Online Verhalen

De waarheid is het vervolg op 'Verkeerde Gevoelens' het is misschien beter om dat eerst te lezen.
Link: http://www.onlineverhalen.nl/viewtopic.php?f=2&t=4731
het is natuurlijk aan jullie om die keuze te maken, maar misschien snap je daardoor beter hoe het in elkaar zit.

Inleiding
Als de oma van Mirja en Dylan, Dylan verteld dat hij geadopteerd is weet hij zich geen raad met het nieuws. Mirja krijgt niet alleen het nieuws te horen dat Dylan niet haar echte broer is, maar dat ze een drieling is en wel met Amy en Melanie, twee meiden die ze op de camping heeft leren kennen.
Alles lijkt erop dat er een verband met de adopties is, Mirja is dan ook vast besloten om het uit te zoeken. Dan is er nog dat geheim van Mirja's ouders, welk geheim? Het geheim over de adoptie, of is er meer aan de hand?
Melanie en Dylan helpen haar zo goed en zo kwaad als het kan, maar dan speelt er ook nog de liefde tussen Dylan en Mirja. Het voelt voor beiden raar om ineens heel anders op de liefde neer te kijken dan dat ze eerst keken. In dit verhaal staat vriendschap, liefde en vertrouwen bij elkaar groot in het spel. Zal het hen lukken de waarheid te ontdekken?

Hoofdstuk 1
Met haar ogen groot van verbazing staarde Mirja naar de documenten die ze in haar hand had. Nog één keer las ze alles vluchtig door, nog één keer wou ze het lezen om er zeker van te zijn dat het geen droom was. Haar broer, haar Dylan, degene waar ze zoveel om gaf, was geadopteerd?
Ze kon het nog steeds niet beseffen en stond langzaam op. Haar hele lichaam trilde en ze moest zich aan iets vastgrijpen om vooral niet te vallen. De documenten had ze nog altijd stevig in haar hand vast, ze wou ze dan ook niet los laten!
Met trage stappen liep ze naar de deur van de zolder, waar ze zo net door haar oma naar toe was gestuurd om naar die documenten te kijken. Ze besefte dat ze het niet had moeten doen, dat ze had moeten weigeren, dat ze gewoon koppig beneden moest blijven zitten, maar nee! Haar oma had haar zo doordringend aangekeken dat ze wel naar boven moest, ze moest die documenten zoeken om achter iets te komen waardoor het leven voor haar en Dylan makkelijker zou worden.
“Wat is er met jou?” hoorde ze de overbezorgde stem van Dylan zeggen. Veel te snel voor haar doen was Mirja weer in de woonkamer gekomen, daar had ze de papieren aan haar oma gegeven om vervolgens bij Dylan op schoot te gaan zitten, met een bleek gezicht.
“Het lijkt wel of je een spook hebt gezien,” merkte Melanie met net zo’n bezorgde stem op als Dylan zo net had gedaan. Mirja leunde dicht tegen Dylan aan en keek naar haar opa en oma. Ze wou dat ze het nieuws zo snel mogelijk vertelden. Dat was het enige, dan was zij er van af en hoefde ze Dylan niet voor te liegen.
“Hm hm,” mompelde Mirja in het shirt van Dylan die kalmerend over haar rug wreef. Hij bekeek haar even en wist niet wat er aan de hand was. Zijn blik richtte hij op die van zijn oma en haar blik stond nu serieus.
“Dylan, dit word misschien moeilijk voor je, maar we moeten je wat vertellen,” begon Charel met een serieuze stem.
“Het is misschien de taak aan je ouders om je dit te vertellen, maar zij wouden het niet meer vertellen dus vroegen ze aan ons of ik het wou doen. Jouw ouders vroegen overigens ook hetzelfde aan mij.” Dat laatste richtte ze op Melanie die Charel heel verbaasd aankeek.
“Hoe bedoelt u?” vroeg ze lichtelijk verbaasd. Charel antwoordde echter niet op deze vraag, maar keek even in de richting van de drie tieners.
“Goed, laat ik er verder niet om heen draaien en het gewoon vertellen,” Charel pauzeerde even en wachtte een minuutje voor ze weer begon.
“Dylan, hoe ik het moet zeggen, weet ik niet… maar met spijt moet ik helaas zeggen dat je geadopteerd bent door mijn zoon, de vader van Mirja en dus jouw pleegvader,” zodra Dylan dat hoorde kon hij alleen geschokt vooruit kijken. Zijn handen trilden lichtjes en langzaam drong het tot hem door wat zijn oma had gezegd. Zijn ouders, waren niet zijn echte ouders?
“Nee, dat kan niet!” schreeuwde hij waarna hij opstond, waardoor Mirja nood gedwongen van zijn schoot af moest. Ze zag hoe hij woedend en verward naar buiten liep en zuchtte.
“U wou nog iets zeggen?” vroeg Mirja voorzichtig terwijl ze naar haar oma keek. Charel knikte. Het liefst was ze achter Dylan aangerend om hem te troosten, maar dat kon ze beter later doen.
“Hebben jullie ooit al eens goed naar elkaar gekeken?” vroeg Charel aan beide meiden. Die verbaasd naar elkaar keken. Nu pas viel het Mirja op hoe erg Melanie op haar leek. Melanie had het ook snel door en keken toen beiden naar Charel.
“Mirja, Amy en Melanie zijn in feite ook zusjes van jou, jullie zijn een drieling…” Mirja keek naar Melanie en Melanie keek op haar beurt terug naar Mirja. Beiden wisten niks wat ze moesten zeggen, te verbaasd voor woorden, te verbaasd om ook maar een woord te zeggen.
“Dan is er één ding wat ik niet snap,” begon Melanie. Wat ze voor de rest zei verstond Mirja al niet meer. Ze was naar buiten gelopen en trof Dylan in elkaar gezakt aan op de stoep. Zijn handen had hij gefrustreerd in zijn haren gelegd, zijn armen steunden op zijn opgetrokken knieën en Mirja bleef dan ook even staan bij het beeld. Bij het zien van zijn houding. Alles wees erop dat hij geschrokken, gefrustreerd en woedend was over het nieuws wat ze zo juist te horen hadden gekregen.

