Onverwacht
Geplaatst: 25 okt 2009 21:19
Er welt opeens een romantische one shot in me op en om hem niet kwijt te raken, leg ik hem vast op beeld (omdat papier zo lastig gaat met digitale dingen).
Vol goede moed drukte ik de deur van het café open, door de ramen had ik al vernomen dat het druk was binnen. De ramen waren wat beslagen en de fietsen stonden tot aan de bakkerij, dat twee huizen verderop stond. Justin, Kate en Maarten volgden mij naar binnen. Alle ogen werden even op ons gericht en ik herkende wat vrienden die enthousiast begonnen te zwaaien en te roepen. Ik trok mijn winterjas uit en hing die samen met mijn sjaal aan de oude kapstok. Voor mijn gevoel had ik meer uit willen trekken, de warmte was haast niet uit te houden. 'Hey mensen' tjeerd keek ons lachend aan toen we ons bij hen voegden. Naast hem zat Jason op een barkruk, de jongen waar ik nu al een paar maanden heftig verliefd op was. Uiteraard wilde ik wederom vanavond proberen mijn slag te slaan, mijn 1000e poging. 'Hoi Jason' ik kon me meteen wel voor mijn hoofd slaan, natuurlijk kwam dat er weer op een veel te lieve manier uit. Als ik indruk wilde maken, moest ik juist stoer overkomen, dat wist ik. Hij antwoorde met een glimlach en een knikje. Kate kwam naast me staan en stootte me zachtjes aan 'jij weet ook van geen ophouden he?'. Zo was Kate, altijd recht voor d'r raap en vaak ook nog eens te hard. Ik liep rood aan en siste 'waar heb je het over?'. Gelukkig had Jason zich al weer in een gesprek gemengd. ‘was dat nou nodig?’ vroeg ik Kate verwijtend. Ze haalde nonchalant haar schouders op en ging naast Justin staan. Ik schuifelde voorzichtig in de richting van Jason en bleef zwijgend naast hem staan. ‘..Ik zei nog tegen hem dat hij moest stoppen, maar hij bleef doorgaan en ja, je kent mij he, daar kan ik dan niet tegen’ Tjeerd was altijd het meeste aan het woord of hij nam altijd het woord, daar was ik nog niet uit. ‘En toen?’ vroeg Maarten gulzig. Uitgerekend alsof tjeerd al op die vraag had gehoopt antwoordde hij ‘grappig dat je het vraagt, ja.. ik hem een rechtse verkocht’. ‘Ha ha.. goed bezig!’ kwam ik er tussendoor met mijn oh zo vreselijke schaterlach. De jongens keken mij even aan en ik wist dat ik weer eens een stomme actie had gemaakt. Wanhopig wende ik me af en bestelde een tequila. Ik betaalde de barman en nam het drankje dankbaar aan. Net toen ik hem achterover wilde gooien hoorde ik iemand zeggen: ‘Je drinkt toch niet alleen he?’. Ik draaide me om, het was Jason. Nu wilde ik eerst goed nadenken, voordat ik zou antwoorden ‘Nee..’ ik draaide me weer naar de bar en riep om nog een tequila. Jason keek me verbouwereerd aan, maar nam toen dapper de tequila aan. ‘Proost..!’ hij hield zijn glaasje op. Ik schudde lachend mijn hoofd en keek toen naar de vloer. ‘Hé, je moet me wel aankijken, anders hebben we 7 jaar slechte seks’ zei hij plotseling. Ik hoopte dat het donker genoeg was in de kroeg, zodat hij mijn rood aangelopen gezicht niet zou zien, daarna dwong ik mezelf om hem aan te kijken en meteen de tequila naar binnen te gooien. Toen het goedje door mijn keel was gegleden voelde ik een hoest op komen ‘Pfoe, sterk spul..’. Jason lachte ‘ja, dat is zo’. De tequila gaf me een soort zekerheid en ik wist dat ik het nu moest zeggen ‘Jason?’. Hij keek me recht in mijn ogen aan ‘ja?’. ‘Ik vind je heel erg leuk’ flapte ik er in één keer uit. Zijn gezicht vertrok en hij keek even met medeleven. Dat mocht niet, hij mocht niet zo kijken, sterker nog, hij moest me nu gaan zoenen en zeggen dat hij altijd hetzelfde had gevoelt. Maar dat deed hij niet. ‘Ellen.. euhm, ik vind je een toffe meid enzo hoor, maar ik..’ hij zocht naar woorden. Mij was het al duidelijk, beschaamd met tranen in mijn ogen rende ik naar buiten. Ik moest even alleen zijn.
