Someone's watching over me..
Geplaatst: 24 jan 2010 17:44
__
Zondag – 25 maart
Lieve mama,
Morgen moet ik weer naar school, zoals gewoonlijk heb ik daar echt geen zin in. Ik zie het al weer helemaal voor me, ik kom aangelopen, wil naar binnen gaan, en daar staan ze op me te wachten hoor. Net zoals vrijdag, we hadden gym. Normaal ging gym altijd goed, maar dit keer hadden ze mijn spijkerbroek onder de kraan gehouden, en daarna in mijn tas gedaan. De leraar geloofde niets van het verhaal, toen ik het tegen hem vertelde. Ik zag ze stiekem naar me kijken, maar ik deed alsof ik niets zag. Langzaam liep ik terug, en ging ik naar school in een natte spijkerbroek.
Dit klinkt allemaal heel kinderachtig, en dat is het ook misschien, maar ooit, ooit ga ik ze terug pakken! Als ik later gelukkig ben, hoop ik dat bij hun, het leven faalt. Dat ze falen in alles wat ze proberen te doen. Voor mijn part, mogen ze doodvallen.
Verder is er eigenlijk niet veel meer gebeurd, ik ben echt blij dat ze niet pesten om jou mama, je bent pas een jaar geleden gestorven. Ik mis je zo ontzettend, ik kon je alles vertellen, nu moet ik dat per brief doen.. Zou je ze kunnen lezen? Zou je me kunnen horen als ik nu zou praten? Zou je mijn gedachtes en gevoelens nu begrijpen? Ik zou het zo graag willen weten, ik kan niet zonder je mam..
Liefs,
‘Adelle!’ Hoor ik mijn vader roepen. Ik antwoord niet. Langzaam loopt er een traan over mijn wang, dat had ik meestal als ik geschreven had naar mama. ‘Adelle!’ klinkt het nu nog harder.
Ik doe mijn kamerdeur open, en kijk naar beneden. ‘wat is er pap?’ Hij zegt iets over ’t eten, en ik loop naar beneden. Terwijl ik de houten trap afloop, veeg ik wat tranen af van mijn wang. Voordat ik de deur open doe, kijk ik in de spiegel. Daar zie ik een meisje, ze is niet knap, helemaal niet knap. Haar haar, wat ongeveer tot de helft van haar rug valt, ziet er akelig uit. Het is stijl, en er zitten dode puntjes aan. Aan mijn buik zie ik allemaal vet, alleen maar vet. Ik knipper met mijn ogen, en loop weg van de spiegel. ‘Lelijk, je bent lelijk.’ Gaat er door me heen. Waarom ben ik zo lelijk? Waarom zei mama dat ik knap was? En waarom zegt papa dat nooit? Was mama er nou maar weer, dan zou alles beter zijn..
Eigenlijk wist ik best dat ik helemaal niet zo ontzettend lelijk was. Maar die gedachte kwam nooit op, zat verstopt, ergens ver weg. Door alle pesterijen was ik het zelf gaan geloven. Ik hoor van mijn familie dat ik ook gewoon een mooi meisje was. Maar hoe kan je dat gaan geloven, als iemand roept dat je lelijk bent, en dat je geen vriendinnen hebt? Waarom is veertien zijn zo moeilijk? Vroeger werd ik nooit gepest, totdat ik op de middelbare school kwam. Het begin de eerste dag al. Ik zit nu in de tweede klas, en heb nog steeds dezelfde klasgenootjes. Je zou zeggen dat ik naar een andere klas kon gaan, maar bijna iedereen kent me wel, als het lachertje van de school. Waarom? Wat doe ik mis? Ik heb hun toch ook niets aangedaan?
Mijn vader roept dat de broodjes klaar staan, en dat ze bijna koud waren. Snel ga ik aan tafel zitten, en pak ik een broodje. ‘Dankje pap.’ Zeg ik langzaam. Ik wil dit broodje helemaal niet opeten, maar heb het toch gedaan. Ik denk aan mijn gewicht, wat per broodje toch weer wat meer wordt, en dat wil ik niet, dus neem ik maar één broodje. Papa knikt, en pakt zelf ook een broodje. ‘Morgen weer naar school, hoe gaat het eigenlijk daarmee? Ik hoor je nooit over school praten..’
