Life sucks, first you suffer, then you die
Geplaatst: 18 feb 2010 18:49
hier een nieuw verhaal=D ik heb iets eerder al iets geplaatst maar dat ging mis dus hierbij het resultaat, ben echt benieuwd naar jullie reacties! mocht er gereageerd worden xD
Erna, kon ze het niet meer opbrengen zich echt mens te noemen. In plaats van dat Jade probeerde er overheen te komen en door te gaan met haar leven beulde ze zichzelf af, als straf voor haar eigen idiote keuze. Maar hoe kon ze er ook maar aan denken er overheen te komen als ze elke dag gekweld werd door die nadelige eigenschap van mensen zich dingen te kunnen herinneren.
Ze liep haar kamer uit, en ging naar de eetkamer. Nu ze gezien werd als probleemkind met een psychische stoornis kon ze er net zo goed in meegaan. Terwijl de anderen hun tijd verdeden met kletsen, mobieltjes en vriendjes zat zij daar maar. Na te denken over haar volgende straf voor zichzelf.
Je kon niet zeggen dat ze overtuigd was van haar schuld, de ene dag sloeg verontwaardiging bij haar in, hoe kon haar moeder hem geloven? De andere dag voelde ze zich schuldig tegenover haar moeder, wiens geluk ze verwoest zou hebben. Afwezig pakte ze een bord en wat bestek om vervolgens ergens te gaan zitten.
‘Deze plek is bezet meid.’ zei iemand wiens naam ze zich niet meer herinneren kon. De toon die van de woorden afkwam straalde arrogantie uit en een pesterige ondertoon ontdeed het helemaal van geloofwaardigheid. Even keek Jade het meisje aan, toen trok ze een wenkbrauw op en ging zwijgend zitten.
‘Hoorde je me niet of zo?’ zei het kind nu uitdagender, ze keerde zich nu meer naar Jade en de anderen keken ook grijnzend naar de twee meisjes. Waarschijnlijk vroegen ze zich af hoe Jade zou reageren, als je er zo bij stilstond leek het logisch dat er op deze plek veel ruzies waren. Jade bleef echter zwijgen en pakte haar vork om te gaan eten.
Uit haar ooghoeken viel het haar op hoe sommige meiden hun hoofd schudden en anderen waakzaam hun kant uitkeken, snakkend naar een gevecht. Jade was nog de enige die at, en het opgefokte ruziezoekertje naast haar was de enige die geluid begon te produceren , en hoeveel geluid.
‘Hey dove, ik ben niet bepaald een van die mensen waar je mee moet spotten he.’ Dreigde ze inmiddels. Hoewel het meisje nu begon te schelden, deed het Jade niks , ze bleef dooreten. En zwijgen. Waarom het haar zo irriteerde, de stilte, snapte Jade natuurlijk wel, maar ze had haar niks te zeggen. Het meisje was inmiddels rood aangelopen en zei nog een keer iets.
‘Kutwijf, wat denk je wel niet joh, heeft je moeder je geen manieren geleerd?’
Jade zag hoe het kind uithaalde naar haar kop thee, en greep haar vliegensvlug bij haar pols , nog voordat ze de beker maar raakte. Ze slikte haar eten door en terwijl het meisje nu met al haar kracht door probeerde te zetten kon je zien hoe iedereen met open mond naar het tafereel keek. Eindelijk zei Jade wat.
‘Ik denk dat duidelijk is dat ik degene ben met wie je niet spot. Blijf uit mijn buurt.’
Ze sloeg door, het meisje, met haar andere hand probeerde ze Jade in haar gezicht te raken om haar scherpe nagels in haar gezicht te boren. Met haar andere hand greep ze haar tweede pols vast en ze trok het meisje op haar voeten.
‘Je hebt het er zelf naar gemaakt.’ zei Jade nog, maar toen ze net op handelen wilde overgaan kwam Daniel, van jeugdzorg net de kamer inlopen. Met zijn negentien jaar was hij een van de jongste medewerkers, en een van de knapste ook.
‘Ho ho ho, kap daarmee!’ hij legde een hand op de blote arm van Jade en trok er zachtjes aan. Kippenvel liep over haar hele lichaam van de aanraking en haar adem stokte lichtjes. Zo snel ze kon trok ze haar arm los en deed ze een stap achteruit. Even keek voelde ze hoe zijn blik op haar bleef rusten, daarna wendde hij zich tot het meisje dat blijkbaar Liz heette.
‘Liep je weer eens te stoken Liz?’ vroeg hij aan het meisje, ze zette een pruillip op en antwoordde:
‘Je ziet toch dat zij mij pijn doet! Ah toe, neem het eens voor mij op. Je kiest altijd de andere kant, dat is niet eerlijk.’ Jade hoorde de jongen zuchten en zag hem rollen met zijn ogen.
