Online Verhalen

Een jongen belandt in het ziekenhuis na een ongeluk. Hij lijdt aan geheugenverlies en herkent zelfs zijn vriendin niet meer. Zij probeert hem zo goed te helpen door hem alles te vertellen, maar zal de jongen zich weer iets herinneren?

Proloog

Haar donker bruine ogen roepen mij. Ze fluisteren, ze zeggen, ze roepen en dan schreeuwen ze mijn naam. Elke keer als mijn blik de hare kruist, kan ik er mijlenver in kijken. Ik schuif langzaam naar haar toe en leg mijn trillende hand achter haar rug. Liefdevol kijkt ze naar mij en ik begin rustig te worden. Haar ogen blinken in het zonlicht en het lijkt alsof er sterretjes in te vinden zijn. Het lijkt zo echt dat ik er naar blijf staren en het gevoel heb dat ik ze zo zou kunnen aanraken. Langzaam bewegen onze hoofden in elkaars richting en wanneer ze bijna in perfecte houding zijn, druk ik mijn lippen tegen de hare. Ze spartelt niet tegen, ze legt haar hand achter mijn rug en neemt me stevig beet. De kus is gepassioneerd en lang. Ik veeg een paar haren uit haar gezicht nadat onze lippen elkaar losgelaten hadden. Haar ogen zijn vochtig, maar ze lacht. Ik veeg het vocht uit haar ogen en geef haar nog een kus op haar wang. Tijdens de kus vertel ik haar dat ik echt moet gaan nu.

Mooi geschreven! Ik ben nieuwsgierig. Je maakt heel goed duidelijk wat er aan het gebeuren is en de korte inhoud maakt me wel nieuwsgierig Ik ga dit zeker volgen

Bedankt. Ik had de inhoud van dit verhaal al heel lang in mijn gedachte, maar vanmorgen kreeg ik opeens dit idee en heb ik de proloog herschreven.

Ik moet nog precies kijken hoe ik het wil vertellen, maar de ideeën van het verhaal zitten al goed
------------------------------------------------------------------------------------
Dag 0

Ik stap met blote voeten door de sneeuw. Het is koud, maar ik wil hem kunnen nakijken. De trapjes die sneeuwvrij gemaakt zijn, daal ik af en trippel door het besneeuwde pad. Op de stoep blijf ik staan en kijk hem na. Hij balanceert met zijn fiets door de sneeuw en kijkt af en toe nog om. Ik heb nog steeds een glimlach op mijn gezicht, eigenlijk al vanaf het moment dat hij mij gevraagd heeft. Ik zwaai nog eens naar hem, net voordat hij de bocht neemt. Hij zwaait nog terug en dan verdwijnt hij in de nacht. Ik draai me om en trippel weer terug over het besneeuwde pad. Verschrikt draai ik me weer terug om. Ik vraag me af, wat ik nog geen seconde geleden gehoord had. Een onbehagelijk gevoel stroomt door mijn aderen en vult mijn lichaam met angst. Niets aantrekkende van de kou ren ik op blote voeten naar het einde van de straat. Honderd meter door de sneeuw, maar het deert me niet. Ik moet gewoon zeker weten dat er niets aan de hand is. Vlak voordat ik de bocht bereik, stop ik met rennen. Mijn ogen worden vochtig, dit keer niet van geluk. Mijn tenen zijn blauw van de kou en langzaam, heel langzaam schuifel ik verder. Ik hoor geroezemoes en mijn hart begint harder te kloppen. Ik stop per direct met wandelen. Tranen stromen als twee rivieren uit mijn ogen. Ik zak langzaam door mijn knieën en val op mijn achterste. Mijn rug steunt tegen een muur. Ik hoef de bocht nog niet eens om, om te weten wat er gebeurd was. De glimlach op mijn gezicht is verdwenen. Enkele momenten later wordt mijn koude lichaam verwarmt door mijn jas. Mijn vader is naast me komen zitten. Hij heeft blijkbaar al gezien wat er gebeurd is. Hij zegt niets en slaat alleen een arm om me heen.
De straatlantaarn verlicht het rare schouwspel: een vader met een huilend meisje zittend in de sneeuw.
De nacht is gevallen, zo is hij.

Wow Hier kreeg ik het dus echt koud van! Mooi gedaan, arm meisje, eerst zo gelukkig en daarna dit... Je schrijfstijl leest trouwens ook heel goed weg en ik kan me heel makkelijk in het meisje verplaatsen, super gedaan! Ik kijk alvast uit naar meer

Mooi! Je hebt een mysterieuze schrijfstijl.
Ik merk wel dat je het ene moment in tegenwoordige tijd schrijft, en dan opeens in verleden tijd, wat een beetje verwarrend is.
Ik weet nou nog niet precies wat er gebeurt is, dus ik ben zeer benieuwd naar het nieuwe stuk.
Goed gedaan!

