Online Verhalen

Stiefbroeders - Abel&Evan is een van mijn zelfgeschreven verhalen, die meekijkt in het leven van de vriendelijke, homoseksuele Abel en de nuchtere, homofobische Evan, die enkel gemeen hebben dat hun ouders gescheiden zijn en... ze in het zelfde huis wonen. Al 1 jaar lang woonde Evan met zijn moeder en stiefvader Peter in Arnhem, totdat Peters zoon Abel terug komt uit Londen. Evan weet, voor Abels komst, niet hoe hij zich de jongen moet voorstellen, Zou hij gothic zijn? Emo? Nerd? In het verhaal gebeurt van alles, van emotionele verhaallijnen tot de hardste realiteit. Hopelijk vinden jullie het wat en haken niet meteen af na het eerste hoofdstuk. Weet dat het eerste hoofdstuk voor sommige ietwat homofobisch kan overkomen, maar dit komt omdat het vannuit de kijk van Evan is geschreven, het tweede hoofdstuk is dan weer uit Abels belevenissen geschreven, en zo om en om. In iedergeval, veel leesplezier;)

EVAN

Evan werpt woeste blikken op zijn moeder en stiefvader. Reden? Hij mag morgen niet uit, al weet hij nog steeds niet waarom.
“Nou? Waarom niet?” vraagt hij geïrriteerd.
Evans moeder werpt een blik op haar man Peter, die daarop weer een blik terug werpt, “Vertel jij het maar, het gaat om jouw kind,” zegt ze waarna ze een slok neemt van haar wijn.
Evan werpt een verwarde blik naar zijn stiefvader.
“Zoals je weet heb ik ook een zoon,” zegt Peter, terwijl hij enkele lege pannen op elkaar stapelt. “Abel heeft, in Londen, een tijdje op het internaat gezeten. Door persoonlijke redenen met zijn moeder werd hij daar tijdelijk geplaatst. Vorig najaar zou hij al naar Nederland komen, maar hij besloot het schooljaar in Engeland af te maken om bij zijn vrienden te kunnen zijn. Hij komt dus bij ons wonen, morgen, als de vakantie voorbij is zal hij ook gewoon naar school gaan,” Peter werpt weer een blik op Evans moeder.
“We zouden het erg op prijs stellen als je hem een beetje wegwijs maakt. Abel heeft al twee jaar niet in Nederland gewoond en kent hier in Arnhem dus ook verder niemand.”
Evan kijkt de twee een voor een aan, “Dus ik moet mijn vriendin 'die ik al weken niet heb gezien' afzeggen voor een of ander probleemkind?!” zegt hij met ongeloof.
"Abel is geen probleemkind, hoe durf je zomaar die conclusie te trekken!" valt zijn moeder hem in de rede.
"Maxime, laat nou maar," zegt Peter, terwijl hij Evan een afkeurende blik toewerpt, de relatie tussen hem en zijn stiefzoon is nog altijd erg wisselvallig.
"Ik ga slapen," mompelt Evan waarna hij opstaat, zijn bord op het aanrecht legt en de trap op richting zijn kamer sjokt. Maxime werpt haar man een snelle beschaamde blik waarna ook zij opstaat en begint met het afruimen van de tafel.

Evan heeft nu wel tien keer gecheckt of hij zijn wekker wel goed heeft staan. Hij heeft zijn vrienden al een tijdje niet gezien en is aan de ene kant toch wel blij dat de school weer begint, dit jaar gaat hij namelijk naar de derde. Eindelijk af van die onderbouwkleutertjes, denkt hij bij zichzelf. Zijn twee beste vrienden Lesly en Ronald, kent hij al jaren. Al is Ronald soms koud en gevoelloos, Evan kent hem al sinds de basisschool en de twee zijn nog altijd elkaars beste vrienden. Lesly, kent Evan al drie jaar. Hij is gewoon een toffe gozer, soms ietwat lomp, maar Evan is nog altijd vrienden met zijn prettiggestoorde maat. Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht als hij terugdenkt aan de geweldige dingen die hij en zijn vrienden in de afgelopen jaren hebben meegemaakt, maar dan dwalen zijn gedachten af naar Peters zoon. Zou hij net zo'n freak zijn als zijn vader? vraagt hij zich af. Of is het een of andere gothic of emo die zichzelf snijd of 's avonds laat ritueeltjes uitvoerd in de tuin. Evan krijgt een koude rilling over zich heen als hij er al aan denkt. Misschien is hij wel zo'n typ dat andermans vrienden inpikt, of het hele huis bij elkaar sloopt. Al wil Evan het niet toegeven, stiekem is hij wel benieuwd naar zijn stiefbroer. En dan herinnert hij zich weer dat hij de jongen morgen de stad moet laten zien, niet dat hij dat echt zal doen. Ik ben geen gids, denkt hij bij zichzelf. Het frustreert hem dat hij door die stomme Abel niet weg kan met Eline, zijn vriendin. Hij kent dat joch nog niet eens, maar hij heeft nu al zijn maandag verpest, "Als hij mij maar met rust laat," gaapt hij. En met die woorden sluit hij zijn ogen.

