Online Verhalen

(Waarschuwing: neem sommige stukjes met een korreltje zout. Lees het vooral niet zwart-wit.)

Ik kom betrekkelijk weinig in een schouwburg, maar toevallig heb ik niet al te lang geleden weer eens een theatervoorstelling bezocht. Toch altijd een leuke ervaring. In een theater is immers veel meer te aanschouwen dan de voorstelling alleen.
Ik heb een hobby: mensen kijken. Het is erg leuk om te zien, in wat voor gemoedstoestand mensen verkeren, wat voor soort types het zijn en waar ze zo onnadrukkelijk mogelijk maar stiekem toch heel opvallend mee bezig zijn. (Ik denk dat iedereen het weleens doet op z'n tijd, maar ik ga er gerust voor zitten.)
In principe kun je het overal doen waar mensen zijn, maar er zijn een paar plaatsen die er bij uitstek het meest geschikt voor zijn. Ik noem een drukke winkelstraat, in de zomer aan het strand (erg leuk) of nog beter een station. Liefs een erg druk station, en dan zijn metrostations vaak nog iets leuker dan treinstations. Als je veel in grote Europese steden komt, kun je ook mensen hun nationaliteiten onderscheiden. Dat kun je sowieso als je op vakantie bent, maar daar schrijf ik later misschien weleens een column over.
Maar goed, het theater. Ook nog een erg geschikte plaats om mensen te kijken. Als eerste heb je natuurlijk de entree van de schouwburg. In sommige schouwburgen staat er ergens een bordje met ongeveer de volgende tekst:

'Bezoekers van dit theater wordt vriendelijk verzocht in aangepaste kledij te verschijnen.'

Ik houd van die theaters. Je ziet meteen wie daar zijn best voor gedaan heeft. Jonge jongens vinden het feit dat ze geen spijkerbroek dragen die op half zeven hangt zoals gewoonlijk, of zelfs de moeite hebben genomen om een overhemd aan te trekken al aangepast genoeg. Voor de meisjes geldt op hun manier hetzelfde. Ze dragen voor de gelegenheid rokjes waarbij je warempel moeite moet doen om eronder te kunnen kijken en de decolleté is ook bescheiden gehouden.
Mensen van de oudere generatie doen wat meer hun best. Heren in pak, compleet met stropdas of strik. (Het ligt er overigens maar net aan naar wat voor soort voorstelling je gaat, en op welke rij je zit. Je begrijpt, dat de mensen in de 'royal box', voor wie in een Brits theater is geweest, zien er wat netter uit dan de mensen achterin de zaal...) De dames meestal in het lang, met sieraden en al, in vol ornaat, en voor de dames op leeftijd is een mantelpakje ook netjes genoeg.
Maar, daar zie je tegenwoordig eigenlijk vrij weinig van terug, de meeste voorstellingen zijn niet zo chic. De voorstelling waar ik heen ging ook niet. Het was amateurtoneel. Een bekende van mijn ouders en mij speelde erin, dus kwamen wij kijken.
De plaats in het theater waar je eigenlijk nog het meeste ziet, is het restaurant. Liefst vóór de voorstelling.

Wordt nog vervolgd... (niet teveel in één keer...)

Leuk geanimeerd geschreven.
naar het theater gaan is inderdaad al leuk om mensen te kijken *LOL*

Ben benieuwd wat je nog meer te melden hebt.

