Online Verhalen

Proloog

Kreunend rolde Anastasia haar bed uit en klikte de lamp aan. Ze beefde toen ze de schaduwen onder de kaptafel en onder het bed zag. Wat was ze bang van het donker. En met reden, want velen wisten niet wat zich in de schaduwen schuilhield, maar zij wel. In bed was ze veilig, want de ban rond haar bed was sterk genoeg om het kwaad weg te houden. Mark had vaak genoeg gezeurd over het zout dat zij over de vloer gooide, maar hij geloofde het niet. Hij liet het toe vanwegen haar. Maar haar magie was niet sterk genoeg om de ban rond het hele huis te leggen, dus had ze besloten niet in de schaduw te lopen wanneer het nacht was. Maar ze moest zo nodig plassen! Razendsnel klikte ze de lamp op de overloop aan voordat iets ook maar de kans zou hebben. Door het raam flitste een bliksemflits, waarna een donder volgde. Ze rilde terwijl ze wegkeek van het raam. In die flits had ze een gezicht gezien, onmiskenbaar. Ze klikte de lamp van de wc aan en trok gauw haar onderbroek omlaag om zich van haar last te ontdoen. Onder de wasbak waren kastjes die de vloer niet raakten. Hier viel een donkere schaduw die niet door het licht opgevangen kon worden. Onder het kastje zat een klein jongetje. Hij keek haar aan, heel voorzichtig om het licht van de lamp niet op zijn huid te laten komen. Anastasia keek niet naar hem, ze keek vooruit en alleen vooruit. Ze voelde hem kijken, ook al wist ze dat hij niet kon kijken. Hij had geen ogen, maar slechts oogkassen waaruit de ogen gekrabt waren. Tranen begonnen over haar wangen te rollen van angst, maar ze bleef de jongen negeren. Hij zou haar dichtbij willen lokken, en wanneer ze dichtbij genoeg was, zou hij bijten. Hij zou haar bijten tot ze zou bloeden, en dan zou hij doorbijten. Snel trok ze door en stond op. Een heftig gesnik volgde de tranen en ze wou de badkamer verlaten. Een luid gedonder buiten, en het licht viel uit. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!

Hoofdstuk 1

Michael hoorde buiten geroep en liep naar zijn raam. De buren. Ze woonden er nog niet lang, maar hij had hen en paar keer gezien. Een mooie meid, op zich, maar haar vriend leek op haar neer te kijken. De blik tussen hen was verre van verliefd. Michael interesseerde zich niet zo voor de buren. Hij woonde in een studentenhuis en was niet van plan hier lang te blijven wonen. Nog lang genoeg om zijn studie af te maken. Niet lang genoeg om met de buren te maken te krijgen. Met een kop koffie in zijn éne hand, en zijn blote borst krabbend met de andere hand, keek hij geamuseerd toe. De buurvrouw stond met niets dan een handdoek om haar lijf in de voortuin en riep kwaad verwensingen naar haar vriend die vanaf het raam op de eerste verdieping terugschold. 'Geef me mijn kleren, Mark!! NU!!'
'Als je je kleren wil, had je ze niet uit moeten trekken! Het is midden op de dag, kreng, waar ben je mee bezig?! Hoepel op, ik hoef je niet meer te zien!' Hij gooide het raam dicht.
'Maar Mark! Mijn kleren, mijn geld!!! AAAAAAAH, daar heb je geen recht op, dit is diefstal!' De buurman deed nog één keer zijn raam open en wierp haar een portemonnee toe.
'Dat is van jou, de rest is van mij! Ik heb je van de straat gepikt omdat ik dacht dat je een goede vriendin zou zijn, maar ik ben die grappen van jou zat! Flikker maar op, en zoek het maar uit.' De buurvrouw schreeuwde nog eens kwaad naar het gesloten raam en maakte toen de portemonnee open. Daarna keek ze zijn kant op. Ze keek hem recht in zijn gezicht. Hij schrok en deed een stap weg van het raam.
TRIIIIIIIIING! TRIIIIIIIING!! Michael zuchtte en liep naar beneden. Hij deed de deur open en keek naar zijn buurvrouw, die met een handdoek rond haar lijf geslagen hem met een honingzoete glimlach aankeek. Hij gaf haar een scheve glimlach terug.
'Dag buurvrouw. Kan ik wat voor je doen?' Ze liet haar glimlach nog zoeter lijken, maar in haar ogen lag nog steeds vuur.
'Bestaat er een kans dat ik een paar kledingstukken mag lenen?' Hij grijnsde ontdeugend.
'Mwa, ik weet niet. Dit uitzicht bevalt me ook prima.' zei hij plagend. Ze zuchtte en draaide zich om om weg te lopen. Hij haalde zijn wenkbrauwen op en pakte haar arm. 'Sorry, ik meende het niet. Natuurlijk mag je wat kleren lenen.' Ze trok haar arm zo snel terug dat hij ervan schrok. Ze deed het niet vijandig of afkerend, maar angstig. Hij kon het niet helpen daarna naar haar hand te kijken. Twee vingers misten van haar linkerhand. Hij zei er niets over en liet haar binnen.

