Online Verhalen

Met een angstig hart keek Aihir achterom. Het enige dat hij zag in de duisternis was de werveling van bladeren die door zijn paard werd opgeworpen en de priemende, rode ogen van zijn achtervolgers. Hij spoorde zijn hengst tot grote snelheid aan. Het schuim stond het arme dier op de bek en, zo bedacht Aihir met een gevoel van spijt, ze zouden zo nog wel een uur moeten blijven doorrijden. Als ze het woud uit waren moest Aihir zich maar de luxe van een pauze veroorloven.
Want het was in feite het woud waar ze voor op de vlucht waren. Het licht van de zon kon niet door het dikke gebladerte van de eeuwenoude loofbomen dringen en dus was de ruimte tussen hun brede stammen gevuld met een voortdurende duisternis. En het was in deze duisternis waar Aihir’s vijanden zich ophielden.
Trollen hadden kleine, maar sterke lichamen. De spieren onder hun groene huid waren dik als jonge bomen en hard als stalen kabels. Hun kracht was dus niet te onderschatten, en de wezens waren bovendien razendsnel en beschikten over een intelligentie die grensde aan het menselijke gecombineerd met een uitstekend dierlijk instinct. Trollen hadden echter een zeer grote zwakte, namelijk hun volledige allergie voor zonlicht. Als zij zich buiten de bescherming van het Schemerwoud zouden begeven zouden zij verbranden als een stuk dood hout dat in een kampvuur werd gegooid.
Aihir’s enige hoop om te ontsnappen aan zijn bloeddorstige achtervolgers was dus het bereiken van de woudgrens voordat de dag over zou gaan in de nacht. Een rilling trok over Aihir’s ruggengraat toen hij bedacht wat er met hem – en zijn hengst – zou gebeuren als dit hem onverhoopt niet zou lukken. De met bloed doorweekte zak die hij in zijn rechterhand hield herinnerde hem aan de wreedheid van de trollen.
Bij het bemachtigen van die zak had de kling van Aihir’s zwaard het bloed van twee trollen geproefd, maar ondanks dat had Aihir niet de illusie dat hij zich tegen meer dan één trol tegelijk zou kunnen verdedigen. De twee trollen die hij had gedood had hij bij verrassing aangevallen en de wezens hadden geen schijn van kans gehad zich te verdedigen. Aihir had daarna geen moment meer getreuzeld, maar had de zak gepakt en was halsoverkop op de rug van zijn paard het trollenkamp uitgevlucht, begeleid door de woedende kreten van de andere trollen.
Dezelfde woedende kreten leken nu steeds dichterbij te komen en Aihir keek weer om. Tot zijn schrik zag hij dat de trollen inderdaad tot op enkele tientallen meters waren genaderd. Aihir drukte zich nu plat in de nek van zijn hengst en drukte zijn hielen zo mogelijk nog dieper in diens flanken. Hij bad tot alle goden die hem maar wilden horen om hem uit deze hachelijke situatie te redden.
Net toen hij werkelijk voor zijn leven begon te vrezen zag Aihir voor zich de streep licht die de plaats aanduidde waar het pad het bos uitging. Het was alsof ook Aihir’s hengst zich bewust werd van de nabijheid van hun redding en het dappere dier zette nog een keer aan voor een eindspurt. Ook de trollen kregen in de gaten dat hun achtervolging niet lang meer voort kon duren en hun woedende kreten zwollen nog luider aan.
Die laatste honderd meter leek langer te duren dan het complete andere gedeelte van Aihir’s vlucht en toen hij er later over nadacht zou hij zich ook nog maar weinig kunnen herinneren van deze laatste hindernis op weg naar de vrijheid. Toen zijn hengst even later als een zwarte bliksemschicht het woud uitschoot en nu recht op de ondergaande zon af reed kon Aihir nauwelijks geloven dat hij nog leefde.

Woow ik ben onder de indruk Je begint goed, vooral erg spannend, ik wilde persee doorlezen. Je omschrijft de sfeer goed, en ook de trollen. Ik ben benieuwd hoe het verder loopt. Wat er in de zak zit. En waarom Aihir het moest halen.
liefs spoekie

Spoekie bedankt voor je leuke reactie . Ik hoop dat de rest van mijn verhaal je tevreden zal stellen.
______________________________

