Online Verhalen

"NEE! Dat kan niet! Nee, o nee! Zeg van niet, alsjeblieft, zeg het!" Noah voelde hoe de pijn langzaam haar hele lichaam beheerste, ze bonsde met haar vuisten op de borstkas van haar vader.
"Zeg dat je liegt! Zeg dat hij nog leeft!" Ze krijste, schreeuwde, een onbeschrijfelijk gevoel maakte zich van haar meester, het was niet te geloven, hij was er niet meer! Dood, dood, doood.. ging het voortdurend door haar hoofd. Ze voelde ontzettende hoofdpijn, het klopte, en op de maat van het kloppen ging het: dood, dood, dood.. Haar vader trok haar stevig tegen zich aan en hield haar vast. Noah zakte huilend in elkaar. Moeder wendde haar gezicht af en drukte haar vuist tegen haar mond, ze huilde ook. Vader zei zachtjes:
"Het spijt me heel erg lieverd, ik wilde dat ik kon zeggen dat het niet waar was.."
"Laat me los, alsjeblieft." snikte Noah. Vader liet haar voorzichtig los en Noah vluchtte naar boven, naar haar kamer. Ze liet zich huilend op bed vallen en kreunde: "Joas, waarom, o god, waarom hij? Waarom!?" Van binnen schreeuwde het, ze wist niet meer wat ze moest doen, de pijn van binnen wilde ze kwijt, maar hoe!? Ze wilde alles wel doen, alles, om die pijn kwijt te raken, maar het kon niet, ze kon Joas niet vergeten!
Langzaam ging de deur open, Noah tilde haar hoofd op en zag haar beste vriendin, Rachel, schuchter naar binnen lopen. Toen ze Noah zag liggen zei ze zachtjes: "Lieverd.."
Even keken ze elkaar aan, toen rende Noah naar Rachel toe, die haar armen om haar heen sloeg.
"Ik mis hem zo!" fluisterde Noah ellendig, en Rachel knikte.
"Ik begrijp het heel goed meid, huil maar! Huil maar gewoon!"
--------------
Willen jullie tips geven en zeggen of ik verder moet gaan ?

Erg mooi, waarom tips?
Iedere schrijver is anders.. jij hebt een eigen manier van schrijven en ik vind het een erg mooi stukje! Maakt me nieuwsgierig.. wat je waarschijnlijk met opzet zo hebt gedaan!
De enige tip is: ga zo door!

Liefs Cherry

ik vind het ook een goed begin, ik heb wel een tip ; misschien kan je het stuk wat je nu hebt geschreven wat meer uitrekken. (Groter of langer maken) en het gevoel iets meer beschrijfen. @ Cherry : dit forum is ook voor tips, natuurlijk heeft iedereen zijn eigen stijl maar tips gaan voornamelijk niet over de schrijf stijl.

Okee,
dan ga ik daar nog wat aan veranderen!
Sorry dat ik zo lang niet reageerde,
ik moest heel veel leren voor de toetsweek.

Roscha, jij bent nieuw hier, of niet? Ik heb nog niet veel van je gelezen. Het ziet er erg belovend uit. Ik ben het wel met lila15 eens, dat je gevoelens nog meer kunt beschrijven.
Verder wil ik qua spelling en het gebruik van vooral punten en komma's maar ook andere leestekens het een en ander verbeteren.

Roscha schreef:"NEE! Dat kan niet! Nee, o nee! Zeg van niet, alsjeblieft, zeg het!" Noah voelde hoe de pijn langzaam haar hele lichaam beheerste, ze bonsde met haar vuisten op de borstkas van haar vader.
"Zeg dat je liegt! Zeg dat hij nog leeft!" Ze krijste, schreeuwde. Een onbeschrijfelijk gevoel maakte zich van haar meester. Het was niet te geloven, hij was er niet meer! "Dood, dood, dood," ging het voortdurend door haar hoofd. Ze voelde ontzettende hoofdpijn. Het klopte, en op de maat van het kloppen ging het: "Dood, dood, dood..." Haar vader trok haar stevig tegen zich aan en hield haar vast. Noah zakte huilend in elkaar. Moeder wendde haar gezicht af en drukte haar vuist tegen haar mond, ze huilde ook. Vader zei zachtjes:
"Het spijt me heel erg lieverd, ik wilde dat ik kon zeggen dat het niet waar was..."
"Laat me los, alsjeblieft," snikte Noah. Vader liet haar voorzichtig los en Noah vluchtte naar boven, naar haar kamer. Ze liet zich huilend op bed vallen en kreunde: "Joas, waarom, o God, waarom hij? Waarom!?" Van binnen schreeuwde het. Ze wist niet meer wat ze moest doen. De pijn van binnen wilde ze kwijt, maar hoe?! Ze wilde alles wel doen. Alles, om die pijn kwijt te raken, maar het kon niet. Ze kon Joas niet vergeten!
Langzaam ging de deur open. Noah tilde haar hoofd op en zag haar beste vriendin, Rachel, schuchter naar binnen lopen. Toen ze Noah zag liggen zei ze zachtjes: "Lieverd..."
Even keken ze elkaar aan. Toen rende Noah naar Rachel toe, die haar armen om haar heen sloeg.
"Ik mis hem zo," fluisterde Noah ellendig, en Rachel knikte.
"Ik begrijp het heel goed meid, huil maar! Huil maar gewoon!"
--------------

Dit is de regel die ik al een record aantal keren heb laten zien:

"Ik ga naar huis," zei Mark.
Mark zei: "Ik ga naar huis./!"
"Ga je naar huis," vroeg Truus.
Truus vroeg: "Ga je naar huis?"