Ik heb zojuist in één keer 'Verkeerde Gevoelens' gelezen en 'De Waarheid' en ik moet zeggen dat ik vind dat je echt zeer goed schrijft! Alles was net goed genoeg beschreven om me volledig in te leven en dat maakt het altijd zoveel leuker om te lezen.
Het zijn wel grote complotten en ik verheug me erop om verder te lezen!

Yeey! Een vervolg op Verkeerde Gevoelens!
Je begint al goed, je moet alleen nog even op wat spelling foutjes letten, maar dat is verder niet zo'n groot probleem :] (zoals loslaten, in plaats van los laten).

Ik zeg: verder schrijven!

Ik had dit al even gelezen maar reageer nu pas. Mooi gedaan! Je beschrijft echt goed hoe Dylan en Mirja zich voelen. Alleen mis ik een beetje Melanies gevoelens, of komen die later? Ik kijk alleszins uit naar meer!

@ leeuwtje: Dank je voor je compliment! Over de beschrijvingen, zo doe ik het al jaren. Ik wil mensen juist net dat ene beeld geven wat ze voor ze kunnen zien en rest mogen ze erbij fantaseren.
@ Precious_ :Dank je, ja, ik weet het van de spelling fouten. Word rekende ze goed, dus ja. Ik zal er op letten!
@ xIMISSYOU: De gevoelens van Melanie komen zeker nog, op het einde kan je die ook nog een beetje lezen

Aan dit verhaal zal ik niet zoals bij de vorige elke dag A4 posten, maar ik post dan wat ik aan het einde van de avond heb. Dit omdat ik me hier op wil concentreren (Dat deed ik bij de andere ook, maar kwam met andere dingen dan in tijd nood en door vrije dagen had ik de hele dag). Het kan soms dus langer als één dag duren voor er een nieuw stuk is.
Ik zal zeggen, genoeg gekletst en lees en geniet van het volgende stuk!

