Online Verhalen

't Gooische leven & Claire.


De glazen met champagne worden tegen elkaar aangetikt. Iedereen lacht, en kijkt elkaar aan. De één gaat naar de ander om elkaar een gelukkig nieuw jaar te wensen.
Alsof dat lukt bij mij. Ik heb totaal geen zin in het nieuwe jaar. Mijn vriendje, Floris heeft het een maand geleden uit gemaakt, en ik heb nog nooit zo veel verdriet er van gehad.
‘Gelukkig Nieuwjaar, Claire!’ Saar rent op mij af, en geeft mij een knuffel.
‘Saar, schat, dankje wel!’ ik geef haar een paar kussen. ‘Had ik al tegen je gezegd dat je schoenen prachtig bij je outfit staan?’ vraag ik onder het kussen door.
‘Al duizend keer, schat. Maar toch vind ik dat totaal niet erg.’ Ze knipoogt naar mij. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.
Wij zijn eigenlijk twee handen op één buik. Zelfde gevoel voor mode, we lezen de zelfde tijdschriften, wonen allebei in ’t Gooi, en kennen elkaar als geen ander.
We zijn bij Saar thuis. Haar ouders zijn naar een Nieuwjaarsborrel. Ze zijn toevallig naar mijn ouders die iedereen die een goede status heeft hebben uitgenodigd.
Het is het feestje van het jaar. Gelukkig ben ik met mijn vriendengroep ontsnapt. We hadden totaal geen zin om er tussen te zitten. We besloten dus om met onze vriendinnengroep het jaar af te sluiten. Dit betekend dus dat er 20 meiden in het huis van Saar op bezoek zijn. De jongens met wie wij omgaan die zijn aan het chillen bij Arthur, één van onze vrienden.
‘Zullen we richting het feestje van de jongens?’ vraagt Hilary aan ons. Ze komt een beetje aangeschoten naar ons toelopen. We kijken haar aan.
‘Prima idee, als je maar weet dat ik niet met die aangeschoten jongens richting de stad ga. Dat beschadigt mijn reputatie,’ zeg ik nuchter.
Eigenlijk heb ik totaal geen zin om de jongens op te halen. Floris zou er ook zijn, en als ik die onder ogen kom, barst ik direct in huilen uit.
Saar loopt naar de stereo en doet de knop met een kleine beweging naar beneden. Opeens is het doodstil in de kamer, de meiden kijken allemaal Saar’s kant op.
‘Zullen we richting de villa van Arthur?’ roept Saar. De meiden schreeuwen door elkaar. Ik kijk haar vragend aan, en loop naar haar toe.
‘Ze zijn nu al aangeschoten. Ik ben benieuwd hoe dat is om zes uur,’ zegt ze. Ondertussen schudt ze haar golvende haar naar achteren. Lacht naar me, en pakt mijn hand. Samen lopen we naar buiten.
‘Gelukkig hebben we een taxi besteld, ik zou niet in mijn cabriolet naar het centrum willen rijden,’ zeg ik.
‘Als die taxi nu maar komt. Ik had precies om 12 uur afgesproken. Het leek mijzelf wel slim want anders moeten wij wachten op de taxi. Eigenlijk had ik dit al verwacht. Jemig, die stomme taxi bedrijven.’ Terwijl Saar het zegt komen er door de poort een stuk of 5 taxi’s aan rijden. Mopperend loopt Saar vooruit.
Hilary staat naast mij. ‘Wat heb je een prachtige outfit aan, Claire. Echt ik meen het. Die ketting, waar heb je die vandaan?’
‘Die komen van de juwelier. Een cadeautje van mijn vader gisteren. Omdat ik altijd zo goed mijn best doe,’ zeg ik. Ik lieg eigenlijk kei hard. Mijn vader heeft het cadeautje wel gegeven, maar de reden was zo veel anders. Niemand weet het, en ook niemand hoeft het te weten.
Om even verder te gaan over mijn kleren; ik heb een cocktailjurkje aan van één van de shows van een één of andere ontwerper. Als schoenen heb ik een paar sleehakjes, en verder heb ik nog een vestje over mijn jurkje.
Perfecte match, denk je niet?
We stappen één van de taxi’s in. Het plan was om gewoon in Laren de kroeg te pakken. De jongens zouden dan ook komen. Opeens wordt de deur opengetrokken.
‘Jullie wilden toch niet zonder mij vertrekken?’ klinkt de nerveuze stem van Saar in de deuropening van de auto. Ik kijk haar vragend aan.
‘Denk je dat nu echt, schat? Zonder jou is het niks aan. Kom er gezellig bij zitten.’
‘Naar het centrum, dames?’ vraagt de taxichauffeur. Hij kijkt naar de achteruitspiegel naar ons.
‘Ja, prima,’ neem ik het woord. Saar fronst. ‘Wacht, ik wil eerst even langs de jongens. Kijken hoe ontzettend aangeschoten die zijn. En ik wil natuurlijk een kusje hebben van Berend-Jan.’ Berend-Jan is het vriendje van Saar. Saar heet eigenlijk ook Samantha. Zelf vindt ze het maar niks, en besloot zichzelf maar Saar te noemen. Vanaf dat moment noemde iedereen haar Saar.
‘Dat wordt dus de van Toekomststaat?’ vraagt ze chauffeur achterdochtig.
‘Ja, doet u dat maar. Zou u daar dan even willen wachten? We willen namelijk daarna richting de kroeg,’ beantwoord Saar dan eindelijk de vraag van de chauffeur.

