Online Verhalen

Ja, een nieuwe fanfic. Dit keer over Draco Malfidus. Wat er allemaal in gebeurt, dat lezen jullie vanzelf wel in de komende hoofdstukken

--------------------
Proloog
Proloog:
“Jij!” schreeuwde de brunette woedend. Een jongen met zwart haar stond verslagen tegenover haar. Haar hele lichaam trilde en met zorgelijke blik keek ze even naar de bloedende jongen op de grond, daardoor wist ze weer waarom ze tegenover haar afdelingsgenoot stond.
“Kalm,” hoorde ze professor Sneep achter haar zeggen. Licht schudde ze met haar hoofd. Het was dat ze hier toevallig langsliep anders had ze het geroep van die twee nooit kunnen horen.
“Emily, ik…” stamelde de zwartharige jongen. Emily negeerde zijn poging om wat te zeggen en voelde hoe haar hele lichaam harder begon te trillen. Ze kon zich niet meer inhouden en dat wist ze.
Een laag grommend geluid kwam uit haar keel en het volgende moment maakten haar armen en benen plaats voor poten, was haar hoofd niet langer een hoofd meer, maar een kop van een wolf. Haar lange bruine haren maakten plaats voor korte, donkerbruine haren en een staart kwam langzaam maar zeker tevoorschijn.
Haar toverstok had ze losgelaten voor de transformatie en die rolde nu ergens onder een wasbak. Jammerende Jenny, de geest die in de defecte toiletten leefde dook angstig in een wc-pot en een plens water kwam op de vloer terecht.
Weer klonk er een laag grommend geluid uit haar keel en haar woedende ogen richtte ze op de persoon voor haar. De jongen schuifelde met grote ogen van angst bij haar vandaan, richting de muur. Zijn vingers gleden tastend over het ruwe steen en op die manier probeerde hij zover mogelijk bij haar vandaan te komen. Voordat hij echter erg ver kon komen, klonk er een gil door de toiletten en Emily draaide haar donkerbruine wolvenkop in de richting van de deur. Professor Anderling stond in de deuropening.

Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 1
De drukte op perrong 9 ¾ was duidelijk merkbaar en Emily keek glimlachend rond. Ze voelde zich thuis zo tussen de opgewonden leerlingen. Al was er duidelijk merkbaar toch een andere stemming dan er normaal heerste. Haar lichaam trilde lichtjes, maar dat wist ze te bedwingen. Haar ouders haar zojuist uitgezwaaid en zonder enige moeite sleepte ze haar koffer mee richting de trein.
“Emily!” schreeuwde er iemand vlak bij haar oor en een omhelzing zorgde ervoor dat ze bijna omviel. Met een grijns duwde Emily de persoon iets naar achter en keek in het lachende gezicht van Hermelien.
“Hoe was je vakantie?” vroeg Hermelien toen ze de rode trein instapte. Emily keek haar even aan en vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een blonde jongen het perron op kwam lopen. Een glimlach sierde haar gezicht.
“Gewoon, geweldig,” zei ze alleen. Ja, haar vakantie was geweldig. Alhoewel of je Draco Malfidus in de gaten moest houden geweldig kon vinden, Emily was daar nog niet zo zeker van.
“Oké, vertel op! Wat heeft professor Perkamentus je opgedragen?” vroeg Hermelien en trok Emily een lege coupé in. Emily zuchtte zachtjes. Waarom had ze Hermelien ooit verteld over haar ware identiteit? De enige reden was omdat professor Perkamentus het haar had opgedragen. Emily moest van hem iemand hebben om haar ei kwijt te kunnen, iemand van haar eigen leeftijd.
“Het was niet professor Perkamentus die me deze opdracht gegeven heeft, maar het was Sneep,”
“Sneep?” vroeg Hermelien verbouwereerd. Emily zuchtte diep. Die reactie had ze al enigszins verwacht. Waarom had ze haar ook ooit haar geheim verteld?
“Wat is er met Sneep?” vroeg Ron die de coupé deur opendeed en naar binnen liep. Harry volgde hem en zijn blik stond al direct op duister toen hij de naam hoorde. Het was algemeen bekend dat hij en Sneep niet met elkaar op konden schieten.
“Niks,” zei Emily snel. Ze moesten eens weten. Dacht ze bij zichzelf. Als hun wisten wat ze werkelijk was, dan had ze waarschijnlijk een nog groter probleem. Iets dat ze niet wilde hebben. Het feit dat de leraren en Hermelien het wisten vond ze al erg genoeg.
“Wedden dat hij één van hen is?” begon Harry opgegeven moment. Emily deed slaperig één oog open en zuchtte. Ze waren halverwege de treinreis en zoals gewoonlijk sneed Harry het onderwerp Draco Malfidus aan. Emily zuchtte. In de tijd dat ze Draco in de gaten had gehouden had ze meer respect gekregen voor hem, vooral voor wat hij door moest staan. Het moest vast niet gemakkelijk en ze wist haast zeker dat zodra ze een voet binnen Zweinstein zette Sneep haar zou willen aanspreken of Perkamentus.
Al wist Emily heus wel dat Sneep al meer wist dan zij wist. Ze mocht dan nog wel een zestienjarige tiener zijn, met haar eigen problemen en geheimen, toch wist ze al veel van alles af wat om haar heen gebeurde. Ze hield niet alleen Draco in de gaten in opdracht van Sneep, maar ook Sneep zelf en nog altijd snapte ze niet waarom juist Sneep aan haar vroeg of zij wilde helpen.
Het gesprek tussen de drie vrienden volgde Emily nu nog maar half, normaal mengde ze zich er zelf ook in, maar nu kon ze het gewoon niet en ze lag ook nog eens veels te lekker op de schouder van Ron.
“Ik ga even naar buiten,” hoorde ze Harry zeggen. Nu keek ze wel enigszins verbaasd op, maar schonk hier verder ook geen aandacht aan. vanuit haar ooghoeken keek ze naar Ron en Hermelien die een gesprek waren begonnen en zelf dommelde ze ook weer half in slaap.
“Emily, wakker worden, we zijn er bijna!” Ron schudde zachtjes aan haar schouder en keek even naar het slapende meisje wat nu haar ogen opende. Emily gaapte zelf eten en het volgende moment rekte ze zich uit. Slaperig wreef ze in haar ogen. Uit haar koffer haalde ze haar Zweinstein gewaad en trok het aan.