-----------
Haar stem klonk zacht, fluisterend, alleen de oplettende zouden haar kunnen horen praten terwijl ze de naam van Dylan zei. Het was voor Dylan duidelijk genoeg om op te kijken. Hij haalde zijn handen uit zijn bruine haar en keek Mirja met rode opgezwollen ogen aan, alles duidde erop dat hij zo net nog gehuild had. Zodra Dylan zag dat het Mirja was draaide hij zijn hoofd weg en ging in dezelfde positie als voorheen zitten. Voorzichtig ging Mirja naast hem zitten een sloeg een arm om Dylan heen.
“Gaat het?” ze kon zich zelf wel voor haar kop slaan dat ze dat vroeg. Naast die vraag wist ze echter niks te bedenken om tegen hem te zeggen.
“Zie ik eruit alsof het gaat?” bromde hij lichtjes. Hij wendde zijn gezicht weer naar die van Mirja en zuchtte zachtjes.
“Ik ben er gewoon kapot van,” begon hij. Zijn stem haperde wat en klonk schor.
“Het is niet niks om te horen dat je geadopteerd bent. Vooral niet als je al achttien jaar bij dezelfde familie woont!” de woorden kwam er snel één voor één uitgerold waarna Dylan op stond en wat op de stoep heen en weer begon te lopen. Zijn handen had hij in zijn broekzak gestopt.
Mirja zuchtte even, ze had nog niet eens de kans gehad om te vertellen wat haar zojuist nog was verteld nadat Dylan naar buiten was gegaan. Rustig bleef Mirja zitten tot Dylan weer naast haar ging zitten en uiteindelijk nog een zucht slaakte.
“Sorry,” zei hij. Zijn stem klonk weer enigszins normaal, maar Mirja kon toch nog horen dat hij een verdrietige klank erin had.
“Het maakt niet uit,” zei Mirja en sloeg nog eens een arm om hem heen. Ze leunden beiden dicht tegen elkaar aan en keken toen naar elkaar.
“Hoe doen we het nu verder?” vroeg hij zachtjes. Mirja wist wat hij bedoelde, ze wist dat hij het nu over de relatie tussen hem en haar had en er in zijn hoofd over zat te piekeren. Ze keek hem even aan en zuchtte.
“Gewoon door gaan? Het laten merken aan anderen? We zijn in feite geen echte broer en zus van elkaar,” stelde Mirja met enige voorzichtigheid voor. Ze wist niet of Dylan verder wou gaan met hun, ze wist het echt niet. Ook al was het net een dag duidelijk dat elkaar leuk vonden.
“Doorgaan met ons? Ik vind het goed, je weet hoe ik over je denk Mirja, je weet dat ik je leuk vind!” door bij zijn laatste woorden wat meer kracht te zetten nam hij Mirja in zijn armen en kuste haar kort, maar teder.

Mirja kuste hem terug en was er blij mee. Het zat nog goed tussen hen twee en dat kon naar haar idee alleen nog maar beter worden! Als ze er maar voor elkaar waren in deze tijd. De kus werd al snel beëindigd en Mirja legde haar hoofd op de schouder van Dylan. Dylan sloeg een arm om haar heen en trok Mirja iets dichter tegen zich aan.
“Zei oma nog iets toen ik weg was?” vroeg Dylan zachtjes terwijl hij zachtjes over de rug van Mirja streek met zijn hand. Mirja zuchtte, ze hoopte dat hij het niet zou vragen, dat ze het niet hoefde te vertellen. Het was al erg genoeg om te weten dat Amy haar zus was.
“Ze zei…” ze slikte even en zocht naar de juiste woorden over hoe ze het nieuws het beste kon vertellen. Ze haalde even diep adem en praatte toen verder.
“Ze vertelde nog dat Amy en Melanie in feite mijn zusjes zijn, ik ben een drieling, samen met hun!” het kwam er heel wat vaster uit als Mirja zelf had verwacht. Haar blik richtte ze op die van Dylan, waaruit ze kon opmerken dat hij net zo verbaasd was over het nieuws wat zij ook was geweest.
“Hoe is het mogelijk dat dit gebeurd? Zou het een verband met elkaar hebben?” vroeg Dylan, die er zelf weinig van begreep. Het kon toch niet mogelijk zijn dat ze allemaal nu net elkaar leerden kennen en nu te horen kregen van één en dezelfde persoon dat ze geadopteerd waren?
“Ik weet het niet, misschien. In ieder geval ben ik van plan om alles uit te zoeken, naar wat er gebeurt is!” zei Mirja. Ze wou nu echt wel weten wat er gebeurd was vroeger, voor iedereen geadopteerd werd. Naar wat zij nog wist was zij de enige die niet geadopteerd was.
“Wat ik overigens ook niet snap…” Begon Mirja en keek Dylan nog eens aan.
“Van, waarom mocht Amy niet mee?” ze keek hem weer even aan, waarop Dylan alleen zijn schouders ophaalde. Mirja zuchtte zachtjes en begon het warm te krijgen in de warme zon van Griekenland. Toch wou ze kostte wat het kost achter de waarheid komen, de waarheid die voor hen van belang was. Ze wist ondanks dat ook al hoe ze het wilde aanpakken.

