Online Verhalen

Vanmiddag was je er nog,
Lag je vredig te slapen op de bank,
Niet zichtbaar dat je pijn had,
Al ging het ademen steeds zwaarder.
Je was zo’n sterke kat, met een eigen willetje,
Sterk aanwezig, soms even een knuffel halen,
Of gewoon van een afstandje de boel in de gaten houden,
Observeren,
Luid spinnend, altijd lief.
Soms een klauw naar een ander, om voor jezelf op te komen.
Of om even te laten weten wie de baas is,
Een dominant vrouwtje was je,
Maar altijd lief.
Dapper, ook. Niet vies van een gevecht.
Maar een van die gevechten is je fataal geworden,
Waardoor wij je moesten laten gaan.
Het was zo naar je zo weg te zien glijden,
Te voelen hoe je lichaam langzaam slapper werd,
Zien hoe je naar adem probeerde te happen maar geen lucht kreeg,
En je hoofdje bedekte met je pootjes.
Je lag daar, zo stil. Afgekeerd van de wereld. Je was gegaan.
Je lichaam was slap, je gevlekte buikje ging niet langer op en neer als voorheen.
Je vacht werd koud, en je tongetje slap hangend uit je mond.
Nog steeds vraag ik me af of we er goed aan gedaan hebben, je te laten slapen,
Anders was je er nu nog geweest.

De kat die ik al had sinds mijn jeugd, de kat die altijd om en rond het huis was,
De kat die soms een vogeltje of een muisje voor de deur afleverde,
De kat die altijd in was voor een aai, of een kopje,
De kat die er altijd was geweest,
Je bent er niet meer.
En ik mis je nu zo ontzettend, wil je zo graag even aaien, je even tegen me aandrukken.
Voor eewig zul je slapen,
En ik zal je nooit vergeten.
Lieve Floor, ik mis je!

Goed dat je er even iets over schrijft, lucht misschien wat op. Wat naar om zo je huisdier te verliezen.

Wel even één vraag, weet je zeker dat dit een gedicht is? Misschien past het beter in de Persoonlijke Tak.