Aihir liet zijn rijdier nog vijftig meter doorrennen en trok toen aan de teugels om hem tot stilstand te manen. Het paard was compleet uitgeput, en zodra Aihir afgestapt was zakte het door zijn hoeven om zwaar hijgend uit te rusten. Waarderend klopte Aihir zijn dierlijke vriend op de zij en brabbelde hem geruststellende woordjes toe. Het speet hem zeer dat hij zijn hengst over ongeveer een half uur al moest dwingen om verder te rijden. De donkerte van de nacht had op de trollen namelijk evenveel effect als het daglicht op Aihir had.
Kalm draaide Aihir zich nu om. Tussen de stammen van de eiken, beuken en essen van het Schemerwoud kon hij de vage contouren van enkele tientallen trollen onderscheiden. De wezens joelden luidruchtig en wierpen hem in hun eigen taal ongetwijfeld de meest vreselijke dingen naar het hoofd. Aihir kreeg de neiging om hen keihard uit te lachen, maar besloot deze onnodige provocatie achterwege te laten. Toch kon hij een brede grijns niet onderdrukken.
Aihir besefte dat hij en zijn paard maar even konden rusten en dat hij zijn tijd nuttig moest besteden. Hij liep zo’n twintig meter van zijn hengst vandaan en legde daar de zak neer die hij al de tijd in zijn rechterhand had gehouden. Hij wilde het ding met zijn rottende inhoud niet te dicht bij zich hebben als hij ging eten.
Op zijn dooie gemak liep Aihir vervolgens terug naar zijn paard en begon in zijn zadeltassen te zoeken, de kreten van de trollen negerend. Hij haalde een ijzeren pan, een zak bonen, zijn waterzak en zijn tondeldoos te voorschijn. De pan vulde hij gedeeltelijk met water en gedeeltelijk met bonen. Vervolgens zocht hij takken die als brandhout konden dienen. Hij vond enkele exemplaren, die waarschijnlijk vanuit het woud, afkomstig waren en stak ze aan met behulp van kleinere takjes en zijn tondeldoos. Ten slotte zette hij de pan boven het vuur.
Tevreden nam hij enkele slokken uit zijn waterzak waaruit hij vervolgens zijn paard liet drinken. Gelukkig had hij het ding onlangs nog gevuld want het dier vertoonde een grote dorst en die dorst was waarschijnlijk nog niet gelest toen Aihir de waterzak weer bij zijn mond weg haalde.
Terwijl hij wachtte tot de bonen gaar waren zette Aihir zich aan een smerig, maar noodzakelijk karwei. Met een doek begon hij zijn zwaard van het trollenbloed te ontdoen. Het lichaamsvocht zat al even op de kling en was intussen opgedroogd. Het kostte Aihir dan ook moeite om zijn zwaard schoon te krijgen. Toen het na tien minuten echter weer als nieuw blonk gaf het Aihir een gevoel van voldaanheid.
Ongerust bestudeerde Aihir de zon, die nu bezig was om achter de westelijke horizon weg te zakken. Gehaast begon hij zijn halfgare bonen naar binnen te schrokken. Het zou niet lang meer duren voor de trollen hun achtervolging voort zouden kunnen zetten, en Aihir wist dat ze dit zeker zouden doen.
Onder het eten bezag Aihir zijn omgeving. Het landschap was overwegend plat, op een enkele glooiing na, en leeg. De leegte van het gebied werd zo nu en dan doorkruist door een groepje bomen of struiken, die vooral langs de weg stonden die naar de eerstvolgende menselijke nederzetting leidde. Die weg, het verlengde van het minder brede bospad, slingerde zich voort door het landschap.
Aihir concludeerde dat deze reis een stuk gemakkelijker zou worden dan de barre tocht door het woud, waar zijn hengst telkens overhangende takken, uitstekende wortels of kuilen moest ontwijken. En dat alles op topsnelheid. Hij hoopte dan ook dat hij snel in Srminsk kon zijn om zijn merkwaardige vondst aan de graaf te presenteren. Die zou beslist niet blij zijn met wat hij had ontdekt, wist Aihir. Waarschijnlijk zou de edelman hem onder normale omstandigheden ook niet geloven, maar nu droeg hij het gruwelijke bewijs van zijn ontdekking mee in een zak.

Mooie stukjes, het geeft misschien wat meer kracht bij als je een ahcternaam bij je personage zet, zoals ; 'Aihir Archibo, hief zijn hand op' natuurlijk hoeft die achternaam alleen in het begin van je hoofdstuk, het was maar een tip dus je hoeft er niks mee te doen
je bent al goed bezig ik ben benieuwt naar de rest

Heey,
Goed stuk, alweer.
Wat is het bewijs ?
Je maakt het weer erg spannend.
Ik wacht op het volgende stuk
Liefs spoekie