Jij bent uniek
Geplaatst: 03 sep 2006 23:28
Jij bent uniek, jij bent fantastisch, we zijn elkaars tegenpolen, maar trekken elkaar aan omdat we als het ware toch hetzelfde zijn. Hetzelfde willen. Dat is wat ik dacht tenminste.
Maar ik kwam tot een afgrijselijke ontdekking. Jij bent niet zoals mij. Jij bent niet zo uniek, interessant, als op het eerste gezicht leek. Ik zie je nu pas echt, je ware gezicht, zonder alle schijn en glorie eromheen. Er blijft weinig van je over. Plots zie ik dingen in jou die ik eerder over het hoofd had gezien. Of misschien over het hoofd wilde zien. Nu alle verwarring is weggevaagd, zul je me nooit meer kunnen verassen met je uitspraken of reacties, want ik heb je door. Ik snap hoe je in elkaar zit. En deze nieuwe jou, doet me eerlijk gezegd erg weinig. Het is teleurstellend. Pijnlijk. Teleurstellend pijnlijk.
Als slag bij donder raakt het me. Ik had dit hele spel verzonnen, jij en ik als hoofdpersoon. Jij, geforceerd onbereikbaar, als in een slecht geschreven boek. Het zal nooit een bestseller worden, daar is het te nep voor. Jij en ik, perfect, en zo heerlijk onbereikbaar. Jij fascineerde me, raakte me met je woorden en gedachtes. Bovendien, hoe harder en gemener je was, hoe meer ik geboeid raakte door jou. Als een mot die in een waas naar het scherpe, felle licht van een tl-buis gezogen word, zoog je me naar je toe. Waardoor al het leven uit mij verdween. Ik mij zo heerlijk dood kon voelen. Want jij, jij deed mij pijn, zoals niemand anders mij pijn kon doen. Ik kon daar heerlijk nonchalant op reageren, jou vervolgens weer pijn doen, wat zich uitmondde in hevige conflicten en escades. Geweldig was het. Vervolgens deden we alsof we waren vergeten van elkaar dat we op dezelfde aardkloot leefden. Alsof we niet alleen onszelf, maar zo ook elkaar voor de gek konden houden. Alsof we onszelf niet veraadden, te doen alsof het ons koud liet wat we van elkaar dachten, waar eenieder was, wat we deden, hoe vaak we het deden en met wie. ‘Ik vind jou stom’, zei je dan uiteindelijk. ‘Ik jou ook’, reageerde ik daarop liefkozend. Zo veraadden we keer op keer weer dat het ons wel degelijk wat deed, speelden we keer op keer datzelfde spelletje. Die momenten herhaalden zich dag in dag uit, week na week, maand na maand. Dat waren de momenten dat we weer op een lijn lagen, dat alles weer oké was tussen ons. Nachtelijke avonturen waarin er iets gebeurde doordat er niets gebeurde. Spontane acties waarin jij mij veraste door simplistische gebaren die zoveel betekenis hadden. Dat waren de momenten dat je je ware gezicht toonde. Ik daarop liefkozend reageerde, jij en ik beseften dat we voor elkaar geschapen waren, en er even niets anders toedeed op de wereld. Dat, samen met de momenten waarop je me minachtte, waren de moment waarop ik het meeste van je hield.
Nu pas begrijp ik het. De mot vliegt in het licht van de lamp, omdat het diertje de pijn van het verbranden niet kent. Ik had je verzonnen, gebaseerd op mijn dromen en nachtmerries. Als een slap aftreksel van mijn eigen realiteit stond je nu voor me. Dat wat zo mooi en echt leek, bleek een illusie. Ik besefte me dat ik je geheel niet ken. Niet eens wil kennen. En het enige wat mij nog rest te zeggen is: je bent absoluut uniek. Net als ieder ander.
Maar ik kwam tot een afgrijselijke ontdekking. Jij bent niet zoals mij. Jij bent niet zo uniek, interessant, als op het eerste gezicht leek. Ik zie je nu pas echt, je ware gezicht, zonder alle schijn en glorie eromheen. Er blijft weinig van je over. Plots zie ik dingen in jou die ik eerder over het hoofd had gezien. Of misschien over het hoofd wilde zien. Nu alle verwarring is weggevaagd, zul je me nooit meer kunnen verassen met je uitspraken of reacties, want ik heb je door. Ik snap hoe je in elkaar zit. En deze nieuwe jou, doet me eerlijk gezegd erg weinig. Het is teleurstellend. Pijnlijk. Teleurstellend pijnlijk.
Als slag bij donder raakt het me. Ik had dit hele spel verzonnen, jij en ik als hoofdpersoon. Jij, geforceerd onbereikbaar, als in een slecht geschreven boek. Het zal nooit een bestseller worden, daar is het te nep voor. Jij en ik, perfect, en zo heerlijk onbereikbaar. Jij fascineerde me, raakte me met je woorden en gedachtes. Bovendien, hoe harder en gemener je was, hoe meer ik geboeid raakte door jou. Als een mot die in een waas naar het scherpe, felle licht van een tl-buis gezogen word, zoog je me naar je toe. Waardoor al het leven uit mij verdween. Ik mij zo heerlijk dood kon voelen. Want jij, jij deed mij pijn, zoals niemand anders mij pijn kon doen. Ik kon daar heerlijk nonchalant op reageren, jou vervolgens weer pijn doen, wat zich uitmondde in hevige conflicten en escades. Geweldig was het. Vervolgens deden we alsof we waren vergeten van elkaar dat we op dezelfde aardkloot leefden. Alsof we niet alleen onszelf, maar zo ook elkaar voor de gek konden houden. Alsof we onszelf niet veraadden, te doen alsof het ons koud liet wat we van elkaar dachten, waar eenieder was, wat we deden, hoe vaak we het deden en met wie. ‘Ik vind jou stom’, zei je dan uiteindelijk. ‘Ik jou ook’, reageerde ik daarop liefkozend. Zo veraadden we keer op keer weer dat het ons wel degelijk wat deed, speelden we keer op keer datzelfde spelletje. Die momenten herhaalden zich dag in dag uit, week na week, maand na maand. Dat waren de momenten dat we weer op een lijn lagen, dat alles weer oké was tussen ons. Nachtelijke avonturen waarin er iets gebeurde doordat er niets gebeurde. Spontane acties waarin jij mij veraste door simplistische gebaren die zoveel betekenis hadden. Dat waren de momenten dat je je ware gezicht toonde. Ik daarop liefkozend reageerde, jij en ik beseften dat we voor elkaar geschapen waren, en er even niets anders toedeed op de wereld. Dat, samen met de momenten waarop je me minachtte, waren de moment waarop ik het meeste van je hield.
Nu pas begrijp ik het. De mot vliegt in het licht van de lamp, omdat het diertje de pijn van het verbranden niet kent. Ik had je verzonnen, gebaseerd op mijn dromen en nachtmerries. Als een slap aftreksel van mijn eigen realiteit stond je nu voor me. Dat wat zo mooi en echt leek, bleek een illusie. Ik besefte me dat ik je geheel niet ken. Niet eens wil kennen. En het enige wat mij nog rest te zeggen is: je bent absoluut uniek. Net als ieder ander.
.