Online Verhalen

(Het begin kan lijken op een oud verhaal van mij)



Aline baalde. Liep ze hier nog een beetje door een uitgestorven school! Verdwalen, in een school hoe krijg je het voor elkaar? Dacht ze bij zichzelf. Ze liep door de verlaten gangen. Het was een week geleden dat ze voor het eerst op deze school kwam. Niemand had haar gevraagd er bij te komen zitten dus zat ze altijd alleen. In de klas, in de pauzes, tijdens tussenuren. Altijd zat ze alleen. Ze vond het eigenlijk wel jammer. Het enige voordeel was dat ze nu gewoon aan het werk kon en goede cijfers halen, verder waren er geen voordelen. Vandaag was ze, na schooltijd, op het idee gekomen de school een beetje te gaan verkennen. Dat bleek nu niet zo’n goed idee. Ze had het gevoel dat ze steeds rondjes liep.

Het angstige gevoel dat iemand naar haar keek bekroop haar. Ze draaide zich snel om. Aan het eind van de gang stond een man van ongeveer dertig jaar oud.
‘Wat doe jij hier nog?’ Zei hij met verbazing en argwaan in zijn stem.
Aline herkende de man. Ook dat nog…haar mentor!
‘Ik eh,’ begon Aline, ‘ben verdwaald.’
Ze hoopte dat het niet al te stom klonk. Aan het lachen van de man te zien wel.
‘Kom maar mee,’ zei hij hartelijk. ‘Ik zal je de weg wel even wijzen!’
‘Oké, bedankt’, zei Aline. Ze liep achter hem aan.
‘Aline heet je toch?’ vroeg haar mentor.
‘Ja’, zei Aline, ‘en uw naam is meneer eh…?’
‘Verijn’, zei hij, ‘maar je mag wel gewoon Stan zeggen hoor! Behalve in de lessen natuurlijk.’ Hij knipoogde. Aline lachte.
‘Mooi!’ zei hij, ‘je kunt weer lachen! Hoe bevalt het je hier op school zover? Ik zie je eigenlijk altijd alleen zitten.’
Aline boog haar hoofd. ‘Misschien willen ze me er wel niet bij hebben.’
‘Zeggen ze dat?’ vroeg hij.
‘Nee’, zei ze, ‘maar ze vragen ook niet of ik er bij kom zitten dus…’
‘Ja, ja’, zei hij.
‘Waarschijnlijk vinden ze me toch niet aardig,’ zei ze.
Verijn draaide zich naar haar toe. ‘Waarom zou je dat denken? Je bent zo’n mooie meid!’
Aline haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet.’ Ze voelde zich heel ongemakkelijk. Waarom slijmde hij zo? Ze keek hem vragend aan.
Er speelde een lachje om zijn mond. ‘Kom, ik zal je de weg wijzen.’
Toen hij zich omdraaide slaakte ze zachtjes een zucht van verlichting. Blijkbaar hoorde hij het want hij keek even over zijn schouder. Aline voelde dat ze knalrood werd.
‘Gezond kleurtje,’ zei hij toen hij het zag,’ heb je het warm?’
‘Ja,’ loog ze. Ze baalde er steeds meer van dat ze verdwaald was. Ze schaamde zich dood.
‘Nou hier zijn de kapstokken. Hangt daar je jas?’ vroeg hij.
Aline knikte en pakte haar jas.
‘Dank u wel,’ zei ze.
Het is al goed.’ Zei hij. En vergeet het niet, je bent een leuke meid dus niet zo slecht over jezelf denken!’
Aline glimlachte en liep richting de deur. Bij haar fiets gekomen zuchtte ze diep. Waar was ze nu eigenlijk zo bang voor? Wat kon er nou in vredesnaam gebeuren. Ze stapte op de fiets en reed weg. Voordat ze de weg op reed keek ze nog even om. Ze zag Verijn voor het raam staan. Hij glimlachte naar haar. Ze lachte terug en zwaaide. Toen fietste ze weg.