'Je zit aardig in de problemen, nietwaar?' Ze keek zijn kamer rond en gaf hem geen antwoord. 'Ik weet niet of je ergens hebt om te slapen...?' Twintig tot vijfentwintig, schatte hij haar. De buurman was ouder geweest, een jaar of dertig. Ze was zo mooi, zo zacht. Haar haren vielen als een rode waterval over haar rug en haar ogen waren vol kracht en zo donker dat ze bijna zwart waren. Ze keek hem aan en glimlachte.
'Ik heb geen liefdadigheid nodig, ik red mezelf wel.' Hij gaf haar een gele trui, een onderbroek en een joggingbroek en draaide zich om terwijl ze omkleed. Nadat ze klaar was pakte hij een paar schoenen van zijn ex, en een paar sokken. De trui was haar te groot en gaf haar daardoor een breekbaar uiterlijk, en de joggingbroek nam niets van haar schoonheid weg. Maar ze was geen echte schoonheid. Haar uiterlijk was tot in elk detail adembenemend, maar het geheel leek... gebroken. 'Het is geen probleem, buurvrouw. U kunt hier blijven zo lang u wilt. De huiskamer is beschikbaar.'
'Ik slaap niet in huiskamers,' zei ze terwijl ze de veters strikte.
'Je mag ook op deze kamer op de grond slapen, als je dat liever hebt.' Ze keek hem opeens in zijn ogen aan, en iets veranderde. Het koppige vuur veranderde in wanhoop.
'Graag, als het mag,' zuchtte ze uiteindelijk. Wat was er met mij? Waarom bood hij haar dat aan? Dacht hij haar het bed in te krijgen? Hij hoopte dat hij er geen spijt van kreeg, maar hij zou de vrouw alles aanbieden wat hij kon. Om de één of andere reden wilde hij haar helpen.

Hey. Ik vind het een leuk verhaal, het is leuk geschreven.
Een keer bij buurvrouw staat buurvrou (ik weet niet hoe die quotes werken)
Schrijf plz verder!

@ Faded Dream: bedankt voor de reactie. Ik heb het foutje verbeterd

'Anastasia.' Michael draaide zich om.
'Wat zei je?' vroeg hij de vrouw.
'Mijn naam,' antwoordde ze. 'Anastasia is mijn naam. En ik zou er niets op tegen hebben om de naam van mijn gastheer te kennen.' Hij grinnikte.
'Michael.' Daarna liet hij haar alleen in zijn kamer. Ze zuchtte en keek naar zijn blote rug. Een aardige jongeman. Ze was blij geweest dat hij haar had laten logeren, en dat hij haar oprecht uitnodigde en niet uit beleefdheid. Ze had ten slotte de beperking dat ze nergens kon overnachten zonder driemaal een uitnodiging te krijgen. Tweemaal moest ze afwijzen, de derde keer mocht ze aannemen. Dat bood veiligheid van de meeste gruwelen. Niet van allemaal. Ze keek naar haar hand en naar de missende vingers. Ze was met haar hand onder de wasbak ,toen deze van de muur afviel, gekomen en deze had haar middel en ringvinger vermorzeld. Dat is wat Mark tegen iedereen had verteld. Dat is ook hetgeen wat Mark zelf geloofde. Zij wist zeker dat ze erafgebeten waren door de demoon onder haar wasbak, en dat ze de wasbak van de muur had getrokken om de demoon te verpletteren. Ze glimlachte toen ze naar de deurkeek en zag dat Michael de sleutel in het slot had gelaten. Anastasia had op internet en in boeken methodes gezocht om demonen te verbannen uit een bepaald gebied. Maar het ritueel dat erbij hoorde was genant, en ze had er weinig zin in dat ook hij haar op straat zou zetten. Snel draaide ze de deur op slot en begon haar kleren uit te trekken. Ze zocht in zijn kast naar zout, en vond een bus Jozo zout. Ze zocht een aansteker en wat waxine lichtjes en begon de ban te leggen.

