Online Verhalen

PAS OP! DE EERSTE POSTS ZIJN NOG VAN DE OUDE VERSIE! DE NIEUWE VERSIE BEGINT BIJ DE VOLGENDE MEDEDELING IN HOOFDLETTERS, DIE VETGEDRUKT STAAT!


Proloog
Terwijl we samen op het dak zaten, zei hij tegen mij: “Zie je die ster daar?” En hij wees naar de helderste ster die aan de pikzwarte hemel te zien was. Ik knikte naar hem. Hij sloeg een arm om mij heen en trok me tegen zich aan. Zijn mond bewoog opnieuw: “Mocht je je ooit eenzaam voelen, dan moet je naar die ster zoeken.”
Ik keek hem aan en vroeg met mijn ogen wat hij daar mee bedoelde. Hij zuchtte , haalde diep adem en antwoordde op het moment van uitademen.
“Die ster, dat ben ik.”
Ik wist niet goed wat ik moest denken. Verwarring overspoelde me. Moest ik hem nu zien als goede vriend of was ik nu verliefd op hem? Zoveel gevoelens had ik nog nooit op één moment gevoeld. Verdwaasd stond ik op en rende weg.

OUDE VERSIE!
-----------------------------------
Hij was zo’n jongen die alle meisjes kon krijgen die hij wilde. Het was negen uur en tijd voor zijn intocht in school. Met zijn schouders breed en zijn armen zwaaiend langs zijn lichaam liep hij door de gangen. Links en rechts van hem keken de meisjes hem aan en nadat hij gepasseerd was, draaiden ze giechelend om. Zijn voeten in All Stars gehuld stapten voort. Hij had zijn bruine haren zorgvuldig in een kuif omhoog geplaatst en zijn baard geschoren zodat er alleen nog maar een klein sikje zichtbaar was. Op zijn neus was een stoere zonnebril geplaatst die zijn ogen afdekte. Terwijl hij door de gang liep, groette hij een aantal vrienden en nam hij de bril af. Hij hing deze aan zijn T-shirt en paradeerde verder. Op het einde van de gang, wandelde hij de klas binnen en nam achter in de klas plaats. Naast hem zat zijn vriend Joey, ze groetten elkaar. Enkele minuten later kwam de lerares Engels binnen.
“Good morning, class. Be quiet please.”
Arno, zoals de populairste jongen van de school heette, keek verveeld voor zicht uit.
“Come on, sit down please. Be quiet now, Arno.”
Hij draaide met zijn ogen, dat deed ze altijd als ze onzeker was. Dan probeerde ze het fundament van de klas te vloeren met een opmerking. Meestal hielp dat wel. Zo niet, was het genoeg als Arno met zijn vingers knipte. Dit keer was het niet nodig, de leerlingen begrepen weliswaar dat het geen nut meer had om haar gek proberen te krijgen. Bij het pesten van leerkrachten hadden ze de steun van de stoerste jongen niet.
Arno was dan wel een macho, maar wel een met een hart van goud. In de pauze hielp hij eerstejaars met het bijwerken van bepaalde lessen en zorgde ervoor dat ze niet gepest werden. Niemand probeerde om tegen zijn gezag in te gaan, alsof ze bang waren dat hij zich tegen hen zou keren. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij met niemand ruzie had.
Naast zijn aardige kant was er natuurlijk ook zijn verleidende kant. Hij was nog nooit een meisje tegen gekomen die niet verlegen werd in zijn buurt. Tot nu toe was hij er nog maar een tegengekomen waarbij dat niet het geval was...

Hmm, vooral de proloog maakt nieuwsgierig. Klinkt als een perfecte jongen, en die bestaan volgens mij niet. Niet zo. Misschien dat ik het daarom zo'n leuk begin vind.
Ik wacht op meer.

Proloog

Terwijl we samen op het dak zitten, zeg hij tegen mij:
Moet 'zegt' zijn.

Hij zucht, haalt diep ademen en antwoordt op het moment van uitademen.
Adem, zonder 'en'

“Die ster dat ben ik.”
Daartussen moet nog een komma.

Moet ik hem nu zien als goede vriend of ben ik nu verliefd op hem.
Is dit nu een vraag of een normale zin? De zin is gesteld als vraag, dus ik zou er een vraagteken plaatsen in plaats van een punt.