‘Hoi mam! Riep Aline, ik ben thuis!’ Haar moeder kwam uit de keuken.
‘Hallo meid! Hoe was het op school?’
‘Leuk hoor.’ zei Aline. Gelukkig merkte haar moeder niet dat ze zo laat was.
‘Zin in een kopje thee? Vroeg haar moeder.
Aline knikte instemmend en samen gingen ze aan de keukentafel zitten waar de thee al klaar stond. Aline moest inwendig wel een beetje lachen om haar moeder. Elke dag weer kwam de vraag of ze thee wilde, maar het antwoord was al voor haar bedacht. Wat ze ook zeggen zou, de thee stond toch al klaar. Ze zaten een beetje te kletsen over van alles en nog wat toen ineens de telefoon ging. Haar moeder nam op.
Aline wachtte geduldig aan de tafel tot haar moeder klaar was.
‘Ja, dat is goed,’ hoorde ze haar moeder zeggen. ‘Oké. Dag hoor…tot morgenavond.’
‘Dat was meneer Verijn’, zei haar moeder toen ze weer Aline kwam zitten. ‘Hij komt morgenavond op ouderbezoek.’
‘Waarom dat?’ vroeg Aline.
‘Als kennismaking.’ Haar moeder glimlachte. ‘Of mogen leraren niet langskomen?’
‘Jawel hoor!’ Aline stond glimlachend op. ‘Bedankt voor de thee mam. Ik ben even boven hoor.’
Haar moeder knikte haar toe en ze ging naar boven. Boven gekomen ging ze achter haar computer zitten. Nadat ze de computer opgestart had zette ze MSN aan.
Hé een mail van Simon, zag ze in haar inbox. Dat was een jongen die ze had leren kennen via een chatsite. Ze mocht helemaal niet chatten, maar ze had dat toch al een paar keer stiekem gedaan. Dat maakte het extra leuk! Ze las het mailtje.

Heej Aline,
Hoe is het met jou? Met mij goed. Vind je het nog leuk dat mailen zo? Apart hé, dat je eigenlijk helemaal niet weet met wie je mailt. Toch vind ik het altijd wel gezellig. Misschien kunnen we ooit een keer in het echt afspreken…Groetjes, Simon.

Aline voelde zich opgelaten. Afspreken? Met Simon? Aan de ene kant vond ze het wel spannend. Toch leek het haar niet zo verstandig. Ze klikte het mailtje weg. Ze zou hier later wel op reageren. Ze ging even rondkijken op de chat. Daar was niet heel veel te beleven. Dan toch maar een reactie naar Simon schrijven.

Hé Simon,
Ja met mij gaat het ook goed hoor. Ja ik vind het ook nog steeds leuk. Ja dat is misschien wel wat apart maar wel grappig toch? Ik weet niet hoor van dat ontmoeten. Straks krijg ik vette problemen met mijn ouders. Maar ja…zo is het ook nog leuk toch? Beetje leuke dag gehad vandaag? Ik had vandaag zoiets stoms hé! Ik liep zo door die nieuwe school (ik had je toch verteld dat ik naar een nieuwe school was hé?) nou…ik dacht na de lessen, even de school verkennen. Wat denk je? Dik verdwaald daar hee! Naja toen stond ik daar dus zo…staat daar ineens mijn mentor. Maar ik had hem niet gezien dus ik schrok me echt vet dood. Die kerel kan ook echt vet eng kijken! Maar ja, hij heeft me toen de weg weer gewezen en toen ben ik naar huis gegaan. Hij komt morgen op kennismakingsgesprek met mijn moeder. Heb echt geen zin als ik daar bij moet zitten. Vet saai! Maar ja. Heel lang verhaal geworden haha. Ik hoor wel weer van je! Groetjes, Aline.


Aline ging even spelletjes doen op het internet. Eigenlijk had ze ook nog wat huiswerk maar daar had ze nu geen zin in. Steeds keek ze even of ze al een mailtje terug had van Simon. Na een klein tijdje, wat voor haar een eeuwigheid leek, had ze een mailtje terug. Ze ging hem gauw lezen.

He Aline. Nee je moet ook geen problemen krijgen natuurlijk. Dan houden we t toch eerst even zo? Ja ik heb ook wel een leuke dag gehad hoor. Niet zo heel veel gedaan eigenlijk. Vervelend dat je verdwaald was! Maar mooi dat die man er was om je de weg te wijzen. Nee zou ik ook niet leuk vinden als ik daar bij moest zitten. Maar heeft die vent niet ooit dan iemand wat aangedaan of zo? Als hij zo eng kijkt. Je weet maar nooit…Haha nee… zal je niet bang maken. Nou ik hoor gauw wel weer van je. Ik zal achter de computer weg, ik moet zo eten. Groetjes, Simon.

