Online Verhalen

Ik duw de kast met wieltjes in de bibliotheek weg. Op de muur is een tekst te lezen.
IK HOU VAN JE, staat er met bloed geklad. Ik hou mijn adem in, denkend aan vanochtend. Ik had een brief gekregen. Daar stond in dat ik naar de bibliotheek moest. Ook met bloed.

,,Het lijkt een beetje op een hart." mijmert mijn zus Anna. Ze kijkt naar mijn schilderij met een scherpe blik. Ik haal mijn kwast over haar neus en giechel.
Anna trekt een maf gezicht en loopt naar de badkamer. De roze veeg op haar neus doet me goed. Dan kijk ik terug naar mijn schilderij. Ik heb allerlei kleuren gebruikt om het indrukwekkend te maken. Het lijkt inderdaad op een hart.

,,Louise Straten!". Ik schrik op en kijk recht in het gezicht van mijn beeldende vorming docent. Zijn puntige snor trekt mijn aandacht. Gemene ogen kijken me aan uit een ouderwetse bril. ,,Ga er maar uit als je niet wil verven! Wat een geklieder." zegt hij nijdig en kijkt naar mijn schetsboek. Een dame in het rood loopt door een verlaten stad. De bedoeling was om een naakte dame te maken met rode lippen. Lekker saai.
Langzaam sta ik op en loop naar de gang. De deur trek ik achter me dicht. Zuchtend zak ik op de grond en staar voor me uit. ,,Louise?". Ik kijk op. Een lange bleke jongen kijkt me aan. Zijn zwarte haren vallen voor zijn ogen. Hij draagt een donkere spijkerbroek en een grijs shirt. ,,Ja? Wie ben jij?" vraag ik en sta op. De jongen grijnst.
,,Richard. Jij bent zeker het zusje van Anna? Die zit bij mij in de klas.'' zegt Richard. Nu herken ik hem weer. Hij had vorige winter een sneeuwbal naar Anna's hoofd gegooid.
Ik lachte en zwaaide naar hem. ,,Ik herken je weer. Ben jij er ook uitgestuurd?".
Richard komt naar me zitten. ,,Ja, humor kan mijn Franse lerares niet aan." zegt hij.
,,Jouw kluisje heb je toch roze gemaakt van binnen?". Ik kijk hem aan.
,,Hoe weet je dat?".
,,Gewoon. Ik zag het een keer.".
,,Oh.". Rare jongen.
,,Jij hebt straks wiskunde, toch?" vraagt hij nonchalant.
,,Zeg, bespied je mij ofzo?" lach ik nerveus. Anna zei al dat hij niet 100% was.
,,Valt wel mee, hoor. Ik vind je wel leuk, daarom." zegt hij flirterig en klopt op mijn knie. Dan loopt hij weg. In zijn voorbijgaan laat hij een propje vallen.
Nieuwsgierig pak ik het op. Het is een briefje.
MORGENAVOND OM 7 UUR OP DE BRUG. X RICHARD
Blozend prop ik het in elkaar en duw het in mijn zak. Hij is hartstikke aardig, waarom zou ik niet gaan? Geeuwend sluit ik mijn ogen. Tijd voor een dutje.

Die volgende avond sta ik onzeker op de brug. De koude wind blaast door mijn haren. Waar slaat dit eigenlijk op? Waarom ben ik gegaan? Ik ken Richard toch niet!? Opeens word ik van achter gegrepen. Sterke vingers klemmen zich om mijn bovenarmen. De kou voel ik door mijn shirt heen. Nu pas merk ik dat ik sta te gillen. Ik ruk me los. In een flits zie ik Richard met kille ogen. Uit zijn mondhoek drupt wijnrood bloed. Mijn maag keert om. Het beeld van de aardige Richard op school is op mijn netvlies getatoeëerd.