[1]

Het is negen uur en tijd voor zijn intocht.
Ik denk dat je hier duidelijker in moet zijn. Welke intocht? De intocht van Sinterklaas? xD Pas later kom je erachter dat je het over school hebt, maar ik vind het prettiger om meteen te weten dat je het over de intocht van het op school arriveren bedoelt.

Come on, sit down please. Be quiet know, Arno.”
Deze zin begrijp ik niet goed. Ik bedoel, de klas was al rustig en hij kijkt alleen verveeld voor zich uit, maar zegt niets.


Vind het een leuk begin Ben benieuwd naar dat meisje Leuk dat je ons idee hebt gebruikt om er een verhaal van te maken. Had ik niet verwacht!
En oh, je moet je niet afgeschrikt voelen door de foutjes die ik eruit heb gepikt. Ik heb dat alleen gedaan zodat het nóg beter wordt

Nja zoals Lessie al zei en ik op msn meldde staan er wat kleine foutjes in, daar moet je gewoon even op letten. Verder zou het wel leuk zijn voor een film. (:

pbrouwers schreef:“Come on, sit down please. Be quiet know, Arno.”

Know = now. (to know betekent weten, now betekent nu.)

Ik ben benieuwd naar meer!

OUDE VERSIE!!!
----------------------------------------------------------------------------------- Het was zeven uur op een zomerse donderdagavond. Hij stond weer aan de deur, het was inmiddels al van zondag geleden, dat ik met hem gesproken had. Ik had wel contact willen leggen, maar ik wist niet wat ik moest zeggen en hij waarschijnlijk ook niet. Hij had zonet op de bel gedrukt en vanuit het raam had ik hem een aantal seconden staan bekijken. Na een korte aarzeling was ik dan toch maar de trap afgelopen en draaide ik het slot open. Ik zwaaide de deur open en keek naar mijn eigen spiegelbeeld in zijn zonnebril.
“Inez.” Ik wist niet of hij het vragend of mededelend bedoelde. Ik besloot maar te antwoorden met “ja”.
“Mag ik even binnenkomen?”
“Uhm, ja. Natuurlijk. Kom binnen.” Er klonk een kleine aarzeling in mijn stem en dat had hij gezien. Hij nam zijn bril af en keek me recht in mijn ogen. Ik was per direct weer rustig, waarom wist ik niet, maar op de een of andere manier waren zijn ogen rustgevend.
Ik zwaaide de deur verder open en liet hem binnen stappen.
“Gaan we weer op het dak zitten?” probeerde ik op een zo vrolijk mogelijke manier te vragen.
“Ja. Is goed,” antwoordde hij zonder al te veel emotie te gebruiken.
“Wil je iets te drinken?” vroeg ik hem.
Hij gaf antwoord op zijn gebruikelijke manier: “Doe maar wat cola.” Zoals elke keer bracht hij zijn woorden op hetzelfde moment uit als zijn adem. “Is het goed als ik dan al naar het dak ga?”
Ik knikte. “Ja, is goed.”
Hij wandelde de trap op en ik ging naar de keuken. Uit de koelkast nam ik de fles cola en pakte twee glazen uit de kast.
“Waarom heb je mijn sms niet beantwoord?” vroeg hij me toen ik het dak kwam opwandelen.
Mijn gezicht richtte zich naar beneden, maar mijn ogen bewogen terug omhoog.
“Ik weet niet. Ik voelde me niet echt lekker.”
“Kwam het door de ster?” vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd. “Ik denk dat het de optelsom van die avond was.”
“Hoe bedoel je?” Hij keek me verbaasd aan. Zijn pupillen leken lichtelijk te trillen, maar dat kwam waarschijnlijk door het licht dat met zijn ogen speelde.
“Ik kan het niet uitleggen, ik voelde me gewoon in de war.”
“Mag ik sorry zeggen?” vroeg hij me terwijl ik naast hem plaatst nam.
“Nee.” Ik draaide de dop van de fles eraf en schonk de cola in de glazen.
Nadat ik een slok had genomen, sprak ik opnieuw: “Er komt zo nog een vriendin langs.”
“Wil je dat ik ga?” vroeg hij.
“Nog niet. Je kunt nog wel blijven totdat ze hier is.”
Hij knikte, maar zei niets. Soms zeiden we een uur niets. Dan genoten we van onze cola en keken we wat naar de lucht. Ik voelde dat dat dit keer weer hetzelfde was.
We staarden zo een kwartier naar de bomen waarvan de groene bladeren lichtjes op en neer bewogen. Ik had hem eens gevraagd waarom hij zo graag bij mij op het dak kwam zitten. Hij had geglimlacht en me verteld dat hij er van genoot om eens niet als de populaire jongen behandeld te worden. Om gewoon eens terug naar de basis te gaan, om niet het middelpunt te zijn, maar juist een onderdeel. Een onderdeel van de natuur.
De bel ging en hij volgde me naar de deur. Net als een half uur geleden draaide ik de sleutel weer om, om nu mijn vriendin binnen te laten. Ik had haar vaak gezegd dat ze echt de mooiste meid was die ik ook gezien had, maar ze wilde me nooit geloven. Zelf noemde ze zich gewoon realistisch.
Toen ik de deur opende en Anne me groette, keek ik schichtig naar rechts. Ik had hem nog nooit zo zien reageren op een meisje. Voor mijn gevoel was hij niet zichzelf. Zijn bril hing nog aan zijn T-shirt, waardoor ik zijn ogen groot zag worden. Hij toverde per direct een glimlach op zijn gezicht en trok die aan de rechterkant een beetje omhoog waarmee hij al vele meiden mee had kunnen verleiden. Zijn ogen straalden onzichtbare signalen uit en ik zag dat zijn borstkas sneller op en neer deinsde dan normaal. Hij groette haar heel enthousiast , waardoor mijn voorzichtige “hoi” een beetje verlegen overkwam, terwijl ik normaal altijd uitbundig was als ze langskwam.
Hij stapte om Anne heen en liep een stukje het stoepje af. “Nou, bye hè.” Ik zag zijn ogen van boven naar beneden glijden alsof hij haar helemaal wilde inprenten.
“Ja, dág.”
Toen ik de deur terug in het slot liet vallen, wist ik wat er aan de hand was.