Ik heb nooit iets verteld, over dat ik gepest wordt, al anderhalf jaar lang. ‘Goed pap.’ Is daarom het enige wat ik zeg. Het voelt niet fijn om te liegen tegen je vader, maar soms moet dat maar. ‘Ik ga naar boven..’ en zonder op antwoord te wachten, ren ik al naar de trap. Langzaam ga ik op de trap zitten, en barst ik in snikken uit. Wat gebeurd er toch allemaal met me. Sinds mama dood is en sinds ik gepest wordt, heb ik vaker last van plotselinge huilbuien. Ik hoor dat papa aan de klink zit, en verwacht dat de deur over een paar seconde opengaat. We hebben altijd last gehad van een vast zittende deur, meestal vond ik dat lastig, maar nu was ik er blij om. Ik wil niet dat papa me ziet huilen. Ik spring op, en ren naar boven. Ik was net op tijd boven, en hoor dat papa me roept.
‘Adelle, huilde je?’ ‘nee pap, dat was de TV.’ Riep ik terug. Ik hoor pap een vaag geluid maken, dat deed hij altijd als hij iets niet snapte. Snel zet ik mijn TV aan, en ga ik op bed liggen.
‘Trusten.’ Ik kijk naar m’n vader, die niet terug praat. Hij is in slaap gevallen in zijn stoel. Dat was zijn stoel, ik en mijn broer Jorden, mochten er niet in komen. Hij ligt daar elke avond, en slaapt er ook vaak in, dat komt omdat hij die stoel lekkerder vind liggen dan het bed, en soms valt hij gewoon per ongeluk in slaap daar.
Ik doe zachtjes de deur dicht, en loop, voor de verandering is een keer de trap op. Meestal storm ik naar boven, maar dat vind ik nu zo asociaal tegenover mijn vader, die er zeker wakker van zou worden.
Ik hoor de muziek van de TV nog uit mijn kamer, dan gaat plots mijn mobiel af. Zou iemand me een smsje gestuurd hebben? Ik krijg ze bijna nooit, alleen van papa, en van Renate, mijn vriendin van de basisschool. Ze is verhuisd naar zowat de andere kant van Nederland. Aangezien ik bijna nooit meer contact met haar heb, ga ik er ook nooit heen in de vakanties.
Helaas was het mijn wekker, toen ik mijn mobiel had gepakt. Ik had hem per ongeluk op half elf PM gezet, in plaats van half elf AM. Ik wil nooit later wakker worden dan half elf, anders had ik het gevoel dat mijn dag al verpest was, doordat ik alleen maar lig te slapen.
Ik pak een cosmogirl van de plank op mijn kamer, een kruip in bed. Langzaam vallen mijn ogen dicht, en laat ik het blad naast me op de grond vallen. Ik zet mijn nachtlampje uit, en val in een diepe slaap.
Zondag – 25 maart
Lieve mama,
Morgen moet ik weer naar school, zoals gewoonlijk heb ik daar echt geen zin in. Ik zie het al weer helemaal voor me, ik kom aangelopen, wil naar binnen gaan, en daar staan ze op me te wachten hoor. Net zoals vrijdag, we hadden gym. Normaal ging gym altijd goed, maar dit keer hadden ze mijn spijkerbroek onder de kraan gehouden, en daarna in mijn tas gedaan. De leraar geloofde niets van het verhaal, toen ik het tegen hem vertelde. Ik zag ze stiekem naar me kijken, maar ik deed alsof ik niets zag. Langzaam liep ik terug, en ging ik naar school in een natte spijkerbroek.
Dit klinkt allemaal heel kinderachtig, en dat is het ook misschien, maar ooit, ooit ga ik ze terug pakken! Als ik later gelukkig ben, hoop ik dat bij hun, het leven faalt. Dat ze falen in alles wat ze proberen te doen. Voor mijn part, mogen ze doodvallen.
Verder is er eigenlijk niet veel meer gebeurd, ik ben echt blij dat ze niet pesten om jou mama, je bent pas een jaar geleden gestorven. Ik mis je zo ontzettend, ik kon je alles vertellen, nu moet ik dat per brief doen.. Zou je ze kunnen lezen? Zou je me kunnen horen als ik nu zou praten? Zou je mijn gedachtes en gevoelens nu begrijpen? Ik zou het zo graag willen weten, ik kan niet zonder je mam..
Liefs,
‘Adelle!’ Hoor ik mijn vader roepen. Ik antwoord niet. Langzaam loopt er een traan over mijn wang, dat had ik meestal als ik geschreven had naar mama. ‘Adelle!’ klinkt het nu nog harder.
Ik doe mijn kamerdeur open, en kijk naar beneden. ‘wat is er pap?’ Hij zegt iets over ’t eten, en ik loop naar beneden. Terwijl ik de houten trap afloop, veeg ik wat tranen af van mijn wang. Voordat ik de deur open doe, kijk ik in de spiegel. Daar zie ik een meisje, ze is niet knap, helemaal niet knap. Haar haar, wat ongeveer tot de helft van haar rug valt, ziet er akelig uit. Het is stijl, en er zitten dode puntjes aan. Aan mijn buik zie ik allemaal vet, alleen maar vet. Ik knipper met mijn ogen, en loop weg van de spiegel. ‘Lelijk, je bent lelijk.’ Gaat er door me heen. Waarom ben ik zo lelijk? Waarom zei mama dat ik knap was? En waarom zegt papa dat nooit? Was mama er nou maar weer, dan zou alles beter zijn..