Michael spoelde de wc door en trok zijn broek op. Zonder zijn handen te wassen liep hij de trap terug op en snelde terug naar zijn kamer. Hij vertrouwde zijn nieuwe gast niet echt lang alleen met zijn computer en zijn televisie. Ze was ten slotte straatarm. Tot zijn grote irritatie merkte hij dat zijn deur op slot zat. Hij bonkte op de deur. 'Hallo! Laat me er in!' Geen reactie. Hij zuchtte en legde zijn oor tegen de deur. Hij hoorde haar wel. Latijns gemompel. Hij ging op zijn knieën zitten en spiekte door het sleutelgat. Voordat hij goed had gekeken stond hij alweer rechtop, waardoor hij zijn neus tegen de klink stootte. Ze had zich al weer uitgekleed. Zijn huisgenoot, Frank, kwam net over de overloop aanwandelen en schoot in de lacht. 'Buitengesloten door je chickie?' Michael glimlachte zuur en knikte vervolgens. Oké, ze was zijn chickie niet, maar hij kon zo snel geen betere verklaring vinden voor haar verblijf op zijn kamer. Hij tikte weer gegeneerd op de kamerdeur.
Een paar minuten later draaide de sleutel in het slot en deed Anastasia voorzichtig de deur open. Michael keek haar boos aan en stampte de kamer binnen, waarbij hij haar opzijn duwde. 'Wat dacht je wel niet? Ik nodig je uit, en jij sluit me een beetje buiten?! Ben je niet goed bij je...' De laatste woorden vervlogen terwijl zijn mond open viel en het tafereel in zijn kamer tot hem doordrong.

Dat ik dit gemist heb! Weer een Vonk-verhaal. Jou verhalen bevallen me altijd erg goed door de schrijfstijl waarmee je mij vasthoudt.

Dit begin is al veelbelovend. Ik vind het jammer dat er nog niet meer geschreven is. Ga je er nog wel mee verder want je hebt er een trouwe lezer bij.

Wel zag ik dat je een paar snelheidsfoutjes hebt gemaakt door bijvoorbeeld een extra letter. Niet storend maar voor jou misschien fijn om te weten.

Ik ben in de war door dit verhaal. Waarom?

Er mist een zekere balans. Ja, je kan schrijven. Je zinnen zijn weloverwogen, goed genoeg gecomponeerd en je hebt je eigen stijl. Dat is allemaal oké.
Wat ik mis is een goede vertelkunst. Er mist een zekere geloofwaardigheid. Vanuit het niets heeft Michael een halfnaakte buurvrouw in huis, vanuit het niets gaat het over demonen, vanuit het niets is er een spanning tussen Michael en Anastasia. Kortom, je schrijft goed, je vertelt matig.

Ga eens na of het wel geloofwaardig is wat de karakters doen. Waarom zou een halfnaakte buurvrouw bij een wildvreemde aankloppen en opeens mogen logeren? Heeft ze geen familie, vrienden waar ze naartoe kan? Misschien niet, maar het wordt nergens verteld.
Waar komen de demonen opeens vandaan? Er is in het verhaal nooit sprake geweest van demonen en opeens zijn zij de oorzaak van missende vingers. Ze kwamen zo uit het niets dat ik dacht dat ik het verkeerd gelezen had.

Wel een goed moment dat ze haar hand wegtrekt. Het mysterie van de missende vingers had je langer kunnen uitspreiden. Nu komt het antwoord op dat mysterie veel te vlug en is een groot deel van de spanning alweer weg.

Je wisselt nogal van perspectief. Eerst zien we alles vanuit Michael, dan weer vanuit Anastasia en dan weer vanuit Michael. Als je continu vanuit Michael zou schrijven, wordt Anastasia veel intrigerender, want ze blijft dan een mysterie.

Zomaar wat tips, zie maar wat je ermee wil doen.