Langzaam kwam de rode trein tot stilstand en het geroemoer op de gangen weerklonk al snel.
“Kom, laten we gaan. Harry is waarschijnlijk al uitgestapt,” merkte Hermelien op toen Ron en Emily nog even bleven wachten. Beiden knikten ze even, keken nog even om en liepen toen met Hermelien het drukke perron op. Ze zwaaiden even naar Hagrid die met zijn wolfshond de eerstejaars opwachtte. Met zijn drieën liepen ze richting de zwarte koetsen en stapten in een lege.
“Emily, kom op!” zuchtte Hermelien. Emily aarzelde even, keek om zich heen en besloot toen om maar in te stappen. Draco had ze niet gezien tussen het gedrang van de leerlingen om zo snel mogelijk een lege koets te bemachtigen. Ja, misschien nam ze haar taak om Draco te beschermen iets te serieus, maar als Sneep haar erom had gevraagd kon ze niks anders doen. Hij zelf hield hem ook in de gaten en Emily wist nog goed hoe ze de uil van Sneep had ontvangen, waarin hij vroeg of ze bij hem langs wilde komen.
Ze bofte met haar ouders die wisten wat voor geheim ze verborgen hield en als een leraar om haar hulp vroeg, dat ze niks anders kon doen als weigeren. Emily was dan ook halsoverkop bij Sneep op bezoek gegaan en kreeg daar het verhaal te horen. Ze wist dat Sneep maar een deel van de waarheid had verteld, maar ook wist ze dat hij niet de gehele waarheid had verteld zodat zij uit de klauwen van de dooddoeners zou blijven.
Het duurde niet lang voor ze bij de poorten aankwamen en iedereen stapte uit. Emily, Hermelien en Ron stapten zwijgend uit hun koets en liepen de poort door. Echter werden ze tegengehouden door een schouwer.
“Controle,” bromde hij. Hij controleerde de drie vrienden en knikte toen naar ze.
“Wat was dat?” vroeg Ron verbaasd die zijn toverstok in zijn zak deed van zijn gewaad.
“Vast extra beveiliging,” merkte Hermelien op. Emily knikte instemmend. Het verontrustte haar dat Draco er nog niet was. Ze zou hem vast wel zien, straks. Waarschijnlijk zat hij al lang en breeduit in de Grote Zaal. Emily vroeg zich daarnaast ook nog eens af waarom ze zich nu eigenlijk druk maakte om één persoon.
Met nog een stel leerlingen liepen ze het bordes op, de hal in. Ook daar liepen enkele schouwers, maar Emily raakte er niet van onder de indruk. Zij had haar eigen bescherming, waarvan alleen de leraren en Hermelien afwisten.
Haar maag rommelde en negeerde het. Ron ging gretig aan de tafel zitten, maar kwam tot de teleurstelling dat er nog – zoals elk jaar – geen eten op hen lag te wachten. Hermelien nam plaats naast hem en Emily tegenover hen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Draco plaatsnemen aan een tafel en glimlachte tevreden. Iedereen moest nu wel binnen zijn, op een paar na.