O I love it, er is een vervolg. JIPPIE! ik vind dit zo'n goed verhaal! Snel verder ik ben zo nieuwsgierig. Je omschrijft alles zo mooi, ik zit er echt helemaal in

@ krisjuh: Dank je! Om je nieuwsgierigheid niet langer te bedwingen, hier wat meer.

---------
“Kom, we gaan naar binnen, het word koud,” merkte Mirja op. Ze stond op en trok Dylan met zich mee die met tegen zin op stond. Het zat hem nog steeds niet lekker dat hij geadopteerd was. Ze liepen samen naar binnen waar Melanie nog met Charel in gesprek was. Hun opa was weggegaan, waarschijnlijk naar vrienden, dacht Mirja bij zichzelf.
“Gaat het een beetje?” vroeg Charel vriendelijk en schonk wat te drinken in voor Mirja en Dylan die waren gaan zitten. Mirja ging op de schoot van Dylan zitten die zijn armen om haar heen sloeg.
“Het gaat, het is even schrikken. Oma, waarom mocht Amy er niet bij zijn?” dat laatste vroeg Mirja met enige nieuwsgierig aan haar oma die haar glimlachend aankeek.
“Melanie vroeg zojuist hetzelfde, Amy mocht wel mee, maar ze wou niet! Voor je gaat vragen ‘heb je het haar gevraagd?’ Dat heb ik zeker. Ik wou jullie het liefst alle vier hier hebben, maar zodra Amy hoorde dat jij er ook bij zou zijn wou ze niet meer. Probeer het haar asjeblieft rustig te brengen over wat er aan de hand is, ok?” vroeg Charel lichtelijk waarschuwend. Mirja knikte met een zucht en ook Melanie knikte instemmend. Dylan maakte het niks uit hoe hij het bracht, hij had hem Amy nog niet vergeten over wat er was gebeurd en dat wou hij graag zo houden.
“Vind u het goed dat we nu gaan? Ik wil vooral graag met pap en mam praten,” bracht Mirja voorzichtig terwijl ze haar lege theekopje op tafel zette. Ze slikte even, hier zo meteen weggaan uit dit huis met het idee dat Dylan geadopteerd is, is nog zo onwerkelijk voor haar.
“Is goed lieverd, jullie moeten alle drie allemaal nadenken, ik neem het jullie dan ook niet kwalijk. Mochten jullie wat kwijt willen, dan zijn jullie op elk moment van de dag gewenst!” glimlachte Charel die opstond. Mirja, Melanie en Dylan volgden haar voorbeeld en liepen naar de voordeur waar ze afscheid namen van Charel.
“We komen zeker nog eens langs voor we weer naar Nederland gaan!” glimlachte Mirja en omhelsde haar oma. Melanie gaf haar een hand en ook Dylan gaf de oude vrouw een hand, maar omhelsde haar ook.
“Houd jullie taai jongens!” zei ze waarna de drie tieners naar buiten liepen, de warme zon in.

Yaartje! Wat eeen leuk verhaal!
Ik heb deel één uitgelezen, en nu dit weer. Eerlijk gezegd vind ik het verhaal dat ze nu opeens drieling is een beetje vaag.
Ik snap de familieband niet zo goed.
Is ze dan ook geadobteerd, netzoals haar broer?

En verder, ik hou van Dylan! Haha, ik vind hem echt uber sexy met zijn bruine krullen.

Schrijf je snel door?

@ Muiss: Dank je! Mirja is niet geadopteerd Dat had ik misschien beter moeten formuleren, maar daar ga ik binnenkort nog eens naar kijkenXD het word als het goed is in de loop van het verhaal duidelijk^^^^ ik hou er wel een beetje van om sommige dingen onbegrijpelijk te maken wat later weer aan het licht komt in het verhaal
En over Dylan, kon hij nu maar uit het verhaal stappen, of niet ? Ik zal jou verhaal binnenkort ook eens lezenXD want jij had er ook eentje gepost, toch?