Ik liep het restaurant in en er viel me meteen een iemand in het bijzonder op. Ik nam plaats aan een tafeltje en begon rustig met observeren.
Het was een vrouw, zo tegen de veertig, schatte ik. Ze zat aan een tafel in het midden, en er zat nog een groepje mensen om haar heen. Ken je het type, dat altijd boven alles uit te horen is? Dit was er zo een.
Ze praatte en lachte erg hard en maakte tussen de stortbui van woorden die over haar lippen rolden drukke gebaren met haar handen. Ze had kort zwart haar en zilverkleurige balletjes als oorbellen. De rest ben ik vergeten, omdat die dingen zo opvielen. En iedereen luisterde naar haar. Er zat geen pauze in haar relaas, ze was voortdurend aan het woord.
Na een poosje voegde iemand zich bij het groepje. Ze had geen tijd op 'hallo' te zeggen, want voordat ze haar mond open kon doen was de 'leading-lady' al opgesprongen en verliet een enthousiaste gil haar mond. Ze begroette de nieuwe vrouw hartelijk en trok haar op een stoel, waarna ze meteen weer verder ging met haar verhaal. Best aparte types, als je er zo een poosje naar kijkt.
Ik besloot mijn aandacht maar eens op de andere aanwezigen te richten, ook al viel dat niet mee. Een bekend geschater weerklinkt en ik moet moeite doen om niet, zoals de meeste theaterbezoekers, verstoord om te kijken.
Mijn oog viel op een dikke man die helemaal alleen aan het eind van een lange tafel zat met een kopje koffie. Terwijl de eerder besproken dame met al haar gevolg aan een klein rond tafeltje zat, had deze man alle ruimte. Hij was echter duidelijk op iemand aan het wachten. Zogenaamd 'wacht-gedrag' is te herkennen aan het regelmatig kijken hoe laat het is, het trommelen met de vingers op de tafel of stoelleuning en het af en toe doelloos om zich heen kijken, met daarbij de wenkbrauwen in een diepe frons geboetseerd. Deze man deed het allemaal. Hij ging ook regelmatig verzitten. Eerst het ene been over het andere, dan weer andersom. In totaal deed hij dat vier keer. Op wie hij ook aan het wachten was, die persoon deed er wel lang over.
Wat mij brengt op het volgende type: de telaatkomers. (Ik kom er nu achter dit aan elkaar geschreven een goed Nederlands woord is! Kun je nagaan hoeveel het er zijn...)
Gelukkig gaan in een theater de deuren gewoon dicht als de voorstelling begint, maar je ziet altijd nog mensen die bij de man aan wie je je kaartjes moet laten zien vragen of een voorstelling al begonnen is en dan tot hun schrik te horen krijgen dat dat het geval is. Voor niks de longen uit je lijf gerend. Een beetje beteuterd gaan ze weer naar buiten.

Gaat nog verder, gaat nog verder.

Hahaha ik vind het zo leuk om dit te lezen! Ik vind het heerlijk om mensen te kijken, naar hun gedrag en reacties op bepaalde dingen, et cetera. En dan schrijf jij zo een heel stuk erover, echt geweldig =) Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg.

Nadat ik mijn te grote fles spa op had gedronken (waar ik later nog spijt van zou krijgen), gingen we alvast richting zaal. We waren een van de eersten. Yes.
Ik liep de trappen af en zocht mijn stoel. De bekende die vanavond speelde was mijn schoonzus. Wij hadden ooit onze oude sjoelbak aan mijn broer en schoonzus gegeven en ik glimlachte toen ik zag dat deze nu diende als decorstuk. Het paste goed in het ensemble, moet ik toch zeggen.
Ondertussen kwamen er meer mensen de zaal binnen. Het bekende gedrang begon. Mensen balanceerden tussen de stoelen door, anderen moesten opstaan om iemand door te laten. Af en toe zie je gevaartes voorbij komen bij wie je je afvraagt of ze soms twee stoelen nodig hebben.
Soms hoef je niet eens te kijken, om het gedrag van mensen te observeren. Ik keek naar het podium en hoorde achter me: "-sorry- -pardon- -mag ik even?- -ja, sorry hoor- -moment- -zou u misschien...-"
Ook wij moesten een paar keer op staan. Toen ik, toen ik ging zitten, de man voor mij vroeg om even plaats te maken, antwoordde hij lachend:
"Ik was hier niet gaan zitten met het idee dat ik voor niemand op zou hoeven staan!" Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Dat heb je als je aan het gangpad zit. Gelukkig zaten wij redelijk in het midden.
Helaas doofden toen de lichten. Ik hoorde nog een paar mensen kuchen en zag nog een paar mensen snel gaan zitten. Het stuk begon.