Aline keek op de klok. Vijf voor zes. Ze moest ook zo eten. Terwijl ze dat dacht riep haar moeder. ‘Ik kom er aan!’ Riep ze terug. Ze drukte het beeldscherm uit en liep naar beneden.
‘Hoi pap’, zei ze tegen haar vader toen ze aan tafel ging zitten.
‘Hallo’, zei haar vader, ‘hoe was je dag?’
‘Ja goed hoor.’ Zei Aline. Ze hield zich wijselijk stil over het verdwalen in school. Hij zou haar wel uit lachen als ze het zou vertellen.
‘Hoe laat komt meneer Verijn morgen eigenlijk?’ vroeg ze aan haar moeder.
‘Na het eten’, zei haar moeder, ‘om half acht.’
‘Oké’, zei Aline, ‘en moet ik er bij zitten dan?’
‘Ik weet het niet’, zei haar moeder. Misschien kan je dat wel op school aan hem vragen.’
Aline knikte. Dat kon ze wel even doen.
Haar moeder vertelde aan haar vader dat meneer Verijn de volgende dag op bezoek zou komen.
‘Ik kan er helaas niet bij zijn,’ zei haar vader, ‘ik vertrek morgen naar London met het werk.’
Haar vader was reisagent.
‘Oh,’ zei haar moeder, ‘dat is wel jammer.’
Haar vader knikte. Voor Aline maakte het allemaal niet zoveel uit. Ze had er sowieso geen zin in. Londen leek haar ook wel wat.
‘Kan ik niet mee naar Londen?’ vroeg Aline lachend.
‘Vind je het zo erg dat die leraar komt?’ lachte haar moeder.
‘Nee hoor,’ zei ze, ‘het was maar een grapje.’
‘Dan is het goed’, zei haar moeder.

Na het eten pakte ze haar tas en ging naar boven. Ze had een hoop huiswerk van Nederlands. Dat zou ze eerst maar even maken. Terwijl je ze bezig was moest ze toch weer aan het mailtje van Simon denken. Waar sloeg die opmerking op over meneer Verijn? Wat zou hij kunnen doen dan? Stom grapje. Toen ze klaar was met haar huiswerk keek ze hoe laat het was. Tien uur. Ze liep naar beneden en kuste haar vader en moeder welterusten.

Weer boven gekomen ging ze nog even achter de computer zitten om deze af te sluiten. Ze moest weer denken aan wat Simon had gezegd. Ze startte internet op. Nadat ze het mailtje nog een keer gelezen had keek ze even op het internet. Ze tikte de naam van Verijn in bij een zoekmachine. Waarom deed ze dit eigenlijk? Onbewust had Simon haar toch wel een beetje bang gepraat. En nieuwsgierig gemaakt. Nadat ze op het knopje zoeken had gedrukt wachtte ze. Ze verwachtte niet dat er iets uit zou komen. Toch waren er wat resultaten. Nieuwsgierig klikte ze op een. Hé hier stond zelfs echt een foto van haar mentor. Wel wat jonger maar hij was het wel. Wat apart, dacht ze. Het was de site van een krant die uitgegeven werd aan de andere kant van het land. Aandachtig begon ze het artikel te lezen.






Leraar ontslagen na ontucht minderjarig meisje
S. Verijn, leraar aan de middelbare school in Nijmegen is op staande voet ontslagen nadat hij ontucht pleegde met een meisje van 14. Hij was de mentor van het meisje, dat anoniem wil blijven. Andere leraren op school zijn verbaast over het verhaal dat het meisje deed aan de politie eerder die week. “Je merkte nooit wat aan hem.” Zei een collega. Een andere collega vertelde ons dat “het zo’n aardige man was om mee te werken en ze dit nooit had verwacht.” S. Verijn had op zijn computer ook nog tientallen foto’s van het meisje die, naar haar zeggen, stiekem gemaakt zijn. Nadat veel ouders hadden overwogen hun kinderen van de school te halen, heeft de directeur S. Verijn ontslagen. Hij heeft spijt betoond en heeft vrijwillig een jaar therapie gehad. De laatste berichten vertellen ons dat hij is verhuisd om ergens anders een nieuw leven op te bouwen. Er wordt geprobeerd zijn identiteit zo goed mogelijk verborgen te houden.