---------
Hoofdstuk 2
De laatste paar weken gingen vrij snel voorbij. Dylan meet zijn adoptieouders zoveel mogelijk en trok meer met Mirja op. Ze waren blij dat ze nu gewoon zonder enige gekheid bij elkaar konden zijn. Toen het Amy ook werd verteld dat ze geadopteerd was en samen met Melanie en Mirja een drieling was, was ze toch we geschokt, het was natuurlijk niet alledaags om te horen dat je geadopteerd was, door het nieuws maakten Amy en Mirja het ook goed. Waardoor ze nu veel beter met elkaar op konden schieten. Mirja was de enige die niet geadopteerd was, maar na veel overleg was besloten dat Amy en Melanie nu toch bij Mirja in huis zouden gaan wonen, bij hun echte ouders. Dylan woonde er ook nog, maar was op zoek naar een eigen huis, wat Mirja erg jammer vond.
“Zit je niet zo te vervelen,” zuchtte Melanie die naast Mirja in de klas zat. Melanie en Amy waren beiden op dezelfde school als Mirja gekomen wat de meiden een hele opluchting vonden.
Cindy zat achter Mirja, met naast haar Amy. Beide meiden konden het prima met elkaar vinden. Het enige wat Cindy nog niet wist, was dat Dylan nu iets met Mirja had, Mirja wou het ook graag even zo houden. Ze had alleen verteld dat ze een drieling was, samen met Melanie en Amy en dat die twee meiden nu bij hun inwoonden. Ze hadden niks los gelaten over het feit dat Dylan niet Mirja’s echte broer was, ze hadden haar nog even wijs gemaakt dat Dylan de oudere broer van Melanie en Amy was.
Mirja wist dat ze binnenkort de gehele waarheid moest vertellen. Daar had ze echter nu nog geen zin in.
“Wiskunde is saai,” kreunde Mirja die haar hoofd op de tafel legde. Bovenop haar boek. Haar armen had ze uitgestrekt waardoor ze nu bijna de stoel van haar voorganger kon aanraken. Melanie grinnikte en draaide zich naar achteren waar Cindy en Amy die met elkaar in gesprek waren.
Ze hadden nu wiskunde, maar de leraar was even weg, de hele klas was daardoor nu druk aan het kletsen. Niemand lette dan ook op de deur die openging waardoor de leraar weer naar binnen kwam. Hij probeerde de klas tot stilte te krijgen, maar het hielp weinig. Allemaal waren ze nog druk in het gesprek.
“Stilte!” riep hij nu door de klas. Een paar meiden schrokken en gingen direct recht zitten, Mirja en Melanie ook en begonnen op te letten. Amy en Cindy keken alleen even op naar de leraar die de hele klas streng rond keek en het kon hen beiden weinig schelen over wat hij nu zou zeggen als ze nog door gingen praten.

Haha, jaa klopt. Ik heb ook een verhaal.
Ik vind trouwens dit verhaal echt leuk! Van de week had ik het uitgeprint, en gisteren had ik eindelijk tijd om het te lezen!
Ik hou van Dylan, en hij mag inderdaad in levende lijfe eruit stappen.
Op mijn school zit ook een jongen met bruine krullen, en haha het klinkt dom, maar zo ziet hij er voor mij uit:P
Ritse heet ie geloof ik... ik heb eigenlijk geen idee!
Ik ben nu dus een lezer van je!

super stukjes, Ik vind je verhaal zo leuk man. Dit stukje omschreef weer even goed alle feiten en zo! goed gedaan.

Ik heb dit even niet gelezen, heel stout van me maar mooi gedaan! Ze gaan Cindy inderdaad snel de waarheid moeten vertellen want ze kunnen moeilijk heel hun leven geheim met elkaar beginnen gaan. Ik ben nieuwsgierig naar een vervolgje ^^ Hoe cindy gaat reageren, wat die leerkracht nu eigenlijk te vertellen heeft en of hij wel wat te vertellen heeft en hoe de thuissituatie nu is. Mooi gedaan weer!

Bedankt voor jullie reacties! Ik ben blij dat jullie het verhaal leuk vinden, hierbij dan ook weer een nieuw stukje

