Online Verhalen

Waar kon ze heen? Overal was vuur. Ze dacht bij de oude monniken een schuiplaats te vinden maar zag dat ook het klooster helemaal was platgebrand. Overal lagen mensen en dieren op de grond, Bloedend, gewond en sommigen zelfs dood. In de verte, door de vlammen heen zag een man. "Weer die man?" dacht ze. Hij was bebaard, z'n lange grijze haren zaten vol klitten en zijn kleding was gescheurd aan alle kanten. Hij bleef even staan, keek haar vol verbazing aan en toverde toen een glimlach op zijn mond en was het volgende moment weer verdwenen in de zelfde gouden cirkel. Zomaar, opeens, poef.

4 uur eerder.

"Silvia!..." Geen reactie. "Silvia! ...Ja?" klonk het met een piepstemmetje. "Silvia kom naar beneden NU!" riep monnik Evers boos uit. "Wij moeten eens praten meid. Silvia, hoe leg ik je dit uit..." zei monnik evers u een stuk vriendelijker. Ze wist alweer precies waar dit gesprek naar toe ging. ze stal wat, ze zwierf over de straten en wonder boven wonder wist ze zich nog altijd uit de penarie te redden. ze noemen haar ook wel Silvia de Muis. Ze komt overal onderuit. "Silvia, let je wel op?" vroeg monnik Evers. "Hu? Eh... jaja." zei Silvia. "Dus we hebben een afspraak? Jij houdt je aan onze regels of anders volgen er zware maatregelen." zei monnik evers weer. "Ja monnik Evers, zei Silva verveeld." Ze ging terug naar haar kamer en sloeg de deur met een klap dicht. "Al die stomme regeltjes! Ik word er gek van!" dacht Silvia bij haarzelf. Het werd nacht. Silvia had haar bruine leren rugzak al ingepakt. kleren, eten, een paar muntstukken die ze had gejat bij de groenteboer en natuurlijk haar pijl en boog. Ze was een natuurtalet op het gebied van pijl en boog schieten. ze schoof de gordijnen opzij, probeerde Linda, haar kamergenoot, niet waker te maken, deed het raam los en sloop naar buiten. "Waar nu heen?" dacht ze bij haarzelf? Na een eindje gelopen te hebben kwam ze op een 3 sprong. Ze keek op de bordjes "Sanzin 3Km>" "< vatrag 4,9Km" "Khelkrot 2,1Km>". "Al ze naar Sanzin ging moest ze langs de wolfenkennel van Archemdon, Vatrag dan? Nee, dan kwam ze lang Helsion de tovenaar. Khelkrot dan maar, t was wel door het bos maarja, betere opties heb ik niet." dacht Silvia. Na een tijdje begon Silvia moe te worden en ging uitrusten bij een grote eik. Ze ging zitten en Pakte een stukje brood uit haar tas. voor ze het wist lag ze te slapen. Ineens uit het niets gouden lichtflitsen. De flitsen maakten een cirkel van goud op de grond en begon omhoog te reizen. Silvia werd er wakker van. Met half open ogen keek ze hoe er een man verscheen in de cirkel van goud. Silvia kon nog net optijd achter een stel struiken gaan zitten. Ze hoorde een Paard aankomen. De ridder op dat paard stapte af bij de Cirkel en wachte. De cirkel verdween en de man bogon te praten tegen de ridder. Silvia wist dat de man een ridder was, want zijn pantser was net goed zichtbaar geweest door de gouden lichtflitsen. ze praaten even. De ridder knikte een paar keer en besteeg toen zijn paard weer en ging in vol galop weer weg. De man van de cirkel schrok toen hij Silvia zag. Hij brabbelde iets onverstaanbaars en Silvia viel weer in slaap. Toen ze voor de 2e keer die nacht wakker werd zag ze alle dieren rennen voor hun levens. Haar rug voelde warm aan, ze keek om en zag dat het bos in brand stond. Ze bedacht zich geen moment, pakte haar tas en pijl en boog en vluchte samen met de dieren naar het dorp. Ze bleef nog even stilstaan om te zien waar de brand op dat moment was en zag dat ze was ingesloten.



ik hoop dat jullie het mooi vinden, het is namenlijk mn eerste verhaal.

Hallo Kuriboh,
Als eerste, welkom op OV.
Wij hopen dat je veel schrijf en leesplezier gaat beleven hier.