-------------
Edit: foutjes eruit gehaald :p Als ik mijn muggenzifters toch niet had hè... :p

Hij had zonet op de bel gedrukt en vanuit het raam had ik hem een aantal seconden staan te bekijken.
Die 'te' is volgens mij overbodig.

Ik wist niet of hij het vragende of mededelend bedoelde.
'Vragend moet het zijn. Zonder 'e' ^^

“Mag ik even binnenkomen.”
De zin is vragdn gesteld, dus moet hier niet een vraagteken komen te staan?

“Ja. Is goed.” Antwoordde hij zonder al te veel emotie te gebruiken.
Je kunt dit ook vermakkelijken door: ... goed," antwoordde hij...

“Waarom heb je mijn sms niet beantwoordt?”
'Beantwoord' moet het zijn. Het is een voltooid deelwoord, dus zonder 't'.

We staarde zo een kwartier naar de bomen waarvan de groene bladeren lichtjes op en neer bewogen.
'Staarden', omdat het meervoud is

Voor mijn gevoel was hij niet zich zelf.
'Zichzelf', gewoon aan elkaar.

Zijn ogen straalde onzichtbare signalen uit ...
'Straalden', meervoud.

Arme Inez Nu wordt ze teleurgesteld omdat hij haar leuk vind en haar niet. Ben benieuwd hoe dit verder gaat Je schrijft goed.

Ik snap al waar je heen wilt. Leuk.

Hè, Lessie, ik wou net allemaal spellingsfouten eruit gaan halen, heb jij dat al gedaan. (Geen punt, natuurlijk.)

Gelukkig kunnen de ware muggenzifters altijd wel iets vinden:

In de eerste zin staat twee keer het woord 'avond'. Beetje dubbelop, in mijn ogen. Het was zeven uur op een zomerse donderdagavond. Dat is voldoende. Je begrijpt al dat het 's avonds is, als je het over een donderdagavond hebt. Dan hoef je niet nog een keer 'in de avond' ertussen te zetten. Althans, dat lijkt mij.


Verder heb ik niets storends gezien. Ga zo door, het is nog steeds leuk.

Je zet een boeiende situatie neer (: Het maakt me nieuwsgierig.

pbrouwers schreef:Ik zag zijn ogen van boven naar beneden bewegen alsof hij haar helemaal wilde inprenten.

Deze zin is niet fout, maar ik denk dat je er beter "glijden" van kunt maken. Dat klinkt wat lekkerder voor mijn gevoel.

Ik ben benieuwd naar het volgende stuk!