---------------
De leraar negeerde het echter en ging kalm door met het uitleggen van de leerstof die ze moesten behandelen. Mirja luisterde ongeïnteresseerd naar hem en praatte op zachte toon met Melanie.
Zodra de bel ging stond Mirja al op, nadat ze haar spullen bijeen had geraapt, om vervolgens met Melanie, Amy en Cindy naar de kantine te gaan. Ze hadden nu een tussenuur en Mirja had gevoeld dat ze een sms had gekregen. In de kantine zochten ze een plekje en Mirja haalde haar mobiel tevoorschijn toen ze zaten. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze het las.
Heey schat, is het nog een beetje vol te houden daar op school? Ik smste even om te vertellen dat ik een eigen appartement heb! Ik verhuis er volgende maand heen, spreek je thuis. Xx Dylan
Ze zuchtte, het was nu zeker duidelijk dat Dylan weg zou gaan. Cindy had over Mirja’s schouder heen gekeken en keek haar vriendin nu lichtelijk walgend aan.
“Sinds wanneer noemt Dylan jouw schat? Wat is er gebeurd in de vakantie?” de vragen kwamen zo plots op Mirja af dat het even duurde voor Mirja antwoordde. Melanie keek ondertussen met een onderzoekende blik richting Cindy, maar ze voelde dat Cindy gewoon haar zelf was. Alle tekenen van haar lichaam verraadde Cindy ervan dat ze geschrokken was.
“Sinds de vakantie en wat er gebeurt is, is een lang verhaal,” zuchtte Mirja. Ze haalde een hand door haar haar en keek naar haar twee zussen. Ze vond het nog steeds een gek idee dat Melanie en Amy haar drielingzusjes waren, toch begon ze er al aardig aan te wennen. Al beschouwde Mirja ze nog steeds als vriendinnen en liep het nog niet altijd even vlekkeloos tussen haar en Amy.
Mirja haalde even diep adem en begon te vertellen over haar gevoelens voor Dylan, hoe ze Melanie en Amy leerde kennen, de zoen buiten de discotheek – waar Cindy een verontwaardigd geluidje bij maakte – en vervolgens wat haar oma had verteld over de adopties. Dat Melanie en Amy haar zussen waren, dat ze daarmee een drieling waren en dat Dylan niet haar echte broer was. Toen ze uitverteld was keek ze Cindy aan. Mirja hoopte dat Cindy iets zou zeggen en het maakte haar weinig uit wat. Melanie en Amy hadden al die tijd niks gezegd, ze wisten dat ze dat niet moesten doen, wouden ze de vriendschap tussen Mirja en Cindy niet verpesten.

Oh my god, Cindy moet reageren! Aargh, gemenerd Ik lees hier zeker nog mee! Ben benieuwd naar meer

@ xIMISSYOU: Wie is gemeen, cindy of ik ? Cindy lijkt meXD Maar hier een nieuw stukje

--------------
“Dus jij en Dylan hebben nu wat?” vroeg Cindy, met samengeperste lippen. Ze wist niet hoe ze erover moest denken, zij vond Dylan nog steeds leuk! Hoe het uitging vond ze ook nog steeds niks, zij had het dan wel uitgemaakt, maar dan nog.
“Uhm… zo kun je het wel zien ja,” ongemakkelijk verschoof Mirja wat op haar stoel en plukte aan haar shirt die ze aanhad. Het was voor een septembermaand nog erg lekker weer en je zag door de hele school nog mensen in shirts en korte broeken.
“Ik had beter van je verwacht Mirja! Jij kan mij niet wijsmaken dat jij nu met Dylan hebt, dat Dylan is geadopteerd!” snauwde Cindy. Woedend stond ze op, pakte haar tas van de grond en beende met grote passen weg. Mirja keek haar gekwetst na en keek toen in de richting van Amy en Melanie, die al die tijd braafjes stil waren geweest.
“Ze vatte het verkeerd op hé?” vroeg Mirja zachtjes aan haar twee zussen. Beiden knikten, waarna Mirja met een zucht achterover leunde.
“En nu?” vroeg Mirja met een zucht. Ze haalde gefrustreerd een hand door haar haren toen de bel ging, pakte haar tas van de grond en liep met Amy en Melanie richting de volgende les.
De rest van de schooldag ging als een waas voorbij voor Mirja. Cindy zat nu niet meer naast Amy, maar was aan de andere kant van het lokaal gaan zitten. De klas had het natuurlijk opgemerkt en begon Mirja ermee te plagen.
Zodra de bel ging ten teken dat de laatste les voorbij was, liep Mirja zo snel mogelijk het lokaal uit. Bij haar kluisje pakte ze haar jas er snel uit en liep naar buiten. Ze wou zo snel mogelijk naar huis, naar Dylan, die vast en zeker op haar aan het wachten was.
“Mir, wacht nou even!” hoorde ze achter zich toen ze bij haar fiets kwam. Ze draaide zich om en zag hoe Amy en Melanie snel naar haar toe liepen. Mirja zuchtte zachtjes. Kalm haalde ze haar fiets uit het fietsenrek en wachtte vol ongeduld op de twee meiden. Amy was als eerste bij Mirja en vervolgens kwam Melanie er al snel aan, alle drie fietste ze op weg, richting huis.
“Dylan, ben je er?” riep Mirja door het huis heen, nadat ze haar jas had opgehangen en haar tas in de gang had neergelegd. Ze had nu geen behoefte om ook maar huiswerk te maken. Gestommel weerklonk op de trap en het lichaam van Dylan verscheen niet veel later. Mirja liep al op hem af, sloeg haar armen om hem heen en begroef vervolgens haar gezicht in het shirt van hem.
“Cindy vatte het verkeerd op, nadat ik haar alles verteld had!” fluisterde Mirja. Dylan sloeg troostend zijn armen om haar heen en streek kalm over haar rug. Zijn hoofd legde hij op haar schouder.