In het volgende topic kun je allemaal belangrijke zaken van OV vinden: http://www.onlineverhalen.nl/viewtopic.php?f=1&t=4803
Hier word o.a. verwezen naar onze regels, ons voorstel gedeelte en nog wat andere zaken.

En dan over naar je verhaal

Als eerste, je hebt je verhaal bij de Fanfictie geplaatst. Het zou prettig zijn als je erbij zou zetten op welke serie, spel, boek het gebaseerd is.
Dat is makkelijker voor de lezer

Je titel heeft geen hoofdletters.
Ik zou de titel wel met hoofdletters zetten. Dat staat netter en levert dan ook gelijk meer lezers op.
(een nette titel is het halve werk )

Als ik je verhaal verder bekijk mis ik vooral de enters.
Probeer dat knopje op je toetsenbord vaker te gebruiken dat leest zoveel makkelijker. (en dan hebben ze hem niet helemaal voor niets ontworpen )

Een gesproken zin komt op een nieuwe regel.
Voor de verdere plaatsen waarop de enters komen, gebruik ik altijd het volgende "hulpmiddeltje".
Ik lees een zin door en daar waar ik adempauze neem, daar plaats ik een enter.
(een verhaal zonder enters vind ik dan ook een verhaal zonder adempauzes )

Verder moet je opletten bij fanfictie dat niet iedereen de personages kent. Probeer dan ook om, net als in een gewoon verhaal, je personages te omschrijven.

Omschrijvingen zijn in het algemeen heel belangrijk.
Hoe ziet iemand eruit. Wat is zijn houding, kleding, gezichtsuitdrukking?
Waar is de persoon? Hoe ziet bijvoorbeeld de omgeving eruit? bomen, open plek, gras, bladeren, aarde. En bij een kamer: wat staat er in de ruimte. Meubels, verlichting, enz.
het weer kan en grote rol spelen. Wind, regen, zon, maan, sneeuw.
en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan

Let er op dat cijfers netter zijn als ze uitgeschreven worden.
De cijfers van de bordjes kun je zo laten staan, maar 3 sprong zou veel netter zijn als je driesprong schreef.

Dit zijn een aantal aandachtspunten die je kunt gebruiken bij het schrijven/ verbeteren van een verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt en als je vragen hebt, just shout

Ga vooral door met je verhaal. Want er zitten hele mooie stukken tussen.

Hij was bebaard, z'n lange grijze haren zaten vol klitten en zijn kleding was gescheurd aan alle kanten.

Mooie omschrijving bijvoorbeeld.

Oh ja, en als het perongeluk geen fanfictie zou zijn, geef dan een gil, dan verplaats ik het naar Fantasy

Nog half verbaast over wat ze net had gezien rende Silvia weg. BAM. Ze liep tegen een boom op en viel bewusteloos neer met de vuurzee achter haar. "W.. Waar ben ik?" vroeg Silvia met nog half dichtgeknepen ogen en barstende hoofdpijn.
"Je bent veilig." zei een mannenstem "je bent in mijn huis..." De man wachte even "Ik vond je bewusteloos op de grond." ging de man verder. "Je was bijna verbrand."
"Dank u meneer" zei Silvia. "Ze sperde haar ogen los en riep ineens: MIJN PIJL EN BOOG!" "heeft u mijn pijl en boog ook gevonden?" vroeg Silvia terwijl haar hoofd bonkte. "Eh..." zei de man. "JA OF NEE?" riep Silvia.
"Ik vond alleen jou, als ik een minuut later was geweest was je meer kwijt geweest dan alleen je pijl en boog." zei de man kalm.
"Ja.. ja, u heeft gelijk meneer." "S.. Sorry" stamelde Silvia.
"Ga maar weer liggen." zei hij vriendelijk "Hoe heet je eigenlijk?"
"Silvia" Antwoorde Silvia terwijl ze ging liggen.
"Ik ben Armandano." zei de man. "Ze noemen mij ook wel The Swordsman of Khelkrot." zei de man terwijl hij keek met een stalen gezicht.
"U... u... u bent DE Swordsman? De echte?" vroeg Silvia verbaast.
"Ja..." zei Armandano, die er niet bijzonder blij mee leek te zijn.