DEEL 2 HOPELIJK SNEL

Allereerst: Wat moet dit voorstellen? Een proloog of ben je gelijk met het hoofdstuk begonnen? Het is voor mij in ieder geval nogal verwarrend..
Je begint namelijk over iets in een bibliotheek en in de volgende alinea zitten twee zussen in thuis te verven. In de alinea daarna zit de hoofdpersoon(?) gelijk in tekenles..
Het gaat dus nogal te snel. Breid meer uit. Vertel je verhaal. Ga niet van hak op de tak.
Zo doet het mij meer denken aan stukjes die je feitelijk later pas gaat uitwerken tot één mooi verlopend geheel. Nu is het zo van:
- dit gebeurd
- het volgende gebeurd
- hij moet erin komen

Ik snap dat je een soort spanning wilt creëren en een nieuwsgierigheid bij de lezer wilt opwekken, maar zo lukt het niet. Het is incompleet en dat stoot juist af. Probeer dat te verbeteren.

Verder, gesproken zinnen begin je met ' en eindig je met ' niet de dubbele. ".." Dat is namelijk meer als je iemand quote. Waarschijnlijk heb je dit overgenomen van kranten, laag dubbel en hoog dubbel, maar een krant is een verslag, geen verhaal. Wat in een krant staat is standaard een quote.
Dus om als voorbeeld te nemen:

,,Het lijkt een beetje op een hart." mijmert mijn zus Anna.

'Het lijkt een beetje op een hart,' mijmert mijn zus Anna.

Zie je het verschil? Sowieso loopt je zin nog door na het gesproken gedeelte, dus mag er geen punt staan. Dit doe je herhaaldelijk en is vrij storend om te lezen, probeer hier op te letten in je volgende deel.
Een ander puntje; jij schrijft vaak "me", terwijl "mij" netter staat. "Me" is meer spreektaal en "mij" is meer schrijftaal. Natuurlijk mag "me" dan wel weer in een gesproken zin.

Gemene ogen kijken me aan uit een ouderwetse bril

Over het algemeen kijk je niet uit een bril, maar door een bril. Je zou er dus van kunnen maken:
Gemene ogen kijken mij aan door een ouderwetse bril.
of
Gemene ogen kijken mij aan vanachter een ouderwetse bril.

,,Oh.". R

Waarom heb je hier twee punten staan? o.O Dat is nergens voor nodig. Één punt is genoeg.
'Oh'. Rare jongen.
of
'Oh..' Rare jongen.

De eerste "oh" is kortaf, ongeïnteresseerd.
De tweede "oh" is bedenkelijk. Ligt er maar net aan welke sfeer je wilt creëren.
Sowieso vind ik dit stukje een beetje kort. Je kan het wat uitbreiden door meer gedachten weer te geven. Daarbij lijkt het mij sterk dat iemand gelijk buiten de klas gaat zitten. Het lijkt mij meer logisch dat iemand naar de kantine loopt ofzo. En dat ze dan die jongen tegenkomt, is ook meer waarschijnlijk dan zoals het er nu staat.
Hij weet immers toch niet op voorhand dat zij eruit wordt gestuurd..

Ik kijk op. Een lange bleke jongen kijkt me aan. Zijn zwarte haren vallen voor zijn ogen. Hij draagt een donkere spijkerbroek en een grijs shirt. ,,Ja? Wie ben jij?" vraag ik en sta op. De jongen grijnst.
,,Richard. Jij bent zeker het zusje van Anna? Die zit bij mij in de klas.'' zegt Richard. Nu herken ik hem weer. Hij had vorige winter een sneeuwbal naar Anna's hoofd gegooid.
Ik lachte en zwaaide naar hem. ,,Ik herken je weer. Ben jij er ook uitgestuurd?".
Richard komt naar me zitten.

In dit stukje zou ik adviseren om gesproken zinnen op een nieuwe regel te beginnen:
..een grijs shirt.
'Ja, wie ben jij,' vraag ik en sta op.

Sowieso raak ik hier wat verward.. Eerst zit ze, ze wordt aangesproken en dan staat ze op. De jongen lijkt vlak voor haar te staan, maar toch zwaait ze naar hem? Die moet je mij toch even uitleggen..
"Richard komt naar me zitten." Dit lijkt me een kwestie van taalverschil. Ben je toevallig iemand uit de lagere regionen van Nederland? Of misschien zelfs België? Over het algemeen wordt namelijk gewoon "naast" gebruikt, in plaats van "naar".
Ook dat is trouwens een verwarrend stukje, want waarom gaat hij naast haar zitten als zij nog staat?
Je moet denk ik iets beter opletten met wat je al hebt geschreven.