Oelala, je weet me wel verliefd te maken op een fictief persoon op deze manier trouwens!
Ik vind het wel leuk, ben benieuwd.
Je beschrijft alles heerlijk, daar houd ik wel van.

Groetjess

OUDE VERSIE!!
------------------------------------------------------------------------------------

Hij was verliefd. Ik had hem nog nooit in die staat gezien. Eigenlijk snapte ik het niet goed. Hij had vaak een vriendin gehad, maar ik had nooit het gevoel gehad dat hij echt op haar verliefd was. Meestal was het meer voor de show of een wedstrijdje wie de mooiste te pakken kreeg. Of hij had een weddenschap afgesloten met zijn vriend Joey over wie het eerst een nieuwkomer in bed zou kunnen krijgen.
De laatste tijd had ik juist meer het gevoel gekregen dat hij meer voor mij was gaan voelen. De dingen die hij zei, de dingen die hij deed. Alles gaf me een raar gevoel in mijn maag. Misschien was ik zelf wel verliefd.
Ik opende de deur voor Anne en liet haar mijn kamer binnen. Ze ging zitten in de poefzak en zakte onderuit. Ik nam plaats op het bed.
De onderlinge relatie tussen Arno en mij lag vreemd. We kenden elkaar al van de kleuterklas, vanaf de eerste dag waren we al dikke maatjes. Elke dag zaten we samen in de blokkenhoek en bouwden we samen aan nieuwe creaties die niet verder kwamen dan een muurtje aangezien elke keer de pestkop van de kleuterklas de blokkenconstructies met zijn voet in elkaar liet zakken. Sinds die tijd waren we altijd met elkaar op blijven schieten. We hadden in de eerste paar klassen altijd naast elkaar gezeten, we waren haast onafscheidelijk, maar uiteindelijk verminderde dat. Dat was uiteraard omdat we ouder werden en ons een beetje begonnen te schamen over onze vriendschap. We hadden toen afgesproken nieuwe vrienden te maken en niet te veel met elkaar op te trekken. In eerste instantie was dat moeilijk gebleven, maar Arno die was er uiteindelijk dan toch in geslaagd om bevriend te raken met iemand. Toen volgde alles in sneltrein vaart. Ons contact was miniem tot dat uiteindelijk Arno weer aan mijn deur stond. Hij vertelde me dat hij me miste en dat hij graag weer meer contact wilde. We spraken af dat we buiten school weer zouden afspreken om te spelen, uiteindelijk vloeide dat over in het praten over van alles en niets op het dak naast mijn slaapkamer. En dat was nu al die tijd zo gebleven.
Anne keek me verbaasd aan, vermoedelijk omdat ze niet begreep waarom ik doelloos voor me uitstaarde. Ze zei niets, waarschijnlijk had ze gesnapt dat ik even tijd nodig had om te denken.
Hij was veel veranderd toen hij naar de middelbare school ging. Niet zo zeer innerlijk, maar meer uiterlijk. Plots was hij een god op school en hingen alle meisjes bijna letterlijk aan zijn lip. Iedereen scheen hem te mogen of dat nu oprecht was of niet. Innerlijk was hij nog steeds dezelfde goedzak. Hij had mij, net als andere kinderen, een aantal keren geholpen met wiskunde.
“Inez?” Anne had uiteindelijk dan toch een paar letters mijn richting in gesmeten.
“Ja?”
“Is er iets?” vroeg ze me.
“Nee hoor. Alles oké. Hoe gaat het met jou?” Ik probeerde zo vrolijk mogelijk te klinken.
“Uh, ja wel oké, denk ik.”
Het was weer even stil, maar uiteindelijk was het Anne die haar mond als eerste opentrok: “Waarom heb je me eigenlijk niet verteld dat je een vriendje hebt?”
“Een vriendje?” Ik vroeg het oprecht verbaasd.
“Ja. Die knappe jongen, die je net buiten liet.” Ze had een glimlach op haar mooie gezicht getoverd.
“Oh. Arno, bedoel je,” ik lachte. “Nee, dat is mijn vriendje niet.”
Ze zei niets terug. En ik zweeg ook. Ik vroeg me af of ze iets in hem zag, maar vermoedelijk was dat een vraag waar ik het antwoord al op wist…

En dat was nu al die tijd zo gebleven. We kozen allebei onze eigen weg en dus een andere school.
Hoe kan ze dan vertellen over Arno die naar school gaat en in de klas gaat zitten, hoofdsuk 1?

