magical eyes
Geplaatst: 17 feb 2010 18:42
een kort verhaaltje, ik ben een beetje aan het experimenteren, dus graag commentaar!
Hij kijkt me aan.
Geschrokken kijk ik weg.
Meteen heb ik er spijt van.
Ik raap al mijn moed bijeen en kijk weer zijn kant op, maar hij heeft zijn hoofd alweer weggedraaid.
Inwendig vloek ik op mezelf: stommeling, jij met je verlegenheid ook altijd!
De rest van de les staar ik naar zijn achterhoofd en probeer iets van de prachtige ogen op te vangen.
Die ogen, die mij zo verlegen maken, die me aan kunnen kijken op een manier dat je het warm en koud tegelijk krijgt, van die ogen hou ik.
Als hij me aankijkt brengt hij mijn hoofd op hol. Ik lijk wel iemand anders. Ik probeer dan te blijven praten, zodat ik zijn aandacht vast kan houden. Als ik zijn aandacht vast weet te houden, blijft hij naar me kijken en kan ik wegdromen in zijn ogen.
Ik hoor mezelf wel doorratelen, maar het is alsof ik ergens anders ben. Dan hoor ik mezelf zo snel praten, dat ik over mijn woorden struikel. Ik wordt ook zo zenuwachtig in zijn buurt. Ik probeer indruk op hem te maken en tegelijk niets stoms te doen of te zeggen. Maar het is altijd zo dat er wel iets gebeurt waar ik me later voor de kop voor sla.
Ik weet niet wat hij van me vindt. Zo mooi als zijn ogen zijn, zo mysterieus zijn ze ook. If he only told me how he feels…
Hij kijkt me aan.
Geschrokken kijk ik weg.
Meteen heb ik er spijt van.
Ik raap al mijn moed bijeen en kijk weer zijn kant op, maar hij heeft zijn hoofd alweer weggedraaid.
Inwendig vloek ik op mezelf: stommeling, jij met je verlegenheid ook altijd!
De rest van de les staar ik naar zijn achterhoofd en probeer iets van de prachtige ogen op te vangen.
Die ogen, die mij zo verlegen maken, die me aan kunnen kijken op een manier dat je het warm en koud tegelijk krijgt, van die ogen hou ik.
Als hij me aankijkt brengt hij mijn hoofd op hol. Ik lijk wel iemand anders. Ik probeer dan te blijven praten, zodat ik zijn aandacht vast kan houden. Als ik zijn aandacht vast weet te houden, blijft hij naar me kijken en kan ik wegdromen in zijn ogen.
Ik hoor mezelf wel doorratelen, maar het is alsof ik ergens anders ben. Dan hoor ik mezelf zo snel praten, dat ik over mijn woorden struikel. Ik wordt ook zo zenuwachtig in zijn buurt. Ik probeer indruk op hem te maken en tegelijk niets stoms te doen of te zeggen. Maar het is altijd zo dat er wel iets gebeurt waar ik me later voor de kop voor sla.
Ik weet niet wat hij van me vindt. Zo mooi als zijn ogen zijn, zo mysterieus zijn ze ook. If he only told me how he feels…