Dan loopt hij weg. In zijn voorbijgaan laat hij een propje vallen.

Dit stoorde mij ook een beetje. Hij loopt weg, maar loopt nog wel voorbij... Het doet wat dubbel aan. Je zou het misschien iets anders kunnen omschrijven.
Bijv:
Dan staat hij op. Terwijl hij voorlangs van mij wegloopt, laat hij een propje vallen.


Sorry als ik wat cru lijk met mijn oordelen, maar ik probeer je enkel te helpen. Het idee, voor zover ik dat al kan zien en raden (mede dankzij de titel) zit hier een heel goed verhaal in. Nu nog alles ook net zo goed kunnen uitschrijven. Hopelijk kan je wat met de adviezen die ik je geef. Laat anders iemand het nog een keertje lezen voordat je iets post! Dat kan helpen met kleine foutjes enzo.

Nog een toevoeging:
Ik had het laatste stukje niet echt goed gelezen, dus nog even een edit over het laatste stukje.
"wijnrood bloed", ik snap dat je hier soort van poëtisch/wollig wilt schrijven, maar bloed is meestal niet wijnrood van kleur. Ze zeggen wel eens "Een wijn zo rood als bloed", maar dan moet men toch nog eens beter leren kijken naar de kleuren van wijn en bloed. Persoonlijk zou ik dus het bloed anders omschrijven, maar dat is geheel aan jezelf.
Dan het "de aardige Richard van school staat op mijn netvlies getatoeëerd. Sowieso is het "op het netvlies gebrand staan" en niet getatoeëerd. Maar ik denk zelfs dat jij eerder bedoelde dat het beeld van die aardige Richard ineens compleet is verdwenen, niet blijvend in haar geheugen staat gegrift. Ik zou zeggen; pas op met het gebruik van gezegden. Gebruik ze wel in hun juiste vorm en met de juiste bedoeling.

Het beeld van de aardige Richard op school is op mijn netvlies getatoeëerd.

De wind kriebelt in mijn neusgaten. Richard dwaalt voor mijn ogen. Ik knipper. Hij is weer weg. Voorzichtig probeer ik op mijn zij te draaien. "Au!" piep ik.
Blauwe plekken. Pijnlijke, blauwe plekken. Overal op mijn lichaam. Kreunend open ik mijn ogen. Mijn zicht word vertroebeld door brandende tranen. Ik zet mijn handen tegen de grond en sta langzaam op. Zuchtend strompel ik naar mijn fiets.
Fietsen lijkt een pijnlijk idee. Ik pak mijn telefoon en met trillende vingers bel ik mijn zusje.
"Met Anna?" klinkt het bezorgd.
"Anna, je moet me ophalen. Ik sta bij de brug." fluister ik.
"Jezus, Lou! Waar ben je geweest? Ik heb het pap en mam niet verteld. Die hebben al genoeg zorgen en wat..." tettert Anna wanhopig.
"Ja, ik weet het. Wil je me ophalen met de auto? Of is ie nog in de garage?".
"Pap heeft me verboden om nog te rijden. Het tuinhek moet heel blijven.".
"Anna, dit is belangrijk. Ik kan niet fietsen. Haal me nu op!" roep ik nijdig.
"Oké...Als je me maar vertelt wat er aan de hand is. Dag!". En weg is ze.
Wat een geweldig zusje heb ik.

"Je ziet er verschrikkelijk uit!" roept Anna als ik de auto instap. De tranen van de blauwe plekken branden in mijn ogen. Dan kijk ik in het spiegeltje.
Mijn mascara is uitgelopen en mijn huid ziet lijkbleek. De rode bos krullen die ik normaal altijd heb is bruinig en er hangen blaadjes in. Mijn kleren hebben aarde vegen en zijn half gescheurd.
"Ik had met een vriendin afgesproken." mompel ik. Anna kucht. Ze is altijd jaloers geweest als ik had afgesproken. Zijzelf had nooit echt iemand gehad waarbij ze zich fijn had gevoeld. Anna was niet iemand die zich bloot stelde.
"Laat maar zitten. Je wilt er niet over praten, hè?" zegt Anna en begint harder te rijden. Tot mijn verbazing ziet ze er ook vies uit. De lange haren die meestal netjes in een knot zitten, hangen zielig voor haar ogen.
"Nee, niet echt." zeg ik en sluit mijn ogen.

