Online Verhalen

Hier eerst mijn proloog Mocht men dat willen, dan plaats ik ook hoofdstuk 1 ^^
Edit: Nog wat punten
1. Dit verhaal bevat scheldwoorden (niet non-stop, en ook niet erg)
2. Dit verhaal bevat beschrijvingen van moorden en andere wellicht niet plezante gebeurtenissen (ook, niet non-stop)
3. Dit verhaal kan sporen van seksueel getinte stukjes bevatten. (ook, niet non-stop)
------------------------------------------------------------------- Het zware boek ligt voor me op de tafel. De kaft is van bruin leer, verweerd van het vele gebruik en de verre afstanden die het heeft afgelegd. Vervuild met het stof van alle werelden waar het is geweest. Beschadigd door de klauwen van het kwaad die het eens hadden vastgehouden. De bladzijden zijn vergeeld en de randen zijn op sommige pagina’s omgekruld van zijn vele avonturen. Gelukkig staan al haar avonturen erin vastgelegd in vele handschriften van vele wezens uit vele werelden. Ieder heeft zijn of haar verhaal aan haar toevertrouwd. Waar het ook vandaan kwam, geschreven in dezelfde taal. Haar taal. De taal van het boek. De taal van Neyela.

Ik…Neyela…

Ik trek het boek naar me toe en laat mijn blik over de bekende voorkant glijden. Met mijn vingers volg ik de gouden letters van de titel, de krullerige letters, het woord wat ik al zo vaak heb gelezen. Heb gelezen, heb beleefd, gezien. Ik ken het verhaal al, ik weet wat er is gebeurd en ik weet dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik nog in leven ben. Dat ik adem. Ben.

In leven om dit te vertellen, adem om dit te kunnen vertellen, ben om te kunnen vertellen. Te vertellen aan ieder die het weten wil, maar haar taal niet kan lezen, haar verhaal niet kan beleven. Mijn hand trilt wanneer ik de goudkleurige letters loslaat en ik de traan die daar ongemerkt is gekomen wegveeg. Laat mij alstublieft haar verhaal vertellen, zodat het niet verloren kan gaan. Laat mij het alstublieft vertellen, omdat dit het minste is van wat ik haar verschuldigd ben. Laat mij vertellen, en hoor hoe het leven die jij kent door het oog van de naald is gekropen, hoe het op de afgrond heeft gestaan van vernietiging. Laat mij vertellen over haar en haar wereld, en haar standvastigheid om ons te helpen terwijl wij haar wereld vernietigden, stuk trapten en het de onze noemden.

Nog voor ik de eerste pagina zal omslaan en de onleesbare tekens van een onbekende taal zal oplezen en vertalen, schuif ik mijn stoel naar achteren. De poten van de stoel krasten een schril protest tegen de vloer en ieder die haar wilde horen. Ik kijk intussen vanaf de geschapen afstand naar het boek met de verweerde bruine kaft en de gouden letters. Mijn ogen lezen het woord keer op keer. Opnieuw en opnieuw. En terwijl de avonturen mij voorbij schieten, en de tranen van verdriet over mijn wangen stromen, lach ik. Ik lach. Ze heeft het alweer geflikt. Alweer gedaan. Alweer gelijk. Ik lach opnieuw, en mijn lach wordt steeds uitbundiger naarmate ik het woord op de kaft lees.

‘Sendragal.’

Zij wist het altijd al. Al die tijd.

Ik schuif de stoel met herwonnen energie naar voren. Het boek gaat open en de eerste pagina zorgt ervoor dat ik opnieuw een traan moet laten. Haar handschrift is één die ik goed ken, en de woorden bezorgen mij een brok in mijn keel.

‘Ewan neya, Thomean. O lobaatj une..*’

‘Ik houd ook van jou.’



















*Huil niet, Thomean. Ik houd van jou

Je schrijft erg leuk en gedetailleerd.
Leuk dat je een taaltje heb verzonnen
En natuurlijk het eerste hoofdstuk plz?

Hier issie dan!