“Moet je niet naar school? Je hebt nog een half uur om je klaar te maken,” roept Evans moeder als ze zijn kamerdeur opent waardoor het felle licht uit de hal tegen Evans oogleden schijnt.
Geirriteerd mompelend draait hij zich weg van het licht om weer in slaap te vallen, maar schiet enkele seconden later opeens uit zijn bed. “Shit ik kom te laat!” zegt hij, terwijl hij vluchtig zijn broek aantrekt waarna ook de rest van zijn kleren en hij zich richting de badkamer snelt.
“Trouwens, Abel is er al, vertrekken jullie samen? Dan weet hij gelijk hoe hij moet fietsen,” zegt Maxime haar zoon vanuit de spiegel aankijkent, terwijl ze haar haar kamt.
“Ik dacht het niet,” mompelt Evan, terwijl hij een klodder gel door zijn haren smeert. Als hij klaar is en zijn tanden heeft gepoetst rent hij meteen de trap af en opent de deur. Hij hoort het praten van Peter tegen Abel die hem iets uitlegt.
“Hé Evan, mag Abel met je mee fietsen?” vraagt hij als hij de gang binnen komt lopen om een bosje sleutels van het tijdschriftenkastje te pakken.
Uit nieuwsgierigheid werpt Evan een blik in de keuken, maar Abel is net buiten zijn zichtsbereik, “Sorry, ik moet nu weg!” roept hij, terwijl hij op zijn fiets springt en richting school rijd.

Samen met zijn twee vrienden zit Evan achterin de klas de nieuwe gezichten te observeren. In de derde komen veel leerlingen in een andere klas te zitten, Evan en zijn twee vrienden wisten in de zelfde te komen.
“Moet je die sukkel zien! Die ga ik zo in de zeik nemen!” zegt zijn vriend Ronald, terwijl hij een kleine onzekere jongen uitlacht.
“What the fuck, heeft ze nou kauwgom aan d’r bil?” zegt zijn andere vriend Lesly als een volslank meisje plaats neemt op haar stoel.
De jongens schateren het uit van het lachen.
“Hé, moet je die flikker zien!” zegt Evan, terwijl hij grijnzend seint naar een jongen die net de klas binnen komt lopen.
De jongen is modieus gekleed met een glad kapsel, sjaal en een wolk van parfum om zich heen.
“Zou die vaak in z'n reet zijn geramd?” schatert Ronald het uit.
“We gaan die gast zo hard in elkaar slaan als hij in onze buurt komt he!” roept Evan terwijl hij zijn vuist in zijn hand slaat, “Hé flikkertje!?”
De jongen voelt zich waarschijnlijk aangesproken, want kijkt met een onzekere glimlach naar de drie om. Hij pakt zijn boeken en draait zich weer terug naar de docente.
“Mooie sjaal heb je zeg!” roept Lesly, “Alleen mag je wel wat minder parfum gebruiken, ruik het al helemaal hier pfoeh!” zegt hij er nog achteraan.
Opeens staat de docente op. “Oke allemaal stil, dit is jullie eerste lesuur. Natuurlijk zullen we vandaag niet zoveel werken, maar ik vind het wel erg belangrijk dat jullie meteen stil zijn als ik of andere docenten hierom vragen. Ik ben jullie mentrix en zal jullie voornamelijk veel uitleg geven voor wat dit jaar allemaal zal gaan komen. Pak allemaal het rode boekje met ‘Beroepskeuze’ erop dan zullen we meteen beginnen.”