Aline had het stuk ademloos gelezen. Was dit haar leraar? ‘Aline, doe je je licht uit?’ riep haar moeder van beneden. ‘Ja!’ Riep Aline terug. Nog helemaal stil van verbazing deed ze de computer uit. Ze bleef nog even bewegingloos zitten. Hoe was het in vredesnaam mogelijk dat een leraar die zoiets ooit gedaan had weer leraar mocht worden? Ze snapte er helemaal niks van. In gedachten kleedde ze zich om en ging in bed liggen. Simon had dus nog gelijk gekregen ook! Hoe moest dat nou morgen als ze weer naar school ging? Er stond dat ze probeerden zijn identiteit zo stil mogelijk te houden dus ze zou het aan niemand mogen vertellen. Niet dat ze echt iemand had om het aan te vertellen maar toch. Zo’n roddel zou haar wel populair maken. Nee…dat wou ze ook weer niet. Ze viel al piekerend in slaap.

De volgende ochtend werd Aline wakker door de wekker. Ze had heerlijk geslapen. Ze rekte zich uit en stapte uit bed. Nadat ze zich had aangekleed pakte ze haar tas. Haar oog viel even op haar computer en toen herinnerde ze zich alles weer. Als ze al zin had om naar school te gaan was dat nu verdwenen. Ze wist echt niet hoe ze nu tegen meneer Verijn moest doen. Ze had ook nog het eerste en het laatste uur les van hem! Ze liep naar beneden en smeerde nog in gedachten haar brood. Haar moeder merkte haar afwezigheid niet op. Gelukkig maar, dacht Aline. Anders moest ze het nog uit gaan leggen ook. Nadat ze haar brood had gesmeerd wenste ze haar moeder een fijne dag en stapte de deur uit.
Ze pakte haar fiets en fietste naar school. Ze had een flinke tegenwind. Toen ze halverwege was begon het hard te regenen. Nijdig trapte ze wat harder op haar pedalen. Rot regen!
Drijfnat kwam ze op school aan. Ze hing haar drijfnatte jas op de kapstok boven de kachel en liep nog wat chagrijnig de klas in. Meneer Verijn kwam op dat zelfde moment binnenlopen.
‘Aline’, zei Verijn, ‘zou je niet eerst even droge kleding aantrekken?’
Aline die bijna was gaan zitten met haar drijfnatte kleren bleef staan en keek Verijn vragend aan. ‘Die heb ik niet bij me’, zei ze.
‘We hebben nog wel wat gympakken over’, zei Verijn, ‘loop maar even met me mee. Klas, beginnen jullie maar vast met de opdrachten die op het bord staan.’
Aline liep achter meneer Verijn richting het gymlokaal. Hij opende de deur en liet haar voor gaan. Aline wist niet waar ze heen moest dus wachtte ze even tot meneer Verijn ook binnen was.
‘Daar heen’, zei Verijn en wees naar een kast. ‘Welke maat heb je?’ vroeg hij en bekeek haar aandachtig. Aline hield er niet van als hij haar zo aanstaarde. Ze moest gelijk weer aan het stuk op internet denken.
‘Ik heb maat L’, zei ze, ‘is die er nog?’
Meneer Verijn opende de kast. ‘Ik zal even voor je kijken.’ Hij rommelde door de kast en haalde er een setje kleding uit. ‘Als je dit even aantrekt kan je je eigen kleding hier wel over de kachel hangen.
Aline nam het setje kleding aan. Toen meneer Verijn weg was kleedde Aline zich snel om. Ze kreeg het artikel op internet maar niet uit haar hoofd. Ze ergerde zich aan haarzelf. Hij had toch spijt gehad stond er? Dan zou hij het heus niet weer doen.