‘Liz, je weet dat het niet zo is. Volgens mij konden ze je bij de jongens ook horen.’
‘Ja kan ik het helpen dat dat mens geen normaal Engels verstaat.’
‘Je liep dus te stoken?’
‘Nee zij was het!’ probeerde ze hem er nog van te overtuigen. Jade was inmiddels gaan zitten en grinnikend en proestend keken de anderen toe hoe ze doorging met eten terwijl Liz zich aan het verdedigen was.
‘En waarom ben jij gaan zitten?’ vroeg de jongen aan haar.
‘Jij had ‘r bijna een mep verkocht, dacht je daar zomaar mee weg te komen?’ vroeg hij streng.
‘Ja inderdaad chickie, mij slaan mag niet!’ zei het meisje grijnzend, wetend dat ze dit keer won.
‘Dan,zij deelde anders niet de eerste klap uit, en je weet dat als je Liz niet op haar plaats zet ze alleen maar doorgaat.’ Jade keek op bij het horen van die woorden, verbaasd als ze was dat iemand haar kant koos. Ze hoorde instemmend gemompel om zich heen en zocht met haar ogen de eigenaar van de stem. Het meisje stond met haar handen in haar zakken tegen de verwarming aan geleund.
Toen Jade haar bord leeg had stond ze op en bleef ze voor de jeugdzorgmedewerker staan.
Ze bleef even in zijn ogen staan kijken en liep toen langs hem heen, naar de slaapvertrekken. Hij haalde haar in en trok haar aan haar elleboog terug, ze rukte zich dit keer ruwer los.
‘Misschien zou het fijner voor je zijn er eens over te praten Jade, wat was dat net?’ vroeg hij dit keer zachter, alsof hij om haar gaf legde hij weer een hand op haar schouder, net toen ze zijn hand van zich af wilde duwen kwam er uit de jongenseetkamer iemand aanlopen. De jongen had bruin haar dat ongekamd alle kanten opstond, en was vrij lang, hij had iets vertrouwds, wat ze niet kon thuisbrengen. Hij stopte even voor de trap en keek eerst naar Dan en toen veelbetekenend naar mij.
‘Wat heeft Liz nou weer gedaan?’
‘Niks, ga nou maar, het gaat je niks aan.’ Zei dan opeens geïrriteerd. Verbaast keek Jade hem aan, toen gleed haar blik naar de jongen. Toen ze zijn starende blik tegenkwam fronste ze en keek ze terug. Hij glimlachte lichtjes en zat ongemakkelijk aan zijn haar.
‘Hoorde je me niet McGregor, ga!.’ Toen Dan dit zei werden haar ogen groot.
‘Michael? Michael McGregor ben jij dat?’ haar rechtermondhoek schoot omhoog in een van de kleine glimlachjes, die je bijna nooit zag.
‘Ehh.. Ja, kennen wij elkaar of zo?’ vroeg hij nu twijfelend. Weer zat hij klunzig aan zijn haar. Ze probeerde zich in te houden maar proestend liep ze door, de trap op met een stomverbaasde Dan achter haar aan. Toen ze in zijn kantoor waren ging hij stijfjes achter zijn bureau zitten en wreef in zijn ogen. Jade was zichzelf niet meer leek het en zakte grinnikend in haar stoel.
‘Ken je hem?’ hij zei het op een enigszins jaloerse toon, en toen die haar opviel trok ze haar gezicht in een plooi en keek ze Dan even aan. Jade zweeg weer.
‘Ik vraag je wat Jade.’
‘En ik ben niet verplicht te antwoorden, daarnaast moet ik je erop wijzen dat jij niets met mijn persoonlijke leven te maken hebt, voor zo ver ik weet.’
Ze staarde naar een punt ergens ver achter hem en hij zocht haar blik op. Even keek ze hem fel aan, toen wendde ze zich weer van hem af. Ze had wel door dat hij boos aan het worden was. Hij stond op en liep met grote stappen om zijn bureau heen. Beheerst stopte hij en draaide zich om om weer te gaan zitten, hij pakte zijn papieren en begon te schrijven.
‘Je kunt gaan, als je Liz tegen komt stuur haar naar boven.’ zei hij op neutrale toon. Ze stond op en liep om het bureau heen. Toen ze achter zijn bureaustoel stond leunde ze naar voren om haar armen om hem heen te slaan. Haar haren zaten voor haar ogen en ze fluisterde iets in zijn oor.
‘Hoe kun je nou doen alsof er nooit iets was?’ nadat ze dat gevraagd had drukte ze haar lippen zachtjes tegen zijn nek, net onder zijn oor. Ze voelde zijn hartslag versnellen en toen hij zijn hoofd van haar af bewoog liet ze hem los en liep ze glimlachend de kamer uit.