Silvia kwam weer overeind en keek de kamer eens goed rond. Er stond alleen een klein krukje waar armandano op zat. Hij had een baard en kort bruin haar. Hij droeg een zwarte broek en shirt met een capichon. Om zijn middel zat een stuk roodkleurig linnen vastgebonden met daartussen een kapmes. Achter Armandano stond een emmer met vermoedelijk water erin en er brande een klein vuurtje in de openhaard. "Ga toch weer liggen" zei Armandano weer.
"Ik ga even naar buiten, brandhout zoeken." legde hij uit.
"Oke, is er iets dat ik kan doen Meneer?" vroeg silvia om de man te helpen ondanks haar hoofdpijn.
"Ja." zei Armandano. "Door weer te gaan liggen en te gaan rusten tot ik terug ben." zei Armandano nogmaals. Het duurde even tot Armandano terug was. Toen hij eindelijk terug was met brandhout stookte hij het vuur hoog op. Silvia lag te slapen en de man bleef net zo lang zitten tot ze wakker was. Silvia droomde over vroeger, over thuis, toen ze nog niet bij de monniken had moeten wonen. Toen haar ouders, de hertog en hertogin van Namuba, nog leefden.

"Lennard!" "Lennard!" "Uitkomen!" schreeuwde een verkleinde versie van Silvia. Lennard de bediende was de enige die met haar speelde. "Lennard..." zei Silvia toen hij bij haar stond. "Lennard, mag ik zo weer pijl en boog schieten?" vroeg ze heel lief.
"Nee." Sorry Silvia, maar je vader heeft dat verboden. zei Lennard.
"Aha..." zei Silvia met een gigantische glimlach op haar gezicht.
"Waarom lach je?" vroeg Lennard verbaast. "Je mag je favorite ding niet doen, en je lacht? Hoe zit dit?" vroeg Lennard acchterdochtig.
"Nee, nee. Niets. ik ga maar weer leren voor Meester Ghalad, ik moet mijn galliesch nog wat bijschaven van hem." zei Silvia onschuldig terwijl ze met haar ogen draaide. En die nacht sloop ze, zoals zo vaak, het huis uit om weer te gaan oefenen met haar pijl en boog. Ze ging naar de schuur toe waar de schietschijven stonden. daar had ze haar pijl en boog al verstopt.
"Zo... toch maar besloten om te gaan schieten?" vroeg Lennard die haar stond op te wachten.
"Eh.. ja.. nee.. eh.. LENNARD?!?!" "Je gaat dit toch niet tegen papa en mama zeggen?" vroeg ze bang. "Rustig maar. ik zeg niets." zei Lennard gerustellend. "Zal ik je eens wat bijles geven in het pijl en boog schieten?" vroeg Lennard aan Silvia.
"Kan jij dat? Eh... wil jij dat?" vroeg Silvia stamelend.
"Ja, op alle bij je vragen." zei Lennard lachend. "Geef je boog maar eens." zei Lennard terwijl hij een pijl pakte. Hij richte, trok de pijl naar achteren, de boog werd strakgetrokken en hij liet los.
"LENNARD!" Schreeuwde Silvia's vader in de deuropening. "JIJ VERMOORD MIJN DOCHTER NOG EENS! LES IN PIJL EN BOOGSCHIETEN? BEN JE WEL HELEMAAL SNIK? ZE WORD MIJN OPVOLGSTER EN GEEN EEN OF ANDERE KRIJGSTER!" riep hij met een rood aangelopen hoofd. "WEGWEZEN! EN LAAT IK JE HIER NOOIT MEER ZIEN!" schreuwde Silvia's vader weer. "EN JIJ..." sprak Silvia's vader tegen silvia. "HET HUIS UITSLUIPEN?! EN DAN MAAR GAAN PIJL EN BOOG SCHIETEN?! NAAR JE KAMER! NU METEEN! JIJ HEBT GROTE PROBLEMEN JONGDAME!" en de hertog sloeg de deur met een klap dicht.

Silvia schrok wakker.

Het is veel beter zo met de enters, alleen staan ze nu nog wel eens op de verkeerde plaats.
Het eerste stukje:

Nog half verbaast over wat ze net had gezien rende Silvia weg. BAM. Ze liep tegen een boom op en viel bewusteloos neer met de vuurzee achter haar. "W.. Waar ben ik?" vroeg Silvia met nog half dichtgeknepen ogen en barstende hoofdpijn.
"Je bent veilig." zei een mannenstem "je bent in mijn huis..."