De volgende dag lig ik verveeld op de bank. De blauwe plekken zijn al minder geworden en ik voel me ook beter. Ik herinner me stukje voor stukje wat er gebeurd was, maar alles lijkt één grote puzzel zonder plaatjes.
De brug, koude vingers en toen niks meer. Mijn hoofd bonkt. Ik wrijf in mijn ogen en loop naar mijn kamer. In het voorbijgaan gaat de deurbel en floept er een envelop door de brievenbus. Ik ren naar de deurmat en raap hem op. Een zwarte envelop. Ik open hem. Een verkreukelde witte brief haal ik tevoorschijn. Het handschrift is mooi. De letters zijn rood, valt me op. Dan begin ik te lezen.

Mijn lieve Louise,
Jij bent een stralende engel als je lacht, wist je dat? Het is lang geleden dat ik je zag lachen. Ik kan je weer laten stralen, ik beloof het. Ik wil je beschermen, wist je dat?
Je bent zo mooi. Ik zal je naakt tussen witte lakens leggen. Met een hoop madeliefjes, die vind ik schattig bij jou. Ik ga je echt gelukkig maken, Louise.
Maar bloed zal vlekken maken op de lakens. Wil je weten wiens bloed?
Liefs van jouw liefste
P.S kijk naar de muur in de meisjes kleedkamer op school. je zal het leuk vinden!

Mijn ogen sluiten zich vanzelf. Ik druk de brief en de envelop tegen mijn borstkas.
Vlug en brandend glijden de tranen over mijn wangen. Ik ren naar de badkamer en smijt de spullen in de prullenbak. Mijn mobiel trilt. Ik veeg de tranen weg en neem op.
"Ja, met Louise?" snuf ik.
"Hé, Lou. Ben je verkouden?" klinkt het. Ik herken de stem van Richard. Waarom zou hij bellen? En zo normaal doen? "Nee. Over gisteren..." zeg ik twijfelachtig.
"Ja, over dat...Het spijt me! Ik was het totaal vergeten. Ik hoop dat je niet lang hebt gewacht." onderbreekt Richard mij, "Ben je boos?".
"Nee, hoor...Doei." zeg ik kortaf en druk hem weg. Ik kijk mezelf aan in de spiegel.
Dan naar m'n horloge. Het is kwart voor vier. Op school zijn er misschien een paar bijlessen. Ik durf niet, galmt het door mijn hoofd. Straks staat die gast daar! Of het is een vrouw, dat kan ook. Wat doe je als je een stalker hebt die je vertelt dat je mooi bent en je dat naar school moet gaan??
Opeens lijkt het alsof iemand bezit van me heeft genomen. Alles word wazig en mechanisch bestuurd. Ik loop naar de voordeur, pak mijn fiets en rijd naar school.

Mijn hakken tikken op de tegels van de kleedkamer. De conciërge was een aardige kerel en liet me zonder getreuzel binnen. Alleen de bijlessen voor wiskunde en Nederlands waren nog bezig. De gymzaal had de conciërge opengemaakt.
Ik kijk naar de muren. Er is niks. Onzeker loop ik naar de douches. Oh. Mijn. God.
Koeienletters staan er op de tegels van de muur geklad. Ik stap naar voren en raak de vegen aan. Ik schrik van de warmte en nattigheid. Ik ruik eraan. Sterk en metaal...Bloed?
Ik herinner me de brief over het druipen van bloed. Dan lees ik de tekst pas.
JOUW BLOED. LIEFS VAN JOUW LIEVERD

To be continued...

Helaas...Ik kan niet echt met een passend einde verzinnen, dus ik kap er maar mee.
Ik weet dat ik eigenlijk door de zure appel moet bijten, maar ik heb geen honger meer O.O