Online Verhalen

Hallo! Ik ben hier nieuw en ik dacht: ach, waarom plaatst ik mijn verhaal niet hier? Dit verhaal staat ook al op 2 andere sites, maar ik wil graag weten wat mensen van dit forum ervan denken. Er zijn al 9 hoofdstukken compleet en op dit momen ben ik bezig met de 10e. Vertel me wat je ervan vindt en misschien heb je wat tips voor me XD

Spiegelbeeld
Na een vreselijk ongeluk komt de zeventien jarige tiener te overlijden en in de Leegte stapt ze per ongeluk door een portaal naar een andere dimensie. Ariel moet zich zien te redden in de vreemde wereld van Soléra.

Proloog

Verdriet van een Moeder
We staan vaak stil bij de gedachte wat er met ons gebeurd wanneer we onze laatste adem hebben geblazen. We willen geloven dat er daadwerkelijk een hemel bestaat met gouden poorten en prachtige gevleugelde Engelen. Dat je voor de eeuwigheid rond loopt in het paradijs boven de aarde. Anderen geloven er diep in dat je gereïncarneerd wordt en dus terug op aarde kunt komen in allerlei gedaantes en ik kan je vertellen dat er van beide ideeën een deel waarheid in zit.
Noem mij maar Moeder, je kunt me vergelijken met een godheid, maar ik ben een nederig persoon en wil liever niet vergeleken worden met Goden. Ik ben niet degene die werelden geschapen heeft en organismen op de aarde heb gezet. Ik ben meer een schakel tussen dood en nieuw leven en ik dwaal rond in mijn eigen Tuin van Leven, want je moet begrijpen dat ik niet de enige Moeder ben. Iedere persoon komt voort uit één Moeder of, als je een man bent, een Vader. En onze Kinderen zijn niet van vlees en bloed, ze zijn ook geen spoken of geesten. Ik denk dat jullie Aardlingen het kennen als een Ziel van een persoon.
Ik merk dat jullie het nog niet zo goed begrijpen dus ik zal zo makkelijk mogelijk uitleggen.
De Tuin van Leven kun je vergelijken met de hemel, want wanneer iemand overlijdt keert zijn of haar Ziel terug naar de Tuin. Als Moeder verzorg ik de vermoeide Zielen en vertel hen wanneer ze terug kunnen keren naar die planeet waar ze vandaan kwamen om een nieuw leven te leiden, want dat is mijn werk. Ik geef een andere draai aan het begrip reïncarnatie. Al de Zielen die in mijn Tuin komen, zijn telkens van dezelfde persoon.
Oh, daar komt een van mijn Kinderen. Ze is net terug gekeerd van haar leven op aarde. Misschien dat het duidelijker wordt als ik haar als voorbeeld neem. Haar laatste identiteit was Hannah en ze woonde in een klein houten huisje op een verdorde boerderij. Na lang vechten voor haar leven van een ernstige koorts heeft haar fysieke lichaam het dan opgegeven. Sterfdatum: zeven februari in het jaar 1345. Dat heb je goed gelezen, Hannah is overleden in 1345, maar niet op de planeet waar jullie nu op leven. Je dacht toch niet dat Aarde de enige planeet was waar organisme op rond liepen? Nee, er zijn honderden andere dimensies en planeten en Hannah komt van een planeet die Aërde heet en geografisch lijkt het veel op Aarde. Wanneer ze terug keert naar Aërde zal ze niet meer als Hannah bekend staan, maar met een andere naam en leefomgeving, zelfs met een geheel nieuwe persoonlijkheid.
Het is nu voor de twaalfde keer dat Hannah is terug gekeerd en het zou misschien een tijd kunnen duren voordat ik haar weer terug stuur naar haar planeet. En zo is het voor iedere Ziel die in mijn Tuin rond dwaalt, sommige hebben al honderden levens gehad en anderen nog maar vijf. Want jullie moeten begrijpen dat elke Ziel telkens naar één planeet terug keert. Twee Zielen van dezelfde Moeder of Vader kunnen nooit op dezelfde planeet wonen, laat staan in dezelfde tijd. De gevolgen zouden groot kunnen zijn. Daarom zorg ik ervoor dat, wanneer ze weer een nieuw leven krijgen, ze hun vorige levens vergeten.

