Online Verhalen

Ze friemelde urenlang met de rits van haar bodywarmer. Colton, haar vriend, zat gebogen over de motor van zijn ronkende en dreunende turkoois-gekleurde fiat. Zijn poging om de auto weer te laten lopen voor de vierde keer tevergeefs. Amanda kamde haar vingers door haar zandkleurige haren in frustratie.
''Ik kan het niet geloven...'' Kreunde ze, lamlendig.
''Geloof het maar.'' Zuchtte Colton ten slotte, moedeloos duwde hij de klep van de motorkap dicht. ''Hele auto is naar de filistijnen.''
''Dat is dan fantastisch Colton!'' Bulderde Amanda en liep stampvoetend naar een alleen staand rotsblok en nam daar vervolgens plaats.

Colton rolde met zijn ogen. Wat zag hij ook alweer in haar? Alsof hij er wat aan kon doen dat die rotbak het begaf! Hij zag zijn niet al te fijngevoelige maar toch o zo zielige vriendinnetje moedeloos op een rotsblok zitten.
"Rustig maar, we komen er wel uit..." probeerde hij, maar ze wendde haar blik af.
"Heb jij nog beltegoed," vroeg ze nors.

Colton klapte zijn oranje mobieltje open en raasde door zijn contactenlijst heen. Hij probeerde zijn beste vriend, Dwayne, te bereiken. Maar net zoals met de auto- tevergeefs.
''Nee. Helaas.'' Colton klapte zijn mobieltje vervolgens weer dicht en liep met voorzichtige passen naar Amanda toe.
''Prachtig.'' Floot Amanda, heerlijk sarcastisch. Zoals altijd. ''Net zo'n leuke klassieke film. Wat is het volgende? Komen er bloeddorstige kannibalen vanachter deze rotsblok verschijnen?''
''Misschien zijn ze dan wel zo hartelijk om ons een telefoontje te laten plegen bij hen thuis.'' Probeerde Colton de sfeer te verlichten.
Hij zou beter moeten hebben geweten. Want onmiddelijk stond Amanda weer op en liep ze met lange, boze stappen naast de oeverloos lange snelweg.
Dacht ze echt dat ze zo ineens thuis zou zijn via lopen? Ze waren mijlen ver verdwijderd van huis! Colton moest het voorzichtig aanpakken om zijn vriendin te kunnen bedaren en dan vervolgens rustig te kunnen praten over de situatie.
''Amanda...''

''Amanda wat ga je eigenlijk doen?'' ''Ik ga liften" flapt ze er zonder enige emotie uit,
"Maar wie weet bij welke viespeuk je in de auto belandt" zegt Colton ''We komen er vast wel uit Amanda...''

Amanda zou er echter zelf wel uitkomen; ze draaide zich demonstratief om en deed haar armen over elkaar. Geduldig wachtte ze tot er een auto langs zou komen.
Colton slaakte een diepe zucht en liep terug naar de auto. Hij deed de motorkap nog maar eens open. Misschien had hij toch iets over het hoofd gezien...

En terwijl hij verder bleef sleutelen, staarde Amanda innig naar het einde van het asfalt. Driftig trok ze haar glimmende bodywarmer dichter om haar lichaam heen.
Er volgde een kille stilte tussen de twee. Het enige geluid dat te horen was was Colton's geklooi met de motor.
Opeens sperde Amanda's ogen open. Haar hangende mondhoeken krulde langzaam maar zeker omhoog.
''Ah! Daar zul je mijn rit hebben!'' Riep ze, uitbundig.
''Wát?!'' Het geluid van Colton die zijn hoofd tegen de motorkap stootte was zeer bevredigend voor Amanda om te horen. ''Amanda!''

De auto kwam dichterbij en stopte voor Amanda's neus, er zat een dikke man in ''Hey wil je een lift?'' vroeg de man ''Graag'' antwoordde Amanda en ze stapt in. Tijdens het hele gebeuren zat Colton nog steeds met zijn auto te klooien en keek pas een poos later weer op.

Ronkend zag hij de auto wegscheuren. Met amanda erin.
"wel verdomme!" Boos Smeet Colton de motorkap dicht.
Ze was toch niet van plan er echt zonder hem vandoor te gaan?

"Zo klein meisje, waar moet jij heen. En moet die knappe jongen van je niet mee?"
De kleine dikke man achter het stuur boog zich een beetje haar kant op.
Een onbehagelijk gevoel bekroop Amanda. "Naar huis. Ze wachten op me."
"Naar huis? Wie zegt dat jou huis, en mijn bestemming dezelfde richting hebben meisje?"
Glimlachend bekeek het mannetje haar van top tot teen. "En hoe oud mag jij wel niet zijn?"
Ze wist het. Hoe dom had ze kunnen zijn zomaar in iemand zijn auto te stappen.
Achterom kijkend zag ze het stipje dat Colton was steeds verder verdwijnen..