Mijn tenen waren blauw van de kou en langzaam, heel langzaam schuifel ik verder.
'Waren' moet in de tegenwoordige tijd komen, dus 'zijn'.

Mijn vader was naast me komen zitten.
'Was' moet 'is' zijn.

De nacht was gevallen zo was hij.
'Was' moet 'is' zijn. Tussen 'gevallen' en 'zo' moet nog een komma, geloof ik.

Je hebt het tot nu toe erg mooi geschreven Goed zo! En voor de rest is alles al gezegd voor mij.

Bedankt voor het reageren allemaal!
----------------------------------

Dag 1
De kamer is spierwit. Het zonlicht dat weerkaatst wordt door de sneeuw, maakt het er niet beter op. Het getik van de machines irriteert me. Het ritmische getokkel is het enige geluid dat er in de kamer te horen is. Ik zit naast het bed. Mijn glimlach is nog steeds niet terug en het huilen is me nog steeds nader het lachen. Van mijn prachtige donker bruine ogen, zoals hij ze noemde, is niet veel meer over. Zijn ogen zijn gesloten. Nog steeds heeft hij niet bewogen. Ik heb zijn linkerhand vast en strijk er langzaam over.
Er wordt op de deur geklopt en een dokter komt binnen.
‘Ah, goedemiddag mevrouw.’
‘Goedemiddag,’ antwoord ik beleefd.
‘Nog geen vooruitgang waargenomen?’ vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd. Langzaam laat ik zijn hand uit de mijne glijden.
‘Zijn de ouders ook hier?’
Ik knik. ‘Die zijn net wat koffie gaan halen. Ze zullen wel zo terug zijn.’
‘Oké.’ Hij kijkt me bedenkelijk aan. ‘Gaat wel alles goed met jou?’
Ik probeer me te vermannen. ‘Ja, hoor.’ Maar de woorden komen er met snikken uit.
‘Als je met iemand wilt praten, moet je het maar zeggen. Praten helpt verwerken, weet je.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet.’
‘Ah, mevrouw, meneer.’ De dokter schudt de hand van Lukas’ ouders. ‘We vermoeden dat hij zeker een week in coma moet blijven.’
Ze knikken alleen maar.
Ik neem afscheid van hen en vertel hen dat ik naar huis moet.
‘Het komt wel goed,’ zegt Lukas’ vader.
‘Ik hoop het.’ Zijn moeder klopt me bemoedigend op mijn schouder.

Dag 2
Het is stil. Heel stil.

Dag 3
Nog steeds geen vooruitgang, nog steeds verdriet.

Mooi. Ik hou ook wel van wat verdriet en drama in een verhaal. Goed gedaan =)
En de naam! Haha, de reden dat ik Luke noemde is omdat ik een Lucas ken en een naam in die richting met wel bij de jongen leek passen.
Maar goed, nog even over je verhaal.

pbrouwers schreef:Ik heb zijn linkerhand vast en strijk langzaam erover.

Hier zou ik 'Ik heb zijn linkerhand vast en strijk er langzaam over.' van maken. Klinkt in mijn oren wat lekkerder.

pbrouwers schreef:Van mijn prachtige donker bruine ogen, zoals hij ze noemde, is niet veel meer van over.

Een beetje dubbel, dus hier lijkt 'Van mijn prachtige donker bruine ogen, zoals hij ze noemde, is niet veel meer over.' me wat fijner lezen.

Goed gedaan weer =)

Ze knikten alleen maar.
'Knikten' is VT, dus het moet 'knikken' (TT) zijn.

Verder heb je het heel mooi geschreven

Bedankt weer voor jullie reacties
----------------------------------
Dag 4.
Zachtjes, heel zachtjes sluip ik de kamer binnen. Waarom weet ik zelf ook niet. Op een of andere manier voelt het aan alsof hij slaapt. Ik hoop maar dat het geen eeuwige slaap is. Proberend zo min mogelijk geluid te maken, ga ik zitten in mijn vaste stoel naast het bed. Zijn oogleden zijn nog steeds gesloten, zijn armen liggen langs zijn zij. Het witte laken is dubbel geplooid bij zijn borst. Tot aan zijn knieën ligt er nog een extra wollen deken.
De kamer is niet meer helemaal spierwit. Hij is nu gevuld met allerlei prullen die door mensen gebracht zijn. Een aantal knuffelberen en knuffelkatten sieren nu de koelkast. Op de plank staan verschillende manden met fruit en met snoep. De gordijnen zijn nu dicht getrokken, want het is avond.
Ik hoer geroezemoes op de gang en besluit te gaan kijken wie het is. Zachtjes open ik de eerste deur die naar het gangetje leidt.
‘Wat verwachten de doctoren van die jongen in kamer 89?’ vraagt een verpleegster aan een verpleger.
Ik open mijn oren en sluip dichter bij.
‘Ze zien het zwaar zitten.’
‘Gaat hij het niet halen?’ vraagt de verpleegster stomverbaasd.
‘Ze vermoeden van niet. Hij is er erg slecht aan toe.’
De koude, harde grond vangt de klap op.