Ze liep weer naar de klas. Toen ze binnen kwam lopen zag ze sommige kinderen lachen om de kleding die ze droeg. Het was ook niet de meest modieuze kleding die er bestond maar het was in ieder geval wel droog. Ze ging op haar plek zitten en probeerde zo goed mogelijk de les te volgen. Toch kon ze het niet laten terwijl ze aan het werk was meneer Verijn in de gaten te houden. Onbewust was ze toch wat bang geworden voor haar leraar. Ze was dan ook blij toen de les af was gelopen.
In de pauze ging ze in haar eentje in de aula zitten. Ze at haar broodje op. Na de lessen zou ze haar eigen kleding wel weer ophalen. Die waren nu vast nog niet droog. Na de pauze hadden ze aardrijkskunde. Dit vond ze een interessant vak. Het ging over Londen.
‘En Aline’, zei de lerares, ‘wat heb jij met Londen?’
‘Nou’, zei Aline, ‘mijn vader is daar heen voor zijn werk. En het lijkt me een heel mooie stad.’
De lerares knikte en ging andere kinderen vragen wat zij met Londen hadden. Aline haalde opgelucht adem. Ze vond het altijd vreselijk als haar wat gevraagd werd tijdens de les. Het liefst had ze dat niemand haar wat vroeg en ze gewoon haar opdrachten kon maken.

De laatste les had ze weer meneer Verijn. Deze les ging gewoon goed en ze had maar één keer aan het artikel op internet gedacht! Toen de les afgelopen was en ze de klas uit wou gaan sprak Verijn haar aan.
‘Je hebt je kleding in het gymlokaal liggen he?’ vroeg hij. Toen Aline knikte ging hij verder. ‘Ze hebben daar nu les, dus zal ik je kleding even halen? Dan kun je je wel omkleden in mijn kantoortje. Loop jij daar maar vast heen dan kom ik zo.’
Aline liep naar het kantoortje toe. Het verbaasde haar dat ze het in een keer kon vinden. Ze liep een beetje rond in het kantoortje. Er stond een groot eikenhouten bureau. Ze zag daarop in een mooi lijstje een foto staan van een meisje. Ze leek niet op meneer Verijn. Wie zou dat zijn? Ze was iets jonger dan Aline.
Meneer Verijn kwam binnen met haar kleding.
‘Asjeblieft’, zei hij, ‘ze zijn weer helemaal droog.’
‘Mooi’, zei Aline, ‘bedankt.’
‘Graag gedaan hoor’, zei Verijn. Hij ging aan zijn bureau zitten.
‘Waar kan ik me omkleden?’ vroeg Aline.
‘Gewoon hier toch had ik gezegd.’
‘Ja maar’, zei Aline, ‘blijft u er dan bij of zo?’
Verijn lachte. ‘Je bent toch niet verlegen?’
Aline keek hem verbaasd aan. ‘Nee’, zei ze, ‘maar dat is toch wel apart of niet?’
‘Ach’, zei hij, ‘behalve mij ziet niemand je toch?’
Dat is het hem nou juist, dacht Aline.
Verijn bleef zitten waar hij zat. Toen Aline aarzelde stond hij op en liep op haar af. Onbewust zette Aline een stapje naar achter. Verijn glimlachte. Het was eigenlijk meer een soort grijns. Het maakte Aline bang. Verijn pakte haar shirtje vast.
‘Armpjes omhoog.’ zei hij op kinderlijke toon. Aline keek verbaasd maar hield haar armen omlaag. ‘Je vertrouwt me toch wel?’ Vroeg Verijn. De grijns week niet van zijn gezicht.
Nou dat weet ik nog zo net niet, dacht Aline. Toch vond ze het op de een of andere manier zielig dat hij dacht dat ze hem niet vertrouwde. Ze deed toch haar armen maar omhoog. Hij trok het gymshirtje uit. Aline voelde het kippenvel opkomen toen ze de blik in zijn ogen zag. Het leek net of hij het leuk vond om haar uit te kleden.
‘Ik kan het verder zelf wel hoor’, zei ze vlug. Verijn ging weer aan zijn bureau zitten. Aline pakte snel haar eigen shirt en trok die aan. Ze aarzelde even maar trok toen snel het gymbroekje uit en haar eigen broek aan. Ze voelde de blik van Verijn op haar gericht en voelde zich erg ongemakkelijk. Toen ze zich had omgekleed gaf ze de gymkleding terug aan Verijn. ‘Nou’, zei hij, ‘dat was toch niet zo moeilijk? Je ziet er goed uit dus niks aan de hand toch?’ Aline knikte en werd nog roder dan ze al was. Ze bedankte hem en liep zo snel als ze kon het kantoortje uit. Ze zag de fotocamera niet die Verijn in zijn hand had gehad en nu in zijn laatje stopte. Hij grijnsde. Weer een paar mooie foto’s voor de collectie.