‘O my God!’ roep ik. ‘Dat lijkt gewoon kots, we zijn weer zo ver!’
‘Ik ben benieuwd wie er nu weer te ver is gegaan,’ zegt Hilary. We lopen naar de voordeur. Hij staat al op een kiertje. ‘Ik hoop dat ze weten dat wij er zijn. Dan zijn ze alvast voorbereid,’ zeg ik met een glimlach. De anderen grinniken mee.
We lopen de hal in. Boven mij is een kroonluchter met ontzettend veel kristallen. Verder ziet de ruimte er super netjes uit, met af en toe een bierflesje op de grond, of op de tafels.
In de woonkamer hoor ik al roemoer. We lopen er op af, en doen de deur open. De luidruchtige stemmen houden op en kijken ons verbaasd aan.
‘Hee boys,’ zeg ik met een glimlach. Ik kijk ze allemaal stralend aan. ‘We wilden even weten hoe het hier gaat. Volgens mij wel goed.’
De jongens klappen even. Ik stap over een fles drank heen. En klik met mijn sleehakken op de stenen grond. Ik loop naar de keuken, en pak een glas uit de kast. Doe de kraan open, en neem dus een glas met water.
Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Verschrikt kijk ik op.
‘Floris.. wat doe jij met jouw hand op mijn schouder?’ vraag ik geschrokken.

Leuk verhaal!
Je schrijft goed, daar heb ik niets op aan te merken en het einde maakt me benieuwd naar wat er gaat komen. Ik hoop op een snel vervolg!^^

‘Hoi Lara,’ klinkt er schor uit zijn keel. Ik draai mij om. Ik kijk hem in zijn ogen aan zonder dat ik mijn blik verander.
‘Hoi, ex-vriendje,’ antwoord ik. Vroeger zei ik altijd tegen hem vriendje. Nu is het dus anders. Ik kijk hem nog steeds diep in zijn ogen aan. Oh, god, wat hou ik van zijn ogen. Daar viel ik ook op toen ik hem voor het eerst zag.
Ik was toen samen met Saar wat gaan drinken in het centrum van Blaricum. Toen de ober er aan kwam was ik direct verkocht. Dat was dus Floris. Het klinkt misschien heel cliché, maar toch had ik samen met hem een leuke tijd.
Ik ga tegen de aanrecht aan leunen. ‘Wat doe je hier?’ vraagt Floris.
‘We wilden even rond kijken, en kijken of jullie ook naar het centrum gaan.’ Ik kijk hem fronsend aan.
‘Ja, ik was het wel van plan.’
‘Dat is mooi. Dan zie ik je daar.’ Ik loop klikkend weg naar het groepje meiden die nog niet verspreid is. Saar zie ik zoenend in een hoekje staan samen met Berend-Jan.
Die wil dus echt niet meer weg.