Melanie en Amy hadden het tweetal even gadegeslagen, maar liepen toen al vrij snel richting de woonkamer waar ze aan de grote tafel gingen zitten.
“We moeten iets doen,” merkte Melanie op die haar tas op tafel legde en haar agenda tevoorschijn haalde. Amy volgde haar voorbeeld en liet haar ogen over de bladzijdes glijden. Ze slaakte een zucht en keek vervolgens op naar haar zus.
“Wat wou je doen? Cindy is zo te zien niet op andere gedachten te brengen, anders was ze wel blijven zitten in het tussenuur!” zei Amy. Ze liet nergens blijken dat ze het erg vond. Waarom zou ze ook? Ze mocht dan wel de zus van Mirja, ze mocht haar nog steeds niet echt en wilde het liefst uit haar buurt blijven als Melanie er niet was geweest. Melanie zorgde ervoor dat die twee elkaar niet in de haren vlogen en dat ze aardig deden tegen elkaar.
“Amy, doe eens redelijk! Je hebt het over een zus van ons!” de boze ondertoon in Melanies stem kon Amy duidelijk horen, al maakte het haar weinig uit op welke toon Melanie het zei. Ze mocht Mirja nog steeds niet en dat ze zussen waren veranderde er niks aan.
“Maakt niks uit. Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga boven huiswerk maken. Ik heb geen zin om nog langer naar het gezeik van jou te luisteren,” bromde Amy die haar agenda weer in haar tas deed en de kamer inliep. Ze zag Mirja en Dylan op de trap zitten en wenste stiekem dat zij daar kon zitten met Dylan. Snel schudde Amy die gedachte weg, liep zo voorzichtig mogelijk langs Mirja heen en negeerde de twee volkomen.

“Het komt wel goed, Cindy moet even bij komen van de schrik die ze gehad heeft,” suste Dylan haar. Hij streek nog altijd over Mirja’s rug en had haar al wat kalmer kunnen krijgen. Hij wenste met heel zijn hart dat Mirja met hem mee kon verhuizen, maar hij wist zelf dat het onmogelijk was.
“Waar heb je een appartement dan?” vroeg Mirja zachtjes en ging op zijn schoot zitten. Haar hoofd legde ze op zijn borst en keek even omhoog om zijn gezicht te zien. Dylan zuchtte zachtjes.
“Hier in de stad. Niet zo gek hier vandaan, hooguit twintig minuten fietsen,” hij sloeg zijn armen om Mirja heen en drukte haar tegen zich aan. Hij wou haar niet kwijt, ze waren nu samen!
“Kon ik maar met je mee verhuizen,” fluisterde ze en kuste Dylan zachtjes.
“Kon het inderdaad maar, maar je kan toch altijd op bezoek komen?” merkte Dylan op. Mirja knikte even. Er viel een korte stilte, wat ze beiden niet erg vonden. Mirja was nog steeds vastberaden om achter de waarheid te komen die haar ouders achterhielden. Ze had dat idee nog steeds, dat er meer was dan alleen de adopties waar haar ouders over hadden verteld.
“Mirja?” klonk er plots. Mirja en Dylan keken op en zagen Melanie in de deuropening staan. Mirja glimlachte en stond op.
“Is er iets?” vroeg Mirja voorzichtig en keek nieuwsgierig naar haar zus. Ze was er nu aan gewend om Melanie als een zus te zien en de twee meiden konden het nog steeds goed vinden, zonder ruzie te maken.
“Zei Amy misschien nog iets, voor ze naar boven ging? We hebben net een klein beetje ruzie gehad en nou ja, ik weet niet of ze nog wat gezegd heeft,” zei Melanie aarzelend. Ze moest zoeken naar de juiste woorden en wist ze grotendeels te vinden.
“Ze heeft niks gezegd, ze stormde alleen woedend naar boven. Waar hebben jullie dan ruzie over gehad?” vroeg Mirja nieuwsgierig. Het was ongewoon voor Melanie en Amy om ruzie te maken.