Buitengekomen moest Aline eerst even tot rust komen. Wat was dit voor raar gedoe? Gister ontdekte ze dat rare artikel en vandaag moest ze zich omkleden waar meneer Verijn bij was. Het moest niet gekker worden! Ze pakte haar fiets en racete naar huis. Thuisgekomen ging ze gelijk naar boven en plofte op haar bed. Ze had de neiging om heel hard te gaan huilen. Waar kwam dat gevoel vandaan? Was het dan zo erg wat er was gebeurd? Ja, eigenlijk wel, dacht ze. Het gevoel wat ze kreeg toen hij haar shirtje uittrok, gatsie! Dat wou ze nooit weer meemaken, dat wist ze wel! Ze drukte haar computer aan en ging op de stoel zitten. Ze zou Simon even een mailtje terugsturen.

He Simon,
Beetje leuke dag gehad vandaag weer? Ik een hele rare. Was vanmorgen echt vet slecht weer hier trouwens, kwam zeiknat op school. Weet je nog wat je gister zei over die mentor van mij? Nou, ik moest er toch steeds aan denken en heb toen ’s avonds even op internet gekeken en kwam een vet raar artikel tegen. Moet je maar eens kijken, ik stuur je de link wel.

Aline twijfelde of ze het moest vertellen van de gymkleren maar besloot dit niet te doen. Hij moest eerst maar even het artikel lezen. Ze verstuurde het mailtje en ging toen naar beneden. Ze pakte haar huiswerk uit haar tas en ging op de bank zitten.

Goed verhaal! Wel een beetje raar, welke leraar blijft nu bij het omkleden van een meisje. Ik zou het echt een griezel vidnen en ik zou zeker mijn armen niet omhoog doen! ik vind het wel goed geschreven ik heb geen fouten gezien, ben wel beneiwud naar het vervolg

‘Even je huiswerk maken voordat je mentor op bezoek komt?’ vroeg haar moeder lachend.
Oh nee, dacht Aline, dat was ze alweer vergeten! Meneer Verijn zou vanavond langs komen. Daar zat ze nu al helemaal niet op te wachten.
‘Nee hoor’, zei ze tegen haar moeder, ‘ik heb het huiswerk van zijn lessen al af hoor.’
‘Ha ha’, lachte haar moeder, ‘het was maar een grapje.’
Aline toverde een klein lachje tevoorschijn.
‘Nee, leuk is dat’, zei ze gemaakt verontwaardigd, ‘ga ik speciaal voor de gezelligheid beneden zitten, krijg ik dit!’
Haar moeder lachte weer. ‘Zal ik je anders even helpen met je huiswerk?’
Aline knikte. ‘Ja is goed, gezellig.’
Samen maakten ze het huiswerk van Aline. Ze voelde zich net als vroeger. Ook hadden zij en haar moeder weer dezelfde soort meningsverschillen over wat het goede antwoord dan wel of niet was. Na een tijdje ging haar moeder met het eten bezig. Aline ging weer naar boven. Maar weer even kijken of ze al een mailtje terug had.

He Aline,
Het wordt steeds gekker of niet dan? Ik had het meer als grapje bedoeld eigenlijk, maar dat er nu zo’n artikel staat…vervelend. Maar je gaat ’t niet op school zeggen zeker? Omdat er staat dat zijn verhaal zoveel mogelijk verborgen wordt gehouden. Wel apart dat ze het dan open en bloot op een internetsite zetten maar oké. Maar je hebt hem nog nooit wat raars zien doen of zo? Ik hoor het wel van je!

Aline stuurde hem een mailtje terug, waarin ze vertelde wat er gebeurd was in het kantoortje. Terwijl ze het schreef begon ze er steeds meer het absurde in te zien. Een volwassen man die er bij is terwijl een meid zich omkleed. Ze voelde zich boos worden. Moest ze zo meteen ook nog aardig tegen hem doen zeker als hij schijnheilig op bezoek kwam. Toch zou het niet in haar opkomen dit tegen haar moeder te vertellen. Nee, dit was een geheim tussen Simon en haar. Ze zou zich teveel schamen als iemand anders dit zou weten.
Tijdens het eten die avond werd Aline steeds zenuwachtiger. Ze hoopte dat ze er niet bij hoefde te zijn tijdens het gesprek. Ze wist niet of ze wel zo kon doen alsof er niks gebeurd was. Helaas zou ze daar veel te snel achterkomen zag ze, toen ze naar de klok keek. Het was al zeven uur. Na het eten ging ze snel nog even naar boven. Haar moeder zou het onderhand wel verdacht kunnen vinden, dacht ze, dat ze zo veel achter de computer zat. Ze opende haar mailbox weer, ze zou onderhand de handelingen wel kunnen dromen. Toch apart dat ze zo’n vriendschap voelde met iemand waar ze alleen maar mee mailde. Misschien had hij gelijk en was het wel leuk om een keer af te spreken.