En ik krijg gelijk. Ik kon niet eens vragen aan haar of ze mee wilde. Ze reageerde niet eens op mij.
Ik loop een onbekende kroeg in. Allemaal joelende jongeren zingen mee op een één of ander Nederlands talig nummer. Vast een Frans Bouwer song. Vreselijk slecht voor mijn oren. Ik ken de kroeg niet, ik ken de mensen niet, en ik wil zo snel mogelijk naar onze eigen kroeg. Samen met Hilary bestel in een kannetje met een alcoholische mix. We drinken het op met een rietje.
Nog even loop ik samen met Hilary naar het achterste gedeelte van de kroeg. Nu is er een nummer op die ik wel ken. Ik kijk snel Hilary aan en zie dat ze mee zingt. Wat kan het mij ook schelen, ik begin ook maar met zingen. De kroeg is vrij donker. Op het plafond zijn allemaal kleine kerstlichtjes gehangen. Het ziet er best gezellig uit voor de normale bevolking.
We beginnen met dansen. Ik schud mijn kont van links naar rechts. Uitdagend kijk ik de jongens aan. Ze lachen.
Het ziet er eigenlijk ook niet uit, ik dans met mijn kont op een carnavals kraker. Opeens word ik aan getikt. Ik kijk achterom.
‘Wat doe jij nou weer hier!’ lacht een jongen naar mij. Ik knipper even, want ik weet niet wie hij is.
‘Hé Jappie!’ Ik sla mijn armen om hem heen! ‘Gelukkig nieuw jaar!’ roep ik naar hem. Hij glimlacht.
‘Jij ook, Claire!’ Jappie heet gewoon Jasper. Ik ken Jasper van mijn middelbare school. Hij was mijn Aardrijkskunde maatje. Zonder hem had ik een één, en hij zonder mij saai. We hadden zo een ontzettende lol. En eerlijk gezegd is hij écht niet lelijk. Hij heeft een mooie kaaklijn, bruin haar, en blauwe ogen. Een ontzettend lekker ding, eigenlijk..

‘Ga je zo mee naar de Village?’ vraag ik aan hem. De Village is onze stamkroeg. Ik ben er elk weekend.
Hij schud zijn hoofd. ‘Nee Clarie, ik blijf hier. Mijn vrienden staan daar verder op. En de Village vind ik zelf een beetje kak.’ Hij bloost en kijkt mij aan.
‘Nee, prima. Ik ga er wel heen hoor.’ Demonstratief keer ik mezelf weg.
‘Kom Hilary, we gaan!’ roep ik hard naar haar. Ik ben op mijn teentjes getrapt, en dat doet soms best zeer. De Village is echt een ontzettend leuke kroeg, maar om die dan weer kak te noemen.. dat gaat mij eigenlijk iets te ver.

Leuk geschreven!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

En hier is weer een stukje. Ik vroeg me af of iemand dit wel leest. en ik zou het stiekem best fijn vinden om tips te krijgen!

