heel fijn en gladjes praten. We hadden het over dierenleed, over file’s en zelfs over christendom! Echt, nooit geweten dat praten net zo leuk kon zijn als zoenen! ‘’ Ik gaf hem een scheef glimlachje. Iets wat ik voor het eerst deed de paar uur dat ik naast hem zat. ‘’Ze word gek als ze hoort dat dit eigenlijk een weddenschapje was tussen jou en mij. Of je nog met haar kon aanpappen twee dagen nadat het is uitgegaan. ‘’
‘’Niet als je zwijgt als het graf.’’ Hij hief zijn wijsvinger naar zijn lippen. Mijn glimlachje verdween als sneeuw voor de zon. ‘’Ik ben heus geen klikspaan.’’ Verdedigde ik, en Sig keek als een pitbull naar mij. Een pitbull dat iemand weg hield van zijn plak biefstuk. ‘’Mooi! Dan krijgen we geen ruzie!’’ Hij gaf me een keiharde dreun op mijn rug. ‘’Maar denk eraan; zwijgen. Serieus, je zult ervoor boeten als je maar ook een woord wisselt.’’ Hij wees met zijn wijsvinger naar mij toe. En voor de derde keek haalde ik mijn schouders op.
‘’Is goed.’’ Vreemd. Eerst vond hij het niets dat ik nooit veel te zeggen had. En als ik iets hierover zou zeggen werd hij panisch. Maar goed, de reden was duidelijk.
‘’Dus je hebt er geen problemen mee als ik met Veronica uit ga?’’
‘’Heus niet.’’ Praten betekende niet veel voor me. Als echte liefde alleen maar om woorden ging, had ik het eeuwen geleden al opgegeven. Ik zou later iemand vinden die net als ik, vond dat daden meer betekende dan woorden. Ik zou haar ontmoeten. Ik zou haar aankijken. Met slechts één blik, en zal meteen begrijpen wat ik bedoel. Hoe veeleisend en moeilijk dit klonk, het was het niet. althans wel met iemand alledaags. Met iemand waar je om geeft, en begrijpt en steunt in alles in goede tijden en in slechte tijden.
Woorden waren maar woorden.
Het waren de daden die ze verduidelijkte.
----------------------------------
…Spreken is zilver…
…en zwijgen is goud…
Sig glimlachte in triomf. Zijn vingers krabde in zijn donzig perzikkleurige baardje, in zijn andere hand hield hij materiaal vast voor zijn jointje. Zijn bivak muts was ver over zijn schedel getrokken en ik merkte al gelijk de enorme zuigzoen op de kant van zijn nek. Ik slikte.
‘’Zie je dat? Ik zweer het je dat het van Veronica was! Echt waar! Vraag het haarzelf!’’
Voor iemand die heel macho zijn kraag open had geritst kwam hij heel neurotisch over zonet. Ik hief mijn schouders onverschillig op. ‘’Ik zei niet dat ik je niet geloofde…Maar…Ik ben momenteel met stomheid geslagen…Shit zeg-’’
Hij grinnikte, terwijl hij vloeipapier om de gemende shag heen rolde. Toen hij klaar was (ik moest wel toegeven, dat deed hij met indrukwekkende tempo) vroeg hij al gelijk of ik een aansteker had. Ik rolde met mijn ogen, terwijl ik zonder naar hem te kijken er eentje gaf, die ik gemakzuchtig uit mijn broekzak plukte. Hij nam een trek, en zuchtte tevreden toen hij het weer uitblies. Voor ik het wist had hij de sigaret voor mijn neus laten hangen. Hij grijnsde weer als een maniak. ‘’Jij ook?’’ Bood hij verdacht luchtig aan. ‘’Het heet vast niets voor niks een jointje, hé?’’ Ik sloeg het aanbood vrijwel meteen af zonder vervelend te zijn.
‘’Dit flik je altijd, Maxie.’’ Hij noemde me Maxie. Niet omdat hij dacht dat ik het leuk vond om zo genoemd te worden, omdat hij wist dat hij me zou irriteren daarmee. Dat maakte het hem leuker en noemde hij me sindsdien altijd zo. Ik had het allang opgegeven om het te verduidelijken met gewoon ‘Max‘. Nee, dankzij die ‘IE’ achter mijn naam te zetten, voelde hij zich vast en zeker meer superieur dan ik.
De reden waarom ik mijn tijd nog verdeed aan die lummel was omdat ik me genoeg moest vervelen . Of hij had gewoon iemand nodig die bij hem stond om toe te kijken hoe hij zijn jointje oprookte, omdat hij toch altijd de aansteker vergat. De reden dat ik nu met hem in de stad was, hurkend op de stoep, was omdat we een klein weddenschap hadden gesloten.
‘’Wat flik ik altijd, ouwe lobbes?’’ Vroeg ik hem, en ik pakte een pakje Malbero sigaretten uit de kontzak van mijn spijkerbroek. Ik griste de aansteker weg van zijn hand en stak een vlammetje. Ik zuchtte in verluchting wanneer ik het goedje eindelijk diep in mijn longen ademde, om het weer uit te blazen.