Ik vroeg me af of ze iets in hem zag, maar ik vermoedelijk was dat een vraag waar ik het antwoord al op wist…
Dit klopt niet. Oh ik zie het al. Die 'ik' moet er niet tussen. Dan klopt die wel

Voor de rest heb je mooi geschreven! Arme Inez.. Ze mag nog geen conclusies trekken over Anne Miscien vindt zij hem wel helemaal niet leuk en zei ze dat alleen maar om Inez in te laten zien dat Arno misschien wel wat voor haar is, wat Inez natuurlijk al lang wist.

OUDE VERSIE!!
---------------------------------------------
Inmiddels was Arno huiswaarts gekeerd. Het meisje was in zijn gedachten blijven hangen. Tijdens de weg naar huis had hij gepeinsd hoe hij dat meisje zou moeten aanpakken. Hij had weliswaar ervaringen met het versieren van meisjes, met dit was anders. Meestal was het gewoon een wedstrijdje en meisjes die hem kenden van school, geen enkel probleem dus. Maar dat meisje, dat was een heel ander verhaal. Hij realiseerde zich dat hij niet eens haar naam wist, maar hij had besloten niet naar Inez te bellen om het te vragen, want hij wilde niet wanhopig klinken.
De avond had hij besteed aan het googelen van versiertechnieken. Twee uur en vele sites later, kwam hij dan toch tot de conclusie dat al die technieken in de praktijk niet zo nuttig waren. Hij besliste dat hij erover zou slapen en wel op een idee zou komen, wanneer de tijd er rijp voor zou zijn.
Die nacht was de eerste keer dat hij vreemd droomde: de man met het donkerbruine baardje zat achterovergeleund in een stoel te midden van de natuur. De poten van de stoel waren enkele centimeters het gras ingezakt. De grote wilgenboom boven hem, zorgde ervoor dat hij geen oververhitting opliep op de warme zomerdag. Ook al wierpen de takken een grote schaduw, toch had hij een zonnebril voor zijn ogen geplaatst.
“Oké, tijd voor take zeven,” riep iemand een eindje verderop.
De man kwam op zijn dode gemak overeind en liep met zijn schouders breed in de richting waar de andere man net nog gestaan had.
“Klaar, Arno?”
Arno knikte.
“Camera, licht, actie.”
Hij acteerde alsof hij gefascineerd was door de natuur waarnaar hij keek.
“John?” riep een vrouwenstem in de verte.
De acteur draaide zich abrupt om en er kwam een bloedschone vrouw op hem afrennen.
“Hello, dear.”
“What are you doing here?” vroeg ze.
“I’m just wondering why the nature is so big, while we are just so small.”
“Maybe because the nature is the most important thing in the world.”
“Yeah, maybe.” Hij keek haar nu recht in de ogen. Haar gezicht was omhoog gericht en haar ogen priemden in de zijnen.
“Has anybody ever said to you, that you’ve the most beautiful eyes of the world? It’s like I’m staring to the heaven firmament full of sparkling stars,” verklaarde hij.
Hun hoofden bewogen in elkaars richting, zodat hun lichamen in een volmaakte krul ten opzichte van elkaar kwamen.
“Ik heb het,” schreeuwde Arno bijna uit voordat hij zich realiseerde dat het midden in de nacht was.
Hij wist niet of het nu een visioen was of gewoon domweg geluk, maar hij wist wel hoe hij het zou gaan aanpakken. Vol van geluk liet hij zijn hoofd terug vallen op het kussen. Hij reikte met zijn hand naast het bed en voelde met zijn vingers tot dat hij de mobiele telefoon gevonden had. In het contactenmenu zocht hij naar het nummer van Joey en toetste dat in. Na een enkele tellen ging de telefoon over en antwoordden een slaperige, hese stem.
“Gast. Waarom bel je me wakker?” De stem klonk schor.
“Ik heb je hulp nodig!”
“En daarvoor moet je me midden in de nacht wakker bellen, je had me dat toch ook morgen op school kunnen zeggen, gast.” Hij klonk geïrriteerd.
“Ik heb zojuist een meisje ontmoet.”
“En wat is daar nu vreemd aan, je ontmoet elke dag weer nieuwe chickies. Je hoeft-.” Er klonk een gaap aan de andere kant van de lijn. “Je hoeft je toch geen zorgen te maken? Je bent nog nooit een meisje tegengekomen dat je niet kon krijgen.”
“Dit is anders. Ze leek niet echt aandacht aan me de besteden, niet zoals die andere meiden altijd doen. Ze reageerde niet verlegen, werd niet rood, stotterde niet.”
“Je ijlt, gast. Maak je nu geen zorgen, die wind je zo rond je vinger, nog sneller dan je er een ring rond diezelfde vinger gaat krijgen.”
Het was even stil. Uiteindelijk was het weer Joey die iets zei: “Was dat nu de reden waarom je me belde?”
“Onder andere, maar waarom ik je echt bel, is omdat ik je nodig heb.”
“Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens ging horen.” Hij klonk geamuseerd en een stuk wakkerder. “De grote Arno die hulp nodig heeft met een chickie.”
“Luister, hè. Ik heb een idee om haar te versieren, maar dan heb ik je hulp nodig.”
“Jow, ik luister aandachtig.”
“Heb jij die camera nog?” Arno klonk hoopvol.
“Jazeker. Wil je een female-butt-following-movie maken?”
“Serieus, Joey. Mijn plan is haar te vragen om een rol te spelen in een film. Ik speel dan haar tegenspeler en jij filmt het.”
“Uw wens is mijn bevel.” Hij lachte. “Maar ik ga slapen, gast. Het is drie uur.”
“Goeie nacht.”
“Jow, jij ook.” Hij hing op en ook klapte zijn GSM dicht.
Toen zijn hoofd het kussen raakte, verzeilde hij in een gelukkige roes.