Er zijn altijd mensen, overal, die hun mond niet kunnen houden tijdens het stuk. Ik ook niet, ik ben nogal een prater. Er zijn altijd bepaalde dingen die mij opvallen aan het stuk, die ik dan ook stante pede in mijn moeders oor moet fluisteren. Daarbij zijn het ook altijd dingen die volstrekt niet ter zake doen. Die sjoelbak, bijvoorbeeld.
Het doet me altijd deugd om te horen dat ik niet de enige ben. Zo gauw als het licht is uit gegaan, de spots op het toneel aan en de eerste acteur een voet op de planken heeft gezet, begint het gefluister. Opvallend vaak vrouwen. (Bij dezen alvast mijn excuses, dames.) Vrouwen moeten altijd commentaar leveren. Zoals ik al zei, heb ik er zelf ook last van. Ik zat zelf op rij vier, redelijk aan de rechterkant. Voor de acteurs op het podium is dat dus links. Ik kon alleen de gesprekken volgen van de mensen naast mij en twee rijen voor en achter mij.
"Doet ze goed, hè, die brunette?" Een vrouwenstem, uiteraard.
"Ja, ja, die hoort bij ons," sprak een tweede vrouwenstem opgewonden.
"Zachtjes." Mannenstem.
"Nou, ik let alleen maar op..."
Ik richtte mij op de rijen voor mij. Bij alles wat zich op het toneel afspeelde dat ook maar enigszins grappig was, hoorde de hele zaal deze meisjes lachen. Ze fluisterden ook.
"Die boerin, joh, gewéldig mens!"
"Die dronkenlappen dan! Hahaha!"
De rest van de zaal hield zich redelijk rustig.

Na afloop dronken we samen met mijn broer en schoonzus nog wat. Zij vertelde honderduit over hoe het was gegaan en vroeg wat wij ervan hadden gevonden. Natuurlijk hield ik iedere mogelijke vorm van kritiek voor me. Het is tenslotte een gezellig avondje uit. Trouwens, ik had het gevoel dat ze nog een beetje in haar rol zat. Op het toneel speelde ze een werkelijk onuitstaanbaar typetje. Om de een of andere reden voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij het feit dat ze nu pal tegenover me zat.
Ik keek de zaal rond. De man die het vriendelijke sukkeltje speelde stond verderop te praten met vermoedelijk zijn kennissen. Als ik het hele clubje wat beter had gekend was ik erbij gaan staan, maar helaas.
Tot mijn opluchting zag ik mijn vader opstaan. We gingen weer naar huis.

Bedankt voor alle positieve reacties! Zodra het weer een beetje weer begint te worden, zal ik nog meer van dit soort stukjes over mensen kijken doen. Het bevalt me wel, dit soort onderwerpen.

erg leuk om te lezen
ik kan het niet laten om toch een puntje van kritiek te uiten

Artemiss schreef: Toen ik, toen ik ging zitten, de man voor mij vroeg om even plaats te maken, antwoordde hij lachend: [/i]

dat toen ik, toen ik vind ik een beetje to much
het klinkt niet helemaal lekker
als je begrijpt wat ik bedoel

en ik zie de mensen die je beschrijft al helemaal voor me:p
ik ga zelf niet zo vaak naar een theater, jammer genoeg, maar de bioscoop heeft ook genoeg interessante mensen om te spotten

ik betrap mezelf ook wel op het commentaar geven:p
ach ja, je moet toch je ei kwijt he:p

al met al heel leuk om te lezen!

Hmm... daar zeg je iets. Het klopt grammaticaal wel, de ene 'toen' is de andere niet, maar ik begrijp dat het niet lekker klinkt. Ik zal er volgende keer wel op letten.