Eigenlijk wist ik best dat ik helemaal niet zo ontzettend lelijk was. Maar die gedachte kwam nooit op, zat verstopt, ergens ver weg. Door alle pesterijen was ik het zelf gaan geloven. Ik hoor van mijn familie dat ik ook gewoon een mooi meisje was. Maar hoe kan je dat gaan geloven, als iemand roept dat je lelijk bent, en dat je geen vriendinnen hebt? Waarom is veertien zijn zo moeilijk? Vroeger werd ik nooit gepest, totdat ik op de middelbare school kwam. Het begin de eerste dag al. Ik zit nu in de tweede klas, en heb nog steeds dezelfde klasgenootjes. Je zou zeggen dat ik naar een andere klas kon gaan, maar bijna iedereen kent me wel, als het lachertje van de school. Waarom? Wat doe ik mis? Ik heb hun toch ook niets aangedaan?
Mijn vader roept dat de broodjes klaar staan, en dat ze bijna koud waren. Snel ga ik aan tafel zitten, en pak ik een broodje. ‘Dankje pap.’ Zeg ik langzaam. Ik wil dit broodje helemaal niet opeten, maar heb het toch gedaan. Ik denk aan mijn gewicht, wat per broodje toch weer wat meer wordt, en dat wil ik niet, dus neem ik maar één broodje. Papa knikt, en pakt zelf ook een broodje. ‘Morgen weer naar school, hoe gaat het eigenlijk daarmee? Ik hoor je nooit over school praten..’
Ik heb nooit iets verteld, over dat ik gepest wordt, al anderhalf jaar lang. ‘Goed pap.’ Is daarom het enige wat ik zeg. Het voelt niet fijn om te liegen tegen je vader, maar soms moet dat maar. ‘Ik ga naar boven..’ en zonder op antwoord te wachten, ren ik al naar de trap. Langzaam ga ik op de trap zitten, en barst ik in snikken uit. Wat gebeurd er toch allemaal met me. Sinds mama dood is en sinds ik gepest wordt, heb ik vaker last van plotselinge huilbuien. Ik hoor dat papa aan de klink zit, en verwacht dat de deur over een paar seconde opengaat. We hebben altijd last gehad van een vast zittende deur, meestal vond ik dat lastig, maar nu was ik er blij om. Ik wil niet dat papa me ziet huilen. Ik spring op, en ren naar boven. Ik was net op tijd boven, en hoor dat papa me roept.
‘Adelle, huilde je?’ ‘nee pap, dat was de TV.’ Riep ik terug. Ik hoor pap een vaag geluid maken, dat deed hij altijd als hij iets niet snapte. Snel zet ik mijn TV aan, en ga ik op bed liggen.
‘Trusten.’ Ik kijk naar m’n vader, die niet terug praat. Hij is in slaap gevallen in zijn stoel. Dat was zijn stoel, ik en mijn broer Jorden, mochten er niet in komen. Hij ligt daar elke avond, en slaapt er ook vaak in, dat komt omdat hij die stoel lekkerder vind liggen dan het bed, en soms valt hij gewoon per ongeluk in slaap daar.
Ik doe zachtjes de deur dicht, en loop, voor de verandering is een keer de trap op. Meestal storm ik naar boven, maar dat vind ik nu zo asociaal tegenover mijn vader, die er zeker wakker van zou worden.
Ik hoor de muziek van de TV nog uit mijn kamer, dan gaat plots mijn mobiel af. Zou iemand me een smsje gestuurd hebben? Ik krijg ze bijna nooit, alleen van papa, en van Renate, mijn vriendin van de basisschool. Ze is verhuisd naar zowat de andere kant van Nederland. Aangezien ik bijna nooit meer contact met haar heb, ga ik er ook nooit heen in de vakanties.
Helaas was het mijn wekker, toen ik mijn mobiel had gepakt. Ik had hem per ongeluk op half elf PM gezet, in plaats van half elf AM. Ik wil nooit later wakker worden dan half elf, anders had ik het gevoel dat mijn dag al verpest was, doordat ik alleen maar lig te slapen.
Ik pak een cosmogirl van de plank op mijn kamer, een kruip in bed. Langzaam vallen mijn ogen dicht, en laat ik het blad naast me op de grond vallen. Ik zet mijn nachtlampje uit, en val in een diepe slaap.