De volgende actie die ze ondernam deed ze zonder erbij na te denken, afgaand op pure instinct.
Met een gebalde vuist sloeg ze zo hard als ze kon tegen de kaak van de smeerlap. Hij maakte een gesmoord kreun geluid terwijl zijn vettige hand automatisch naar zijn de geslagen helft van zijn gezicht vloog. De auto slipte vervolgens over het hele asfalt en kwam tot een stop op het modderige landschap ernaast.

Van een afstand zag Colton dit allemaal gebeuren. Hij rende als een gek naar de plek toe, naar Amanda toe. Desondanks hoe onuitstaanbaar Amanda kon zijn, was zij nog steeds wel zijn vriendin. En hij kon het zichzelf nooit vergeven als haar iets vreselijks overkwam terwijl hij van een afstand stond te kijken en eerder haar nog had kunnen tegen houden voor de grootste fout die ze kon maken.

''Ach! Wijf! Jij bent krankzinnig!'' De man spuugde buiten het raam, Amanda was oprecht verbaasd dat hij niet op haar spuugde. Nog even was ze over haar acties aan het nadenken. Had ze dat maar beter niet kunnen doen? Onzeker plukte ze aan haar vinger nagels. Ineens voelde ze een grote hand die haar door elkaar schudde. Met grote herten-ogen keek ze naar de rood-gekleurde gezicht van de dikke man. De aderen bij zijn nek waren heftig aan het kloppen en zijn kleine kralen oogjes keken woedend op haar neer. ''Mijn auto uit! Nu! Krankzinnig wijf!'' Hoe link hij ook klonk, Amanda was nog nooit zo opgelucht geweest. Ze stapte uit en klapte het portier dicht. Mompelend schakelde de man zijn motoren aan en racete weg uit haar zicht. Achter haar hoorde Amanda voetstappen en toen ze omkeek zag ze Colton naar haar toe snellen, zijn gezicht niet al te vrolijk.

"Gaat alles wel goed met je?" Colton kwam bezorgd aangelopen. Amanda ging op de vangrails zitten.
"Ja, alles gaat goed met mij," antwoordde ze nors en wendde haar blik op het modder, waar de remsporen van de auto van die dikke man nog in zaten. Ze stond op en begon terug te lopen naar de auto van Colton.
"Ik kan aan je zien dat het helemaal niet goed met je gaat." Colton kwam naast Amanda lopen. Hij was nog steeds erg bezorgd, dat kon ze aan hem zien.
"Nee echt, alles gaat goed," zei ze en trok een klein sprintje richting de auto.

Eenmaal bij de auto aangekomen opende ze de deur van de passagier stoel en rammelde met haar hand in het dashboard kastje. Wenkbrauwen fronsend en lippen strak getrokken.
''Mag ik vragen wat je aan het doen bent?'' Colton naderde vanachter haar en bekeek haar acties over haar rechterschouder heen. Amanda kon nogal erg onvoorspelbaar zijn, hij was nog getuige daarvan een paar seconde geleden. Ze was impulsief en verschrikkelijk koppig.

'Ik kijk of we nog wat te eten hebben. Aangezien het misschien wel nachtwerk wordt.'
'Ik geloof dat er in mijn tas nog wel een chocoladereep zit.'
Het was alsof de zon doorbrak. Chocola! Dat maakte bijna alles goed.
Colton deed de achterklep open en haalde zijn legerrugzak eruit. Hij gooide Amanda de "pure-90%-extra-dark-chocolade-reep-met-échte-chocolademousse-vulling" toe.
Amanda trok de bovenkant van de wikkel eraf en stak de reep in haar mond. Ze ging op de voorbank zitten en bleef minutenlang op de reep zuigen, zodat ze er zolang mogelijk mee zou doen.
Coltons' hoofd bonkte. Hij ging naast Amanda zitten en wachtte tot een oplossing door zijn hoofd zou schieten.

Net toen hij dacht iets te hebben gevonden om zichzelf en Amanda hier uit te krijgen, voelde hij hoe Amanda dichterbij hem kwam en hem vol overgave zoende.
"Waar heb ik dat aan verdiend?" vroeg Colton verbouwereerd.
"Je hebt me gered, en dan geef je me ook nog chocola!" glunderde Amanda.
Colton schudde zijn hoofd.
Wat een rare meid was het toch.
"Kom!" zei hij, en trok Amanda aan haar arm omhoog.
"Wat gaan we dan doen?"
Ze keek verschrikt.
"We gaan op zoek naar een plek waar we een beetje bedekt de nacht door kunnen komen. Daarginds heb ik een bos gezien. Kom!"