Het duurde niet lang voor de sorteerceremonie begon en Emily juichte net als de rest van de Griffoendors mee als er eerstejaars bij hen ingedeeld werden.
Een oude man stond op en het geroezemoes stierf langzaam weg. Emily keek even met een glimlach naar het schoolhoofd genaamd Professor Perkamentus. Zijn baard zag er net zo wit uit, alleen zijn hand zag zwart. Verbaasd keek Emily richting Perkamentus, maar richtte haar aandacht al snel op Draco, die er niet vrolijk uit zag.
“Welkom oude en nieuwe leerlingen,” zei hij. Emily keek even richting Harry en Ron, die weer naar haar keken. Ze wist nu al dat ze haar hadden zien kijken richting Draco. Half luisterde Emily naar het verhaal van haar schoolhoofd en haar gedachten dwaalden al snel af.
Wat er gezegd werd hoefde zij niet te weten, ze kon zichzelf wel in veiligheid brengen.
Na de speech van Proffesor Perkamentus werden de leerlingen naar bed gestuurd, iets wat Emily niet erg vond. Ze was moe en afgepeigerd en hoopte dat ze nu eindelijk niet eens ’s nachts op Draco hoefde te letten.
“Juffrouw Green!” werd er geroepen. Met een ruk draaide Emily zich om en keek recht in het gezicht van Sneep die haar wenkte.
“Hermelien, kun je wachten op me?”
“Ja, natuurlijk! Ik laat Ron de eerstejaars wel brengen,” merkte ze op. Emily knikte dankbaar en liep naar haar leraar toe. Ze had het kunnen verwachten dat hij haar zou roepen na het eten en haar bed moest ze nu ook nog eens uitstellen.
Stilzwijgend liepen de twee een eindje de gang in, waar het uigestorven was. Hier konden ze ongestoord praten wisten ze.
“Heb je nog wat ontdekt van de zomer?” vroeg Sneep direct aan haar toen ze stil stonden.
“Hetgeen wat ik ontdekt heb, weet jij denk ik allang Sneep,” gromde Emily. Ze had nu totaal geen behoefte om hem professor te noemen, dit vooral omdat het om iets ging wat buiten schooltijd gebeurde.
“Ik snap überhaupt niet waarom ik hem in de gaten moet houden, terwijl jij de opdracht van Narcissa hebt gekregen, daarbij zullen de Malfidussen het heus niet accepteren dat ik hen in de gaten houd. Is het niet zo dat ik een griffoendor ben en hun van Zwadderich?” merkte Emily geïrriteerd op. Ze leunde tegen de muur aan en had haar armen over elkaar heen geslagen. Sneep keek ze recht in de ogen aan en hij keek haar terug aan.
“Jij bent de enige die iemand goed kan beschermen Emily. Niet ik, niet zijn moeder, niemand, behalve jij. Met jouw vermogens moet het lukken, daarnaast weet niemand behalve Vaalhaar, ik, de andere leraren, Orde van de Feniks en Perkamentus wat je oorspronkelijk bent. Zelfs de Heer van het Duister niet.”
“Als jij het zegt, toch vind ik het maar niks, dit gaat voor problemen zorgen Sneep en al helemaal als de Heer van het Duister erachter komt,” gromde Emily. Ze was allang blij dat ze niet bij Fenrir Vaalhaar hoorde. Hij was de meest beruchtste weerwolf die ze ooit had leren kennen en één keer was ze met hem in aanraking gekomen, iets wat ze niet nog een keer wilde. Bij die ontmoeting had hij haar gevraagd om bij zijn groep te komen, iets waar Emily maar al te graag ‘nee’ op had gezegd.