Zo mag het, en niet anders. Alhoewel ik ook weleens anders heb gezien in boeken, maar dit is zoals ik het op school heb geleerd.
En dan waren er nog een paar komma's waar ik punten van heb gemaakt. Een komma geeft aan dat er een bijzin aankomt. Een tweede hoofdzin wordt bijvoorbeeld aan elkaar geplakt met het voegwoord 'en'. Als het geen bijzin is, kun je er gewoon een punt achter zetten (letterlijk) en beginnen met een nieuwe zin. Ik hoop dat je dat een beetje begrijpt, want dat is best moeilijk. Het is deels gevoelsmatig.

Succes, in ieder geval.

Noah hield zich krampachtig aan Rachel vast. Ze kon het gewoon niet geloven, het voelde zo onwerkelijk.
Samen gingen ze op bed zitten en Rachel veegde de tranen uit Noah's gezicht. "Ben je in staat om naar de begrafenis te gaan dinsdag?" Vroeg ze voorzichtig.
Noah knikte en antwoordde gesmoord: "Ik moet dit doen, voor mezelf, maar ook voor Joas. Ik ben alleen bang voor Emma, zij is er vast ook." Rachel knikte, daar had zij ook al over nagedacht.
Emma was Joas' vriendin, sinds een half jaar. Voor die tijd was Noah zijn vriendin, maar Joas had het uitgemaakt, niet omdat hij niets meer voor haar voelde.
Hij vond dat de afstand tussen hen te groot was, waardoor ze te weinig van elkaars dagelijks leven meekregen.
Ook Noah denkt terug aan die tijd, wat waren zij gelukkig samen. Het leek wel of er geen einde aan kwam. Ze had beter kunnen weten..
Weer voelt ze een steek door haar lijf schieten, ze huivert, hoe houdt ze dit ooit vol?
"Ik mis hem zo ellendig veel Rach." fluistert ze zacht, en weer schieten de tranen in haar ogen. Ze kan dit niet aan, het lijkt wel of al het leven uit haar wegstroomt, waarom zou ze nu nog verder leven? Nu Joas dood is..
Tuurlijk, ze waren al een half jaar niet meer bij elkaar, maar ze is altijd van hem blijven houden, en ze dacht dat hij ook van haar was blijven houden, ook al had hij verkering met een ander.
Ze hadden een ontzettend mooie tijd samen, ze waren voor elkaar gemaakt.. Noah balt haar vuisten, "Ik ga toch naar de begrafenis, het wordt tijd dat Emma het allemaal hoort, ik moet er voor nu en altijd een punt achter zetten!" en vastberaden kijkt ze haar beste vriendin aan, die zucht. Ze weet dat dit een hele zware tijd gaat worden voor haar, maar vooral voor Noah!

Ik vind het een goed begin, ga vooral zo door

Liefss..

Het was dinsdagmorgen en met een akelig onwerkelijk gevoel werd Noah wakker. Wat verbaasd keek ze om zich heen, maar dat duurde maar even. Ineens wist ze het weer, vandaag was de begrafenis van Joas! "Nee," kreunde ze, en trok de dekens weer over haar hoofd. Even bleef ze zo liggen, toen sloeg ze toch de dekens van zich af. Hier kon ze niet omheen, en dat wilde ze ook niet. Ze moest dit doen, voor Joas.. Vlug kleedde ze zich aan en friste zich wat op in de badkamer. Toen liep ze naar beneden.
Haar moeder was bezig met ontbijt maken en keek bezorgd op toen Noah binnenliep. "Lieverd," zei ze, "weet je zeker dat je het aankunt? Je hoeft niet te gaan he!"
Noah zuchtte en ging aan tafel zitten. Waarom moest haar moeder altijd zo zeuren, ze moest dit doen!

Om 11 uur kwam Rachel binnen. Ze hadden besloten dat ze met z'n tweeën zouden gaan, Noah en Rachel. De trein vertrok half 12 en dan konden ze er rond 1 uur zijn.
Tijdens de treinreis zeiden ze geen woord tegen elkaar. Noah staarde in gedachten verzonken naar buiten, en Rachel keek haar vriendin meelevend aan.
Dit zou ongetwijfeld een van de zwaarste dagen van haar leven worden.
Er schoten duizenden gedachten door Noah's hoofd. Twijfels over de begrafenis, of het wel een goed idee was om heen te gaan. En hoe het zou zijn om Emma te zien.
Maar ook gevoelens van schuld. Waarom heeft ze Joas niet meer laten merken hoeveel ze van hem hield, misschien had hij haar dan nooit in de steek gelaten, en leefde hij nu nog..
Hoe ze ook piekerde, ze kwam er niet uit. En dat deed pijn, heel veel pijn...