He Aline,
Dat meen je niet! Je moet echt oppassen met die man hoor. Apart figuur. Hij zou vanavond komen toch? Ik zie dat het al tien voor half acht is, dus succes straks! Ik zal vanavond even uit, dus als je stuurt hoe het was dan mail ik niet zo snel terug hoor, haha. Ik spreek je gauw weer.

Simon ging uit vanavond? Aline realiseerde zich nu dat ze helemaal niet wist hoe oud Simon eigenlijk was. Ouder dan zij, dat was nu wel duidelijk. Aline hoorde beneden de deurbel. Ze keek op de klok. Precies half acht.
‘Aline!’ Riep haar moeder van beneden.
‘Ik kom!’ Riep Aline terug.
Zo langzaam als ze kon stond ze op en liep naar beneden. Meneer Verijn zat al in de huiskamer. Ze schudde hem de hand en ging op de verste bank zitten. Pff, ze vond het nu al moeilijk om normaal te doen. Ze had het gevoel dat er een chagrijnig masker op haar gezicht zat, wat ze er niet af kon krijgen. Haar moeder ging in de stoel tegenover Verijn zitten. Die startte het gesprek.
‘Zo’, zei hij, ‘nu zullen we het er even over hebben.’ Hij glimlachte naar Aline.
‘Zoveel raars is er toch niet?’ vroeg Aline met een gemaakte glimlach. Ze voelde het masker op haar gezicht.
‘Nee hoor’, zei Verijn, ‘het was maar bij wijze van spreken.’ Hij richtte zich nu tot de moeder van Aline. ‘Het is normaal bij ons op school dat de mentor van een nieuwe leerling op huisbezoek gaat.’
Aline’s moeder knikte. ‘Zodat jullie weten wie er rondlopen op jullie school?’
‘Ja ook dat. En zodat de thuissituatie in de gaten kan worden gehouden. Natuurlijk niet dat we er van uit gaan dat het niet goed gaat, maar we zien het als een plicht van ons als school om ook in dat gedeelte ondersteuning te geven.’
Van binnen gaapte Aline. Wat was dit saai zeg. Al dat gepraat over ondersteuning. Ze had wel leukere dingen te doen dan hier wat zitten met een man die ze niet mocht.
‘Wat vind jij Aline?’ onderbrak Verijn haar gedachten.
‘Sorry?’ reageerde Aline verward.
‘Ik vroeg wat jij van de klas tot nu toe vind.’
‘Oh, ja. Ik weet het nog niet zo goed.’
‘Hoe komt het dat je altijd alleen zit Aline?’
‘Weet ik niet.’
Aline’s moeder keek haar verbaast aan.
‘Waarom heb je daar nog nooit wat over verteld?’
Aline haalde haar schouders op. Hier was ze al bang voor geweest. Nou kreeg ze vast gezeur van haar moeder. Daar had ze echt geen zin in. ‘Waarom wel?’
‘Omdat ik dat misschien ook wel belangrijk vind?’ Zei haar moeder verontwaardigd. ‘Ik ben je moeder, ik wil zulke dingen graag weten.’
Hier was Aline al bang voor geweest. Het eeuwige gezeur als er andere mensen bij waren, maar als ze alleen met haar moeder was werd er amper een woord gesproken. Alleen met haar vader kon ze wel goed, maar die was altijd op reis.
‘U kan er toch ook niets aan veranderen. Dat kan niemand dus laat het nou maar gewoon.’
‘Waarom denk jij zo raar over jezelf Aline?’ Vroeg Verijn. Weer die enge grijns. Aline kreeg er de kriebels van.
‘Wie zegt dat ik raar over mezelf denk?’ Zei Aline brutaal. Verijn lachte.
‘Ik zeg dat.’ Zei hij. Aline haalde haar schouders op. Haar moeder keek Verijn vragend aan. Aline zag het wel. Speelde haar moeder ook nog onder een hoedje met Verijn! Er volgde nog een hoop gezeur. Natuurlijk had ze het wel moeten vertelen, ze kon haar moeder toch altijd alles vertellen? Ja hoor dacht je het zelf, dacht Aline met een chagrijnig gezicht. Ze hoorde het allemaal aan, knikte ja en amen en ging naar boven toen ze daar eindelijk toestemming voor kreeg. Haar moeder wou ook nog even alleen met Verijn praten. Nou, blij om!