Silvia rent weg, loopt tegen een boom en valt bewusteloos neer.
Dan komt er eigenlijk even een tijdsprong. Dan ga je verder met “Waar ben ik”
Dus tussen viel bewusteloos neer met de vuurzee achter haar en "W.. Waar ben ik?" vroeg Silvia zou eigenlijk een witte regel moeten. (2 keer enter)

Je hebt nu in je verhaal een heel stuk platte dialoog, waarna je een stuk omschrijving doet. Als je dit mengt, komt het veel mooier en rustiger over.

"W.. Waar ben ik?" vroeg Silvia met nog half dichtgeknepen ogen en barstende hoofdpijn. Silvia kwam langzaam overeind en liet haar ogen wennen aan het licht.
"Je bent veilig," zei een mannenstem naast haar. "je bent in mijn huis..."
Ze keek naast haar en zag een man op een krukje naast haar zitten. Hij was gekleed in een zwarte broek en shirt met capuchon. Om zijn middel zat een stuk roodkleurig linnen vastgebonden met daartussen een kapmes. De man wachtte even voor hij verder ging.
"Ik vond je bewusteloos op de grond." Zei hij toen. "Je was bijna verbrand."
"Dank u meneer," zei Silvia.
“Het is beter als je nog even blijft liggen,” sprak de man naast haar en duwde haar zacht weer terug in de kussens van het bed.
Ineens schoot Silvia echter weer omhoog en riep: “MIJN PIJL EN BOOG!
“Heeft u mijn pijl en boog ook gevonden?" vroeg Silvia op een zachtere toon, terwijl haar hoofd bonkte.
"Eh..." zei de man ontwijkend. Het was duidelijk dat hij het hier niet over wilde hebben.
"JA OF NEE?" riep Silvia.
"Ik vond alleen jou, als ik een minuut later was geweest was je meer kwijt geweest dan alleen je pijl en boog." zei de man kalm.
"Ja.. ja, u heeft gelijk meneer."
"S.. Sorry" stamelde Silvia. [enter]
"Ga maar weer liggen." zei hij vriendelijk "Hoe heet je eigenlijk?"
"Silvia" Antwoordde [let op antwoordde met 2 d’s] Silvia, terwijl ze weer ging liggen.
"Ik ben Armandano." zei de man. "Ze noemen mij ook wel The Swordsman of Khelkrot." zei de man terwijl hij keek met een stalen gezicht.
"U... u... u bent DE Swordsman? De echte?" vroeg Silvia verbaast. [hier kun je misschien en stukje schrijven over wat Silvia al eens over de Swordsman gehoord heeft]
"Ja..." zei Armandano, die er niet bijzonder blij mee leek te zijn.
Silvia kwam weer overeind en keek de kamer eens goed rond. Er stond alleen een klein krukje waar armandano [let op namen met een hoofdletter]op zat. Achter Armandano stond een emmer met vermoedelijk water erin en er brandde [Brandde met 2 d’s]een klein vuurtje in de openhaard.
"Ga toch weer liggen" zei Armandano weer. “Het is beter dat je nog even rust neemt. Ik ga even naar buiten, brandhout zoeken." legde hij uit.
"Oke, is er iets dat ik kan doen Meneer?" vroeg Silvia om de man te helpen ondanks haar hoofdpijn.
"Ja." zei Armandano. "Door weer te gaan liggen en te gaan rusten tot ik terug ben." zei Armandano nogmaals. [enter][hier doe je een soort van tijdsprong, dus over naar een nieuwe regel]
Het duurde even tot Armandano terug was. Toen hij eindelijk terug was met brandhout stookte hij het vuur hoog op. Silvia lag te slapen en de man bleef net zo lang zitten tot ze wakker was. Silvia droomde over vroeger, over thuis, toen ze nog niet bij de monniken had moeten wonen. Toen haar ouders, de hertog en hertogin van Namuba, nog leefden.

"Je mag je favorite ding niet doen, en je lacht? Hoe zit dit?" vroeg Lennard acchterdochtig.

favoriete en achterdochtig

"Nee, nee. Niets. ik ga maar weer leren voor Meester Ghalad, ik moet mijn galliesch nog wat bijschaven van hem." zei Silvia onschuldig terwijl ze met haar ogen draaide.

Gallisch. Als je een dialoog maakt die eindigt met zei hij/zij/naam persoon dan eindig je meestal met een komma voor de aanhalingsteken.