Er hangt een sombere sfeer in de Tuin, want ik heb zojuist een Kind verloren en daarmee bedoel ik niet dat haar fysieke lichaam het opgegeven heeft. De Ziel van dit Kind zal nooit meer terug keren in de Tuin en ik zal haar daarom nooit meer een nieuwe identiteit kunnen geven. Het doet me pijn dat ik haar nooit meer zal zien. Haar leven is tragisch afgelopen en eigenlijk wilde ik haar verhaal met jullie delen. Misschien dat ik zo beter met mijn verdriet kan omgaan. Ik zal er maar even voor zitten, want dit kan wel even gaan duren.

Oeioeioei, wat gevaarlijk bezig ben je.

Als je zo'n topzwaar onderwerp wilt behandelen moet je wel heel goed weten waar je het over hebt. Dood, voorstellingen van hiernamaals, traditionele opvattingen over ziel en dergelijk; je gaat mensen voor de schenen schoppen, zoveel is duidelijk. Maar dat is niet eens het gevaarlijkste.

Je richt je direct tot de lezer. Dat is zo ontzettend lastig. Nu moet je bijna alles in tegenwoordige tijd gaan vertellen, met in je achterhoofd dat je steeds een lezer aanspreekt. Ik lees dat je dat niet volhoudt. Al in dit eerste hoofdstuk beledig je de lezer ('ik zie dat je het niet begrijpt') en hou je ze voor de gek door ze niet te laten delen in de dingen die de verteller ziet ('daar komt een Kind aan'). Alsof ik dat dan voor me kan zien. Deze vorm is interessant, verfrissend, maar tegelijk hinderlijk en werkt tegen de lezer in.

Het proloog lijkt voor nu even los te staan, maar later verwijs ik naar dingen die daar in staan.

1.
Mijn naam en ik

Het is altijd wel leuk om te weten naar wie je bent vernoemd. Sommigen hebben van die interessante verhalen over dat ze vernoemd zijn naar een beroemdheid of dat hun ouders het van een film hebben. Ik daarentegen schaam me een beetje over de reden van mijn gekozen naam. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn naam. Ik ben er zelfs een beetje trots op, maar het was nogal vernederend om te horen welk idee erachter zat. Ik zie jullie al gulzig zoeken naar mijn naam ergens op deze pagina, maar ik houd het voor nu nog even geheim. Eerst moet je weten dat mijn ouders eerst dachten dat ik een jongen zou worden. Ze wilden dat de geboorte een verrassing zou worden en ze waren zeker verrast toen ik op de wereld kwam. Ik snap niet waarom ze dachten dat ik een jongentje zou worden? Ach, fouten maken is nou eenmaal menselijk. Mijn babykamer is niet meer opnieuw behangen met een roze kleurtje. Nee, in mijn blauwe kamer heb ik theekransjes, verkleed- en logeerpartijtjes gehouden. Zelfs nu is mijn kamer nog blauw, maar uiteraard gedecoreerd met schattige en nutteloze accessoires. Tel mijn kaarsencollectie maar eens, twintig stuks! Het verbaast me elke keer wanneer ik mijn kamer binnen loop. Maar goed, ik had het niet over mijn kamer (dat vol hangt met foto's van dieren tot beroemdheden).
Omdat mijn vader zo'n autofanaat is, ben ik daarom met de autogekte opgegroeid die in huis rond zweeft. Mijn oudere broer is helemaal into crossmotoren en ik ben vaak mee geweest naar cross wedstrijden terwijl mijn vriendinnen gezellig van een middagje shoppen genoten. Je kon me vroeger vaak in de garage vinden waar mijn vader en ik voor de lol een voertuig uit elkaar haalde, schoonmaakte en weer in elkaar zette, dat doe ik nu trouwens nog steeds, maar veel minder dan een paar jaar geleden. Sinds een jaar of twee ben ik me meer als een dame gaan gedragen en ik laat de kapotte spijkerbroeken voor wat ze zijn en ik koop gezellig samen met mijn moeder mooie kleurige topjes en tunieken, maar je zult me niet gauw in een jurk of een rok zien rondlopen. Mijn outfit bestaat meestal uit een donkere broek of legging met daarboven een fleurige tuniek of top en ik loop gewoon op comfortabele sneakers. Nu heb ik nog niet vertelt hoe ik heet en ik denk dat het wel eens tijd wordt dat ik het ga vertellen, want nu weten jullie in ieder geval de reden voor mijn naamkeuze. Oké, hier komt tie. Een beetje tromgeroffel graag. Ik heet Ariel.