“Gast. Waarom bel je me wakker?” De stem klonk schor.
Hahahahaha, wat droog!

Ook viel he tme op dat je bij de vraagzinnen geen vraagteken erachter hebt geplakt, maar een punt. Misschien kun je dat aanpassen, of heb je dat expres zo gedaan?

Vind het leuk dat je een stukje natuur erin hebt verwerkt! Ben benieuwd hoe dit verder gaat

Het is echt een heel leuk verhaal! Ik hoop dat het snel verder gaat!

---------------------
Ik vind het een heel leuk onderwerp, een populaire jongen die verliefd wordt op een heel knap meisje Anne (toch?) en terwijl het andere meisje.. hoe heette ze nou.., ook verliefd was op die jongen. Je schrijft echt heel goed, ik hou van die schrijfstijl. Knap gedaan!

----------------------------------------------------------------------------------------


Stippen van licht verlichtten de met sterren bezaaide nacht. Een koel briesje waaide langs de bladeren van de struiken waarop de maan een zacht licht straalde. De wind speelde met een blaadje en blies het omhoog zodat het enkele meters verderop weer op de grond terecht kwam. Een eindje van de struik vandaan sloeg de kerktoren twaalf keer. De speeltuin was op dit uur verlaten. Zachtjes bewoog de schommel op en neer. Deze plek was voor vele kleine kinderen een heilige plek. Hier konden ze spelen en zorgeloos zijn.
In de verte waren twee puntjes van licht te zien. Ze kwamen snel dichterbij en verlichtten de speeltuin. De lichtbronnen waren de koplampen van een auto die met een enorme vaart in de richting van de speelplaats reed. Het voertuig kwam steeds dichterbij en kon elk moment de weg naar rechts inslaan. Dit was niet de eerste keer dat deze vehikel op deze weg reed, het was namelijk zijn vaste route naar huis. Alleen deze keer was er een wijzing in het traject.
Met een luide dreun knalde de auto vol tegen de omheining aan. Het ijzeren hekwerk plooide dubbel, proberende de auto tot stilstand te brengen, maar dat mocht echter niet baten: het hek viel om. Maar toch kwam het voertuig even later met een knal tot stilstand in de struiken, die nu fel verlicht werden door de grote koplampen.
Uit de geplette carrosserie klom een klein jongetje van een jaar of zeven. Terwijl hij uit de vehikel stapte, klonk er een gerinkel van glazen flessen die tegen elkaar stootten. Verdwaasd wandelde hij een paar passen van de auto vandaan en draaide zich toen om, om het voertuig nog eens in zich op te nemen. Na enkele seconden keerde hij zich weer om en liep richting de lichtjes op en neer bewegende schommel.
De speeltuin was niet langer een plek om alleen maar te spelen, maar was nu ook een plaats voor troost. Voor troost en voor hoop.

Spannende proloog! Ben benieuwd naar het jongetje en het ongeluk
Hopelijk kom ik meer te weten over dat en over hoe het verhaal zelf gaat verlopen!
Goed gedaan!