Ik doe de deur open van de Village. Ondertussen wordt er een nieuw popliedje gedraaid. Hilary loopt achter mij aan. Ik loop snel naar de bar. De barjongen kijkt mij aan.
‘hoi, mag ik alsjeblieft een zoete witte wijn?’ vraag ik aan hem. Hij knikt, pakt een fles wijn uit een kast en schenkt er een wijnglas mee vol.
‘Alsjeblieft, dat is totaal drie en een half euro,’ zegt hij met een knipoog. Ik pak mijn portemonnee uit mijn handtasje en geef hem het geld.
Snel loop ik met mijn wijnglas in de hand weg. Ik heb geen zin in geflirt met de barkeeper.
Samen met Hilary loop ik naar de dansvloer. We voelen de beat, en dansen er ook op. Ondertussen zie ik opeens Saar verschijnen. Ze kijkt om zich heen.
Snel loop ik naar haar toe. ‘Wat doe jij nou weer hier? Ik dacht…’ Ze maant mij tot stilte.
‘Berend- Jan wilde toch liever hier heen gaan. Hij moet het ook zelf maar weten.’ Ze wijst ondertussen naar de flipperkast. Er om heen hangen allemaal jongens. Ook BJ, zoals hij ook wel genoemd wordt, staat er tussen.
Ik pak de hand van Saar en neem haar mee naar de dansvloer.
‘Weet je wie ik zag?’ Schreeuw ik boven de muziek door.
‘Nou?’ Ze trekt een wenkbrauw omhoog. Ik lach.
‘Ik zag Jasper. Die vent is ontzettend verandert. O my god, hij is nu zo lekker,’ roep ik enthousiast.
‘Waarom ga je niet naar hem toe?’ vraagt ze verbaast. Kort vertel ik haar het verhaal.
Hij moet zelf maar zijn excuses aanbieden. Ik heb geen puf om hem aan te spreken. Eerst die excuses maar.
Mijn wijnglas is inmiddels al op. Hilary is ontzettend met haar bibs aan het schudden. Eigenlijk ziet het er niet uit. Ik loop naar haar toe, en geef haar een duwtje.
‘Wat doe je nou, man!’ roept ze. Ik kijk haar vaag aan. Ik wil je alleen maar helpen hoor, bedenk ik me.
‘Probeer wat meer op de maat te dansen,’ zeg ik.
‘Dat jij aan jazz dansen doet hoef je niet tegen iedereen te zeggen hoor. Hou toch eens op met je populaire praatjes, Claire.’
‘Waar heb jij het nu weer over. Volgens mij mis jij gewoon de aandacht van mensen, Hilary. Ik wil je helpen. En wat krijg ik? Stank voor dank. Graag gedaan hoor, schat!’ Ik loop snel naar Saar. Die is bij Berend-Jan. Nou ja, pech. Ik vind het beter om daar te staan dan bij Hilary.
Ik kijk een beetje naar beneden. En opeens bots ik tegen een jongen op. Ik ruik zijn aftershave. Ik voel een scheut pijn.
‘Au, dat deed zeer! Dat mensen nou nooit even willen op letten. Ik heb al…’ zeg ik terwijl ik nog steeds naar mijn schoenen kijk.
‘Sorry, deed ik je zeer?’ vraagt de vriendelijke stem. Ik durf eindelijk mijn ogen op te werpen. De jongen heeft een lief gezicht.
‘Claire, waarom ben je zo boos?’ vraagt hij verbaast. Ik zie eindelijk dat het Jasper is. Wat doet hij hier nou?
‘Volgens mij vond je mijn opmerking niet zo heel erg leuk. Ik wil mijn excuses aanbieden. Vandaar dat ik hier was. Volgens mij heeft die opmerking je echt geraakt. Want je ziet er wel erg boos uit,’ zegt Jasper.
Ik vertel snel wat Hilary zei tegen mij. ‘Nou die draait wel weer bij, denk ik,’ antwoord hij als ik het heb verteld. ‘Zullen we anders even op het plein gaan zitten? Dan kunnen we even bij kletsen. Volgens mij hebben we elkaar genoeg te vertellen,’ vervolgt hij. Ik voel dat hij mijn hand vast houd met een vaste hand. Vrijwillig loop ik met hem mee.