Edit: Commentaar van mij dus. Ik heb van mijn vriend te horen gekregen, dat de "Hij"-personage in dit stuk vrouwelijk overkomt. Hebben jullie hetzelfde gevoel? Ik heb al wat woorden aangepast waar vriendlief over struikelde, en ik vroeg me af of jullie nu wellicht ook het idee krijgen dat "Hij" vrouwelijk overkomt. Ikzelf vind dat helemaal niet, maar oké, ik ken em denk ik een beetje beter dan jullie nu

-----
Hij wandelde de gebruikelijke route terug naar huis. Geen gezeur, geen omwegen zoals zijn vrouwtje hem bevolen had. Hij was een volwassen man nota bene, hij kon echt wel inzien wat gevaarlijk was en wat niet. Dit was niet gevaarlijk. En bovendien had hij de afgelopen maanden al zo vaak omgelopen tijdens de uren van de Maan. Binnendoor was sneller, en hij was laat. Alweer. Redenen genoeg dus.
Hij moest toegeven dat de gebruikelijke route niet echt meer te herkennen was als de route die hij gebruikelijk liep. De inslag had gebouwen verwoest en overal lag puin en steen. Een weg was er niet, en hij moest over de brokstukken klimmen om zijn uiteindelijke doel te bereiken. Af en toe stond hij stil om de nieuwe omgeving van zijn gebruikelijke route te verkennen. De oude taverne van Flynn Kocks was aan mootjes geblazen. Flynn zelf waarschijnlijk ook. Hij kon er niet om huilen, Flynn was een ouwe zeurbok en ook zijn Zoetbier was nooit te zuipen geweest. Om dronken te worden was die tent uitermate ongeschikt. Dat moesten de Buitenstaanders ook gevonden hebben.
Hij vond het uithangbord van de taverne enkele meters verderop terug. De twee mannen met geheven biermokken dat als logo moest dienen voor de taverne was volledig onherkenbaar, het was dat hij wist wat voor afbeelding die afschuwelijke plaats droeg.
Het duister zorgde ervoor dat al het puin en steen lange schaduwen wierpen. Hij hield van de schaduwen, en van de mogelijkheid om zich erin te verstoppen. Dit was dan ook wat hij vaak deed, verstoppen. Hij bewoog zich verder op zijn weg naar huis. Hij liep langs de uitgebrande woningen van de oude werkers. Geen van hen waren aan de allesvernietigende vlammen ontsnapt, zo vertelde de Bode. Hij vroeg zich af of hun dood pijnlijk was geweest, of de dood als een verlichting gekomen zou zijn. Waren de bewoners gestikt in de rook, of had het vuur ze langzaam verteerd? Hadden de ongelukkige werkers doodsangsten uitgestaan of hadden ze de dood geaccepteerd en verwelkomt? Hij gokte het eerste.
‘Verdomme.’
Hij was te laat, veel te laat, en nu stond hij verdorie zijn tijd te verdoen bij de uitgebrande lijken van verloren gebouwen.
Hij draaide zich op zijn hakken om en klauterde over de stukken gesteente die op zijn pad lagen. Zijn adem kwam met wolkjes uit zijn mond om in de koude nachtlucht in het niets op te gaan. Heel even dacht hij dat hij vanuit zijn ooghoeken iets zag bewegen. Hij stopte, keek, maar de beweging kwam niet terug. Hij haalde zijn schouders op en ploeterde verder en na enkele minuten kwam hij dan toch weer in bewoond gebied. De platgebrande wijk achterlatend stapte hij een schone straat in, waar huizen stonden en lampen tekenen van leven vertoonden. Hij zuchtte, nog even en zijn vrouw zou hem eens vertellen wat ze van zijn late thuiskomst vond. Misschien werd het toch tijd dat hij zijn studie opgaf en eens voor haar zou gaan zorgen, en voor de baby die op komst was. Dat zou zij zeggen. Hij niet. Hij was er nog niet klaar voor.