‘’Mij met je nonchalante houding wijs maken dat het je niets uitmaakt.’’ Hij vertelde dit terwijl het jointje nog tussen zijn lippen hing. En hij draaide zijn gezicht naar mij toe, al het walgelijke joint-lucht kwam in mijn gezicht komen waaien. ‘’Ze was je ex, gast.’’ Hij zat alweer te grijnzen, alsof hij ermee geboren was.
‘’Dus? Ex betekent verleden. Voorbij. Finito. Niks verder erover te zeggen.’’ Sig zat me heel innig na te kijken. Ik vroeg hem waarom hij mij in godsnaam zo zat aan te gapen. Hij grijnsde weer als een gestoorde, en mompelde ‘’Precies waarom ze je had gedumpt.’’
‘’Wat zeg je nou weer, baardaap?’’ Mijn hand streek door mijn zwarte haren. Ik pruilde met mijn onderlip. Niet omdat ik in huilen zou uitbarsten, maar om mijn bovenlip in mijn mond te krullen, om het warm te houden. Want de wind blies en minuscule hagelbuien tikte af en toe in mijn gezicht.
‘’Ik zei-’’ Begon Sig, heel sloom. ‘’Dat ze je dumpte om die reden.’’
‘’Welke dan, klojo?’’
‘’Omdat je nooit eigenlijk iets zei, etterbak. Ze moedigde haar nooit aan, complimenteerde haar. Jullie zoenden en waren altijd alleen elkaar af te lebberen. Geen fatsoenlijk gesprek kwam aan te pas. Het was alleen lik, lik. Zuig, ziug. Slurp, slurp.’’ Hij maakte ook gebaren, dus hij zag er ook uit als een debiel wanneer hij lucht likte, zoog en zogenaamd erop slurpte. Ik trok een grimas naar hem, en haalde alweer mijn schouders op. ''Kom op, man! Vrouwen houden ervan als je tegen ze praat! Vooral complimenteerd! Dat hebben ze nodig.'' Ik moest hem bijna uitlachen. Hij beter weten over vrouwen dan mij? Hij lebberde zijn sigaret romantischer dan hij een van zijn vriendinnen zoende. ‘’Alsof ze zelf zo spraakzaam was. Wanneer ik over iets begon, zeg maar een glas melk. Zei ze alleen maar iets over koeien of bio-industrie. Dat was alles.’’
‘’Nou. Ik en dat wijfje konden lekker veel praten.’’ Hij zei Wijfje alsof ze een kat was. Gatver.
‘’Jullie hadden het waarschijnlijk over wat voor een onbeschofte minkukel ik was.’’ Vermoedde ik al meteen. ‘’Ook.‘’Gaf hij moeiteloos toe. Zijn joint drukte hij uit op de stenen grond. Ik volgde zijn voorbeeld en we keek zwijgzaam voor ons, toen kuchte hij en ging verder. ‘’Maar we konden heel fijn en gladjes praten. We hadden het over dierenleed, over file’s en zelfs over christendom! Echt, nooit geweten dat praten net zo leuk kon zijn als zoenen! ‘’ Ik gaf hem een scheef glimlachje. Iets wat ik voor het eerst deed de paar uur dat ik naast hem zat. ‘’Ze word gek als ze hoort dat dit eigenlijk een weddenschapje was tussen jou en mij. Of je nog met haar kon aanpappen twee dagen nadat het is uitgegaan. ‘’
‘’Niet als je zwijgt als het graf.’’ Hij hief zijn wijsvinger naar zijn lippen. Mijn glimlachje verdween als sneeuw voor de zon. ‘’Ik ben heus geen klikspaan.’’ Verdedigde ik, en Sig keek als een pitbull naar mij. Een pitbull dat iemand weg hield van zijn plak biefstuk. ‘’Mooi! Dan krijgen we geen ruzie!’’ Hij gaf me een keiharde dreun op mijn rug. ‘’Maar denk eraan; zwijgen. Serieus, je zult ervoor boeten als je maar ook een woord wisselt.’’ Hij wees met zijn wijsvinger naar mij toe. En voor de derde keek haalde ik mijn schouders op.
‘’Is goed.’’ Vreemd. Eerst vond hij het niets dat ik nooit veel te zeggen had. En als ik iets hierover zou zeggen werd hij panisch. Maar goed, de reden was duidelijk.
‘’Dus je hebt er geen problemen mee als ik met Veronica uit ga?’’
‘’Heus niet.’’ Praten betekende niet veel voor me. Als echte liefde alleen maar om woorden ging, had ik het eeuwen geleden al opgegeven. Ik zou later iemand vinden die net als ik, vond dat daden meer betekende dan woorden. Ik zou haar ontmoeten. Ik zou haar aankijken. Met slechts één blik, en zal meteen begrijpen wat ik bedoel. Hoe veeleisend en moeilijk dit klonk, het was het niet. althans wel met iemand alledaags. Met iemand waar je om geeft, en begrijpt en steunt in alles in goede tijden en in slechte tijden.
Woorden waren maar woorden.
Het waren de daden die ze verduidelijkte.