Hullo,

Ik heb Een Vraag. Ja, met hoofdletters. Waarom? Nou, omdat ik dat leuk vind. Terug naar De Vraag. Waarom, oh waarom, zijn er twee verhalen in één topic? Of hoort de tweede proloog bij het eerste verhaal? Ik snap het niet helemaal. Oh, wat een dilemma. Dillema... Ugh, ik weet het niet.

Hè bah, ik lijk wel dronken. Maar ik heb een excuus!! Het is hier half drie 's middags, het is Spring Break, en rond die tijd ben ik nou eenmaal niet zo yibbeldeedoo (engelse straattaal voor "sane", spreek uit als "djibboldiedoe") En trouwens, ik ben nieuw hier, dus is zeg gewoon dat ik de gedragsregels nog niet kende. :]

Nou, terug naar the subject at hand, voordat ik aangeklaagt word voor spam. Ik wil even zeggen dat ik Joey onwijs droog vind met z'n gegast. Ik weet het, dat is geen woord, maar je begrijpt wat ik bedoel. Verder vond ik de tweede proloog heel mooi gedaan. De eerste was ook goed, maar die van de Schommel raakte me gewoon meer. De beschrijvingen zijn vaagjes, maar niet te, en dat is hoe een proloog hóórt te zijn, naar mijn mening. Heel goed gedaan.

Over het eerste stuk valt niet veel te zeggen, aangezien mijn mede-reviewers dat allemaal al zo goed verwoord hebben. Ik vind het onderwerp leuk, alhoewel Arno in het begin een beetje té perfect leek om realistisch te zijn. Niet dat ik zou klagen als er echt een guy als hem bestond... Behalve dan het "Ik-word-verliefd-op-het-eerste-meisje-dat-niet-flauwvalt-als-ze-me-ziet"-gedrag, want Inez ging ook niet blozen en giechelen, en die ken je veel beter dan Anne, Arno!!

Je hebt naar mijn mening een fijne schrijfstijl, je kunt als lezer lekker doorlezen op een vlot tempo, en alles dan ook nog meekrijgen. Als de Schommel net zo goed wordt als het proloog beweert, koop ik zeker weten het boek als het uitgegeven wordt!

Liefs,
Isabelle

Bedankt voor jullie reacties!
Vanaf de nieuwe proloog ben ik opnieuw begonnen met het verhaal. Ik heb de oude hoofdstukken laten staan, omdat ik het zonden vind om ze weg te doen.
Ik heb het verhaal geschreven op het scenario dat ik geschreven heb en van plan ben te gaan verfilmen. Als je mijn vorige film wilt zien, moet je me maar even PM'en :p
In ieder geval bedankt voor jullie reacties!
-------------------------------------------------------------------------------------
Er waren twee dingen in het leven waaraan ik liever niet dacht als ik wakker werd….

Terwijl mijn ogen nog gesloten waren, hoorde ik een zacht gezang. Het geluid kwam steeds dichterbij en ik besloot me nog eens om te draaien in mijn slaap.

School en Arno…

Het geluid kreeg vorm – als je het vorm kan noemen – en ik herkende nu zelfs de stemmen. “Lang zal ze leven” werd met een driestemmig koor uit volle borst gezongen. Ik kwam langzaam bij bewustzijn. Terwijl ik me terug op mijn rug draaide, opende ik mijn ogen langzaam. Het gordijn was al opengedaan en licht straalde al naar binnen. De deken had ik midden in de nacht al weggetrapt, zodat die nu op de grond lag. De zachte paarse kleur van de muren zorgde ervoor dat mijn ogen niet meteen schrokken toen ik mijn ogen opende. Ik hoorde voetstappen over de laminaatvloer. Het “lang zal ze leven” was nog dichterbij gekomen en ik kon nu duidelijk horen dat mijn vader totaal niet kon zingen. De waas voor mijn ogen trok langzaam weg en ik was nu in staat om te zien dat mijn vader, moeder en mijn zusje rond mijn bed stonden. Toen ze zagen dat ik mijn iris scherpgesteld had, stopten ze met zingen en wensten ze me proficiat.
“Gefeliciteerd, schat.” Mijn moeder was de eerste die haar kans greep. Daarna volgde mijn vader en uiteindelijk mijn zusje.
“Hier is je cadeautje, proficiat.” Inez, mijn zus, overhandigde me een pakje.
Ik rukte het rode papier met witte bloemetjes er in één keer af. Er kwam een vierkant boek te voorschijn. Ik streelde over de zachte kaft van het boek en voelde met mijn vinger over de gouden titel. “My life,” stond er in krullerige letters geschreven.
Ze verlieten mijn kamer om mij “even alleen te laten”. Ik ging recht op zitten in bed en sloeg het boek open. Langzaam sloeg ik bladzijde voor bladzijde om en bekeek de foto’s die erin geplakt waren. Ik bekeek mezelf als peuter, kleuter en zo volgde ik mijn eigen jeugd. Op bijna elke foto stond of zat er een jongen naast mij…