Erna, kon ze het niet meer opbrengen zich echt mens te noemen. In plaats van dat Jade probeerde er overheen te komen en door te gaan met haar leven beulde ze zichzelf af, als straf voor haar eigen idiote keuze. Maar hoe kon ze er ook maar aan denken er overheen te komen als ze elke dag gekweld werd door die nadelige eigenschap van mensen zich dingen te kunnen herinneren.
Ze liep haar kamer uit, en ging naar de eetkamer. Nu ze gezien werd als probleemkind met een psychische stoornis kon ze er net zo goed in meegaan. Terwijl de anderen hun tijd verdeden met kletsen, mobieltjes en vriendjes zat zij daar maar. Na te denken over haar volgende straf voor zichzelf.
Je kon niet zeggen dat ze overtuigd was van haar schuld, de ene dag sloeg verontwaardiging bij haar in, hoe kon haar moeder hem geloven? De andere dag voelde ze zich schuldig tegenover haar moeder, wiens geluk ze verwoest zou hebben. Afwezig pakte ze een bord en wat bestek om vervolgens ergens te gaan zitten.
‘Deze plek is bezet meid.’ zei iemand wiens naam ze zich niet meer herinneren kon. De toon die van de woorden afkwam straalde arrogantie uit en een pesterige ondertoon ontdeed het helemaal van geloofwaardigheid. Even keek Jade het meisje aan, toen trok ze een wenkbrauw op en ging zwijgend zitten.
‘Hoorde je me niet of zo?’ zei het kind nu uitdagender, ze keerde zich nu meer naar Jade en de anderen keken ook grijnzend naar de twee meisjes. Waarschijnlijk vroegen ze zich af hoe Jade zou reageren, als je er zo bij stilstond leek het logisch dat er op deze plek veel ruzies waren. Jade bleef echter zwijgen en pakte haar vork om te gaan eten.
Uit haar ooghoeken viel het haar op hoe sommige meiden hun hoofd schudden en anderen waakzaam hun kant uitkeken, snakkend naar een gevecht. Jade was nog de enige die at, en het opgefokte ruziezoekertje naast haar was de enige die geluid begon te produceren , en hoeveel geluid.
‘Hey dove, ik ben niet bepaald een van die mensen waar je mee moet spotten he.’ Dreigde ze inmiddels. Hoewel het meisje nu begon te schelden, deed het Jade niks , ze bleef dooreten. En zwijgen. Waarom het haar zo irriteerde, de stilte, snapte Jade natuurlijk wel, maar ze had haar niks te zeggen. Het meisje was inmiddels rood aangelopen en zei nog een keer iets.
‘Kutwijf, wat denk je wel niet joh, heeft je moeder je geen manieren geleerd?’
Jade zag hoe het kind uithaalde naar haar kop thee, en greep haar vliegensvlug bij haar pols , nog voordat ze de beker maar raakte. Ze slikte haar eten door en terwijl het meisje nu met al haar kracht door probeerde te zetten kon je zien hoe iedereen met open mond naar het tafereel keek. Eindelijk zei Jade wat.
‘Ik denk dat duidelijk is dat ik degene ben met wie je niet spot. Blijf uit mijn buurt.’
Ze sloeg door, het meisje, met haar andere hand probeerde ze Jade in haar gezicht te raken om haar scherpe nagels in haar gezicht te boren. Met haar andere hand greep ze haar tweede pols vast en ze trok het meisje op haar voeten.
‘Je hebt het er zelf naar gemaakt.’ zei Jade nog, maar toen ze net op handelen wilde overgaan kwam Daniel, van jeugdzorg net de kamer inlopen. Met zijn negentien jaar was hij een van de jongste medewerkers, en een van de knapste ook.
‘Ho ho ho, kap daarmee!’ hij legde een hand op de blote arm van Jade en trok er zachtjes aan. Kippenvel liep over haar hele lichaam van de aanraking en haar adem stokte lichtjes. Zo snel ze kon trok ze haar arm los en deed ze een stap achteruit. Even keek voelde ze hoe zijn blik op haar bleef rusten, daarna wendde hij zich tot het meisje dat blijkbaar Liz heette.
‘Liep je weer eens te stoken Liz?’ vroeg hij aan het meisje, ze zette een pruillip op en antwoordde:
‘Je ziet toch dat zij mij pijn doet! Ah toe, neem het eens voor mij op. Je kiest altijd de andere kant, dat is niet eerlijk.’ Jade hoorde de jongen zuchten en zag hem rollen met zijn ogen.
