Alsjeblieft
Geplaatst: 30 sep 2006 20:39
Misschien hoorde het ook wel bij liefde, maar omdat het een andere vorm van liefde beschrijft, plaats ik het toch maar hier.
Er zit trouwens een grappig verhaal aan. Ik schreef dit in het 'bericht plaatsen' vak zelf, niet in word. Je raad het al: toen ik klaar was, liep mijn computer vast. Alsof ik het niet mocht plaatsen. Ik heb voor mijn computer gesmeekt, geknield, gebeden. Niets hielp. Toch maar ijs eten met de familie dan. Bij terugkomst deed mijn computer weer normaal. Alsof hij een spelletje met me speelde. Bij dezen vraag ik hem dat nooit meer te doen.
Alsjeblieft
Zachtjes huil ik voor de spiegel. Vanbinnen en vanbuiten. Met mijn armen om mijn knieën geslagen, wieg ik mezelf langzaam heen en weer. Dat alles terwijl jij mijn hoofd bezet.
Ik denk aan hoe we praatten, hoe jij mij begreep. Ik denk aan hoe jij me behandelde, me accepteerde voor wie ik ben. Hoe we konden lachen. En hoe jij vertelde dat je weg zou gaan. Zes week is een te lange tijd.
Een traan valt van het puntje van mijn neus op de grond. Spat uiteen op de houten vloer. Ik verbied mezelf jou te missen. Zoals jij ongetwijfeld weet, kan ik mezelf niet uiten zoals jij. Kan ik mezelf niet toelaten iets te voelen, naar een emotie te handelen. Ik vraag me af of je me zo zou willen zien. Terwijl in mijn ogen angst te zien is, verdriet.
Ik heb mijn ogen altijd al gehaat. Velen zeggen me dat het een gave is. Te zien wat iemand voelt in zijn ogen. Wanneer ik vrolijk ben zeggen ze dat mijn ogen sprankelen. Echter, wanneer ik gebroken en kapot ben, schijnt niemand iets te merken. Schijn ik het goed te kunnen verbergen. Ik vraag me af, kan ik dat ook voor jou? Je voorliegen terwijl ik je recht in de ogen kijk?
Mijn reflectie kijkt me aan. Niet langer zie ik mezelf vanbuiten, steeds meer vanbinnen. Terwijl ik mezelf daar juist vanaf probeer te houden. Terwijl ik juist daar niet aan wil denken. Ik ga je missen, dat weet ik zeker. Dat kan ik zovaak ontkennen als ik wil, de realiteit ziet diep vanbinnen. Gedwongen dat te zien keer ik mijn hoofd af.
Jij bent altijd vrolijk. Jij zegt altijd dat ik er wel doorheen kom, dat ik wel kan volhouden. Jij was degene die me een knuffel gaf wanneer ik die nodig had. Jij was degene die ik wilde vasthouden, net zolang tot je me zacht lachend van je af zou duwen. Ik vertrouw je. Misschien hou ik zelfs van je, op een vreemde manier.
Een stekende pijn vult mijn borstkas. Wie zou je gaan ontmoeten? Zul je mij herinneren als je terugkomt? Angst maakt zich van me meester. Met een lange uithaal boor ik mijn vuist in het glas van de spiegel. Vanuit dat punt vormen zich lange barsten naar de hoeken en wanden. Als ik mijn vuist terughaal en bekijk, pluk ik er vier stukjes glas uit. Vier glassplinters, die staan voor vier woorden.
Vergeet me niet, alsjeblieft.
Er zit trouwens een grappig verhaal aan. Ik schreef dit in het 'bericht plaatsen' vak zelf, niet in word. Je raad het al: toen ik klaar was, liep mijn computer vast. Alsof ik het niet mocht plaatsen. Ik heb voor mijn computer gesmeekt, geknield, gebeden. Niets hielp. Toch maar ijs eten met de familie dan. Bij terugkomst deed mijn computer weer normaal. Alsof hij een spelletje met me speelde. Bij dezen vraag ik hem dat nooit meer te doen.
Alsjeblieft
Zachtjes huil ik voor de spiegel. Vanbinnen en vanbuiten. Met mijn armen om mijn knieën geslagen, wieg ik mezelf langzaam heen en weer. Dat alles terwijl jij mijn hoofd bezet.
Ik denk aan hoe we praatten, hoe jij mij begreep. Ik denk aan hoe jij me behandelde, me accepteerde voor wie ik ben. Hoe we konden lachen. En hoe jij vertelde dat je weg zou gaan. Zes week is een te lange tijd.
Een traan valt van het puntje van mijn neus op de grond. Spat uiteen op de houten vloer. Ik verbied mezelf jou te missen. Zoals jij ongetwijfeld weet, kan ik mezelf niet uiten zoals jij. Kan ik mezelf niet toelaten iets te voelen, naar een emotie te handelen. Ik vraag me af of je me zo zou willen zien. Terwijl in mijn ogen angst te zien is, verdriet.
Ik heb mijn ogen altijd al gehaat. Velen zeggen me dat het een gave is. Te zien wat iemand voelt in zijn ogen. Wanneer ik vrolijk ben zeggen ze dat mijn ogen sprankelen. Echter, wanneer ik gebroken en kapot ben, schijnt niemand iets te merken. Schijn ik het goed te kunnen verbergen. Ik vraag me af, kan ik dat ook voor jou? Je voorliegen terwijl ik je recht in de ogen kijk?
Mijn reflectie kijkt me aan. Niet langer zie ik mezelf vanbuiten, steeds meer vanbinnen. Terwijl ik mezelf daar juist vanaf probeer te houden. Terwijl ik juist daar niet aan wil denken. Ik ga je missen, dat weet ik zeker. Dat kan ik zovaak ontkennen als ik wil, de realiteit ziet diep vanbinnen. Gedwongen dat te zien keer ik mijn hoofd af.
Jij bent altijd vrolijk. Jij zegt altijd dat ik er wel doorheen kom, dat ik wel kan volhouden. Jij was degene die me een knuffel gaf wanneer ik die nodig had. Jij was degene die ik wilde vasthouden, net zolang tot je me zacht lachend van je af zou duwen. Ik vertrouw je. Misschien hou ik zelfs van je, op een vreemde manier.
Een stekende pijn vult mijn borstkas. Wie zou je gaan ontmoeten? Zul je mij herinneren als je terugkomt? Angst maakt zich van me meester. Met een lange uithaal boor ik mijn vuist in het glas van de spiegel. Vanuit dat punt vormen zich lange barsten naar de hoeken en wanden. Als ik mijn vuist terughaal en bekijk, pluk ik er vier stukjes glas uit. Vier glassplinters, die staan voor vier woorden.
Vergeet me niet, alsjeblieft.