Hij was zo’n jongen die elk meisje kon krijgen dat hij maar wilde. We kenden elkaar al van de kleuterklas, toen we samen al in de zandbak van de plaatselijke speeltuin speelden.

Hé, heb je nu opeens de naam van de hoofdpersoon veranderd? Nu is Inez het zusje!

Patrick: Ja, dat klopt. Maar dat wist je al :p

Okay, ik snap het al. :]

Heten de ik-persoon en haar zus nu allebei Inez of heb je de naam van de ik-persoon gewoon veranderd? Het plaatje boven de proloog is best awesome, trouwens!

Mooi stukje, ik merkte nu wel dat het hetzelfde verhaal is, alleen dan heel anders geschreven. Wat was er verkeerd aan de oudere versie? Die was naar mijn mening ook al heel goed, hoor!

Snel verder?

Ik hoorde de bel gaan. Vlug sloeg ik het fotoboek dicht en sprong uit bed. Voorovergebogen en staande op mijn tenen keek ik uit het raam. De groen bebladerde takken belemmerde mijn zicht enigszins, maar ondanks dat bladerdek en de raambekleding kon ik toch herkennen wie zojuist op de bel gedrukt had.

Ik had nog nooit een jongen ontmoet die zo populair en geliefd was als Arno. Overal waar hij kwam, wond hij iedereen rond zijn vinger. Het maakte niet uit of ze nu jong of oud was, het lukte hem. Zo wist hij de bibliothecaris over te halen om hem het lexicon der literaire werken van een bepaald boek te geven zodat hij die literatuur zelf niet hoefde te lezen.

Arno krabde achter zijn oor en drukte nogmaals op de bel. Ik wipte uit mijn pyjama en trok snel de kleren aan die ik de dag te voren al klaargelegd had voor mijn verjaardag.

Nu kun je je wel voorstellen welke inwerkingen zijn charmes hadden op jongere vrouwen. Hij had totaal geen problemen om voor bepaalde gelegenheden een vrouwelijk metgezel te vinden. Integendeel zelfs: als bepaalde meisje in de gaten kregen dat er een evenement aankwam dan stonden ze al klaar in de rij. Haren mooi geborsteld, nog wat extra lippenstift en eventueel nog snel van te voren een beetje meer oogschaduw.

Ik liep de trap af en bleef staan toen ik bij de voordeur aankwam. Ik zuchtte diep en opende de deur. Daar stond hij dan...
‘Gefeliciteerd, hè.’ Hij glimlachte van oor tot oor.
Ik bloosde en bedankte hem voor zijn felicitatie.
‘Kom je mee? Ik heb een verrassing voor je,’ vertelde hij me mysterieus. Hij wees op zijn scooter die op de oprit geparkeerd stond.
‘Als we niet te lang wegblijven, want mijn ouders zijn mijn nichtje ophalen voor mijn verjaardag. Ik zal even een briefje schrijven en mijn schoenen aandoen.’
‘Is goed. Ik wacht wel.’ Hij glimlachte nog steeds.
Met een versnelde pas liep in naar de keuken en kribbelde met een pen wat letters op een klein blaadje. Ik trok daarna mijn schoenen aan en wandelde terug naar Arno. Met mijn sleutel sloot ik de voordeur af en stapte achter op de scooter. Op een relatief rustige snelheid reden we de straat uit.

Mooi stukje weer. Wel wat verbeterd inderdaad, vergeleken met wat je eerst had.
Eén ding:

pbrouwers schreef:
Ik had nog nooit een jongen ontmoet die zo populair en geliefd was als Arno. Overal waar hij kwam winde hij iedereen rond zijn vinger.

Hij windt, hij wond.

Verder niets gezien, dus goed bezig!