Het was geweldige vandaag, denkt Evan in zichzelf, dit wordt een fantastisch jaar, genoeg freaks in de klas om te zieken, terwijl hij bedenkt wat hij dit jaar allemaal gaat uithalen hoort hij opeens hard gelach achter zich. Evan werpt een blik naar achteren, het zijn twee luidruchtige meisjes die grote lol lijken te hebben en bij het kruispunt een andere weg in slaan. Tikkend op zijn fietsstuur fietst Evan door, maar niet veel later hoort hij weer iemand achter zich, omdat hij altijd geneigd is te kijken wie achter hem fietst, werpt hij weer een blik naar achteren en ziet tot zijn grote schrik dat het die zelfde jongen uit zijn klas is! "Oh shit!" mompelt Evan tegen zichzelf. Het idee dat de jongen achter hem fietst, maakt hem nerveus. Gehaast fietst hij verder, jammer genoeg is er maar een weg naar zijn huis, waardoor hij geen andere route kan nemen. Ondertussen fietst de jongen nog steeds enkele meters achter hem. Als Evan dan al bijna zijn straat heeft bereikt schiet hem opeens de komst van Peters zoon weer te binnen, de jongen was Evan helemaal ontgaan door het plezier dat hij vandaag beleefd heeft. Al vrezend begint de schaamte in zijn buik op te borrelen. Eenmaal de voortuin van zijn huis bereikt stapt hij af en zet zijn fiets op de standaart waarna hij een blik op de weg werpt. Daar hoort hij de jongen al aankomen, zijn pijnlijke vermoedens komen uit, want daar komt Abel de tuin binnen rijden waarna hij afstapt en Evan met dat zelfde onzekere glimlachje als tevoren aankijkt.

Reacties(A)?

Leuk verhaal!, ik denk dat je er verschillende kanten mee op kan zodat het toch steeds spannend is.
ik heb niet veel tips, eigelijk maar eentje ; probeer veel te kijken naar andere werken en haal fouten eruit zodat je er zelf van kan leren.
ik hoop dat je snel verder schrijft.

Oei, pijnlijk. Ga dat morgen maar eens aan je vrienden uitleggen, sucker! Erg goed geschreven, je hebt een erg makkelijk en fijn leesbare schrijfstijl.

ABEL

Verveelt zit Abel aan tafel, kijkend hoe zijn vader de groenten wast.
“Hij schaamt zich vast dood voor me. Misschien is het toch beter als ik over een weekje weer terug ga naar Engeland, terug bij mijn vrienden,” mompelt hij pulkend aan een tafelsplinter.
“Voor Evan is het natuurlijk ook nog even wennen hè. Het is niet niks om er opeens een stiefbroer bij te hebben,” zegt zijn vader, terwijl hij de kraan opent. “Trouwens, Sylvester wordt morgenochtend afgeleverd.”
Sylvester is Abels kat, die hij al heeft sinds zijn negende.
“Dat is fantastisch,” zegt Abel opgewonden waarna Peter hem een vriendelijke glimlach toewerpt. Opeens komt Evan binnen.
“Waar is mijn moeder?” vraagt hij rondkijkend, op asociale toon, terwijl Abel naar hem opkijkt. Het ligt hem nog steeds niet lekker dat Peters zoon bij hen is komen inwonen.
“Je moeder is even naar de winkel,” zegt Peter. “Hé, wil je Abel de buurt misschien even laten zien?” vraagt hij er nog achteraan. Evan werpt een hatelijke blik op Abel.
“Ik ga zo weg, met mijn vriendin,” benadrukt hij dat laatste nog even, terwijl hij Abel een
vuile blik toewerpt, die daarop grijnzend zijn hoofd schud en een bladzijde van zijn tijdschrift omslaat.
“Heb je echt niet eventjes de…”
“Pap, laat nou maar. Ik moet Chris ook nog bellen.”
Abel stapt van zijn stoel en loopt richting de trap. “Veel plezier,” knikt hij Evan oprecht vriendelijk toe voordat hij de trap op loopt. Evan voelt de schaamte weer opkomen en loopt snel richting de deur om weg te gaan.