Bovengekomen ging ze weer achter haar computer zitten. Ze deed tegenwoordig bijna niets anders meer. Na vanavond had ze al helemaal geen zin meer om gezellig bij haar moeder op de bank te gaan zitten. Ze startte de computer op en wou haar mail al gaan bekijken toen ze zich bedacht dat Simon uit was vanavond. Eigenlijk wel een rare dag om uit te gaan, dinsdagavond. Simon was degene die haar had opgezocht in de chatbox. Zij was eigenlijk meer aan het praten met andere meiden. Wat vriendinnen krijgen. Als je ‘in het echt’ geen vriendinnen had, dan maar via internet. Ze had hem een foto gestuurd van hoe ze er uit zag. Ze had helemaal geen foto van hem gekregen bedacht ze zich nu…Hij had gezegd dat zijn computer kortgeleden gecrasht was. Toen had ze dat voor lief genomen maar nu zou ze toch wel eens een foto van hem willen. Morgen maar even vragen. Ze ging toch nog maar even in de chatbox kijken. Misschien waren er nog welk meer leuke mensen om mee te kletsen. Na een tijdje had ze het al door, alleen vervelende kerels die iets van haar wilden zien. En maar vragen of ze een webcam had. Jawel, maar dat hoefden zij niet te weten. Beneden hoorde ze haar moeder en Verijn nog praten. Ze had eigenlijk wel zin in wat drinken maar geen zin om langs hen te gaan. Ach, beter dan uitdrogen. Toch een klein beetje nieuwsgierig liep ze zo zacht als ze kon naar beneden.
‘U wilt haar dus wel coachen? Dat zou heel erg mooi zijn. Gewoon na schooltijd?’ Hoorde ze haar moeder zeggen. Aline schrok. Bijles?! Alleen met Verijn? Ze moest er niet aan denken. Ze liep de keuken in en schonk drinken voor zichzelf in. ‘Moeten jullie ook wat drinken?’ Ze wilden allebei wel wat drinken. Aline vroeg wat ze wilden drinken en ging het inschenken. Ze maakte met opzet niet veel lawaai zodat ze misschien nog wat van het gesprek op kon vangen. Wat ze er van begreep was dat Verijn samen met haar na schooltijd wilde kijken naar hoe het nou op school ging. Hier had zij dus helemaal geen zin in. Alleen met Verijn zijn en ook nog na schooltijd! Het idee alleen al. Niet heel gelukkig kwam ze de kamer weer in en gaf het drinken eerst aan haar moeder. Daarna gaf ze Verijn zijn drinken. Weer die grijns. Ze kreeg er echt kippenvel van. Ze haalde haar eigen drinken uit de keuken en ging weer op de bank zitten.
‘We hebben het even over jou gehad.’ Haar moeder keek naar haar. Verbaast me niks, dacht Aline eigenwijs maar ze knikte alleen maar. ‘Meneer Verijn vindt het beter als jullie samen een keer in de week bij elkaar komen om te bespreken hoe het nu gaat op school. En natuurlijk hoe het beter kan. Aline knikte weer. Dat was dan afgesproken. Ze zouden voortaan elke woensdagmiddag na schooltijd een uurtje bij elkaar gaan zitten. Na de afspraak helemaal rond te hebben vond Verijn het toch wel tijd om op te stappen. Aline vluchtte gauw naar boven voordat Verijn de deur uit ging. Ze schreeuwde heel hard ‘tot morgen’ en sloot zich weer op in haar kamer. Ze kleedde zich uit en ging in bed liggen. Morgen weer een dag.

Leuk, ik ben benieuwd hoe dit verder gaat! oook met die chat gast;)

Leuk verhaal, ben benieuwd naar het vervolg!
Ik vind het een interessant verhaal om te lezen omdat het naar mijn mening over iets wat in Real Life ook voor kan komen,