Online Verhalen

Een gedicht dat ik moest maken naar aanleiding van de 1e wereldoorlog. Het gaat over de soldaten die niet begrepen worden door de mensen die thuis gebleven zijn.
De achterblijvers weten niets van de horror van de loopgraven en van de vele mannen die sterven voor een meter terreinwinst. Hope u will enjoy!

Nobody knows about us soldiers.
Nobody knows what we have seen.
Nobody knows about us soldiers.
Nobody knows through what we have been.

Nobody knows about our misery.
Nobody knows about our pain.
Nobody knows about our misery.
Nobody knows about the rain.

Nobody knows about the nights.
Nobody knows about the fear.
Nobody knows about the nights.
Nobody knows when we shed a tear.

Nobody knows about the losses.
Nobody knows about the dying comrades.
Nobody knows about the losses.
Nobody knows about the dying rates.

Nobody knows about the mortars.
Nobody knows about their sound.
Nobody knows about the mortars.
Nobody knows how it feels to be hound.

Nobody knows about the trenches.
Nobody knows what war has been.
Nobody knows about the trenches.
Nobody knows unless they have seen.

Op zich aangrijpend, door het steeds herhalen van 'nobody knows'. Maar op een gegeven moment wordt het ook saai. Je zou kunnen proberen om aan het eind een variatie in te brengen.
En hier en daar loopt in de laatste regel het ritme ook niet helemaal lekker. Kwestie van lettergrepen.

Ik vind het eigenlijk al gelijk storend, om eerlijk te wezen.
"Nobody knows" dat zou je misschien beter kunnen gebruiken aan het begin van elke strofe, maar niet aan het begin van elke zin. Het zwakt het gedicht nogal af.
Verder moet ik door jou gedicht wel gelijk denken aan twee nummers die over het beruchte Passchendale gaan. Anders geheten: de slag om Ieperen. Dit was ongeveer de ergste strijd van de Eerste Wereldoorlog. Waar veel bloed werd vergoten en vele levens verloren zijn in maanden tijd om een stuk grond in te nemen, wat door de Duitsers kort erop in een week werd teruggewonnen.
De nummers die in mij opkomen zijn: Passchendale van Iron Maiden en Price of a Mile van Sabaton. Misschien beiden niet jouw smaak, maar ze kunnen je wellicht helpen voor wat inspiratie.

Nog een kleine opmerking. Je hebt het in je gedicht over missiles. Ik heb zelf ook een keer een werkstuk moeten maken over de wapens in de Eerste Wereldoorlog en ik meen mij te herinneren dat ze geen raketten hadden. (Hierin kan ik mij vergissen hoor, het is nogal een tijd geleden voor mij ) De eerste echte goede raketten waren de V1-raketten van de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Wel werden er al mortieren en dergelijken gebruikt, maar een mortier is niet hetzelfde als een raket.

Ik had pas nog iets over de eerste wereldoorlog op school, daarvoor moesten we toevallig ook allerlei gedichten lezen.

Je schrijft er meer over dan ik had kunnen doen, ik vind het wat dat betreft moeilijk om me in een andere tijd in te leven.
Maar ik ben het ook wel eens met Artemiss en Cubiculum Nephilia, de herhaling van 'nobody knows' zwakt het gedicht af.

hoihoi!
ik was zelf ook niet helemaal blij met dat nobody knows, maar ik wist niet hoe ik het anders kon doen
suggesties?

met missiles bedoel ik hier meer iets van granaten/bommen
ik dacht dat het op ongeveer hetzelfde neerkwam, maar anders kan ik het ook wel veranderen in shells
dat klopt beter denk ik
toch?

Dan zou het al wel meer kloppen ja, maar mortars zou meer correct zijn. Met shells kan je namelijk ook doelen op de hulzen van kogels, maar jij doelt echt op de mortieren die het veld en menig man hebben verscheurd.
Ik kan het je echt aanraden om die twee nummers een keer te beluisteren, of anders de songteksten op te zoeken en te lezen. Het zal inspiratie geven voor misschien wel een heel ander gedicht.

Die titel... Hoe kwam je daar zo op?
-------------------------------------

Laat ik het dan anders stellen: voegt de titel op deze wijze wat toe aan het gedicht? Wat heb je willen bereiken met de continue herhaling van de titel? Welke gedachte zat daar achter?

nou het was eigenlijk meer dat ik het gedicht had geschreven en er nog een titel bij moest doen. en bij gebrek aan inspiratie had ik nobody knows gedaan, omdat het dan een beetje een eenheid vormde.
ik had eigenlijk nog iets willen maken met everyone thinks erbij ofzo, maar daar kon ik niet echt wat leuks van breien.

De titel is heel belangrijk en voegt vaak juist iets toe aan het gedicht. Het verduidelijkt, het heeft een diepere lading of het geeft simpelweg aan waar het gedicht over gaat. Bijvoorbeeld.

De kroketten in het restaurant
zijn wat aan de kleine kant.

Deze twee zinnen snap je waarschijnlijk niet. Maar als ik je nu vertel dat de titel van dit gedicht Madurodam is? Zie je dan hoe ze een eenheid vormen?

Wat betreft je herhaling:
Ik denk dat het sterker zou zijn als je elke strofe met Nobody knows was begonnen, in plaats van elke regel. Wat je dan nog altijd zou kunnen doen voor extra nadruk is om de laatste regel drie keer nobody knows te laten zijn of iets dergelijks.

Overigens geef je wel blijk van een stukje goede inleving over de oorlog. Wat dat betreft vind ik nobody knows veel beter dan waarom zoals veel beginnende dichters doen.