Het zit al veel beter in elkaar dan je eerste stuk. Bravo, je doet echt wat met de tips die gegeven zijn.
Ik heb hierboven wat voorbeelden gezet over hoe je dingen nog kan verbeteren.
Verder is het handig als je bijvoorbeeld de spellingscontrole er overheen haalt voor je je verhaal plaatst of om het nog even goed door te lezen. Er staan namelijk wat foutjes in die je er op deze manier gemakkelijk uit kan halen. Dat staat gelijk ook netter.
Ga zo door. Ben benieuwd naar de rest van je verhaal.

“Lennard…” dacht Silvia.
Deze droom had ze al vaker gehad, maar dan waren de gezichten wazig en niet goed zichtbaar. Maar deze keer was het anders. Lennard’s gezicht was goed zichtbaar geweest. Het leek alsof ze hem net nog had gezien, niet alleen in de droom, maar ook in het echt. Echter na die bewuste dag had ze Lennard nooit weer gezien.

“Silvia.. Silvia.. gaat het?” Armandano stond voorover gebogen en zag dat Silvia zweette als een gek.
Silvia zat daar maar op bed, haar ogen gigantisch groot en diep verzonken in gedachten. “Silva..” Zei Armandano nogmaals en maakte een kuiltje van zijn handen en doopte die in de emmer met water.
“Kuch.. prrfff..” Silvia schrok wakker uit haar gedachten. “moet je me nu echt wakker maken uit mijn gedachtestroom met water?”
“Ja, Silvia we moeten gaan!” zei Armandano gehaast.
“Waarheen?” vroeg Silvia. “hoezo?”
“Ze komen eraan! De Zalvariërs!” zei Armandano.
Aangezien Silvia niets bij zich had om mee te nemen rende ze achter Armandano aan het huisje uit. Al snel kwamen de strijders van Armandano eraan met zijn paard en hij besteeg hem.
“Silvia spring achter op!” riep Armandano terwijl hij zijn strijders het bevel gaf om alvast vooruit te gaan. Armandano schoot vooruit met zijn paard en Silvia achterop. Olivier (zo heette het paard) sprong over, de door de brand, omgevallen boomstammen, zigzagde tussen de verbrande bomen door en al snel waren Armandano en Silvia weer bij de groep van 6 strijders aangesloten.
“Naar de rivier snel! Ik heb een plan” brulde Armandano.

Eenmaal bij de rivier aangekomen sprong iedereen van zijn paard af en liep naar Armandano.
“Wat nu?” vroeg een van de strijders. Hij zag er een beetje raar uit. Eng eigenlijk. Littekens overal op zijn gezicht, een platgedrukte neus door zijn helm en op zijn borstplaat stond een afbeelding van een doodshoofd met manen. Toen pas viel het Silvia op, iedereen behalve Armandano zelf had een doodhoofd met manen op hun pantser. Dan wel niet op hun borstplaat, dan wel op een van de armen. Nog voordat Silvia de kans had om het te vragen, gaf Armandano antwoord op de vraag.
“Mannen. Dit is Silvia” zei Armandano kalm. “Silvia ik wil dat je, je kleren uitdoet en in het water springt.”
“Je wilt dat ik wat doe?!” schreeuwde Silvia verbaast. “met hen erbij? Met jou erbij? Ooh nee, ik dacht het niet” zei Silvia.
“Shadur, neem de rest mee naar de brug. Zeg tegen de leider van de Zalvariërs dat hij naar de brug moet komen. Als hij vraagt waarom, vertel je hem dat de geesten wereld hem iets wil vertellen” zei Armandano. “Dat is mijn plan.”
Silvia kleedde zich langzaam uit, tot ze helemaal bloot was. De wind floot langs de bomen, erg warm was het niet. Helemaal niet trouwens.
“ik wil dat je in het water springt en straks dit aan de leider geeft.” Armandano overhandigde Silvia een ketting met een amulet dat de vorm had van een regendruppel.
“Waarom? Wat moet ik zeggen?” vroeg Silvia die de ketting aanpakte.
“De leider, Alex, luistert alleen naar mensen, of in dit geval geesten, die boven hem staan. Straks komt er een dikke mist aan het water te zien. Jij rijst op uit het water en verteld hem dat hij zijn leven moet toevertrouwen aan de watergeest. Jij Silvia. Zeg hem ook dat als hij stopt met plunderen hij een groot stuk land zal regeren met een prachtige vrouw naast hem. Als je weer in het water gaat laat dan de ketting achter.” Legde Armandano uit.
Silvia dook het water in en zwom naar de brug, klaar om het plan uit te voeren als het moment daar was.