Online Verhalen

In het deftigste stuk van Wassenaar, op nummer 9, waren een stuk of wat "vriendinnen van vroeger" bijeen gekomen. Eigenlijk betrof het hier een reünie van een paar, zoals ze vroeger wel genoemd werden, hockeytrutjes. Uiteraard was er geen sprake van dat ook maar één van de dames deze term ooit in haar mond genomen had.
Zojuist had de ontvangst een aanvang genomen. Iedere nieuw ingekomene werd met een licht overdreven enthousiasme onthaald. "Nee toch, Marie-Louise, meisje .. wat leuk" of "Gerda, kindje, dat is lang geleden." In ieder geval niet een party waar je graag bij zou willen zijn.

Het was een idee van Elsbeth geweest. Om een High Tea te organiseren. Cake, flinterdunne sandwiches, chocolade en een heerlijk kopje thee.
"Meid, wat kan ik je inschenken" vroeg Elsbeth nadat Evelien zo ongeveer de hele kring haar wang aangeboden had? Ze was, net als vroeger, als laatste binnengekomen.
"Doe mij maar een Sherry" zei Evelien zo droog mogelijk.
"Ohohoho Eefje, ha,ha,ha, je bent nog geen steek veranderd" proestte Elsbeth uit.
Alle hockeytrutjes lachten met gespeelde verontwaardiging mee. In ieder geval had de bestelling van Evelien tot gevolg dat er niet zo gek veel thee meer geschonken werd en de Sherry rijkelijk vloeide.
Na een poosje was het een gekwetter van jewelste in de huiskamer die voor deze keer aangeduid werd met "de salon" totdat er een man op het raam tikte.
"Verwacht je nog iemand" vroeg Gerda?
"Niet dat ik weet" antwoordde de gastvrouw.

"Dag mevrouwtje" zei de man aan de deur "ik moest dit bij u afgeven. Nummer negen".
Hij duwde haar een enorme bos rode rozen in haar handen.
"Wat zullen we nu toch weer krijgen" dacht Elsbeth hardop terwijl ze terug de salon in liep. Evert had haar, na hun huwelijk, nog één keer een bloemetje gegeven, maar dat had dan ook een reden gehad.
Nu waren de dames pas echt los. "Meid ..... wat énig" kirde Gerda toen ze zag wat er bezorgd was. "Open de enveloppe" zei een ander. Elsbeth scheurde de enveloppe open en keek wat er op het kaartje stond. "Ik stuur je 1000 rode rozen, liefs Bart-Jan" las Gerda hardop voor.
Die stond gewoon schaamteloos over haar schouder mee te lezen.
"Ohhh wat romantisch, het lijkt me een hele lieve man, Bart-Jan, maar tellen kan hij niet" grapte Cecile. "Jij ondeugd" kaatste Eefje naar Elsbeth die een flauwte nabij was. "We zeggen niks tegen Evert hoor" besloot Gerda met een knipoog.
De meesten waren inmiddels behoorlijk tipsy en beoordeelden deze gebeurtenis dan ook als zodanig.

"Bart-Jan ..... maar ik ken helemaal geen Bart-Jan" stamelde Elsbeth. Haar hele "party" kreeg door dit voorval een volkomen ongewenste wending. "Nee, natuurlijk ken je die niet, dat zou ik ook zeggen" Ha,ha. Een aantal dames stonden besmuikt te lachen. Ze wisten genoeg.

Toen Elsbeth zich even teruggetrokken had om op adem te komen waren de opmerkingen niet van de lucht. Die Elsje, de grootste hockeytrut van het clubje, maar ondertussen.

Nu de gastvrouw toch wel erg lang weg bleef, voelden de meeste aanwezigen zich een beetje opgelaten. De sfeer begon, om met de taal die men in deze kringen bezigt, te spreken "behoorlijk in te kakken".
"Staat die kerel wéér voor het raam" zei Gerda op een gegeven moment, terwijl ze nog een Sherry in stond te schenken. Ze deed zelf de deur maar even open.
"Neem me niet kwalijk" verontschuldigde de man zich tegenover Gerda "ik schaam me werkelijk dood". Hij liet het haar zien. Een typisch geval van omgekeerd lezen.

De rozen waren voor nummer 6.

@Albert

Haha, grappig idee. Het idee is heel leuk, en zeker een onverwacht einde. Maar om dat einde beter tot zijn recht te laten komen, kun je de rest van het verhaal beter nog wat uitmelken. Maak het wat langer, en zorg dat er wat meer stampij gemaakt wordt over die bos rozen. Leid de aandacht van de lezer af van het onverwachte slot, door dingen wat uitvoeriger te beschrijven.
Dan viel het me op dat je leestekens op de verkeerde plaatsen weglaat:

Albert Kokshoorn schreef: "Meid, wat kan ik je inschenken()" vroeg Elsbeth nadat Evelien zo ongeveer de hele kring haar wang aangeboden had? Ze was, net als vroeger, als laatste binnengekomen.

Dat vraagteken moet aan het eind van de vraagzin, die tussen aanhalingstekens staat. En dat is in dit geval óók niet zo, er moet helemaal geen vraagteken staan. Een vraagteken mag niet aan het eind van een zin tussen aanhalingstekens als er nog iets achteraan komt. Als je de zinsvolgorde hetzelfde laat, zou het er zo uit moeten zien:

"Meid, wat kan ik je inschenken," vroeg Elsbeth nadat Evelien zo ongeveer de hele kring haar wang aangeboden had.
Dat geldt voor de andere zinnen ook. Op dit stukje stuitte ik ook:

Albert Kokshoorn schreef:"Doe mij maar een Sherry," zei Evelien zo droog mogelijk.

Ben je hier de laatste aanhalingstekens vergeten, of hoort het zo? Het kan namelijk zijn dat Evelien iets op een zo droog mogelijke manier zegt, en het kan ook zijn dat ze een zo droog mogelijke sherry bestelt. Hetgeen ik vermoed. Hoe dan ook, ik struikelde er even over.

Voor de rest heel leuk verzonnen!

@Artemisss, dank voor je reactie. Dat van dat vraagteken wist ik niet. Je tweede opmerking vond ik grappig als woordspeling (droog van Sherry, droge opmerking). snap ook niet zo goed waar ik anders de aanhalingstekens had moeten zetten.
In ieder geval bedankt voor je reactie.

Ja, zo kun je het ook zien. Een beetje dichterlijke vrijheid moet kunnen, je kunt het inderdaad ook als leuke woordspeling zien. Trouwens, 'de hoge thee' is ook leuk gevonden, dat zie ik nu pas.