Buiten zaten een paar jongens te roken, maar het kon me niet schelen, ik wilde het niet binnen houden. Luidkeelse snikken vulden naast het geroezemoes van binnen de donkere straat. Altijd hetzelfde, altijd een blauwtje lopen bij jongens die ik heel erg leuk vind. Ik sloeg mijn armen over elkaar en haalde mijn neus op, waarna een nieuw portie snikken en tranen opkwam borrelen. Gegeneerd liep ik langs de kroeg, de hoek om en leunde achterover tegen de muur. Wat een genante situatie. De deur van het café ging open en Maarten stapte naar buiten ‘Ellen?!’. Ik hield mijn adem in, mijn beste vriend mocht me niet horen. Maar tevergeefs, de tranen stopten niet en ik proestte al snel mijn volgende bui uit. Hij keek om de hoek en bleef op een afstandje staan. De straatlantaarn verlichte voor een deel zijn gezicht, hij keek bezorgd. Ik stond in het donker te janken als een depressieve hond, wat zou hij wel niet denken?
‘Ellen, wat is er?’ hij stapte iets dichter naar me toe. Toen barstte mijn bom ‘Het is verdomme altijd hetzelfde, altijd zijn de jongens die ik leuk vind niet in mij geïnteresseerd, ik ben alleen maar het toffe meisje, verder niets!’ schreeuwde ik woest tussen het snikken door. Hij kwam voor me staan en maande me tot kalmte ‘sssh.. dat is niet waar..’ suste hij. Mijn tranen hielden op, maar mijn woede bleef ‘wel, dat is wel waar.. Axel, Jason.. niemand vind mij leuk, vind je het gek, ik ben ook lelijk! Wat is er nou leuk aan mij..?’. ‘Zo moet je niet praten Ellen, doe niet zo raar’ probeerde Maarten weer. ‘Wat weet jij ervan? Ik weet zelf best hoe ik er uitzie, niet slank genoeg, niet knap genoeg.. niet stereotype genoeg..’ ik wilde de haren uit mijn kop rukken van ellende op dat moment. ‘Ellen, stop!’ maar Maarten probeerde het steeds tevergeefs. ‘NEE, nee nee.. nee.. waarom wordt ik anders altijd afgewezen? Ik ben niet gek.. ik..’ Op dat moment gebeurde er iets wat ik niet voor mogelijk had kunnen houden. Het duurde dan ook even totdat ik doorhad wat er aan de hand was, maar toen ik het eenmaal doorhad, deed het er al niet meer toe. Maarten, mijn beste vriend, stond me te zoenen. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe hij zijn handen langs mijn postuur liet glijden. Even stopte hij ‘je bent niet slank genoeg en niet stereotype genoeg, je bent gek en je denkt dat niemand geïnteresseerd is in jou.. maar voor mij ben je perfect..’. Een laatste traan gleed over mijn wang, weerkaatste het licht van de straatlantaarn. De traan, die voor het eerst van die avond iets heel anders betekende.
Vol goede moed drukte ik de deur van het café open, door de ramen had ik al vernomen dat het druk was binnen. De ramen waren wat beslagen en de fietsen stonden tot aan de bakkerij, dat twee huizen verderop stond. Justin, Kate en Maarten volgden mij naar binnen. Alle ogen werden even op ons gericht en ik herkende wat vrienden die enthousiast begonnen te zwaaien en te roepen. Ik trok mijn winterjas uit en hing die samen met mijn sjaal aan de oude kapstok. Voor mijn gevoel had ik meer uit willen trekken, de warmte was haast niet uit te houden. 'Hey mensen' tjeerd keek ons lachend aan toen we ons bij hen voegden. Naast hem zat Jason op een barkruk, de jongen waar ik nu al een paar maanden heftig verliefd op was. Uiteraard wilde ik wederom vanavond proberen mijn slag te slaan, mijn 1000e poging. 'Hoi Jason' ik kon me meteen wel voor mijn hoofd slaan, natuurlijk kwam dat er weer op een veel te lieve manier uit. Als ik indruk wilde maken, moest ik juist stoer overkomen, dat wist ik. Hij antwoorde met een glimlach en een knikje. Kate kwam naast me staan en stootte me zachtjes aan 'jij weet ook van geen ophouden he?'. Zo was Kate, altijd recht voor d'r raap en vaak ook nog eens te hard. Ik liep rood aan en siste 'waar heb je het over?'. Gelukkig had Jason zich al weer in een gesprek gemengd. ‘was dat nou nodig?’ vroeg ik Kate verwijtend. Ze haalde nonchalant haar schouders op en ging naast Justin staan. Ik schuifelde voorzichtig in de richting van Jason en bleef zwijgend naast hem staan. ‘..Ik zei nog tegen hem dat hij moest stoppen, maar hij bleef doorgaan en ja, je kent mij he, daar kan ik dan niet tegen’ Tjeerd was altijd het meeste aan het woord of hij nam altijd het woord, daar was ik nog niet uit. ‘En toen?’ vroeg Maarten gulzig. Uitgerekend alsof tjeerd al op die vraag had gehoopt antwoordde hij ‘grappig dat je het vraagt, ja.. ik hem een rechtse verkocht’. ‘Ha ha.. goed bezig!’ kwam ik er tussendoor met mijn oh zo vreselijke schaterlach. De jongens keken mij even aan en ik wist dat ik weer eens een stomme actie had gemaakt. Wanhopig wende ik me af en bestelde een tequila. Ik betaalde de barman en nam het drankje dankbaar aan. Net toen ik hem achterover wilde gooien hoorde ik iemand zeggen: ‘Je drinkt toch niet alleen he?’. Ik draaide me om, het was Jason. Nu wilde ik eerst goed nadenken, voordat ik zou antwoorden ‘Nee..’ ik draaide me weer naar de bar en riep om nog een tequila. Jason keek me verbouwereerd aan, maar nam toen dapper de tequila aan. ‘Proost..!’ hij hield zijn glaasje op. Ik schudde lachend mijn hoofd en keek toen naar de vloer. ‘Hé, je moet me wel aankijken, anders hebben we 7 jaar slechte seks’ zei hij plotseling. Ik hoopte dat het donker genoeg was in de kroeg, zodat hij mijn rood aangelopen gezicht niet zou zien, daarna dwong ik mezelf om hem aan te kijken en meteen de tequila naar binnen te gooien. Toen het goedje door mijn keel was gegleden voelde ik een hoest op komen ‘Pfoe, sterk spul..’. Jason lachte ‘ja, dat is zo’. De tequila gaf me een soort zekerheid en ik wist dat ik het nu moest zeggen ‘Jason?’. Hij keek me recht in mijn ogen aan ‘ja?’. ‘Ik vind je heel erg leuk’ flapte ik er in één keer uit. Zijn gezicht vertrok en hij keek even met medeleven. Dat mocht niet, hij mocht niet zo kijken, sterker nog, hij moest me nu gaan zoenen en zeggen dat hij altijd hetzelfde had gevoelt. Maar dat deed hij niet. ‘Ellen.. euhm, ik vind je een toffe meid enzo hoor, maar ik..’ hij zocht naar woorden. Mij was het al duidelijk, beschaamd met tranen in mijn ogen rende ik naar buiten. Ik moest even alleen zijn.
Buiten zaten een paar jongens te roken, maar het kon me niet schelen, ik wilde het niet binnen houden. Luidkeelse snikken vulden naast het geroezemoes van binnen de donkere straat. Altijd hetzelfde, altijd een blauwtje lopen bij jongens die ik heel erg leuk vind. Ik sloeg mijn armen over elkaar en haalde mijn neus op, waarna een nieuw portie snikken en tranen opkwam borrelen. Gegeneerd liep ik langs de kroeg, de hoek om en leunde achterover tegen de muur. Wat een genante situatie. De deur van het café ging open en Maarten stapte naar buiten ‘Ellen?!’. Ik hield mijn adem in, mijn beste vriend mocht me niet horen. Maar tevergeefs, de tranen stopten niet en ik proestte al snel mijn volgende bui uit. Hij keek om de hoek en bleef op een afstandje staan. De straatlantaarn verlichte voor een deel zijn gezicht, hij keek bezorgd. Ik stond in het donker te janken als een depressieve hond, wat zou hij wel niet denken?
‘Ellen, wat is er?’ hij stapte iets dichter naar me toe. Toen barstte mijn bom ‘Het is verdomme altijd hetzelfde, altijd zijn de jongens die ik leuk vind niet in mij geïnteresseerd, ik ben alleen maar het toffe meisje, verder niets!’ schreeuwde ik woest tussen het snikken door. Hij kwam voor me staan en maande me tot kalmte ‘sssh.. dat is niet waar..’ suste hij. Mijn tranen hielden op, maar mijn woede bleef ‘wel, dat is wel waar.. Axel, Jason.. niemand vind mij leuk, vind je het gek, ik ben ook lelijk! Wat is er nou leuk aan mij..?’. ‘Zo moet je niet praten Ellen, doe niet zo raar’ probeerde Maarten weer. ‘Wat weet jij ervan? Ik weet zelf best hoe ik er uitzie, niet slank genoeg, niet knap genoeg.. niet stereotype genoeg..’ ik wilde de haren uit mijn kop rukken van ellende op dat moment. ‘Ellen, stop!’ maar Maarten probeerde het steeds tevergeefs. ‘NEE, nee nee.. nee.. waarom wordt ik anders altijd afgewezen? Ik ben niet gek.. ik..’ Op dat moment gebeurde er iets wat ik niet voor mogelijk had kunnen houden. Het duurde dan ook even totdat ik doorhad wat er aan de hand was, maar toen ik het eenmaal doorhad, deed het er al niet meer toe. Maarten, mijn beste vriend, stond me te zoenen. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe hij zijn handen langs mijn postuur liet glijden. Even stopte hij ‘je bent niet slank genoeg en niet stereotype genoeg, je bent gek en je denkt dat niemand geïnteresseerd is in jou.. maar voor mij ben je perfect..’. Een laatste traan gleed over mijn wang, weerkaatste het licht van de straatlantaarn. De traan, die voor het eerst van die avond iets heel anders betekende.