“Dat merken we dan wel tegen de tijd dat het zo ver is, maar dat gebeurt vast niet. Perkamentus heeft voor extra beveiliging gezorgd, vooral ook om jou te beschermen, maar ook de rest van de leerlingen,”
“Het zal allemaal wel, is bij deze het gesprek afgesloten?” merkte Emily op. Sneep schudde licht zijn hoofd en vermoeid slaakte Emily een zucht. Ze wilde haar bed in, gaan slapen, zodat ze morgen genoeg tijd zou hebben om op te staan en wakker te worden.
“Nee, nog niet. Ik wil dat je net zoals in de zomervakantie Draco in de gaten houd. We kunnen hem beter met twee mensen in de gaten houden, dan zijn we er zeker van dat er niks met hem gebeurt. Begrepen?” vroeg Sneep op kille toon. Met tegenzin knikte Emily.
“Mooi, dan mag je nu gaan. Binnenkort wil ik weer een ontmoeting, maar dat hoor je dan nog wel,” Voor Emily iets terug kon zeggen had Sneep zich al omgedraaid en zelf liep Emily richting Hermelien, die nog in de hal stond te wachten en haar nu vragend aankeek.
“Ik leg het morgen wel uit, het komt erop neer dat ik Malfidus moet blijven beschermen,”
“Aan je gezicht te zien heb je daar geen zin in,”
“Nee, waarom moet ik het doen? Kom op! Ik heb al genoeg aan mijn hoofd behalve Draco beschermen. Vaalhaar wilt me ook nog steeds in zijn groep, hij weet dondersgoed dat ik dat niet wil,” gromde Emily. Met nijdige passen begon ze sneller te lopen en Hermelien moest moeite doen om haar bij te houden.
Bij het portret aangekomen bleef Emily wachten op Hermelien en streek een lok bruin haar achter haar oor. Haar haren vielen over haar schouders heen. Verder was ze nog vrij slank, ondanks dat ze toch iets breder gebouwd was dan de meeste meiden. Onder de jongens had ze vooral veel succes, maar van de meeste wilde ze vrij weinig weten. Ze hoefde niet populair te zijn, ze wilde het niet en toch was ze vrij bekend. Emily was allang blij dat niemand, behalve de leraren, Orde van de Feniks – Harry, Ron en Ginny uitgezonderd -, Perkamentus en Vaalhaar er vanaf wisten wat ze was.

Hoofdstuk 2
De volgende morgen sloeg Emily de dekens van zich af en ging op de bedrand zitten. Het gesprek tussen haar en Sneep speelde zich keer op keer weer af in haar hoofd en moeite doen om het te vergeten deed ze eigenlijk ook niet.
“Goedemorgen,” klonk het slaperig naast haar en Emily keek even op. Hermelien was ook wakker geworden en stond inmiddels al naast haar bed. Ook de andere meiden stonden al slaperig op en iedereen kleedde zich aan. Emily was de eerste die zich naar de leerlingenkamer begaf en groette Harry en Ron. Hermelien kwam er ook al snel aanlopen en met zijn vieren liepen ze naar de Grote Zaal. Verscheidene leerlingen keken even om toen Harry naar binnen liep, maar daar lette Emily echter niet op. Ze lette eerder op Draco, die ze nog niet zag.
Met haar vrienden ging ze dan ook uiteindelijk maar aan hun afdelingstafel zitten. Net toen Emily opschepte zag ze Draco binnenkomen en snel wendde ze haar gezicht af. Hij hoefde niet te zien dat ze hem nakeek.
“Hier is je rooster,” klonk het plots naast haar. Emily keek snel op, zag haar afdelingshoofd Professor Anderling en kon nog net het rooster aanpakken voor haar afdelingshoofd verder liep. Na een blik geworpen te hebben op haar rooster kreunde ze lichtelijk.
“Wat?” vroeg Hermelien verbaasd aan haar en keek over Emily’s schouder mee.
“We hebben het eerste uur van Sneep,” gromde Emily en propte haar rooster in haar boekentas. Harry en Ron hadden het ook al gezien en keken vervolgens naar Emily.
“Over Sneep gesproken, wat wilde hij gisteravond van jou?” vroeg Harry nieuwsgierig en dronk wat uit zijn beker. Ron schepte net voor een tweede keer op, terwijl Hermelien haar aandacht weer had gevestigd op één van haar boeken.
“Oh iets, niks belangrijks,” mompelde Emily en richtte zich op haar eten. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Harry zijn mond opende om iets te zeggen, maar sloot hem uiteindelijk toch. Opgelucht haalde Emily adem, zin om een discussie te starten over Sneep had ze niet.
“Kom, zullen we gaan?” stelde Hermelien uiteindelijk voor toen de bel ging en Emily net haar laatste hap naar binnen schrokte en instemmend knikte.
Zonder het te beseffen volgde ze automatisch iedere beweging die Draco maakte, tot Hermelien haar uiteindelijk aanstootte.
“Je staart te veel naar hem,” mompelde Hermelien in haar richting. Emily keek haar betrapt aan, wierp een blik in de richting van Harry en Ron – die niks hadden gemerkt en zelf in één of andere discussie zaten – en liep snel richting het lokaal. Daar kwamen ze echter Draco tegen en Emily probeerde hem vooral niet aan te staren.
De deur werd open gedaan door niemand minder dan Sneep. Emily keek hem even aan toen ze langs hem liep en het leek heel even of hij haar toeknikte. Al dacht Emily dat ze het zich gewoon verbeeld had.
“Goed, eerst haal ik jullie huiswerk op,” klonk het door het leslokaal. Emily keek toe hoe Sneep met een zwaai van zijn toverstok alle huiswerk naar zich toe haalde en Emily was tevreden met zichzelf. De les begon en het duurde dan ook niet lang voor de les eindigde.