‘Liz, je weet dat het niet zo is. Volgens mij konden ze je bij de jongens ook horen.’
‘Ja kan ik het helpen dat dat mens geen normaal Engels verstaat.’
‘Je liep dus te stoken?’
‘Nee zij was het!’ probeerde ze hem er nog van te overtuigen. Jade was inmiddels gaan zitten en grinnikend en proestend keken de anderen toe hoe ze doorging met eten terwijl Liz zich aan het verdedigen was.
‘En waarom ben jij gaan zitten?’ vroeg de jongen aan haar.
‘Jij had ‘r bijna een mep verkocht, dacht je daar zomaar mee weg te komen?’ vroeg hij streng.
‘Ja inderdaad chickie, mij slaan mag niet!’ zei het meisje grijnzend, wetend dat ze dit keer won.
‘Dan,zij deelde anders niet de eerste klap uit, en je weet dat als je Liz niet op haar plaats zet ze alleen maar doorgaat.’ Jade keek op bij het horen van die woorden, verbaasd als ze was dat iemand haar kant koos. Ze hoorde instemmend gemompel om zich heen en zocht met haar ogen de eigenaar van de stem. Het meisje stond met haar handen in haar zakken tegen de verwarming aan geleund.
Toen Jade haar bord leeg had stond ze op en bleef ze voor de jeugdzorgmedewerker staan.
Ze bleef even in zijn ogen staan kijken en liep toen langs hem heen, naar de slaapvertrekken. Hij haalde haar in en trok haar aan haar elleboog terug, ze rukte zich dit keer ruwer los.
‘Misschien zou het fijner voor je zijn er eens over te praten Jade, wat was dat net?’ vroeg hij dit keer zachter, alsof hij om haar gaf legde hij weer een hand op haar schouder, net toen ze zijn hand van zich af wilde duwen kwam er uit de jongenseetkamer iemand aanlopen. De jongen had bruin haar dat ongekamd alle kanten opstond, en was vrij lang, hij had iets vertrouwds, wat ze niet kon thuisbrengen. Hij stopte even voor de trap en keek eerst naar Dan en toen veelbetekenend naar mij.
‘Wat heeft Liz nou weer gedaan?’
‘Niks, ga nou maar, het gaat je niks aan.’ Zei dan opeens geïrriteerd. Verbaast keek Jade hem aan, toen gleed haar blik naar de jongen. Toen ze zijn starende blik tegenkwam fronste ze en keek ze terug. Hij glimlachte lichtjes en zat ongemakkelijk aan zijn haar.
‘Hoorde je me niet McGregor, ga!.’ Toen Dan dit zei werden haar ogen groot.
‘Michael? Michael McGregor ben jij dat?’ haar rechtermondhoek schoot omhoog in een van de kleine glimlachjes, die je bijna nooit zag.
‘Ehh.. Ja, kennen wij elkaar of zo?’ vroeg hij nu twijfelend. Weer zat hij klunzig aan zijn haar. Ze probeerde zich in te houden maar proestend liep ze door, de trap op met een stomverbaasde Dan achter haar aan. Toen ze in zijn kantoor waren ging hij stijfjes achter zijn bureau zitten en wreef in zijn ogen. Jade was zichzelf niet meer leek het en zakte grinnikend in haar stoel.
‘Ken je hem?’ hij zei het op een enigszins jaloerse toon, en toen die haar opviel trok ze haar gezicht in een plooi en keek ze Dan even aan. Jade zweeg weer.
‘Ik vraag je wat Jade.’
‘En ik ben niet verplicht te antwoorden, daarnaast moet ik je erop wijzen dat jij niets met mijn persoonlijke leven te maken hebt, voor zo ver ik weet.’
Ze staarde naar een punt ergens ver achter hem en hij zocht haar blik op. Even keek ze hem fel aan, toen wendde ze zich weer van hem af. Ze had wel door dat hij boos aan het worden was. Hij stond op en liep met grote stappen om zijn bureau heen. Beheerst stopte hij en draaide zich om om weer te gaan zitten, hij pakte zijn papieren en begon te schrijven.
‘Je kunt gaan, als je Liz tegen komt stuur haar naar boven.’ zei hij op neutrale toon. Ze stond op en liep om het bureau heen. Toen ze achter zijn bureaustoel stond leunde ze naar voren om haar armen om hem heen te slaan. Haar haren zaten voor haar ogen en ze fluisterde iets in zijn oor.
‘Hoe kun je nou doen alsof er nooit iets was?’ nadat ze dat gevraagd had drukte ze haar lippen zachtjes tegen zijn nek, net onder zijn oor. Ze voelde zijn hartslag versnellen en toen hij zijn hoofd van haar af bewoog liet ze hem los en liep ze glimlachend de kamer uit.