Dag 5
Ze zien het niet meer zitten. Ik zit weer naast het bed, met tranen in mijn ogen. Mijn hoofd ligt naast dat van hem. Gisteravond heb ik iets gedaan wat ik al jaren niet meer gedaan heb: ik heb gebeden. Ik heb God gevraagd om Lukas’ leven. Ik heb die avond niet kunnen slapen, steeds maar denken aan wat de verplegers tegen elkaar zeiden: ‘Hij is er erg slecht aan toe.’
Het bed is vochtig van mijn tranen. Het leven is een tranendal, heeft ooit iemand gezegd lang geleden.
Morgen is het Kerstmis. Ik heb me zo verheugd op die dag, maar ik weet niet of het nog zo leuk zal zijn zonder Lukas.
Ik omhels hem en verlaat dan het ziekenhuis.

Dag 6
Kerstmis in het ziekenhuis. Maar Lukas leeft nog. Waarschijnlijk heeft hij de verwachtingen van de dokters nogmaals overtroffen.
Ik hoor een lichtelijk gekreun en draai me om. Verbaasd vraag ik me af wie dan geweest is. In de kamers naast die van Lukas ligt niemand. Ik besef pas wie het is wanneer ik zijn hand in mijn handpalm voel bewegen. Een moment van euforie spoelt door mijn lichaam. Mijn hart begint sneller te kloppen van vreugde. Maar dat gevoel valt als een baksteen: zijn ogen blijven gesloten.

Oh my god, hij moet bij komen! Het moet gewoon, arm meisje! En dat op kerstdag...en die dokters moeten echt voorzichtiger zijn als ze over een patiënt praten in de buurt van zijn kamer. Mooi gedaan! Ik ben benieuws naar meer!

Ik hoop echt dat hij bijkomt!
En echt, mooi en inlevend geschreven, ik voel haar verdriet bijna!

Btw, de titel, Een klein, gek ding genaamd liefde (= A crazy little thing called love), komt dat van Callifornication, 't kan toevallig zijn hé, ma ik keek er vandaag nog naar en mijn franc viel toen ik de titel zag

Bedankt voor jullie reacties!

Haha. Nee, maar je zit wel in de buurt. Het komt van het liedje van Queen (A crazy little thing called love)
--------------------------------------------------------------------------------------
Ik ga een hele andere kant op met het verhaal, dus een nieuwe proloog en een nieuw verhaal eigenlijk.
Proloog
“Bekijk de hemel eens,” vertelde je mij eens. “De grootste ster, dat ben ik.”
In de dagen dat je weg was, was de ster een grote troost voor mij. Elke avond hing ik dan uit het slaapkamerraam om er naar te kijken. Ik voelde de liefde, maar die is nu bekoeld. De ster is gedoofd.
Als ik nu denk de ster weer gevonden te hebben, ben ik hem meteen weer kwijt. Hij lijkt zo kort bij te zijn, maar als ik mijn liefde probeer te delen, zo ver weg. De laatste tijden ben ik meer van de duisternis beginnen te houden, het licht is nu al tijden gedoofd.
Wij bestaat niet meer. Het is nu: jij – en ik.

De nacht was gevallen en de maan scheen een zilverachtig licht over het water. Ik stapte voorzichtig richting het meer. Mijn tenen raakte het water en ik zette mijn voeten er in. De kleine golven rolden rustig tegen mijn enkels aan.
Dit is de plek.

Heel mooi en lekker vaag. Ga vooral zo door!
Ga je ook nog een keer verder met Idylle, of ga je je meer bezig houden met dit verhaal?

Heel heel erg mooi! Prachtige schrijfstijl, goed verhaal

Ik ben benieuwd naar een vervolg. Ik denk dat het mooier zou zijn als je het niet cursieve deel gewoon in tegenwoordige tijd schrijft.

Dank je!
Ik snap wat je bedoelt, maar later in het verhaal kom je er wel achter waarom ik het in de verleden tijd moet zetten.

Maar ik heb echt bijna geen tijd :p Misschien dat ik volgende week weer eens wat tijd vind