Het licht brandde nog in het grote, witgepleisterde huis wat hij van zijn ouders had geërfd. Hij had niets anders verwacht. Sasha zou ongetwijfeld nog op zijn om hem de les te lezen. De donkere deur ging met een klik open toen hij zijn verweerde sleutel omdraaide en het slot van zijn plaats haalde. De deur piepte niet toen hij hem open duwde en hij stapte rustig binnen. Hij kon beter doen alsof zijn neus bloedde. Figuurlijk gezien.
‘Lieverd! Hier ben ik dan hoor!’
Ze zou zo de hoek van de woonkamer omkomen, haar ogen tot spleetjes getrokken en met een blik waar mening man van achteruit zou deinzen. Oh, ze zou hem niet uitkafferen, niet vervloeken of uitschelden, nee. Haar blik zou verzachten, ze zou glimlachen en vervolgens zeggen dat hij haar had teleurgesteld, dat ze doodongerust was geweest en zich niet veilig had gevoeld. Dat haar rug zo akelig pijn deed van het dragen van de baby, en dat hij niet steeds zijn tijd moest verdoen in de bibliotheek. Ze zou gaan huilen, en wanneer hij zijn gespeelde best deed om haar te troosten zou ze weglopen, naar boven, de slaapkamer in en kon hij opnieuw een nacht op de bank in de woonkamer spenderen.
Maar ze kwam nog niet. Misschien was ze in slaap gevallen en kon hij nu snel zijn plekje in het royale bed veroveren zodat zij op de bank kon gaan liggen. Schuldig. Hij grinnikte toch.
‘Lieverd?’ Zijn stem klonk te zacht om haar te wekken, mocht ze ergens slapen. Hij stond ondertussen nog op de deurmat, de kou sijpelde binnen en hij sloot de deur met een plof achter hem. ‘Sasha?’ Ze kwam echt niet.
Hij trok zijn lange, donkere jas uit en hing hem op de daarvoor bedoelde kapstok. Vervolgens trok hij zijn schoenen uit, zodat hij zijn vrouw in ieder geval niet boos kon maken door de vloer te voorzien van de stof en puin dat aan zijn schoenen kleefde. Toen hij overeind kwam riep hij haar naam nogmaals, ditmaal iets luider.
Ze kwam nog steeds niet en ergens in zijn achterhoofd begon een akelig gevoel de overhand te krijgen. De lucht in het huis voelde ineens bedrukkend aan en de schaduwen leken donkerder dan hij ze kon herinneren.
Er was niets aan de hand. Ze was in slaap gevallen. Dat moest wel.
Hij deed zijn best het akelige gevoel weg te wapperen, maar toch bleef het ergens achter in een hoekje van zijn brein verscholen. Iets opgewekter riep hij haar naam nogmaals, zo moest ze wel wakker worden.
‘Saschatje! Ik ben thuis, kom jij je lieve ma-.’
Dit was absoluut de laatste keer geweest dat hij Sasha bij haar koosnaampje had genoemd. Terwijl zijn zin verging tot zacht gemompel van afschuw, schoot de gedachte dat hij haar nooit meer zo zou noemen door zijn hoofd. Direct na deze gedachte verwonderde hij zich lichtelijk dat er zo veel rood uit zo’n slanke dame zou kon komen. De vloeistof sijpelde langzaam uit de wonden die door een of ander wezen waren aangebracht. Het dure Perzische tapijt was er van doordronken. Hij kon het niet geloven, en toch zag hij haar liggen. Daar, in de woonkamer, voor de bank, achter de tafel. Alles lag overhoop, maar dat zag hij niet. Hij zag alleen de vrouw, zijn vrouw, op haar rug op de grond liggen. En bloed, hij zag bloed, veel rood bloed. Roder dan hij zich had kunnen voorstellen. Haar blonde haren piekten overal heen, nat van het bloed. Haar ogen staarden verschrikt naar het plafond alsof haar belager haar verrast had, of misschien had ze de pijn niet verwacht toen deze haar uiteen reet.
Hij stond daar als versteend. Gebiologeerd. En voor het eerst in lange tijd begon hij weer van haar te houden.

-------------

Verdorie, die laatste zin is echt keigoed. Daar zit zoveel emotie in en het roept veel associaties op. Het zegt veel meer dan er staat. Sowieso is je vertelkunst prima in orde, rek je de spanning waar nodig en ga je sneller als er weinig te vertellen valt. Je oog voor detail is verzorgd en komt het verhaal ten goede.
Ik heb eigenlijk alleen maar moeite met je stijl. Het is nogal gedragen, zwaar en haast poëtisch. Dat is een aanslag op mijn concentratie. Maar wellicht dat ik er meer in kom als ik meer lees. Maar je kunt schrijven, dat zie ik.

S.A.M., ontzettend bedankt voor je reactie! Ik heb inderdaad een zware schrijfstijl, je moet erg echt van houden denk ik soms wel. Overigens moet ik het verhaal nog bijschaven en verbeteren, tips zijn altijd welkom.

Volgende hoofdstuk zal spoedig volgen, zitten en paar dingen in waar ik nog niet helemaal tevreden over ben.

Jij vond de hij-personage niet vrouwelijk overkomen, btw?

Eerlijk gezegd... Hij kwam wel wat vrouwelijk over. Te veel gericht op emotie. Nu speel ik vals, want ik heb Psychologie gehad. Ik zie wat voornamelijk vrouwelijke overwegingen zijn. Al kan ik niet precies vastpinnen waarom je kerel zo verwijfd is.
Misschien is vrouwelijk niet het juiste woord. Hij kwam nogal gevoelig over.