Hihi, ik ben even een tijdje niet op OV geweest, maaar ik lees weer (nog steeds) je verhaal! Erg leuk hoor!!

Een klein stukje, mijn inspiratie is ver te zoeken vandaag. Toch heb ik wat kunnen typen.

-----------------------
Melanie begon kalm te vertellen wat er net was gebeurd en Mirja luisterde aandachtig.
“Ik praat wel met haar,” stelde Dylan uiteindelijk voor.
“Echt? Dank je wel!” Melanie vloog Dylan even om de hals om hem daarna direct weer los te laten. Beiden keken nogal ongemakkelijk. Mirja glimlachte en stond op.
“Als jij nu even met Amy gaat praten, dan gaan wij huiswerk maken,” grinnikte Mirja. Ze liet Dylan opstaan en duwde hem daarna de trap op. Samen met Melanie liep ze naar de woonkamer. Mirja bedacht zich nog dat haar tas nog in de hal lag en haalde hem snel op. Beiden meiden keken in hun agenda wat ze moesten doen en zuchtten bij het overtollige huiswerk. Mirja zuchtte bij het zien dat ze zeker twee paragraven voor wiskunde moest maken, een vak dat ze haatte en zij was niet de enige. De hele klas haatte het vak, de leraar was dan ook niet bepaald de ‘perfecte’ leraar te noemen. Hij was te streng, wilde dat iedereen voldoendes haalde, had je die niet, mocht je zeker een uur nakomen, afgezien van je onvoldoende. Klagen bij de directie hielp ook niet, dus zaten ze zeker nog geruime tijd met die man opgescheept. Gelukkig ging hij dan ook na dit jaar met pensioen, gezien hij al 65 was en wilde stoppen met werken en van zijn pensioen wilde genieten.

Ik heb weer bij gelezen. Komt er weer een stukje?

Met een zucht sloeg Melanie haar boek dicht – na twee uur aan wiskunde gezeten te hebben - en Mirja volgde haar voorbeeld.
“Waarom is wiskunde zo moeilijk?” vroeg Mirja met een zucht aan Melanie en keek haar zus aan. Die haalde enkel en alleen haar schouders op om vervolgens haar boek in haar tas te doen, ook nu volgde Mirja haar voorbeeld.
“Zal ik wat drinken voor ons twee halen?” vroeg Mirja en keek in afwachting naar Melanie die instemmend knikte. Mirja stond op en liep rustig richting de keuken. Daar trof ze Dylan aan die al stond te koken voor vanavond. Meestal als hij kookte betekende het dat hij iets moest vertellen aan hun ouders, in zijn geval nu, stiefouders. Mirja liep rustig op hem af en sloeg haar armen om hem heen.
“Jij kookt, jij hebt vanavond wat te vertellen aan pap en mam!” merkte Mirja op. Dylan draaide zich om en keek in het glimlachende gezicht van zijn vriendin.
“Ja, ik ga ze vertellen dat ik binnenkort ga verhuizen naar mijn appartement, je weet wel,” glimlachte Dylan en kijkt Mirja even aan. Hij sloeg zijn handen om haar heen en kustte haar teder. Hij draaide zich vervolgens om en Mirja volgde hem behendig, zodat ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde en zo rustig bleef staan, terwijl Dylan in een pan roerde. Mirja wist nu al dat het Spaghetti Bolognese ging worden.
“Hoe ging het gesprek met Amy?” vroeg Mirja nieuwsgierig. Ze wilde hem niet aankijken, ze vroeg het alleen in belang van Melanie, zodat ze Melanie gerust kon stellen. Mirja wist dat Amy er nog aan moest wennen dat ze zusjes waren.

Eén opmerking. Als iemand je heeft geadopteerd, zijn dat gewoon je (adoptie)ouders, stiefouders zijn mensen die met je vader en/of moeder zijn samen gaan wonen na de scheiding. ;p Verder volg ik het natuurlijk nog steeds, zou het niet willen missen