In relaxte houding zit Abel op zijn bed, terwijl hij het nummer van zijn vriend intikt, wachtend staart hij voor zich uit.
“Hello?” klinkt een stem door de telefoon.
“Hey Chris, alles goed?”
In de tijd dat Abel iets met Chris had leerde hij hem veel Nederlandse woorden waarop Chris hem beter Engels leerde. Zo proberen ze zoveel mogelijk in elkaars taal te praten.
“Het gaat, I miss you so much,” zegt hij met een gespannen stem.
“Ik jou ook,” zegt Abel zacht.
"Haai!" klinkt het opeens van op de achtergrond.
"Chris, who is that?" vraagt Abel met een frons.
"It's.. it's Jeffrey!" zegt Chris nu nog meer gespannen.
"No Chris, I clearly heard the voice of Anton," zegt Abel met achterdocht, hij kan zich geen enkel moment herinneren dat zijn oud-kamergenoot op zo'n nichterige manier gedag zei. En Anton, Anton is een van Chris vrienden. Abel heeft de jongen nooit echt gemogen, hij is luidruchtig, arrogant, verwender dan hij kan niet.
“Honestly, it is Jeffrey," even blijft het stil. "So.. how is the son of your stepmother?“ verandert hij dan van onderwerp.
"Hm, he hates me, had ik kunnen verwachten, but stil it's painfull,” mompelt Abel waarna er weer een lange stilte volgt, “Chris, kan ik niet terug naar Engeland om toch bij jou te wonen?” vraagt hij dan met grootse heimwee.
“Abel, how much I would like to, je moet vol houden. Als je nu weg gaat, laat je jezelf alleen maar kennen.”
“Maar Chris, hij schaamt zich dood voor me,” probeert Abel nog.
“Ehh, I must go now, ik bel je later oké?” verzint hij dan.
Abel legt zijn hoofd tegen de muur waarna hij zijn ogen sluit en het gesprek beëindigd.
Opeens gaat zijn deur open, het is zijn stiefmoeder Marijke.
“Ik heb wat kleren voor je gestreken,” zegt ze, terwijl ze enkele kleren op Abels kastje legt.
“Dank je,” zegt hij kortaf.

Abel zit in de les. Dit lesuur is er Duits en het lijkt niemand echter te interesseren.
Evan heeft Abel al enkele dodelijke blikken toegeworpen, maar die blijkt dit keer niet de enige reden te zijn. Evan snauwt zelfs zijn vrienden af, maar wilt ook tegen hun niet vertellen wat er aan de hand is.
“Abel, jou had ik nog niet gehad. Vertel me maar wat ‘onhandig’ in het Duits betekent,” zegt de docent, terwijl hij Abel wachtend aankijkt.
“Ik weet het niet,” zegt Abel zacht.
“Nee, dat is logisch als je heel de tijd zit te dromen, jullie allemaal trouwens 'ungeschickt,” zegt de docent, terwijl hij weer gaat zitten. “Opdracht een tot en met zeventien.”
Het jaar is nog niet eens echt begonnen en Abel is nu al schoolziek. Hij kan alleen maar denken aan Chris, zijn lieve, spontane vriend. Abel en Chris ontmoette elkaar in de schoolbibliotheek. Abel werkte er en omdat Chris vaak door zijn brutaliteit strafwerk moest maken, was hij vaak in de bibliotheek te vinden. Op een gegeven moment besloot Abel eens een praatje met hem aan te knopen. Steeds vaker begonnen de twee gesprekjes tot ze uiteindelijk goed bevriend raakten en Abel, Chris vaak hielp met zijn strafwerk. Hij had destijds nooit durven dromen dat de jongen net als hij ook homo was. Chris is stoer, macho,
redelijk populair, hij zit op voetbal en is dol op auto's en motors.
Toch gebeurde het die ene bewuste dag. Chris en Abel kregen ruzie in het park en terwijl Abel kwaad naar zijn vriend uithaalde begon die hem opeens vurig te zoenen.
'Stop, you talk too much,' sprak Chris met zijn zwoele stem toen hij de zoen eindigde en Abel in zijn ogen keek. Na die dag zagen de twee elkaar weinig, Chris ontliep hem, hij was zich duidelijk gaan schamen voor het voorval, maar toch. Zijn liefde voor hem was sterker dan dat en uiteindelijk vonden de twee elkaar weer, sindsdien waren ze onafscheidelijk. Toch, er was een addertje onder het gras en dat waren geen pestende leerlingen of de bozen ouders van Chris. Nee, het was Anton. Anton is zijn beste vriend en toen hij ontdekte wat er tussen hem en Abel was, deed hij er alles aan om ze uit elkaar te krijgen. Eerst omdat hij vond dat het 'niet cool' was, maar de waarheid was dat hij Chris zelf wilde. Op een dag lukte het hem bijna, Anton's gestook zorgde voor een ruzie tussen de twee.
Zo trok Chris weer meer in de richting van zijn 'goede' vriend en had Anton het bijna voor elkaar, maar Chris legde het weer bij en sindsdien kon niemand meer tussen hen in komen. Zou het Anton nu toch gelukt zijn nu hij vrij spel heeft? peinst Abel. Voor hij er over door kan piekeren gaat opeens de bel en staat hij op om richting zijn kluisje te lopen.