Op het eerste gezicht denk je ‘wat is jouw probleem? Het is een leuke naam, waarom schaam je je ervoor?' Nou, ik ben niet vernoemd naar de zeemeermin uit Disney en gelukkig ook niet naar het wasmiddel (ze hadden me dan ook Omo of Dash kunnen noemen, de gedachte alleen al). Nee dames en heren, mijn naam is namelijk een Brits sportautomerk. Daar, ik heb het gezegd.
Ik wist niet eens dat Ariel een automerk was totdat ik een keer op wikipedia informatie zocht over de kleine zeemeermin. Mijn broer had daarna de hele avond in een scheur gelegen en ik met een rode kop op de bank voor de tv. Voor een hele tijd had ik namelijk gedacht dat ik naar Ariel uit Disney was vernoemd en ik heb dat ook vol trots tijdens mijn basisschool tijd verteld. Ach, iedereen heeft zo'n zijn eigen dingen waar die zich een beetje voor schaamt.

"Ariel!" Ik schrok en liet de pen uit mijn handen vallen. Het rolde van mijn bureau af en het viel uit eindelijk in de met papier overladen prullenbak.
Graaiend naar de gele balpen riep ik naar mijn moeder. "Ja, ik kom eraan. Ik ben even met een opdracht voor school bezig!" Mijn moeder stond in de deuropening en ik zag haar geïrriteerde blik toen ik opkeek. Gekleed in een lange stijlvolle winterjas tikte ze op haar horloge en gebaarde dat ik op moest schieten. Snel gleden mijn ogen naar de wandklok en vloekte binnensmond. Ik had allang onderweg moeten zijn, maar ik was zo geconcentreerd met het schrijven van dat opstel dat ik de tijd helemaal vergeten was.
Ik graaide mijn tas van het bed en liep met twee treden tegelijk naar beneden en pakte mijn jas van de kapstok. Onhandig dat ik was, nam ik het hele plankje mee waar de haken aan vastzaten en met een oorverdovend geluid kletterde het op de grond. Schaapachtig keek ik naar mijn jas en toen naar het plankje. Een seconde later kwam mijn vader de hal binnen lopen en schudde lachend met zijn hoofd. De kraaienpootjes rondom zijn ogen werden nu duidelijk zichtbaar en het viel me op dat zijn donkere lokken vermengd waren met glanzende, grijze lokken.
"Ik ruim het wel op schat. Schiet jij nou maar op, want ik denk dat mama haar geduld begint te verliezen," vertelde hij me met een warme en lieflijke stem. Rennend naar de auto probeerde ik mijn jas aan te trekken terwijl ik de tas op de een of andere manier in mijn handen probeerde te houden. Het had vannacht gevroren en er lag een kleine plas van ijs naast het portier waar ik in wilde stappen, uiteraard gleed ik bijna uit, maar ik kon mezelf net op tijd redden. Met een grote zucht plofte ik neer naast mijn moeder terwijl ik haar een grote glimlach schonk die zij weer beantwoordde met opgetrokken wenkbrauwen.
"Eh, mijn onhandigheids meter staat vandaag op acht dus laat Jack maar de afwas doen," probeerde ik haar over te halen met een zoete stem.
"Wat moeten we toch met jouw?," zuchtte ze en startte de auto. Met een brommend geluid kwam het tot leven en ik leunde met mijn hoofd achterover en keek naar de lucht. De schemering bestond uit een zacht oranje gloed en het was vermengd met een lichte kleur roze. Een groep vogels vlogen in een V-formatie hoog in de lucht en ik wist dat zij naar het zuiden zouden trekken. Stelletje bofkonten. Wat ik wel niet zou doen om naar een zonnig land af te reizen en daar te overwinteren. De auto reed van de oprit af en ik zag mijn vader in de deuropening staan met gekruiste armen. Ik zwaaide nog een keer en toen reden we de straat uit op weg naar de muziekschool, wat ongeveer vijftien minuten zou duren. Afwezig tuurde ik naar de gebouwen die ik voorbij zag flitsen en ik kreeg een raar voorgevoel dat ik vanavond niet veilig in mijn bed zou terug keren. Snel schudde ik die gedachte van me af en draaide aan de knop van de radio.