Ze stapten de auto uit en begonnen aan hun voettocht naar het bos.
''Schiet op Colton het wordt bijna donker." Riep amanda zuigend op haar chocoladereep.
''Ja ja ik kom er al aan'' Zei Colton vermoeid.
Uiteindelijk kwamen ze bij een open plek aan.

Amanda liep een stukje voor hem uit het bos in.
"Niet zo snel!" hoorde ze achter haar.
Ze stopte abrupt en draaide zich om, Colton had een drafje in gezet, maar kwam wat te laat tot stilstand en botste tegen haar op.
"Sorry, ik zag niet dat je al gestopt was met lopen" verontschuldigde hij zich.
Net toen hij het voortouw wou nemen en voorop wilde gaan lopen, slaakte Amanda een gilletje.
Geschrokken draaide hij zich om "wat is er? een slang? een beer?"
Amanda schudde haar hoofd en keek beteuterd naar de grond waar haar donkere chocoladereep bedolven onder het zand lag.
Colton haalde opgelucht adem en lachtte zenuwachtig "kom op zeg, het is maar een chocoladereep!".
"Nee, nu gaan we dood, we hebben verder geen eten meer!"
Hij trok een wenkbrauw op en sprak sarcastisch "nee joh, we konden nog maanden leven van die reep!"

Plotseling draaiden de twee hun hoofd naar links. Geritsel in de struiken.
Uit het niets kwam er een oud uitziende vrouw met een wandelstok op hun afgewandeld. Ze liep helemaal krom en droeg een gebreide cape. Ze keek het stel even aan, en vroeg:

"Vind je het niet typerend dat een oude vrouw zo plotseling voorbij komt lopen?"
de twee keken de vrouw verbaasd aan, hoezo zou een oude vrouw zoiets zeggen?
Plots kwam de oude vrouw met een vaart op hun af en veranderde, vlak voordat ze hen kon aanvallen, in as dat traag naar beneden dwarrelde.
Amanda zat al bijna in de boom achter haar en was wit weg getrokken, Colton had zijn armen nog beschermend voor zijn gezicht.
Langzaam liet hij ze zakken en knipperde even met zijn ogen "wa.. wat was dat?"
Amanda maakte een jammerend geluidje, maar gaf geen antwoord.
"Kom, we moeten terug naar de auto!" hij draaide zich om en bood Amanda zijn hand, om haar uit de boom te helpen.

Bij nader inzien leek het hem beter om in de auto te blijven. Die kon tenminste nog op slot, moest dat nodig zijn. Langzaam liep hij achter Amanda aan, ze had al een aanzienlijk minder snel tempo dan daarstraks en keek de hele tijd nerveus om zich heen. Iets wat hij wel kon begrijpen, maar het was typisch Amanda om zich zo aan te stellen. Hij begreep al niet meer waarom hij zo graag met haar deze tocht had willen maken. Hij had toch moeten weten dat ze op luxe gesteld was en dat zo'n lange tocht in zijn vrij kleine auto niets voor haar was. Desondanks had hij met dit voorstel hun relatie wat willen verbeteren. Hij begon zich steeds vaker aan haar te ergeren. Oké ze was mooi en daardoor had hij zich in eerste instantie tot haar aangetrokken gevoeld, maar nu hij haar beter kende...
Plots botste hij tegen Amanda aan.
"Au! Kijk toch uit," riep ze.
Een verontschuldiging mompelend viste hij zijn sleutels uit zijn zak en zwierde de deur met een galant gebaar open.
"Neem plaats in uw luxehotel voor deze nacht, juffrouw."

''Verwacht maar geen fooi.'' Grauwde Amanda terwijl ze plaats nam en haar romp zo draaide dat Colton haar gezicht vanaf zijn zit niet meer zou kunnen zien. Haar zij zat geperst tegen de rugleuning van haar stoel, en zodra Colton de deur van de auto dicht klapte drukte ze haar neus tegen het koude raam.
De auto rammelde voor heel even heen en weer toen haar vriend instapte en naast haar ging zitten. De dichtklappende deur klonk hol in haar oren en ze trok haar lippen strak.
Ze voelde hoe Colton's ogen een gat brandde in haar rug van zijn gestaar. Haar schouders schokte van irritatie.
''Kijk alsjeblieft naar iets anders!'' Viel ze hem uit zonder hem aan te kijken.
''Hoe weet jij nou in hemelsnaam of ik naar je kijk of niet?'' Colton's stem klonk vermoeid en schor.
''Zoiets heet intuïtie, Colton. En kijk alsjeblieft voor je uit!''