Terwijl Abel enkele boeken in zijn kluisje opbergt, voelt hij opeens het branden van Evans kwade blik in zijn rug. Hij draait zich om en jawel hoor. Daar staat ie, met een blik alsof hij Abel wel kan vermoorden.
"Moet je poepen ofzo?" vraagt Abel kalm, terwijl hij het deurtje van zijn kluisje op slot draait.
Evan kan niet lachen om de opmerking en grijpt hem bij de kraag, “Als je het waagt iemand te vertellen dat we samen in een huis wonen, frituur ik elk pootje van je kat en onthoofd elke teddybeer die ik in je kamer vind,” bedreigt hij Abel, terwijl hij hem tegen een kluisje duwt. Abel trekt een vreemde frons bij het horen van die bizarre bedreiging.
“Tja, hoe zeg je dit nu aan je 'vrienden' he?" mompelt Abel, "Zeker na die opmerkingen in de klas...” zegt hij er sarcastisch achteraan, "Arme jonge, geen zorgen hoor. Niemand komt het te weten." Rustig duwt hij Evan van zich af en loopt richting de het volgende lokaal.
“Ik hoop het voor je,” roept Evan hem na waarop hij richting de blikjesautomaat loopt. Hij haat het om meteen de klas binnen te lopen.

Abel kijkt de sportschool rond, hij wil zo veel mogelijk calorieën van zijn lichaam af krijgen en natuurlijk mooiere spieren kweken om nog meer in de smaak te vallen. Toch wil hij niet al te zwaar trainen Hij wil geen stevig gespierde dwerg worden. Rustig neemt hij plaats op de gewichtenbank en begint meteen, terwijl hij enkele sms'jes van zijn vrienden leest.
'I wish I could come visit,' sms't een vriendin.
'Chris has recently been very close to Anton,' sms't Jeffrey.
En, ‘Abel, how serious is your relationship with Chris?' sms't een andere vriendin.
"Ja Leyla, dit begin ik me zo onderhand ook een beetje af te vragen," mompelt Abel waarna hij peinzend begint met trainen. Misschien hadden we het gewoon meteen uit moeten maken, dit werkt gewoon niet, en ik kan niet van Chris verwachten dat hij eeuwig trouw aan me blijft. We zijn allebei nog jong en wat hebben we nou aan een afstandsrelatie? Niets, denkt hij in zichzelf.
Opeens komt er een meisje naar Abel toegelopen, ze heeft mooie heldere ogen en zwart golvend haar.
“Hey,” groet ze hem vriendelijk.
“Hoi,” groet Abel terug, terwijl hij hard blijft doortrainen.
“Je begint al mooie spieren te krijgen,” complimenteert ze hem, terwijl ze een half rondje om hem heen loopt en plaats neemt op de gewichtenbank naast hem. “Mooie kuiten heb je, mag ik eens voelen?”
“Ga je gang,” zegt Abel, niet doorhebbend dat ze met hem probeert te flirten.
Zachtjes knijpt ze in zijn kuiten en glimlacht dan naar hem.
“Eline,” stelt ze zich voor.
Abel zet de gewichten weer op de standaard en veegt het zweet van zijn voorhoofd.
“Abel.”

Wouw, je moet dit verhaal echt door zetten, het is echt heel leuk om te lezen.
ik heb ál de stukken gelezen, en het is heel aangenaam.
groetjes, lilian

Leest het verhaal verder (tot en met h18) Via deze link.
Aangezien ik aan het verhuizen ben en het verhaal al niet veel bekijks krijgt, kun je het daar verder lezen. In de toekosmt zullen er meer hoofdstukken verschijnen.
Gr Deacon

-link verwijderd-